Morgunblaðið - 23.10.2015, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2015
fórum fyrst að muna eftir okkur.
Það yljar um hjartarætur að
minnast Halldóru því hún var
glaðleg, og jákvæð og hafði ein-
staklega hlýtt viðmót.
Á þessum árum var á Bessa-
stöðum fjölbreytt og iðandi
mannlíf. Þá var á staðnum í senn
forsetasetur og ríkisbú með öllu
því fólki sem þar bjó og vann.
Halldóra var sterkur hlekkur í
því samfélagi. Tíminn leið og
tengslum fjölskyldunnar við
Bessastaði lauk en aldrei breytt-
ist það að til Halldóru gátum við
ætíð leitað. Við fengum margs
konar ráðleggingar varðandi
veisluhöld og aðstoð við ferming-
arveislur barna okkar. Eftir ára-
tuga störf á Bessastöðum voru
slíkar veislur lítið mál í hennar
huga. Hún gekk örugg til verks
og oft mátti heyra dillandi hlát-
urinn. „Elskan mín, við skellum
bara í sjávarréttasalat og þetta
verður ekkert mál,“ sagði hún og
hló.
Okkur þykir afar vænt um að í
starfi sínu sem kirkjuvörður á
Bessastöðum sagði Halldóra allt-
af mjög skilmerkilega frá þætti
afa Ásgeirs í endurbótum Bessa-
staðakirkju.
Nefndi þar á meðal steindu
gluggana sem allir tengjast sögu
kristni á Íslandi og setja sterkan
svip á kirkjuna.
Það var ljúft að ná að kveðja
Halldóru að leiðarlokum og
þakka henni ævarandi vináttu.
Hún var sjálfri sér lík, svaraði
kankvíslega og brosti fallega til
okkar.
Við minnumst Halldóru með
þakklæti og kærleika. Ástvinum
hennar vottum við innilega sam-
úð.
Dóra, Tryggvi, Herdís,
Ásgeir og Sólveig Bjargar-
og Pálsbörn.
Árið 1955 kom ung vestfirsk
stúlka til starfa við forsetasetrið
að Bessastöðum. Þetta var Hall-
dóra Pálsdóttir sem síðan átti eft-
ir að starfa fyrir fjóra forseta,
vera meðhjálpari og kirkjuvörður
við Bessastaðakirkju um langt
árabil auk þess að sinna eigin
heimili og fjölskyldu.
Halldóra sinnti þessu öllu af
trúmennsku og naut virðingar
sinna húsbænda og starfsfélaga.
Hún var ærleg í störfum og tali
og lagði aldrei illt orð til þeirra
sem hún starfaði hjá eða hafði
starfað fyrir. Þó var hún enginn
skapleysingi og fylgdi henni oft
hressilegur gustur. Hún var
skemmtileg viðræðu um menn og
málefni, stálminnug, fylgdist vel
með og hafði húmor fyrir því sem
hún upplifði, hvort sem það var
henni til blessunar eða ófarnaðar.
Ekki var annað hægt en að hlæja
með henni þegar hún sagði frá
því hvernig hún tókst á loft í
óveðri, fauk undir bíl og axlar-
brotnaði.
Þó var hún á áttræðisaldri og
hefur beinbrotið eflaust þjakað
hana.
Við minnumst þess aldrei að
hafa heyrt hana kvarta undan
eymslum eða vanlíðan.
Halldóra var snjöll við matar-
gerð og oft var leitað til hennar
þegar vanda þurfti til veislu.
Bessastaðakirkju sinnti hún
um árabil og var orðin okkar
helsti fræðingur merkilegrar
sögu kirkjunnar og þess sem gert
hafði verið til vegsemdar kirkj-
unni á seinni árum.
Eins og áður segir réðst Hall-
dóra ung að árum í vist hjá for-
setahjónunum Ásgeiri og Dóru.
Hún var þeim mjög kær og var
það gagnkvæmt. Halldóra sýndi
mikla ræktarsemi og tryggð
minningu forsetahjónanna. En
tryggð hennar náði einnig til
allra afkomenda þeirra sem alla
tíð síðan hafa notið vináttu Hall-
dóru og greiðvikni.
Við sendum Andrési, Sigríði
Margréti og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að blessa
minningu okkar kæru Halldóru.
Sigríður og
Sigurður G. Thoroddsen.
✝ Rúnar HaukurIngimarsson
fæddist á Akureyri
12. september
1964. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri 14. októ-
ber 2015.
Hann var einka-
sonur hjónanna
Ingimars Davíðs-
sonar mjólkur-
fræðings, f. 13.
nóvember 1920, d. 3. sept-
ember 1990, og Unnar Ósk-
arsdóttur, f. 14. október 1934.
Rúnar var í sambúð frá 1998
til 2011 með Ingibjörgu Ebbu
Björnsdóttur, f. 31. ágúst 1965.
Þau eignuðust eina dóttur, Re-
bekku Unni, f. 21. október
2002. Fyrir átti Ingibjörg eina
fæddist Rebekka Unnur.
Á unga aldri starfaði Rúnar
með föður sínum hjá Mjólkur-
samlaginu á Akureyri. Fljót-
lega kviknaði áhugi hans á
tölvum sem hann starfaði við í
mörg ár bæði í Reykjavík og á
Akureyri. Hann kenndi einnig
upplýsingatækni í nokkur ár
við Valsárskóla. Síðustu ár
stundaði hann nám við ferða-
máladeild Háskólans á Hólum.
Áhugamál Rúnars voru fót-
bolti, körfubolti og ljósmyndun.
Hann var ávallt mikill stuðn-
ingsmaður Íþróttafélagsins
Þórs á Akureyri og vann mikið
sjálfboðastarf hjá félaginu.
Einnig var hann mikill stuðn-
ingsmaður Manchester United
og sótti fjölda leikja á Old
Trafford.
Einnig var Rúnar fær ljós-
myndari og kveikti ljósmynda-
áhuga hjá Rebekku dóttur
sinni.
Útför Rúnars fer fram frá
Glerárkirkju í dag, 23. október
2015, klukkan 10.30.
dóttur, Telmu Gló-
eyju Jónsdóttur, f.
21. apríl 1986.
Dóttir hennar er
Áróra Kristín
Ólafsdóttir, f. 27.
maí 2008.
Rúnar ólst upp á
Akureyri og hóf
sína skólagöngu í
Oddeyrarskóla.
Síðar fór hann til
Reykjavíkur og
nam tölvunarfræði við Iðnskól-
ann í Reykjavík. Hann ílengdist
í Reykjavík og hóf störf hjá
Tæknivali þar sem hann starf-
aði í mörg ár. Þar kynntist
hann Ingibjörgu og fluttust þau
saman með Telmu til Akur-
eyrar og bjuggu sér heimili í
Fögrusíðu 1b og á Akureyri
Í dag kveðjum við kæran vin
og félaga, Rúnar Hauk Ingi-
marsson, svo miklu fyrr en okk-
ur finnst sanngjarnt. Einhver
gegnheilasti Þórsari sem um
getur hefur verið tekinn af velli,
langt fyrri aldur fram.
Það er ómögulegt að telja
upp öll þau störf sem Rúnar
Haukur vann fyrir Körfuknatt-
leiksdeild Þórs, hann var ein-
faldlega einn af þeim sem alltaf
var til taks þegar íþróttafélagið
þurfti á kröftum hans að halda.
Maður tók ekki endilega eftir
því hvort Rúnar Haukur væri
mættur á viðburði tengda félag-
inu, það vakti frekar undrun ef
hann, af einhverjum ástæðum,
átti ekki heimangengt. Svo
tengdur var hann félaginu,
Þórsfjölskyldunni.
Rúnar Haukur settist tvisvar
í stjórn körfuknattleiksdeildar
Þórs og sat þar í mörg ár. Það
er oft erfiðara að fá fólk til
starfa þegar illa gengur og í því
ljósi er athyglisvert að skoða
þau tímabil sem Rúnar sat í
stjórninni. Í báðum tilfellum sat
hann á erfiðum tímum þar sem
byggja þurfti upp frá grunni og
sýna þolinmæði. Þar nýttust
kostir Rúnars Hauks til hins
ýtrasta, hann vann af ró og yf-
irvegun og alltaf þannig að
hagsmunir Þórs til lengri tíma
væru í fyrirrúmi. Þekking Rún-
ars á tölvum og tækni reyndist
ómetanleg, öllu sem laut að
tækni gat Rúnar reddað, sett
upp leikskrár, útbúið auglýsing-
ar, lagað tölvur og meira að
segja róað niður óðamála for-
mann sem í gáleysi henti minn-
islykli með margra ára gögnum
deildarinnar í þvottavél. Auðvit-
að amaði ekkert að minnislykl-
inum eftir meðferð hjá Rúnari
og virkar hann enn.
Rúnar var ástríðufullur ljós-
myndari og naut deildin svo
sannarlega góðs af því, myndir
hans frá leikjum og viðburðum
á vegum deildarinnar skipta
þúsundum. Oftar en ekki kom
hann sér vel fyrir við enda vall-
arins og festi á filmu mörg
ógleymanleg atvik fyrir okkur
hin sem elskum þessa fögru
íþrótt. Þær myndir munu lifa og
ylja okkur um ókomna tíð.
Að lokum verður ekki skilið
við okkar kæra vin Rúnar Hauk
án þess að minnast á samband
hans og Rebekku, fallegra sam-
band föður og dóttur er vand-
fundið. Um leið og við sendum
ástvinum Rúnars innilegar sam-
úðarkveðjur. Við vitum að minn-
ingin um yndislegan dreng mun
hjálpa þeim í gegnum erfiða
tíma. Hafðu þökk fyrir ómet-
anlegt framlag kæri vinur, hvíl í
friði.
Fyrir hönd körfuknattleiks-
deildar Þórs,
Kári Þorleifsson.
Þegar ég hóf störf hjá Tækni-
vali, fyrir næstum 25 árum, þá
gekk ég inn í ótrúlega samheld-
inn og skemmtilegan hóp fólks
sem var tilbúið tað leggja mikið
á sig til þess að stuðla að vel-
gengni fyrirtækisins. Í þessum
hópi var Rúnar Haukur, glað-
legur, glettinn og orðheppinn
Akureyringur sem mér féll
strax vel við. Fór það svo að oft
lentum við saman í að sinna
þeim verkefnum sem sinna
þurfti og áttum við mjög gott og
ánægjulegt samstarf allan þann
tíma sem Rúnar starfaði hjá
Tæknivali. Á þessum tíma áttu
sér stað miklar breytingar í
tölvuheiminum og ekki var mik-
ið um staðlaðar lausnir. Oft
þurfti því að sérsmíða og gat
það kostað mikla þolinmæði og
yfirlegu. Við þær aðstæður naut
Rúnar sín best og aldrei gekk
hann frá verki án þess að það
væri fullklárað.
Rúnar var gæddur mikilli
þjónustulund enda var það svo,
að þeir viðskiptavinir Tæknivals
sem hann þjónustaði leituðu
ekki annað. Mikil samheldni var
í starfsmannahópnum og tölu-
vert um alls kyns skemmtanir
og ferðalög. Rúnar lét sig ekki
vanta í þess háttar gleði og
margt var brallað.
Fyrir sléttum 20 árum var
haldið til Dublin á árshátíð. Ég
var svo heppinn að deila her-
bergi með Rúnari í þeirri ferð.
Var þetta fyrsta utanlandsferð
Rúnars. Ég mun aldrei gleyma
því augnabliki þegar við rákum
nefið inn í verslun sem ein-
göngu seldi vörur tengdar Man-
chester United, liðinu hans.
Rúnar snarstoppaði í dyrunum,
stóð þar grafkyrr um stund, og
féll svo á kné eins og í til-
beiðslu. Stóð síðan upp og
keypti nánast alla sjoppuna.
Hann átti eftir að fara í margar
utanlandsferðir eftir þetta og þá
oftar en ekki til Manchester. En
svo kom að því að Rúnar snéri
aftur í heimahagana á Akureyri
enda hafði hann, að eigin sögn,
bara skroppið suður í starfs-
kynningu, sem að vísu hafði
staðið í 10 ár. Ekki var hann þó
einn á ferð norður. Rúnar hafði
hafið búskap með henni Ingi-
björgu sem einnig vann í
Tæknivali. Saman ætluðu þau
ásamt Telmu, dóttur Ingibjarg-
ar, að freista gæfunnar þar sem
Rúnari leið best, á Akureyri í
kallfæri við íþróttafélagið Þór,
hitt félagið í lífi Rúnars. Þó
lengra væri nú á milli okkar,
héldum við góðu sambandi.
Nutum við Erna oftsinnis gest-
risni þeirra hjóna og áttum með
þeim margar ánægjustundir.
Okkur hjónum er minnisstætt
kvöldið í Kjarnaskógi þegar
Ingibjörg og Rúnar sögðu okk-
ur, ljómandi af gleði, að þau
væru með bumbubúa. Þá má
ekki gleyma öllum sjóstangar-
veiðiferðunum sem við fórum í
árlega ásamt vinum okkar.
Seinni árin gerði Rúnar þó
meira af því að taka ljósmyndir
en draga þorska enda afbragðs
ljósmyndari. Í sumar treysti
Rúnar sér þó ekki með sökum
veikinda sinna.
Þegar við kveðjum Rúnar vin
okkar, reikar hugurinn til allra
gleðistundanna er við áttum
saman og við þökkum fyrir að
hafa orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að hafa átt samleið með
honum. Hugur okkar er með
fjölskyldu Rúnars, þeim sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ólafur (Óli) og Erna.
„Og hvert sem þú ferð, og hvar sem
ég verð, þarf fólk eins og þig fyrir
fólk eins og mig.“
(Rúnar Júl.)
Einstakt ljúfmenni er fallið í
valinn. Rúnar Haukur Ingi-
marsson þurfti að játa sig sigr-
aðan, aðeins 51 árs gamall, í
baráttu við hinn alræmda sjúk-
dóm, krabbameinið. Eftir stend-
ur minning um góðan dreng, en
um leið sú stingandi sára til-
hugsun að dætur sjá þar á eftir
góðum föður, móðir hefur misst
son sinn. Dauðinn er óumflýj-
anlegur en oft einhvern veginn
svo óréttlátur.
Þegar ég minnist Rúnars
Hauks finnst mér eins og orðin
ein og sér séu einskis megnug.
Ljósmyndir ættu betur við því
ljósmyndun var eitt aðaláhuga-
mál hans. Íþróttafélagið Þór
hefur í mörg ár notið góðs af
þessu áhugamáli hans því Rún-
ar myndaði stelpurnar og strák-
ana okkar á ótal knattspyrnu-
og körfuboltaleikjum. Hann
skráði söguna á skemmtilegan
og ómetanlegan hátt fyrir félag-
ið okkar. Þáði auðvitað aldrei
krónu fyrir.
Það eru forréttindi að fá að
lifa og hrærast í íþróttafélagi
eins og Þór og það eru forrétt-
indi fyrir félag eins og Þór að
hafa átt Rúnar Hauk í horni, ef
svo má að orði komast. Við
Þórsarar höfum fengið að njóta
ávaxtanna af því óeigingjarna
starfi sem hann vann og öllum
þeim tíma sem hann varði í
þágu félagsins, í þágu okkar.
Ljósmyndirnar voru þó alls ekki
hans eina framlag til félagsins.
Alltaf var hægt að leita til hans
í sambandi við tölvu- og tækni-
leg mál, svo dæmi sé tekið. Og
líka alltaf gott að tala við hann.
Skarðið sem hann skilur eftir
sig hjá félaginu er stórt og
vandfyllt, en það er þó léttvægt
í samanburði við það þegar ung-
lingsstúlka missir föður sinn.
Við Þórsarar fengum líka að
njóta hæfileika yngri dóttur
hans, Rebekku Unnar, eða
Rebbans eins og Rúnar Haukur
kallaði hana oft. Hún er frábær
í fótbolta. Hún er frábær söngv-
ari. Hún getur allt. Það er sárt
til þess að hugsa að þessi sólar-
geisli skuli þurfa að sjá á eftir
föður sínum. Ég vona innilega
og trúi að hún muni standast
þetta erfiða próf sem nú er lagt
fyrir hana.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst Rúnari Hauki og fengið
að starfa með honum að ýmsum
verkefnum í félaginu okkar.
Dætrum hans, öðrum ættingj-
um og vinum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Haraldur Ingólfsson,
Þórsari.
„Við lútum höfði í þakkar-
skuld.“
Rúnar Haukur Ingimarsson,
einn besti og dyggasti félagi
Íþróttafélagsins Þórs, er fallinn
frá langt um aldur fram. Mann
setur hljóðan og maður spyr
sig, af hverju hann og af hverju
svo ungur maður? Við þessari
spurningu er ekkert svar!
Frá því ég fór að starfa fyrir
Íþróttafélagið Þór hefur Rúnar
alltaf verið þarna, ekki svo að
skilja að ég hafi veitt honum at-
hygli vegna fyrirferðar eða há-
reysti, heldur þvert á móti,
hann var ávallt lítillátur, traust-
ur og einlægur félagi sem bar
hag síns félags fyrir brjósti.
Rúnar var í raun áhuga-
maður um allt sem fram fór í fé-
laginu, hvort heldur það voru
íþróttirnar, félagsmálin eða fé-
lagsaðstaðan. Hann starfaði
nokkuð lengi í stjórn körfu-
knattleiksdeildar. Þar reyndist
hann dyggur og traustur og þar
naut hann sín vel með góðum
félögum sem kunna honum
bestu þakkir fyrir.
Það sem átti þó hug Rúnars
hin síðari ár er ljósmyndun og
skilur hann eftir sig ómetanlegt
safn mynda úr starfi félagsins,
heimildir sem okkur ber að
varðveita í minningu Rúnars
Hauks.
Við Þórsarar erum Rúnari
Hauki innilega þakklátir fyrir
allt það sem hann gerði fyrir fé-
lagið okkar.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð og þá sérstaklega
móður og dætrum.
Farðu í Guðs friði, félagi.
Árni Óðinsson,
formaður Þórs.
Mig langar í fáum orðum að
minnast vinar míns Rúnar
Hauks Ingimarssonar, vinar
sem varð undir í baráttu sinni
við þann illvíga sjúkdóm sem í
dag leggur hvað flesta af velli.
Rúnar Haukur – þessi hægláti,
hógværi, og dagfarsprúði maður
skilur eftir sig stórt skarð í lífi
margra. Upp í það skarð verður
aldrei fyllt. En fyrir okkur, sem
lifum hann og sjáum á bak hon-
um, er annað sem hann skilur
eftir sig og á eftir að verða okk-
ur öllum sem ljós í lífinu, enda-
lausar ljúfar minningar, minn-
ingar um ljúfan dreng.
Rúnari kynntist ég fyrir
margt löngu í tengslum við sam-
eiginlegt áhugamál okkar þ.e.
aðkomu okkar að Íþróttafélag-
inu Þór. Góður vinskapur tókst
með okkur, vinskapur sem hélt
allar götur síðan. Rúnar átti eft-
ir að reynast mér hinn besti vin-
ur og fyrir þann vinskap er ég
afar þakklátur.
Rúnar hafði viðamikla og
góða þekkingu á tölvum og
myndavélum og var afar snjall
ljósmyndari. Þar fóru saman
sameiginleg áhugamál okkar og
ekki skemmdi fyrir að tónlist-
arsmekkur okkar tónaði prýð-
isvel saman og í góðum takti.
Rúnar var mjög þolinmóður
maður og dáðist ég ávallt að því
umburðarlyndi sem hann var
gæddur þegar hann var að leið-
beina mér í gegnum hina ýmsu
flækjustíga tölvuheima en þar
var Rúnar á heimavelli.
Það var ekki bara ég sem
naut góðs af þekkingu hans á
tölvumálum og áhuga hans á
ljósmyndum. Hann sá til þess til
fjölda ára að tölvubúnaður í
Hamri gekk eins og vel smurð
vél og ef búnaðurinn hökti þá
var það Rúnar sem sá til þess
að hlutirnir komust í lag.
Áhugi Rúnars á ljósmyndun
var mikill og eftir hann liggja
þúsundir ljósmynda sem hann
tók á íþróttaleikjum og hvers
kyns öðrum viðburðum á vegum
Þórs. Ljósmyndir hans eiga eft-
ir að lifa um ókomin ár og verða
mikilvægur þáttur í varðveislu
sögu Þórs.
Stundum er sagt að helsti
galli greiðvikins manns sé að
kunna ekki að segja: „Nei.“
Rúnar Haukur átti hins vegar
auðvelt með að segja „nei“ ef
maður asnaðist til að spyrja:
„Er ég að trufla?“ Að sama
skapi gat maður bókað að ef
maður spurði: „Áttu lausan
tíma,“ var svarið gjarnan „Já.“
Þannig var Rúnar, ávallt til
reiðu fyrir fjölskyldu sína og
vini.
Nú þegar leiðir skilur og ég
lít um öxl er ég endalaust þakk-
látur fyrir þau forréttindi að
verða þess aðnjótandi að kynnst
þér, minn kæri vinur. Ég vil
ljúka þessari stuttu kveðju á því
að gera lokaorð þín í okkar
hinsta samtali kvöldið fyrir and-
lát þitt að mínum: „Við sjáumst
síðar.“
Hver minning um þig er dýr-
mæt perla.
Ég vil votta fjölskyldu Rún-
ars Hauks Ingimarssonar, ætt-
ingjum og nánustu vinum mína
dýpstu samúð.
Þinn vinur,
Páll Jóhannesson.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Það kom okkur svo sannar-
lega á óvart að frétta að Rúnar
Haukur Ingimarsson væri dá-
inn. Ég veit að enginn er
nokkru sinni tilbúinn fyrir slík-
ar fréttir en einhvern veginn
fannst mér alltaf að leið Rúnars
Hauks hlyti nú að liggja til
bata.
Rúnar Haukur var að vísu
mjög veikur. En nokkrum vik-
um fyrir andlátið var hann samt
bjartsýnn, hæddist að heiminum
í kringum sig og var sjálfum sér
líkur. Það var gaman að koma
til hans og ræða um hvað var að
gerast í skólanum, framtíðar-
vonir hans, námið sem hann var
í, verkefnið sem hann ætlaði að
taka að sér fyrir Valsárskóla og
hvað hann ætlaði að borða til að
byggja upp kraft og styrk.
Hann var svo vongóður að mér
fannst að ekkert annað væri í
stöðunni en að loksins færi allt
að ganga upp. En svo var ekki
og í dag kveðjum við kæran
samstarfsfélaga og mann sem
svo sannarlega var einstakur.
Rúnar Haukur var hlédrægur
en þó líka mjög ræðinn. Hann
var umburðarlyndur en um leið
gagnrýninn og sagði það sem
honum bjó í brjósti. Hann var
mikill húmoristi en um leið
skynjaði maður alvarlegan und-
irtón.
Samræður við Rúnar voru
alltaf skemmtilegar. Hvort sem
rætt var um umhverfisvernd,
íþróttir, pólitík, efnahagsmál,
skólamál eða tækni kom hann
með nýjar hliðar eða áhuga-
verðar athugasemdir. Hann
fékk mann til að hugsa, endur-
skoða viðteknar hugmyndir og
koma auga á það sem ekki lá al-
veg í augum uppi.
En nú verða þær samræður
ekki fleiri.
Við samstarfsfólk hans í Vals-
árskóla sendum dóttur hans,
móður og aðstandendum hans
öllum innilegar samúðarkveðjur.
Heimurinn er svo sannarlega
fátækari eftir fráfall Rúnars
Hauks.
Takk fyrir allt.
Inga Sigrún Atladóttir,
skólastjóri Valsárskóla
Svalbarðsströnd.
Rúnar Haukur
Ingimarsson