Morgunblaðið - 07.11.2015, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 2015
✝ Kristín Guð-munda Elísabet
(Elsa) fæddist að
Vonarholti, Kirkju-
bólshreppi,
Strandasýslu 20.
nóvember 1917.
Hún andaðist á
dvalarheimilinu
Silfurtúni í Búð-
ardal 30. október
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður Kristín Val-
geirsdóttir, f. 14. nóvember
1878, d. 20. júlí 1965, og Þór-
ólfur Jónsson, f. 17. apríl 1875,
d. 24. maí 1960, bændur að Von-
arholti síðar að Fjarðarhorni,
Gufudalssveit.
Systur Elsu voru Geirríður
Ása, f. 17. júlí 1907, Tómasína
Þóra f. 17. júní 1913, og Jóney
Svava f. 21. júlí 1921.
Elsa flutti fimm ára gömul
með foreldrum sínum að Fjarð-
arhorni í Gufudalssveit og ólst
þar upp. Ung að árum fer hún til
Reykjavíkur í vinnumennsku.
Þaðan lá leið hennar vestur í
Dali að húsmæðraskólanum að
Staðarfelli. Að námi loknu réð
hún sig sem bústýru hjá
Tryggva Gunnarssyni að Arn-
arbæli á Fellsströnd.
Dvöl Elsu í Arnarbæli varð
þeirra eru Elísabet, Sigurður,
Bryndís og Arnar. 7) Þorgeir, f.
1947, maki Kristín Snorradóttir,
látin. Börn þeirra eru Sigrún,
Kristrún og Sturla, látinn. 8)
Guðborg, f. 1948, maki Sigurður
Rúnar Friðjónsson. Börn þeirra
eru Friðjón Rúnar, Kristín og
Ármann. 9) Tryggvi, f. 1949,
maki María Magnúsdóttir, látin.
Börn þeirra eru Tryggvi Gunn-
ar, Helga og Hildur. 10) Sigríð-
ur, f. 1951, maki Sighvatur Jó-
hannsson, látinn. Börn þeirra
eru Þórarinn og Þórður.
Elsa bjó áfram í Arnarbæli
eftir andlát Tryggva en hann
lést árið 1954. Hún helgaði sig
því uppeldisstörfunum og bú-
mennsku. Hún kom upp börnum
sínum og bjó áfram eftir að
börnin voru farin en þá fór hún
að taka á móti börnum til sum-
ardvala og er það stór hópur
sem hjá henni hafa dvalið. Síð-
ustu árin hennar í Arnarbæli þá
var hún alein á veturna.
Hún flutti um haustið 1985 að
dvalarheimilinu Silfurtúni í
Búðardal en kunni ekki alveg
við aðgerðarleysið þar, svo hún
fékk sér vinnu við ýmis störf t.d.
á hótelinu við þrif og þvotta.
Hún var sívinnandi þar til kraft-
ar hennar fóru að þrjóta. Hún
hafði gaman af lestri góðra
bóka og góð hannyrðakona var
hún og er töluvert til af ýmsum
munum sem hún hefur gert.
Útför Elsu fer fram frá
Hjarðarholtskirkju í Dölum í
dag, 7. nóvember 2015, klukkan
14.
lengri en til stóð í
upphafi. Á næstu
ellefu árum átti
hún tíu börn með
Tryggva. Þau eru:
1) Svanur Breið-
fjörð, f. 1940, hann
fórst í flugslysi með
TF-FLD í Hvalfirði
1983. Kona hans
var Bryndís Guð-
mundsdóttir. Börn
eru: Sesselja Guð-
rún, Kristín Lilja og Tryggvi
Þór. 2) Gunnar, f. 1941, sam-
býliskona hans var Svanhildur
Jónsdóttir. Börn þeirra eru
Tryggvi og Þórdís Una. 3) Ás-
dís, f. 1942, maki hennar var
Gunnlaugur Hansen, látinn.
Börn þeirra eru Margrét, Hall-
dóra, Áslaug og Anna. Sam-
býlismaður hennar er Guð-
mundur Hafsteinn. 4) Auður, f.
1943, látin, maki hennar var
Björn Guðmundsson. Börn
þeirra eru Helgi Guðmundur,
Guðbjörg og Elísabet Björg. 5)
Gissur, f. 1944. Fyrri kona Giss-
urar er Þóra Helgadóttir, þau
slitu samvistum. Börn þeirra
eru Hrefna, Ingunn Alda, Elsa
og Einar Örn. Seinni kona Giss-
urar er Ragnheiður I. Axels-
dóttir. 6) Edda, f. 1946, maki
Svanur Hjartarson, látinn. Börn
Nú er hún Elísabet eða Elsa
eins og hún kaus að láta kalla
sig, móðir okkar, farin frá okk-
ur tæplega níutíu og átta ára.
Þótt við hefðum mátt búast við
að þessi stund rynni upp þá er
það alltaf ákveðið högg sem
maður verður fyrir. Síðustu ár
hennar á dvalarheimilinu Silf-
urtúni í Búðardal voru henni og
okkur erfið vegna þess lasleika
sem hún var með.
Mamma var góð manneskja,
ráðagóð og kjarkmikil. Hún hélt
áfram búskap í Arnarbæli eftir
fráfall föður okkar og var það
mikill kjarkur í henni að takast
á við það mikla verkefni með tíu
börn og einungis það elsta
fermt en sjálfsagt hefði þetta
ekki tekist ef hún og við hefðum
ekki notið aðstoðar hálfbróður
okkar hans Ólafs sem átti helm-
inginn í jörðinni Arnarbæli.
Á þessum árum var mikil fá-
tækt á heimilinu og þá var gott
að vera ráðagóður og vel skipu-
lagður í alla staði. Munnarnir
voru margir sem þurfti að fæða
og oft þegar líða tók á vetur þá
munum við vel eftir fæðunni,
hafragrautur og slátur eða skyr
og svo skyrhræringur, það var
skyri og hafragraut hrært sam-
an, en svo á vorin lifnaði yfir
öllu þegar farið var á selveiðar
og eggjatöku úr eyjunum. Þetta
voru mjög erfiðir tímar og erum
við systkinin undrandi á þeirri
þolinmæði sem hún mamma
okkar hafði gagnvart öllu sem
gekk á og oft og tíðum virtist
óyfirstíganlegt.
Mamma var í okkar augum
algjör töfrakona. Fyrstu jólin
sem ég man eftir, þá gaf
mamma okkur strákunum öllum
lopapeysur sem hún hafði
prjónað, en hvenær hafði hún
tíma til þess? Því var seint
svarað en það mun hafa verið
þegar allur skarinn var sofn-
aður en þá settist hún niður,
eftir að hafa lokið vinnu þann
daginn, og fór að prjóna á með-
an augnlokin héldust opin.
Svona var mamma. Þrátt fyrir
baslið þá var alltaf stutt í glens
og kæti.
Við áttum góða að á mörgum
bæjum og nutum við velvildar
og góðmennsku allra. Ung-
mennafélagið í hreppnum safn-
aði liði einu sinni á sumri og
hjálpaði okkur í einn dag við
heyskap og kom fólk að úr allri
sveitinni og mikið ávannst þá á
þeim degi. Þetta vill mamma
þakka og eins því fólki sem við
áttum mest samskipti við, á
Hnúki, Sveinsstöðum, Orms-
stöðum, Víghólsstöðum, Stóru-
Tungu, Ytrafelli og Staðarfelli.
Því miður er fullt af þessu fólki
farið en mamma hittir þetta fólk
fyrir handan og ég efast ekki
um að þar verða fagnaðarfundir.
Mamma bjó í þrjátíu og eitt
ár í Arnarbæli eftir að pabbi dó
og síðustu árin var hún þar ein
á veturna.
Ég kom einu sinni að Arn-
arbæli áður en mamma hætti
búskap og þá var verið að fara
út í eyjar og mamma með, ég
spurði mömmu: „Ætlar þú
með?“ „Já“, segir hún. „En þú
fórst aldrei með í gamla daga“,
segi ég þá. „Nei, það gerði ég
ekki þótt mig hafi alltaf langað
með en það kom alltaf í minn
hlut að vera heima og gæta bús
og barna.“ Þetta sagði mér að
sennilega höfum við ekki alltaf
tekið tillit til hennar.
Hér kveðjum við okkar ást-
kæru móður með þakklæti fyrir
að koma okkur öllum til manns
og þökkum allar þær stundir
sem við áttum með þér og biðj-
um góðan Guð að taka vel á
móti þér.
Fyrir hönd barna þinna,
Gissur.
Elsku amma mín, nú er kom-
ið að kveðjustund. Þú ert mér
svo mikil fyrirmynd, varst klett-
urinn í fjölskyldunni, varst
amma mín. Það var alveg sama
hvað þú tókst á við, allt gerðir
þú vel. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt þig að ömmu og eru
stundirnar sem ég var í sveit-
inni hjá þér hjúpaðar ævintýra-
ljóma. Stundum var ansi þröngt
í bæ þegar tíu barnabörn voru
hjá þér, auk þeirra barna sem
voru í vist hjá þér á sumrin. En
alltaf tókst þér að töfra fram
hádegismat, kaffitíma og kvöld-
mat, auk þess að sinna heimilis-
og bústörfum, eins og þú hefðir
ekkert fyrir því. Seinni árin var
orðið erfitt að hafa samband við
þig, erfitt að sætta sig við að þú
þekktir okkur ekki lengur.
Minningin um hressu og kátu
ömmuna lifir hjá okkur, elsku
amma.
Nú húmi slær á hópinn þinn,
nú hljóðnar allur dalurinn
og það, sem greri á þinni leið
um því nær heillar aldar skeið.
Vor héraðsprýði horfin er:
öll heiðríkjan, sem fylgdi þér.
Og allt er grárra en áður var
og opnar vakir hér og þar.
Þér kær var þessi bændabyggð,
þú bast við hana ævitryggð.
Til árs og friðar – ekki í stríð –
á undan gekkstu í háa tíð.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
– hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
Svo hvíl þig, vinur, hvíld er góð,
– vor hjörtu blessa þína slóð
og Laxárdalur þrýstir þér
í þægum friði að brjósti sér.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Hrefna Gissurardóttir
og fjölskylda.
Elsku amma, nú ertu flogin á
braut. Þó þú hafir verið orðin
svona gömul og veik er það
samt sárt að þú sért farin. Ég á
svo margar góðar minningar
um þig. Líf þitt var enginn dans
á rósum. Þó þú værir reið og
bitur yfir örlögum þínum var nú
samt alltaf svo stutt í húmorinn
hjá þér. Þú varst ekki nema 36
ára þegar þú misstir afa frá 10
börnum, það elsta þá 14 ára og
það yngsta þriggja ára. Það var
alltaf svo gaman að koma í
sveitina til þín. Við systkinin
hoppuðum af spenningi þegar
við vissum að við værum að fara
vestur til þín. Ég man svo vel
þegar við komum oft seint að
kvöldi að þá varst þú ennþá að
dunda þér í fjósinu. Þú varst
alltaf svo kát þegar við komum
og tókst okkur systkinin hálf-
sofandi út úr bílnum og knús-
aðir okkur eins fast og þú gast.
Okkur var alveg sama um fjósa-
lyktina þá, það var svo gaman
að vera komin til þín. Hjá þér
áttum við okkar annað heimili
og vörðum öllum okkar fríum
hjá þér auk þess að við komum
stundum vestur um helgar. Ég
fór að vera í „sveit“ hjá þér
þegar ég var 11 ára.
Þó þú værir alltaf góð við
mig léstu mig alveg heyra það
ef ég gerði ekki það sem mér
var sagt að gera. Þú varst alveg
ekta amma eins og ömmur eiga
að vera. Þú varst svo hæfileika-
rík, þú gast allt. Þegar fór að
nálgast jól bjóstu til jólagjaf-
irnar fyrir alla þína afkomendur
og fyrir marga aðra. Þó ég vissi
alltaf að ég fengi annaðhvort
sokka og/eða vettlinga frá þér,
bók og súkkulaðistykki var ég
samt alltaf svo spennt að opna
pakkann frá þér og sjá hvað þú
hefðir prjónað á mig núna.
Ég skil ekki hvaðan þú
fékkst alla þá orku sem þú
hafðir, þér féll aldrei verk úr
hendi. Ég veit að það var þér
erfitt þegar pabbi fórst í flug-
slysinu. Ég var mikið hjá þér
það sumar. Helst hefði ég viljað
flytja til þín. Þú skildir mig svo
vel. Ég man að einu sinni
spurði ég þig hvort það hefði
ekki verið erfitt að missa barnið
þitt.
Svarið sem þú gafst mér
snart mig svo djúpt. Þú sagðir
„vissulega var það erfitt að
missa hann, en það sem mér
fannst erfiðast var að lifa barn-
ið mitt, því bjóst ég aldrei við“.
Ég gleymi þessu orðum aldrei,
því þetta datt mér aldrei í hug.
Þegar haldið var upp á ní-
ræðisafmælið þitt varstu svo
illa haldin af Alzheimer að þú
þekktir okkur ekki.
Ég sagði þér að ég hefði ver-
ið mikið hjá þér. Þá spurðir þú
mig af þinni alkunnu glettni
hvort þú hefðir nokkuð verið
vond við mig. Ég skil ekki
hvernig þér datt það í hug, en
ég sagði þér að þú hefðir alltaf
verið mér svo góð. Elsku amma,
nú ert þú hjá englunum. Ég
mun aldrei gleyma þér. Ég gæti
skrifað heila bók um þig, en nú
verð ég að hætta. Guð geymi
þig, elsku amma mín. Þín,
Sesselja.
Kærleikur, hlýja og þakklæti
er það sem kemur í huga mér
þegar ég minnist Elsu. Hún tók
mér og börnum mínum,
ókunnugum, opnum örmum inn
á heimili sitt og verð ég henni
ævinlega þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman.
Elsku Elsa mín, hvíl í friði, þín
verður sárt saknað.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég vil að lokum votta öllum
aðstandendum hennar Elsu
samúð mína.
María Guðrún Finnsdóttir.
Fallin er frá í hárri elli Elsa
frá Arnarbæli.
Okkur er ljúft að minnast
hennar með örfáum orðum.
Hún var stór partur af æsku
okkar systra, átti heima á
„næsta bæ“ og var mikill sam-
gangur á milli heimila. Hennar
börn voru æskufélagar okkar.
Minningarnar hrannast upp:
Farskólinn, afmæli, gistingar,
leikfélagar, spilakvöld, jóla-
skemmtanir, sláturtíð og jafnvel
fjósið.
Ekki má gleyma aðalfarar-
tækjum bæjanna á þessum
tíma, grár Ferguson var til á
báðum stöðum og þótti flott að
ferðast á þeim. Annars skott-
uðumst við á milli fótgangandi.
Allar þessar minningar eru
tengdar samveru við Elsu á
órjúfanlegan hátt og yfir þeim
er sérstakur ljómi.
Elsa sýndi okkur systrum
alltaf gæsku og góðmennsku og
höfðum við það oft í huga að við
stæðum jafnar börnum hennar.
Hún missti manninn sinn frá
tíu börnum og voru þau frá
fermingaraldri og niður í
þriggja ára. Þó að hún fengi oft
aðstoð og ætti góða að, hefur
eflaust oft verið erfitt og þröngt
í búi en aldrei vorum við látnar
finna það. Allt var sjálfsagt og
alltaf vel tekið á móti okkur.
Hún var mikil hannyrða- og
listakona og efumst við ekki um
að hefði hún verið ung í dag
hefði hún valið sér annað hlut-
verk en að verða bóndi. Hún
hafði einnig góða frásagnar-
hæfileika og unun var að hlusta
á.
Er Elsa hætti búskap og fór
á dvalarheimilið að Silfurtúni
urðu samskiptin minni en alltaf
fylgdumst við með henni og
ekki eru liðin mörg ár síðan
jólakort hættu að berast frá
henni.
Við þökkum ævarandi tryggð
og vináttu gegnum árin.
Systurnar frá Ormsstöðum,
Auður Baldursdóttir,
Unnur Baldursdóttir,
Alda Baldursdóttir.
Elísabet Þórólfs-
dóttir (Elsa)
á Hótel Borg
Hlý og persónuleg þjónusta
Hótel Borg | Pósthússtræti 11| Sími 578-2020
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför föður okkar,
tengdaföður, afa, langafa og langalangafa,
E. GUNNARS SIGURÐSSONAR
frá Seljatungu.
.
Guðný V. Gunnarsdóttir,
Sigrún S. Gunnarsdóttir, Jón Ásmundsson,
Margrét Kr. Gunnarsd., Gunnar Þ. Andersen,
Laufey S. Gunnarsdóttir,
Einar Gunnar Sigurðsson, Ingunn Svala Leifsdóttir,
Richard V. Andersen,
Andri Einarsson, Rannveig Eriksen,
Ísak Logi Einarsson, Dagur Orri Einarsson,
Magnea Eriksen Andrad. Lovísa Eriksen Andrad.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
SIGURÐUR BJARNASON
frá Hlemmiskeiði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
miðvikudaginn 4. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
.
Jóhann Stefánsson,
Bjarni Sigurðsson, Hanna Björk Hálfdánardóttir,
Björn Sigurðsson, Jóhanna Björk Helgadóttir,
Yngvi Sigurðsson, Sigríður Bergsdóttir,
Þráinn Sigurðsson, Ingibjörg María Guðmundsd.
og afabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN JÓHANNESDÓTTIR
MICHELSEN,
Ljósheimum 2,
andaðist 4. nóvember á Hrafnistu í
Reykjavík.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Anna Sigrún Björnsdóttir,
Jóhanna Björnsdóttir.