Víkurfréttir - 19.12.1991, Blaðsíða 40

Jólablað
Víkurfréttir
Desember 1991
- Helga Harðardóttir, hárgreiðsludama úr Keflavík gerir garðinn frægan í Atlanta Georgia
vintýraþrá hefur
löngum verið rík í Is-
lendingum. Löngunin
til að sjá heiminn og
kynnast lífinu á er-
lendri grund blundar í mörgum.
Ekki láta allir drauma sína ræt-
ast, en til eru dæmin um þá sem
aldrei gefast upp og linna ekki
látum fyrr en þeir hafa náð settu
marki.
Helga Harðardóttir er Kefl-
víkingur í húð og hár, en hún
segir að hún hafi alltaf vitað að
hún myndi búa í enskumælandi
landi. Sú hefur reyndar orðið
raunin á. Hún hefur búið í Atl-
anta í Georgíufylki í Banda-
ríkjunum frá því um sumarið
1978, er hún var aðeins 22 ára.
Þar starfar hún sem hár-
greiðslumeistari undir nafninu
Helga Iceland, á sinni eigin
stofu, við góðan orðstýr. Hún
notar nafnið Iceland fyrst og
fremst vegna þess að það var
auðveldara fyrir við-
skiptavinina heldur en Harð-
ardóttir, og svo felst í því ágæt
auglýsing, sem vekur eftirtekt.
Það er þó ekki stóri draum-
urinn hennar að búa í landi þar
sem allir mæla á engilsaxneska
tungu. Hana dreymir um að
verða fræg!
DÓTTIR
RAKARANS
Helga er dóttir Harðar Guð-
mundssonar, hárskerameistara,
og konu hans Rósu Helgadóttui.
Hún og systir hennar, Halla, eru
tvíburar og jafnframt elstu börn
þeirra hjóna. Þær systur urðu 35
ára nú í júlí, og Hörður faðir
þeirra varð sextugur í sömu
vikunni. Helga gat því ekki
annað en tekið sér frí frá störf-
um í hinni stóru Ameríku og
komið heim og haldið upp á
tímamótin.
VISSI EKKERT
UM GEORGÍU
En hvað var það sem togaði
Helgu út fyrir landsteinana?
„Það var nú kannski helst
ævintýraþráin og sjálf-
stæðisbaráttan í mér. Ætli ég
hafi ekki viljað sýna fólki að ég
gæti staðið á eigin fótum og
væri uppvaxin.
Á þessum tíma var ég að
vinna hjá Varnarliðinu á Kefla-
víkurflugvelli og yfirmaður
minn þar vissi að ég hafði áhuga
á að fara utan í einhvers konar
snyrtiskóla. Eg hafði reyndar
áður reynt að komast í skóla í
Englandi, en það gekk ekki.
Hann bauð mér að láta systur
sína sækja urn skóla fyrir mig í
Atlanta og ég þáði það.
Eg vissi reyndar ekkert unt
Atlanta annað en það sem ég
Itafði séð í „Gone Witli the
Wind“, en lét mér það samt
ekkert fyrir brjósti brenna,"
segir Helga og hlær eins og
henni einni er lagið.
Stuttu eftir þetta barst Helgu
bréf, þar sent henni var tilkynnt
að hún hefði fengið skólavist og
áður en 10 dagar voru liðnir hélt
hún af stað á vit æv-
intýranna.
TYGGJANDI
TÓBAK
Eftir stutta viðdvöl hjá Elínu,
föðursystur sinni í New York,
flaug Helga suður í hitann
og molluna í Atlanta. Þar
hafði systir yfirmannsins
af Vellinum boðist til að
taka á móti henni og
hjálpa henni að koma
sér fyrir. Helga við-
urkennir að við kom-
una til Atlanta fóru
að renna á hana
tvær grímur.
„Hún keyrði
með mig til móð-
ur sinnar, á hálf-
gerðan sveitabæ,
sem stóð við
götu sem hafði
ekki einu sinni
nafn. Sú gamla
kom út á hlað
tyggjandi tó- i
bak og heils-
aði okkur að
hætti Suðrurríkjabúa: 'Hi Y'all'.
Eg hafði fram að þessu talið
mig ágæta í ensku, en
ég skildi ekki orð af
því sem mann-