Morgunblaðið - 20.02.2016, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 2016
Það var erfitt að
fá þær fréttir að ást-
kær afi okkar væri
látinn. Söknuðurinn og missirinn
er mikill. Um leið vitum við að
hann er kominn á góðan stað þar
sem honum líður vel.
Nú lítum við til baka og fram
streyma ljúfar og fallegar minn-
ingar um góðan og yndislegan afa.
Allar þær fjölmörgu samveru-
stundir sem við áttum saman á
Bjarnhólastíg, allir sunnudagarn-
ir þar sem fjölskyldan hittist og
sameinaðist hjá honum, hvort
sem þá var læri á boðstólum eða
góðu lummurnar hans afa. Alltaf
var gott að koma til hans og höfð-
um við ætíð margt fyrir stafni.
Hvort sem það var að klifra í
trjánum í garðinum, keppast um
hver gæti hangið lengst, spila fót-
bolta og körfubolta með hand-
gerðu körfunni sem hann bjó til
eða smíða kassabíl og kofa með
hans aðstoð, enda einstaklega
handlaginn. Eftirminnilegar og
dýrmætar eru allar stundirnar
sem við áttum með honum við eld-
húsborðið. Þar var ósjaldan tekið í
handspilin, en afi hafði mjög gam-
an af því að spila og kenndi okkur
meðal annars að spila Rússa, það
spil mun ávallt minna okkur á
hann. Afi var svo góður, ljúfur, ró-
legur og hlýr. Alltaf var gott að
sitja með honum við eldhúsbekk-
inn og spjalla um allt mögulegt
ásamt því að reyna að aðstoða
hann við allar krossgáturnar og
pússlin sem hann dundaði sér svo
oft við.
Minningin um afa í fjárhúsinu
er mjög sterk en hann var mikill
dýravinur og undi sér vel í
fjárbúskapnum. Allir sólríku vor-
Hjalti Karlsson
✝ Hjalti Karlssonfæddist 18.
nóvember 1925.
Hann lést 10. febr-
úar 2016.
Útför Hjalta var
gerð 19. febrúar
2016.
dagarnir í fjárhúsinu
hjá afa eru eftir-
minnilegir þar sem
við hlupum um túnið
með lömbunum. Við
barnabörnin eignuð-
umst öll okkar eigið
lamb og hjálpuðum
að við að sinna þeim
eins vel og við gátum
þrátt fyrir að vera
sum hver dálítið
smeyk.
Afi var alla tíð barngóður.
Hann fær að sinna afa- og langaf-
ahlutverki sínu áfram þar sem
hann er núna, því hlutverki sem
hann var svo góður í og var honum
svo eðlislægt og auðvelt á allan
hátt. Það er gott að vita af því að
nú hvílir hann við hliðina á elsku
litla langafastráknum sínum, hon-
um Eyþóri, sem hann var svo
spenntur að hitta. Við vitum að afi
hugsar vel um Eyþór okkar.
Okkur þykir svo vænt um þig,
elsku afi, og við erum lánsöm að
hafa átt þig að og fengið að hafa
þig hjá okkur svona lengi. Nú
huggum við okkur við það að elsku
Eyþór fái að vera hjá þér og að þið
munið eiga hvor annan að, að ei-
lífu.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur, all-
ar dýrmætu stundirnar sem við
áttum með þér og allar þær fjöl-
mörgu minningar sem við geym-
um nú í hjörtum okkar og höldum
fast í um ókomna tíð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Við kveðjum þig með söknuð í
hjarta en um leið með miklu þakk-
læti fyrir að hafa fengið að eiga
þig fyrir afa. Við munum alltaf
hugsa til þín með mikilli hlýju, ást
og kærleik.
Blessuð sé minning þín, elsku
besti afi Hjalti. Þín barnabörn,
Kolbrún, Steinþór Freyr
og Hafþór Haukur
Steinþórsbörn.
Elsku afi, það var gaman að
kynnast þér en leiðinlegt að vita
að þú ert ekki hér til staðar leng-
ur. Ég man vel eftir því þegar ég
bjó í Eyjum og við bræðurnir
skiptumst á að gista hjá þér þegar
við komum í höfuðborgina og með
mikilli eftirvæntingu biðum við
eftir hafragrautnum sem þú gerð-
ir hvern einasta morgun sem og
kókómjólkinni sem var alltaf til í
ísskápnum. Í kjölfarið létum við
þig mæla okkur á límbandsteipinu
sem þú hafðir límt á vegginn í eld-
húsinu, en á því mátti sjá hæð allra
barnabarna þinna. Þú hugsaðir
alltaf vel um alla, afi minn, og man
ég eftir því að þú gafst meira að
segja krumma alltaf annað slagið
kjötbita að borða, sem þú hentir
ofan á bílskúrsþakið. Þegar ég var
yngri fórum við oft að labba sam-
an, þú tókst þá með þér nokkra
suðusúkkulaði-mola sem þú gafst
mér á leiðinni því þú sagðir að ég
þyrfti bensín til þess að halda
áfram. Þegar ég bjó í Kópavogi fór
ég oft með þér í fjárhúsið og þú
varst svo góður við mig að þú gafst
mér kind sem þú skírðir Alex-
öndru. Þú varst alltaf með gulræt-
ur í garðinum þínum og ég man
eftir því að við tókum saman upp
gulrætur úr garðinum og borðuð-
um, auðvitað án þess að þrífa af
þeim moldina. Það voru skemmti-
legar stundir þegar við spjölluðum
saman og spiluðum rússa við eld-
húsborðið uppi á Bjarnhólastíg.
Undir lokin nuddaði ég á þér
hendurnar og við reyndum að
teygja á puttanum þínum sem var
svo illa farinn eftir öll þessi ár.
Takk fyrir allt, afi minn.
Alexander Gautason.
Elsku afi minn, mér þykir það
hrikalega leiðinlegt og skrítið að
þurfa að kveðja þig en það huggar
mig þó að vita að þér líður betur
núna. Síðustu daga hef ég hugsað
mikið til þín og allra þeirra stunda
sem ég hef varið með þér. Það
verður sárt að hugsa til þess að nú
getur maður ekki lengur komið
við hjá þér. Þegar maður kom í
heimsókn sagðir þú oftast við mig:
„Nei, er höfðinginn mættur.“
Tókum við jafnan nokkur spil
og áttum gott spjall saman eins og
við gerðum næstum á hverjum
degi. Árið þegar við bræðurnir
bjuggum saman í bænum var allt-
af mikil tilhlökkun þegar við viss-
um að við værum að fara til þín í
mat, að sjálfsögðu í soðna ýsu með
kartöflum og extra mikið af
smjöri. Ég minnist allra góðu
rúntanna sem við fórum, en eftir
að við höfðum farið að kaupa
happdrættismiða og farið á alla
nauðsynlegu staðina þá vildirðu
alltaf kíkja á Smiðjuveginn og ein-
staka sinnum pikkaðir þú í mig,
blikkaðir og spurðir mig hvort ég
nennti ekki upp í hesthús til að gá
hvort einhver væri þar.
Það var skrítið fyrir jólin, þegar
ég lærði uppi í húsi hjá þér, að það
var enginn afi til þess að stytta
manni stundirnar í lærdómspás-
unum, eins og þú varst vanur.
Ég er mjög þakklátur fyrir að
hafa náð að kynnast þér svona vel
síðustu ár. Ég mun aldrei gleyma
síðustu stundunum með þér, þeg-
ar ég og pabbi vorum búnir að
nudda hendurnar þínar, sína
höndina hvor,og ég spurði þig
hvor væri nú betri að nudda, þá
sagðir þú: „Þið þurfið nú að halda
dálítið áfram svo ég geti dæmt
það“, og brostir.
Ég mun sakna þín mikið.
Kristófer Gautason.
Elsku afi.
Það er svo sárt að kveðja þig,
afi minn. Alveg frá því ég man eft-
ir mér var ég svo hændur að þér.
Þú varst alltaf fyrirmyndin mín.
Þegar ég var lítill vildi ég verða al-
veg eins og þú. Ég sagði t.d. einu
sinni við mömmu að ég hlakkaði til
að verða 67 ára, en þá varst þú 67
ára, til að vera eins og þú. Ég
reyndi að herma eftir því sem þú
gerðir, geispinn háværi, göngu-
lagið og hvað eina sem mér fannst
einkenna þig. Bílskúrsáhuginn er
auðvitað kominn frá þér og rol-
lubúskapinn elskaði ég alltaf. Allt
sem þú gerðir fannst mér meira
en æðislegt. Þú kallaðir mig alltaf
Ásgeir og hugleiddi ég um tíma að
taka það upp sem eftirnafn því
mér líkaði vel við nafnið sem að-
eins þú notaðir um mig. Þegar ég
byrjaði í menntaskóla kom ekkert
annað til greina en að velja MK
því þá gat ég komið til þín á hverj-
um degi. Þegar ég kom frá Spáni
flutti ég til þín og við hugsuðum
um hvor annan. Við brölluðum
ýmislegt saman, strákurinn og af-
inn. Seinna sagðirðu mér að ég
væri eins og yngsti sonur þinn. Sá
sem þú fékkst að dekra og hafðir
tíma til að vera með. Þú hefur allt-
af spilað svo stórt hlutverk í lífi
mínu hvernig sem á það er litið, afi
minn, og ég veit þú munt fylgjast
með gangi mála frá þeim stað sem
þú ert kominn á núna. Takk fyrir
allt sem þú hefur gefið mér í þessu
lífi það mun nýtast mér til ævi-
loka. Mér þykir vænt um þig.
Þinn,
Davíð (Ásgeir).
Við Hjalti vorum samherjar í
sauðfjárbúskap tómstundabænda
í Kópavogi og Reykjavík um 40
ára skeið. Hafði reyndar fyrstu
kynni af honum seint á 6. áratug
liðinnar aldar vegna fjölskyldu-
tengsla beggja við Ásgeir Jónsson
frá Gottorp, hálfbróður Ólafs afa.
En það var frá 1960 þegar Hjalti
eignaðist kindur í Kópavogi, og
sérstaklega á árunum 1964-68, að
leiðir okkar lágu saman. Þá átti
Hjalti fjárhús með bróður sínum í
1. götu en ég í 3. götu gömlu Fjár-
borgar, 30 fjárhúsa hverfi í horn-
inu á milli gamla Nýbýlavegar og
gamla Breiðholtsvegar, upp af
Blesugróf og Meltungu, þar sem
nú stendur stórhýsi fyrirtækisins
Tengi við Smiðjuveg.
Hjalti var þó ekki með fé sitt í
afrétti Seltjarnarneshrepps hins
forna, eins og við flest í Fjárborg,
heldur var hann einn „Hrauna-
manna“ sem nýttu víðáttumikið
sumar- og haustbeitiland Sauða-
fells hf. í Hvassahrauni í Vatns-
leysustrandarhreppi hinum forna.
Um 1990, þegar hraunin voru
beitarfriðuð, fór hann að sleppa
kindunum með okkar fé, ásamt
Valdimari félaga sínum, var lengst
af með fjárhús í Kópavogi, m.a.
um árabil í Fífuhvammslandi og
síðast á Kjóavöllum um aldamótin.
Þá varð hann því miður að láta af
búskap sínum vegna skorts á að-
stöðu fyrir tómstundabændur í
Kópavogi. Hann hélt þó áfram að
styðja okkur fjáreigendur og var í
mörg ár í stjórn Sauðfjáreigend-
afélags Kópavogs með mér og
Magnúsi Hjaltested á Vatnsenda.
Þar reyndist Hjalti tillögugóður
að vanda og lagði alltaf gott til
málanna. Við þessa samvinnu rifj-
uðust upp gömul og góð kynni frá
haustinu 1968 þegar við Hjalti fór-
um framarlega í flokki fjáreigenda
í Reykjavík sem fullir réttlætis-
kenndar börðust gegn því að sauð-
fjárbúskapur á höfuðborgarsvæð-
inu yrði lagður niður með
valdboði. Um þá baráttu, „Sauð-
fjárstríðið“, vísa ég í sagnfræðirit-
ið „Sveitin í sálinni, búskapur í
Reykjavík og myndun borgar“
eftir Eggert Þór Bernharðsson.
Það var ánægjulegt að koma í
fjárhús hjá Hjalta. Hann var smið-
ur góður og um það vitnuðu bæði
hús og innréttingar, allt á sínum
stað og snyrtimennskan einstök.
Ekkert drasl og allt til fyrirmynd-
ar, inni sem úti. Gjarnan var fal-
legur kartöflugarður í lóðarhorni
því að í eðli sínu var Hjalti góð-
bóndi þótt í smáum stíl væri. Allt-
af átti hann fallegt fé, gjarnan fal-
lega flekkóttar og aðrar mislitar
kindur sem hann hirti af alúð og
umhyggju.
Skammt er liðið síðan Hjalti
fagnaði 90 ára afmæli sínu. Í af-
mælisveislu sem börn hans efndu
til af rausnarskap var ánægjulegt
að rifja upp gömul kynni.
Þá sagði hann mér m.a. frá til-
högun smalana í hraununum vor
og haust, bæði til Hvassa-
hraunsréttar og annarra rétta á
svæðinu sem allt heyrir nú sög-
unni til. Þetta reyndist vera síð-
asta samtalið okkar en minningar
um afbragðs félaga lifa.
Blessuð sé minning Hjalta
Karlssonar.
Aðstandendum öllum votta ég
innilega samúð.
Ólafur R. Dýrmundsson.
✝ Ragna Stef-ánsdóttir
fæddist að Hlíð í
Lóni 16. maí 1915.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjólgarði 12.
febrúar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín
Jónsdóttir, f. 22.
febrúar 1881, d.
26. janúar 1971, og
Stefán Jónsson, f.
16. september 1884, d. 14. sept-
ember 1970.
Börn Kristínar og Stefáns
eru: Benedikt, Jón og Kristín.
Þau eru öll látin nema Jón.
Börn Kristínar frá fyrra hjóna-
bandi eru Guðlaug, Páll, Egill,
Guðrún og Skafti. Uppeld-
mundsdóttir, f. 13. ágúst 1990,
og eiga þau eina dóttur.
2) Dagný, f. 31. janúar 1957,
maki Páll Guðmundsson, f. 8.
september 1950. Börn þeirra:
a) Ragnar Aðalsteinn, f. 28.
desember 1975, maki Sigurveig
Margrét Önundardóttir, f. 24.
mars 1976, og eiga þau tvo
syni. b) Kristrún Ósk, f. 20.
ágúst 1979, maki Emil Þór Erl-
ingsson, f. 13. júní 1967, og
eiga þau tvö börn.
Ragna og Rögnvaldur
bjuggu á Múla í Álftafirði frá
1955 til 1984 þegar Rögnvaldur
missti heilsuna og þau brugðu
búi. Ragna var ljósmóðir í Lóni
og Álftafirði í mörg ár. Árið
1984 flutti Ragna á Höfn og
frá árinu 2000 dvaldi hún á
dvalarheimilinu Skjólgarði og
síðustu árin á hjúkrunarheim-
ilinu.
Útför Rögnu fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 20. febrúar
2016, klukkan 11. Jarðsett
verður í Hofskirkjugarði í
Álftafirði.
issonur Kristínar
og Stefáns var Ein-
ar Bjarnason, einn-
ig látinn.
Ragna giftist 8.
september 1956
Rögnvaldi Karls-
syni, f. 24. desem-
ber 1918, d. 26.
september 1986,
frá Múla í Álfta-
firði. Dætur þeirra
eru: 1) Kristín
Stefanía, f. 8. sept-
ember 1953, maki Helgi Hrafn-
kelsson, f. 2. september 1949.
Synir þeirra: a) Rögnvaldur
Stefán, f. 8.maí 1975, maki Ás-
laug Magnúsdóttir, f. 4. ágúst
1979, og eiga þau fjögur börn.
b) Guðlaugur Sindri, f. 2. júlí
1986, maki Aðalbjörg Ósk Sig-
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar,sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa)
Elsku amma mín, nú er komið
að því að ég kveð þig með söknuði.
Hvíldu í friði. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þinn,
Rögnvaldur Stefán.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Nú hefur þú lagt augun aftur í
allra síðasta sinn, elsku amma
mín. Síðustu daga hafa rifjast upp
margar skemmtilegar og góðar
minningar um þig. Ég man nú
ekki mikið eftir mér á Múla hjá
ykkur afa en í minningunni er
alltaf sól og blíða þar, hvort sem
það var nú rétt eða ekki.
Þegar þú fluttir á Höfn varstu
til að byrja með á Norðurbraut-
inni hjá okkur og er mér það sér-
staklega minnisstætt að þú svafst
oftast til kl. 11, og man ég eftir
mér nokkrum sinnum læðast inn
til þín fyrir þann tíma og reyna að
sannfæra þig um að klukkan væri
orðin 11, en ekki minnist ég þess
að mér hafi samt tekist að plata
þig. Einnig rifjaðist upp fyrir
mér að einhverju sinni hand-
leggsbrotnaðir þú og hafðir
stundum á orði að höndin væri
ekki jafngóð og hin eftir það, ég
var nú ekki lengi að finna lausn á
því og taldi bara að þú þyrftir að
brotna á hinni líka svo þær yrðu
eins.
Því miður varð það raunin að
þú brotnaðir síðar á hinni hend-
inni og minntir mig stundum á
þetta gullkorn mitt. En ekki man
ég hvort hendurnar urðu eins eft-
ir það.
Það var alltaf ljúft að hitta þig
og oftast nenntir þú að spila við
mann, spilin voru aldrei langt frá
þér og ég minnist þess ekki að
hafa nokkru sinni komið til þín án
þess að á borðinu væri kapall. Ég
lærði ýmislegt í spilamennsku
hjá þér, sem ég mun eflaust njóta
góðs af alla tíð.
En þar sem ljósið þitt er nú
slokknað þá er margt sem fer í
gegnum hugann, allar berjaferð-
irnar sem þú fórst með okkur
mömmu, allt steinasafnið sem þið
afi voruð búin að safna á Múla.
Mörgu spilastundirnar sem við
áttum tvær eða með fleirum, já
það mætti lengi telja, en minn-
ingarnar verða alltaf til staðar.
En nú eruð þið afi saman á ný
og getið tekið nokkra slagi saman
og farið til fjalla og tínt fallega
steina í safnið. Takk fyrir allt,
elsku amma mín. Þín
Kristrún.
Ragna
Stefánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ó, langamma, svo hýr og rjóð,
alltaf ertu svo góð,
stundum hefurðu líka hljóð,
hugsaðu um hvað þú ert góð.
Þér gef ég nú lítið ljóð,
um hvað þú ert mér kær, ljúf og
góð.
(Ásgerður)
Elsku langamma við
söknum þín.
Hvíldu í friði.
Margrét, Stefanía,
Heimir og Ragna.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar