Morgunblaðið - 20.02.2016, Síða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 2016
✝ Jón HalldórGuðmundsson
fæddist á Húsavík
1. september 1958.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu að Ærlæk í
Öxarfirði 8. febr-
úar 2016.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Sigurjón Jónsson,
f. 8. júní 1927 á
Ærlæk, d. 18. okt. 2011, bóndi
á Ærlæk, og eiginkona hans,
Guðný Jóna Tryggvadóttir, f.
3. okt. 1927 í Garði á Húsavík.
Systkini Jóns Halldórs: a)
Guðrún Guðmundsdóttir, f. 7.
maí 1951, á Húsavík, móðir
hennar er Valgerður Jóns-
dóttir, f. 1. nóv. 1928, eig-
inmaður Gísli Halldórsson f.
Foreldrar hennar: Sigurður
Ingimundarson, bóndi og odd-
viti á Snartarstöðum, f. 10. maí
1913, d. 25. feb. 2008, og k.h.
Sigríður Guðný Kristjáns-
dóttir, f. 12. des. 1934.
Börn Jóns Halldórs og Guð-
nýjar Maríu: 1) Sigurður Ægir,
f. 18. sept. 1984, doktor í eðl-
isfræði, sambýliskona Líney
Halla Kristinsdóttir, f. 24. apríl
1984, doktor í eðlisfræði. Son-
ur þeirra er Jón Sölvi, f. 31.
júlí 2012. Þau eru búsett í
Reykjavík. 2) Sigríður Harpa,
f. 9. sept. 1988, B.Sc. í um-
hverfisskipulagi, sambýlis-
maður Magnús Gunnlaugsson,
f. 26. ágúst 1987, mat-
reiðslumaður.
Þau eru búsett í Reykjavík.
3) Sylvía Dröfn, f. 4. ágúst
1994, á Ærlæk.
Jón Halldór var búfræðingur
frá Bændaskólanum á Hólum
og bóndi á Ærlæk í Öxarfirði
frá 1978.
Útför Jóns Halldórs fer fram
frá Skinnastað í dag, 20. febr-
úar 2016, klukkan 14.
23. ágúst 1950.
Börn þeirra eru
þrjú og barnabörn
sex, b) Soffía Guð-
rún Guðmunds-
dóttir, f. 3. júní
1961, d. 1. júlí
2003, á Húsavík,
eiginmaður Krist-
ján Þráinsson, f. 9.
desember 1956.
Börn þeirra eru tvö
og barnabörn þrjú,
c) Tryggvi Arnsteinn Guð-
mundsson, f. 28. jan. 1964, bif-
vélavirki og verkstjóri á Ak-
ureyri. Eiginkona hans er
Guðrún Torfadóttir, f. 3. maí
1965. Börn þeirra eru fjögur.
Hinn 1. september 1998
kvæntist Jón Halldór Guðnýju
Maríu Sigurðardóttur, f. 21.
apríl 1961.
Elsku Jóndór!
Það eru rétt rúm 9 ár frá því ég
kom fyrst á Ærlæk og komst að
því að ég hefði dottið í tengdafor-
eldralukkupottinn. Og að Sigurð-
ur laug engu um að þótt mér
þættu hans fingur glettilega
breiðir þá væru þínir enn
breiðari. Traustar, sterkar og
hlýjar hendur, alveg eins og þú.
Ég sá fljótt að þú kynnir vel að
segja frá, gjarna með glettni í
augunum. Svo vel, að það skipti
engu þótt saga væri sögð í annað
eða þriðja sinn, hún varð bara
skemmtilegri. Ég man sérstak-
lega eftir hvað það ískraði í þér af
hlátri við að segja söguna af litla
Sigurði Ægi, tautandi: „Valle’a
valle’a valle’a!“ við sjálfan sig,
gangandi yfir forboðinn planka í
fjárhúsunum fyrir um 25 árum.
Þér þótti heldur ekkert leiðinlegt
að heyra að Jón Sölvi léti heldur
ekki segja sér hvað mætti ekki, ef
honum sýndist svo. Eða hvers
kyns aðrar sögur af litla afa-
stráknum með véladelluna. Það
eru svo einungis um þrjár vikur
síðan snáðinn setti sig í sögu-
mannsstellingarnar og endur-
sagði söguna af Gullbrá og björn-
unum þremur með slíkum
tilþrifum að ömmu hans hér fyrir
sunnan fannst þú vera kominn í
eldhúsið til sín.
Ég sjálf er með heldur slakt
atburðaminni og þar með lítill
sögumaður. Hins vegar sitja til-
finningar ágætlega í kollinum á
mér, og það segir sitt að allar
mínar minningar um þig eru góð-
ar og litaðar gleði. Meira að segja
þessi skipti sem þú hankaðir okk-
ur glópana á einhverju glappa-
skoti varðandi bílinn, þá gastu
vandað um fyrir okkur í róleg-
heitum og gert góðlátlegt grín að
öllu saman eftir á. Það var alltaf
svo gott að komast til ykkar í
sveitina í frí og sömuleiðis ljúft að
fá ykkur í heimsókn til okkar til
Lundar eða á Kambsveginn. Það
var helst nú í sumar, haust og
vetur, sérstaklega um jólin, sem
áhyggjur læddust að í bland við
gleðina, þar sem heilsan var
greinilega eitthvað farin að bila.
En engan grunaði að staðan væri
svo slæm sem raunin var, ekki
einu sinni læknana.
Elsku Jóndór, þú varst besti
tengdapabbi sem hægt er að
hugsa sér. Þú fórst alltof, alltof
fljótt, en ég er svo ósköp þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
þér. Að hafa fengið að njóta hlýj-
unnar, stuðningsins og glettninn-
ar. Að Sölvi hafi fengið að eiga
afa í sveitinni, þó ekki væri í
nema 3 og hálft ár, sem átti dýr-
indis dráttarvélar og fjórhjól,
hlaupakött og trissu, sláttuvél og
rúlluvél og plöstunarvél. Dásam-
legan afa sem var svo líkur hon-
um pabba hans að hann munaði
aldrei um að skríða beint í fangið
á þér þótt aðskilnaðurinn væri oft
ógnarlangur á mælikvarða lítilla
stubba.
Hvíl í friði og takk fyrir allt.
Líney Halla.
Með sorg og söknuð í hjarta
fylgjum við þér síðasta spölinn
elsku Jón Dór.
Minning um góðan bróður,
mág og frænda lifir um ókomin
ár. Hafðu þökk fyrir allt.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann alls-
herjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Tryggvi, Guðrún, Daníel,
Torfi Þór, Thelma Rut og
Guðný Vala.
Maður verður svo hissa þegar
maður á besta aldri er kallaður í
sína hinstu för, af hverju lá svona
mikið á? Eru einhverjir hinumeg-
in sem þarfnast hans meira en við
hérna?
Ég var 6 ára þegar Guðný
systir mín kynntist Jóndóri og
fannst mér hann strax algjört
yndi. Hann kom vel fyrir og við
yngri systir mín sóttum mikið í
hans nærveru. Og einhvern tím-
ann hafði ég á orði við mömmu
mína að ég ætlaði sko að ná mér í
mann eins og hann því hann gæti
allt, og þá meina ég allt, það var
ekkert sem hann ekki reyndi að
bjarga sér með. Engin uppgjöf og
ávallt tilbúinn að aðstoða alls
staðar sem til þurfti. Þegar ég
skrifa þessi orð sit ég einmitt við
skrifborð sem hann smíðaði og
gaf mér í fermingargjöf.
Ég er afskaplega þakklát fyrir
allar þær stundir sem ég og fjöl-
skylda mín áttum með Jóndóri,
mér fannst hann hafa mjög þægi-
lega nærveru og oft var ég búin
að koma í sauðburðinn hjá þeim
hjónum, jafnvel með dætur mínar
mjög litlar, held þær hafi verið 3
og 5 ára þegar ég fékk fyrst að
koma með þær. Alltaf var okkur
vel tekið og fannst mjög gaman.
Hvernig hann var nákvæmur í
allri skráningu á lambfénu og
burðinum var gaman að fylgjast
með. Þó stundum hafi fokið í
hann þegar eitthvað gekk ekki
eins og hann óskaði eftir þá var
það mjög fljótt að rjúka úr hon-
um.
Hann reykti besta hangikjöt
og sperðla sem ég hef smakkað.
Nokkrum sinnum var farið í Haf-
ursstaði og reynt að veiða silung í
vatninu og tókst það misvel, en
skemmtilegast fannst mér að
fara þangað um páska fyrir
nokkrum árum í fallegu veðri, þá
var vatnið ísilagt, boruð voru göt
gegnum ísinn og dorgað. Þó-
nokkra fiska höfðum við upp úr
krafsinu.
Takk fyrir sauðburðardvalir,
takk fyrir ferðir í Hafursstaði,
takk fyrir útilegur, takk fyrir allt
kjöt á síðustu árum, takk fyrir að-
stoðina við mömmu og takk fyrir
að fá að kynnast þér.
Guð veri með þér á nýjum stað.
Inga Friðný Sigurðardóttir
frá Snartarstöðum.
Það er með sárum trega og
söknuði sem við kveðjum einstak-
an frænda og vin, Jón Halldór
Guðmundsson. Óvenjulega stórt
skarð hefur verið hoggið í fjöl-
skylduna okkar. Svo óvænt. Svo
ótímabært. Svo sárt. Fyrir alla
sem urðu þeirrar gæfu aðnjót-
andi að þekkja og fá að njóta
nærveru Jón Dórs, því hann var
einstakur. Hlýja hans og húmor
áttu sér engan líka. Það var gæfa
okkar að fá að verja tíma með
honum. Sumar og vetur. Við höf-
um nýtt öll tækifæri sem gáfust
en við hefðum kosið að þau yrðu
svo miklu, miklu fleiri. Stundirn-
ar í eldhúsinu á Ærlæk þar sem
Jón Dór sagði sögur og það var
hlegið. Stundirnar á rjúpnaveið-
um þar sem Jón Dór veiddi ávallt
meira en aðrir og laumaði svo
nokkrum aukarjúpum í pokann
hjá okkur þegar lítið bar á. Þann-
ig litum við betur út þegar við
kæmum suður, sagði hann og
brosti. Dætur okkar minnast
þess þegar hann gekk með þeim
um jörðina og á sinn ljúfa hátt út-
skýrði fyrir borgarbörnunum
hvernig búskapurinn virkaði. Það
var sama um hvað var spurt, Jón
Dór var með svör við öllu. Við hin
eldri dáumst að fyrirmyndar-
búinu sem Jón Dór og Guðný
byggðu. Bú sem byggt hefur ver-
ið upp með því að beita gagn-
reyndum aðferðum og hugviti en
ekki síður með þrotlausri vinnu
og þolinmæði. Mikið ótrúlega
munum við sakna hans.
Inga Dóra og Símon,
Jón (Nonni) og Unnur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Engan grunaði að kallið væri
komið til Jóns Halldórs bónda á
Ærlæk í Öxarfirði, en hann lést á
heimili sínu 8. febrúar síðastlið-
inn. Eiginkona Jóns er Guðný
María Sigurðardóttir.
Ég kynntist þessum heiðurs-
hjónum 1997 en það haust byrjaði
ég að keyra sláturfé í sláturhúsið
á Kópaskeri. Það mynduðust
strax góð kynni við þessi góðu
hjón og þróuðust svo í góðan vin-
skap. Jón var einstaklega greið-
vikinn og hjálpsamur maður. Ef
bilaði bíll hjá mér var hann óðara
boðinn og búinn að hjálpa með
sinn góða og gamla fjárflutninga-
bíl sem hann notaði mest við sinn
eigin búrekstur. Það er myndar-
legt og stórt bú á Ærlæk og hafa
þau hjónin unnið samhent að
þessum búrekstri, fallegt fé og
greinilega má sjá góða fjárrækt á
Ærlæk. Ég hætti þessum akstri
árið 2003 og á þessum sjö árum
átti ég margar og góðar stundir
með bændum í Öxarfirði. Ærlæk-
ur hefur allt frá árinu 1997 verið
viðkomustaður minn á ferðum
mínum þegar ég fer um Öxar-
fjörð. Það var alltaf tími hjá þeim
hjónum til að taka á móti vinum
sínum. Stundum var maður á
austurleið og náði kvöldmat á
Ærlæk og stoppið náði svo fram-
undir miðnætti. Ég var einnig
velkominn þótt ég væri með far-
þega, öllum var boðið í kaffi. Það
verður öðruvísi að stoppa á Ær-
læk hér eftir, ekki það að Guðný
María er mikil indælis- og
skemmtileg kona og jafngóður
vinur og Jón, það er bara svo
mikið sem við höfum misst.
Þetta glæsilega bændasam-
félag við Öxarfjörð hefur nú
misst traustan og góðan mann
sem var trúr og tryggur sinni
sveit, vann að félagsmálum sem
og öðru sem samfélagið þurfti á
að halda. Jón var góður bóndi og
góður fjárræktandi, og alltaf var
hann að gera betur og betur, ár
frá ári. Hann var mjög metnaðar-
gjarn í sínu starfi og í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur.
Eitt langar mig að nefna og um
leið þakka Jóni vini mínum fyrir
alla þá umhyggju sem hann sýndi
mér vegna veikinda minna allt
seinasta ár. Hann hringdi oft til
þess að vita hvernig ég hefði það
og hann spurði líka stundum
hvort hann gæti gert eitthvað
fyrir mig. Hann var sannur vinur
– vinur sem aldrei brást. Hann
skilur eftir sig orðstír sem deyr
aldrei, einnig skilur hann eftir sig
minningar sem lengi verður hald-
ið á lofti, af vinum hans og sam-
ferðafólki.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Elsku Guðný María og ykkar
fjölskylda, Tryggvi og fjölskylda,
Guðný Jóna og allt venslafólk
Jóns Halldórs, innilegar samúð-
arkveðjur, elskulega fólk.
Ég kveð þennan kæra og um-
hyggjusama vin með seinasta
versinu úr ljóðinu Laugamaður
kvaddur eftir Þorbjörn Kristins-
son:
Minning um löngu liðna daga
lifir í huga mér.
þótt heimurinn væri helmingi stærri
skyldi hugur minn fylgja þér.
Ég finn þegar okkar fundum lýkur
verða fátækleg orðin mín.
Fólgin í nokkrum fallandi tárum
verður fegursta kveðjan til þín.
Jóhann Ólafur Lárusson.
Þegar ég frétti að Jón Halldór
á Ærlæk væri fallinn frá langt
um aldur fram, þá var ýmislegt
sem fór í gegn um huga minn. Ég
tel að Jón Halldór hafi verið einn
mesti búhöldur sem ég hef þekkt.
Það var eins og allt yrði að gulli í
höndum hans og öll viðskipti við
hann voru þannig að allir
græddu.
Fyrstu alvöru kynni mín af
Jóni Halldóri á Ærlæk voru
þannig að það hafði nýlega verið
kynningarfundur á sæðishrútum
og okkur bændum ráðlagt að
sæða tæplega helminginn af án-
um og halda hinum undir lamb-
hrúta og annað hvort gelda þá
fyrir vorið eða setja þá á og
geyma þá þar til reynsla væri
komin á hvernig þeir reyndust
sem lamba- og ærfeður.
Á næsta bændafundi gaf Jón
Halldór sig á tal við mig eftir að
ég hafði lýst áhuga á að fá til
geymslu þá hrúta sem væru af-
gangs. Og á næstu árum áttum
við viðskipti með ýmsa hluti sem
aðrir telja rusl. Þegar hann kom í
ruslahauginn hjá mér sá ég hvað
hann var geysilega hygginn, þá
sá hann rör sem mér höfðu
áskotnast og áttaði sig strax á að
þau hentuðu vel í ristarhlið.
Í eitt skiptið sem ég kom til
hans lá leiðin í malargryfju vest-
ur af bænum. Þar blasti við mikill
varahlutalager sem lítið bar á frá
veginum. Þegar ég var að dást að
þessari staðsetningu sagði Jón
Halldór mér að Vegagerðin hefði
borgað sér fyrir mölina en eig-
inlega hefði hann átt að borga
vegagerðinni fyrir að gera þessa
gryfju fyrir sig.
Þegar ég átti 70 ára afmæli
kom Jón Halldór og rétti mér
eggjabakka og sagði um leið að
þetta væru andaregg frá Guð-
nýju konu sinni. Hann hafði tekið
saman við þá miklu búkonu á
unga aldri og kunni að meta
hana.
Ég votta eiginkonu og að-
standendum þeirra innilega sam-
úð mína.
Eiríkur Kristjánsson.
Lífsklukka Jóns Halldórs eða
Jóndórs, eins og hann var oftast
kallaður, hefur stöðvast svo
snöggt og snemma. Í hugann
koma minningar. Kotroskinn
strákur, þremur árum eldri en
ég, kemur með pabba sínum í
klippingu í Leifsstaði. Við leikum
okkur saman úti um stund. För-
um síðan inn í eldhús og fáum
heimagerðan ís og ískex. Hann
réttir hlut minn í skólanum eftir
ófarir mínar við eldri og sterkari
krakka. Á táningsárum fer Jón-
dór allra sinna ferða á Rígunni,
skellinöðru frá austantjaldsríki,
sem þurfti mikið og stöðugt við-
hald sem hann sinnti að mestu
leyti sjálfur. Hann eignaðist
snemma bíl, Datsun, sem hafði
vetursetu í vélageymslunni
heima á meðan eigandinn fór
burtu til náms. Man þegar hann
sótti bílinn um vorið. Skransaði í
fyrstu beygju og tók hann svo til
kostanna líkt og knapi sem legg-
ur hest sinn á skeið. Þegar ryk-
mökkurinn á þjóðveginum var
óvenju langur og mikill á þessum
tíma, gætu Jóndór og Datsuninn í
einhverjum tilfellum hafa verið
þar á ferð. Jóndór fann sinn lífs-
förunaut snemma, Guðnýju Mar-
íu, duglega stúlku úr næstu sveit.
Með þeim var einstakur hjóna-
svipur. Með dugnaði og fyrir-
hyggju byrjuðu þau fljótt að búa í
haginn fyrir framtíðina. Við Jón-
dór unnum saman veturinn 1979-
1980 í rækjunni á Kópaskeri. Það
var skemmtilegur tími. Unnið á
tvöföldum vöktum auk löndunar.
Fengum góð laun. Efast ekki um
að hans laun fóru öll í íbúðarhúsið
sem verið var að byggja á Ær-
læk. Jóndór sinnti ýmsum fé-
lagsstörfum af mikilli samvisku-
semi; var forðagæslumaður,
fjallskilastjóri, sveitastjórnar-
maður, svo fátt eitt sé nefnt. Ekki
var hann skaplaus maður en fór
vel með það. Og þrátt fyrir að við
Jóndór hefðum mjög ólíkar skoð-
anir á ýmsum málum man ég ekki
til þess að okkur hafi orðið sund-
urorða. Frekar gert grín hvor að
öðrum og glott út í annað yfir vit-
leysunni í hinum. Í mínum huga
voru orð hans og loforð meira
virði en undirskrifaðir samningar
eða þinglýstir pappírar. Við Jón-
dór vorum nágrannar alla tíð.
Hann bjó vestan við Brunnána en
ég austan við og höfum við átt
ýmiskonar samstarf og samvinnu
í gegnum árin. Ég er þakklátur
fyrir að hafa átt vináttu hans alla
tíð. Aðstandendum votta ég sam-
úð mína.
Stefán Leifur Rögnvaldsson.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast Jóns Halldórs Guð-
mundssonar eða Jóndórs eins og
hann allajafnan var kallaður.
Kynni okkar hófust er ég fór að
venja komur mínar á æskuslóðir
konu minnar í Öxarfirðinum.
Með okkur tókust góð kynni og
styrktust enn frekar er við fjöl-
skyldan fluttum í Öxarfjörðinn
haustið 2000. Jóndór og fjöl-
skylda hans tóku afar vel á móti
okkur og ófá voru handtökin sem
Jóndór veitti okkur við ýmis störf
og leik. Ég var þeirrar gæfu að-
njótandi að geta talið mig vera
vin Jóndórs og átti með honum
margar ánægjulegar stundir er
tengdust m.a. smala- og veiði-
mennsku.
Jóndór var óspar á að veita
hjálparhönd og alltaf boðinn og
búinn til þess að aðstoða við öll
viðvik. Jóndór var hnellinn á velli
og kallaði ekki allt ömmu sína.
Minnistætt er okkur félögunum
er við komum í brunafrosti heim
að vélaskemmu að afloknum
veiðidegi að koma að Jóndór við
vinnu fyrir utan skemmuna. Ber-
hentur og húfulaus í járnavinnu.
Jóndór var mikill ræktunar-
maður og hafði mikla ánægju af
því að tala um búskapinn. Ófáar
ferðirnar fór ég með honum suð-
ur í framheiðar að haustinu til
smalamennsku. Af þeim hafði ég
afskaplega gaman þó svo að Jón-
dór hafi stundum haft á orði að
hann skildi nú ekki þessa ánægju
en gott væri að mér þætti svo.
Jóndórs er og verður saknað
og illskiljanlegt að hann skuli
vera horfinn yfir móðuna miklu.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt en
takast verður á við hlutina með
æðruleysi og minnast allra þeirra
góðu stunda er Jóndór var viðloð-
andi.
Far vel, góði félagi, þín verður
minnst um ókomna tíð.
Elsku Guðný og fjölskylda, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðju.
Jóhann Rúnar Pálsson
og fjölskylda.
Haustið 1975 þegar ég hóf nám
í Bændaskólanum á Hólum
kynntist ég fljótlega bóndasyni
norðan úr Öxarfirði sem bauð af
sér einstaklega góðan þokka.
Hann var alltaf hress og kátur,
tilbúinn að taka þátt í öllu sem
var að gerast í skólanum og þar
að auki góður námsmaður. Þarna
var kominn traustur og góður
vinur í Jóndóri. Þó við hefðum
ekki stöðugt samband næstu árin
slitnaði aldrei þráðurinn, við
Jón Halldór
Guðmundsson