Fréttablaðið - 02.01.2017, Page 58

10 Bone TomahawkEf þú kannt að meta gamal-
dags vestra í nýjum búningi, þá er
Bone Tomahawk sérsniðin fyrir þig,
enda naglhart eintak þar sem örlitl-
um hryllingi er vafið inn í formúl-
una og má lýsa flæðinu sem hægum
bruna. Kurt Russell og aðrir skot-
heldir leikarar bera stemninguna
uppi ásamt leikstjórn sem lekur af
sjálfsöryggi. Myndin er spennandi,
grípandi og kemur margsinnis á
óvart. Meira svona!
9 Green RoomMjög fáar spennumyndir á
þessu ári hafa fengið undirritaðan
til að hanga á sætisbrúninni eins
oft og þessi. Green Room er mikill
rússíbani. Einfalt, hrátt og hrað-
skreitt bíó en með magnaðan púls
og flottan stíl. Það var hundleiðin-
legt að missa Anton Yelchin á þessu
ári (ásamt mörgum öðrum, auð-
vitað) og sýnir þessi mynd mjög vel
hvaða styrkleika hann hafði sem
leikari. Patrick Stewart er einnig
ógleymanlegur sem pirraður nýnas-
istaforingi. Geggjaður lítill tryllir
sem gefur ekkert eftir.
8 The Nice GuysLeikstjórinn og handritshöf-
undurinn Shane Black er engum
líkur þegar kemur að svokölluðum
„buddy“-myndum. Black skrifar
yfirleitt frekar manneskjulega og
hversdagslega karaktera/skíthæla
í ýktum, farsakenndum kringum-
stæðum. Russell Crowe og Ryan
Gosling eru engin undantekning
þar og mynda þeir alveg meiriháttar
dúó. Hnyttið handrit, snjöll fram-
vinda, yndislega flæktur söguþráður
og æðislegir karakterar, allt þetta
púslast í stórskemmtilegan hlaupa-
gang. Black sækir í spæjarasögu
af gamla skólanum og bragðbætir
umgjörðina með flottri „seventís“
innrömmun og tilheyrandi tón-
list. Toppafþreying. Mögulega ein
fyndnasta mynd ársins.
7 Hell or High WaterHér er einföld og á marga vegu
fyrirsjáanleg saga en það tekst að
yfirstíga þann galla með mark-
vissri leikstjórn, beittu handriti og
flottum leik. Hell or High Water er
þrumugóður nútímavestri, strengd-
ur saman úr áhugaverðum per-
sónusamskiptum og skrúfar fastar
og fastar því lengra sem á líður.
Leikararnir eru allir skotheldir (Jeff
Bridges hefur ekki muldrað svona
skemmtilega í nokkur ár) og  reglu-
lega er slakað á sögunni  en hún
rígheldur samt spennunni allan
tímann.
6 The LobsterThe Lobster var einn af
hápunktum Stockfish-hátíðinnar í
ár og er fúlt að hún skuli ekki hafa
farið í almennar sýningar. Þetta er
súr en athyglisverð saga sem gerist
í „nálægri framtíð“ þar sem er illa
séð að vera einhleypur. Hérna er svo
hart tekið á því að fólki eru aðeins
gefnir 45 dagar til að finna sér maka,
annars verður því breytt í dýr (að
eigin vali) sem verða send út í skóg.
Eftir því sem á líður verður þetta
aðeins furðulegra. Í handritinu eru
samfélagskröfur til sambanda settar
undir smásjána með bráðfyndnum
en í senn truflandi hætti. Colin Far-
rell sýnir sínar bestu hliðar sem og
allir aðrir sem prýða þessa merki-
lega súru en bitastæðu og 100%
óútreiknanlegu mynd.
5 The WitchÞað mættu alveg vera fleiri hroll-
vekjur eins og þessi. Í The Witch er
lítill sem enginn áhugi sýndur  á
því að láta áhorfendum bregða eða
hneyksla af ástæðulausu, heldur er
frásögn, þemu og andrúmsloft sett
í forgrunninn af aðdáunarverðri
nákvæmni. Myndin var gerð fyrir
The Neon Demon er vægast sagt um-
ræðuverð kvikmynd og kemur alls ekki
á óvart að hún hafi fengið blendnar
viðtökur. Eitthvað er samt mjög
sérstakt við þetta kvikindi, eitthvað
seiðandi og bítandi.
Kubo and the Two Strings er í alla staði
gullfalleg leirbrúðumynd; heillandi,
sorgleg, stórskemmtileg og fyndin.
Sing Street er án efa einn mesti glaðn-
ingur ársins. Leikararnir eru æðislegir
og vantar hvorki vellíðunarstraumana
né gleðismitið.
Bestu
kvikmyndir
ársins 2016
Þetta eru tíu bestu
bíómyndir ársins
að mati Tómasar
Valgeirssonar, kvik-
myndagagnrýnanda
Fréttablaðsins.
smápeninga en vel sést að hver ein-
asti aur hefur verið nýttur til fulls.
Flottar sviðsmyndir standa sér-
staklega upp úr og er lítið út á kvik-
myndatökuna að setja eða leikarana.
Hins vegar verður að segjast að geitin
Black Phillip stelur senunni.
4 Swiss Army ManAldrei hefði mér dottið það í
hug að hægt væri að gera hjarta-
hlýja, marglaga, ruddalega fyndna
og hreinskilna vináttusögu þar
sem annar aðili kjarnatvíeykisins
er síprumpandi lík, meistaralega
leikið af Daniel Radcliffe í þessu til-
felli. Swiss Army Man er algjörlega
einstök og skemmtileg lítil perla,
borin einmitt uppi af Radcliffe og
Paul Dano. Myndin er stútfull af
skrautlegum pælingum um lífið,
tilveruna og mannlegt eðli en hún
er framsett sem vægast sagt flippuð,
dökk dramakómedía sem þarf eigin-
lega að sjá til að trúa. Óvæntasta
steik ársins.
3 Sing StreetSing Street er án efa einn mesti
glaðningur ársins. Hún er saga um
ungmenni sem ákveða að stofna
hljómsveit í Dublin á miðjum
níunda áratugnum. Við tekur sjarm-
erandi, skemmtileg og ómótstæði-
lega jákvæð þroskasaga þar sem
unglingahormónar, erfiði og lífleg
tónlist spilar stóra rullu. Klisjur eru
til staðar en spilað er frábærlega úr
þeim. Leikararnir eru æðislegir og
vantar hvorki vellíðunarstraumana
né gleðismitið. Mynd sem er vel þess
virði að faðma fast að sér.
2 Kubo and the Two StringsHægt og rólega hef ég áttað mig
á því að snillingarnir hjá Laika-
teiknimyndaverinu (Coraline,
ParaNorman) eru að gera einhvers
konar kraftaverk. Það er varla hægt
að segja að þeir séu hræddir við full-
orðinsleg þemu og villta sköpunar-
gleði. Kubo and the Two Strings er í
alla staði gullfalleg leirbrúðumynd
(gerð með aðstoð tölvubrellna);
heillandi, sorgleg, stórskemmtileg
og fyndin. Þó þetta sé ekki dæmi-
gerð fjölskyldumynd er svo sannar-
lega eitthvað sem allir aldurs-
hópar geta fundið til að tengja við;
karakterarnir, heimurinn, stíllinn,
handritið, boðskapurinn eða ævin-
týrafílingurinn. Flott, frumleg og
minnisstæð. Dásamleg.
1 The Neon DemonHér er kvikmynd sem á sér
varla hliðstæðu, hvort sem fólki
líkar það betur eða verr. The Neon
Demon er vægast sagt umræðu-
verð kvikmynd og kemur alls ekki
á óvart að hún hafi fengið blendnar
viðtökur. Eitthvað er samt mjög
sérstakt við þetta kvikindi, eitt-
hvað seiðandi og bítandi. Danski
prakkarinn Nicholas Winding
Refn hefur útfært hér einkennilega
hrollvekju sem snýr að tískuiðnað-
inum, þrá og útlitsdýrkun. Fegurð
og viðbjóður tvinnast hér saman í
einn og hálfan tíma. Refn er allur í
ýktri, djarfri og draumkenndri stíl-
íseringu og spilar með myndmál og
hugmyndir frekar en að binda sig
við ákveðnar handritsreglur. Að
þessu frátöldu er kvikmyndatakan
algjört gull, hver rammi í myndinni
er dökkt, lokkandi listaverk og tón-
listin álíka geggjuð og efniviðurinn.
Þetta verður „költari“.
2 . j a n ú a r 2 0 1 7 M Á n U D a G U r42 L í f i ð ∙ f r É T T a B L a ð i ð
Lífið
0
2
-0
1
-2
0
1
7
0
3
:5
7
F
B
0
6
4
s
_
P
0
5
8
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
5
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
0
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
1
0
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
B
D
6
-2
D
5
4
1
B
D
6
-2
C
1
8
1
B
D
6
-2
A
D
C
1
B
D
6
-2
9
A
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
7
A

F
B
0
6
4
s
_
1
_
1
_
2
0
1
7
C
M
Y
K