Morgunblaðið - 23.03.2016, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. MARS 2016
IðnaðarmennBílaleiga
HÓPFERÐABÍLAR TIL LEIGU
með eða án bílstjóra.
--------16 manna--------
--------9 manna---------
Fast verð eða tilboð.
CC.BÍLALEIGA S. 861 2319.
Smáauglýsingar
✝ Hilmar Jónas-son fæddist 14.
apríl 1934. Hann
lést 16. mars 2016.
Hilmar var
fæddur og uppalinn
á Grundarbrekku í
Vestmannaeyjum.
Foreldrar hans
voru þau Jónas
Guðmundsson og
Guðrún Magnús-
dóttir. Hann var
næstelstur sex systkina, systkini
hans voru þau Jóhanna, f. 15.7.
1931, d. 2.10. 1938. Einar, f.
24.11. 1938. Jóhann, f. 5.5. 1940.
Sigurbjörg, f. 7.2. 1942. Magnús
Þór, f. 4.5. 1947.
Hilmar giftist Ester Árna-
dóttur, f. 27.5. 1941, frá Reykj-
arhóli í Vestur-Fljótum, þann
16. mai 1970. Þau eignuðust
saman þrjú börn:
Stúlka, andvana
fædd 20.12. 1971.
Jóhanna Eldborg, f.
23.1. 1973, og Árni
Ásmundur, f. 10.10.
1976. Jóhanna er
gift Guðmundi
Gunnarssyni, sam-
an eiga þau Viktor
Örn, f. 9.1. 1996,
Jökul Frey, f. 3.8.
2001 og Axel Rún-
ar, f. 15.7. 2004.
Hilmar starfaði árum saman
á Vörubílastöð Vestmannaeyja
og hjá Vestmanneyjabæ. Eftir
að hann flutti til Reykjavíkur
1987 vann hann í Vogaskóla þar
til hann lét af störfum.
Útför hans fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu í
dag, 23. mars 2016, klukkan 11.
Hilmar frændi kvaddi í síð-
ustu viku og er gott að vita að
hann sé nú kominn á betri stað
þar sem veikindi þekkjast ekki.
Stað þar sem honum er fagnað
af þeim vinum sem á undan
hafa farið. Eða eins og segir í
sálminum Ævibraut vor endar
senn:
Margir, er vér unnum heitt, undan
fóru heim,
Hafa stríð til lykta leitt, ljúft vér
fögnum þeim.
Þar er sérhvert þerrað af þeirra
sorgartár.
Arf á himnum Guð þeim gaf, gleðjast
allra brár.
(Sigríður Halldórsdóttir)
Þó svo að Hilmar hafi verið
hvíldinni feginn er erfitt að
kveðja svona yndislegan vin sem
skilur eftir óendanlega margar
góðar minningar í huga okkar
sem eftir lifum. Margar af mín-
um fyrstu minningum eru ein-
mitt úr Mjölni, þar sem Hilmar
var óþreytandi að sinna tiktúr-
unum í okkur Jóhönnu með bros
á vör. Einnig eru mér ógleym-
anleg þau skipti sem hann hjálp-
aði okkur með áramótabrenn-
urnar og þegar við fengum að
koma með á verkstæðið uppi í
Dalabúi, þar sem hann aðstoðaði
okkur við að smíða hvert „meist-
arastykkið“ á fætur öðru. Eitt af
þessum „meistarastykkjum“ var
bátur sem ég smíðaði þegar ég
var sennilega í kringum tíu ára
gamall. Hilmar bað um að fá að
kaupa af mér bátinn, sem mér
fannst að sjálfsögðu frábært af-
rek af minni hálfu. Tuttugu ár-
um síðar dró Hilmar svo fram
bátinn og sagði mér hve mikið
hann héldi upp á þessa smíði –
sem reyndar leit mun betur út í
minningunni en raunveruleikan-
um. Það að hann skyldi hafa
geymt þessa klambrarasmíði tíu
ára gutta í öll þessi ár lýsir vel
hversu stórt hjarta Hilmar hafði.
Ég mun heldur aldrei gleyma
gelluvagninum sem Hilmar kom
með færandi hendi til mín þegar
ég var um 12 ára gamall. Hon-
um fannst ómögulegt að „vinn-
andi menn“ væru ekki almenni-
lega græjaðir. Stoltari peyi
hefur varla sést í þrónni við
Gúanóið eins og þegar ég mætti
í fyrsta sinn með þennan fína
vagn.
Eftir að Hilmar og Ester
fluttu til Reykjavíkur og Hilmar
hætti að vinna var ég oft dag-
legur gestur á Laugateignum,
það er að segja þegar ég var í
bænum. Áttum við þá margar
góðar stundir við eldhúsborðið
þar sem spjallað var um alla
heima og geima. Yfirleitt var
umræðan þó fljót að taka stefn-
una til Vestmannaeyja og var
hann óþrjótandi brunnur af sög-
um um kynlega kvisti úr Eyjum.
Hann var líka mjög áhugasamur
um að fá fréttir um aflabrögð og
annað sem væri að gerast á Eyj-
unni fögru.
Þegar ég minnist Hilmars
verður mér alltaf sérstaklega
hugsað til þess tíma sem hann
var „dagmamma“ með Viktor
Örn á Laugateignum. Það ynd-
islega samband sem þeir fé-
lagarnir áttu var algjörlega ein-
stakt og dásamlegt að fylgjast
með hvað Hilmar blómstraði í
starfinu við að sinna þessum
„sólargeisla“ sínum.
Allra síðustu ár voru Hilmari
erfið, þegar heilsan var farin og
hann kominn inn á Hrafnistu.
En sama hvernig ástandið var
hjá honum, þá var alltaf stutt í
brosið og hnyttin tilsvör. Og allt-
af vildi hann vita hvað væri að
frétta úr Eyjum, hvernig fisk-
aðist og hvað væri að frétta af
bryggjunum.
Hilmar er núna kominn á
betri stað, en ég mun ávallt
sakna hans og geyma minning-
arnar um hann í hjarta mér.
Jónas Rúnar.
Kynni mín af Hilmari hófust
snemma þar sem mikill sam-
gangur var á milli okkar fjöl-
skyldna strax í barnæsku.
Mamma var heimagangur á
Grundarbrekku, heimili Hilmars,
og alltaf með okkur systkinin í
eftirdragi, þannig að við Hilmar
upplifðum okkur sem bræður
alla tíð.
Þrátt fyrir aldursmun urðum
við miklir félagar þegar við Unn-
ur fluttumst að Hásteinsvegi 8,
nokkur skref frá Mjölni, heimili
Hilmars og Esterar konu hans
og barna. Á þessum árum átti ég
„trillu“ og stundaði eins og sann-
ur Eyjapeyi þetta frjálsa líf sem
einkennir samfélög sem tengd
eru nánum böndum við náttúr-
una.
Veiðar, bæði á fugli og fiski,
voru lífið og yndið og Hilmar að
sjálfsögðu dreginn í þetta allt
saman.
Fljótt festist nafnið „Búrarn-
ir“ við okkur Hilmar vegna þess
að sjaldan var á borðum eitthvað
sem var stimplað eða með verð-
miða á. Í Mjölni voru galdraðir
ýmsir réttir úr þessu hráefni af
einstakri natni og list. Lífið sveif
áfram við gleði og kátínu og allt-
af eitthvað nýtt á döfinni.
Þegar hausinn er fullur af
hugmyndum kemur oftast eitt-
hvað út og er framkvæmt. Ekki
alltaf með mikilli yfirlegu. Ein af
hugmyndunum var að breyta
jeppa í „ofurjeppa“. Keypt var
slátur af tveimur Bronco-jepp-
um, vélbúnaður úr Pontiac Fire-
bird og Chevy Camaro sem
höfðu lent í allt of nánum kynn-
um á götum Heimaeyjar, og
þetta endaði í einum sakleys-
islegum Bronco á 38’ dekkjum.
Áður en hurðir og húdd fóru á
gripinn var „dýrinu“ startað og
farið út á Hásteinsveg til að
„prufa“. Hilmar kemur út úr
Mjölni, heimili sínu, þar sem
rúðurnar nötruðu vegna hávaða
frá galopnum pústflækjum upp-
tjúnaðrar átta gata vélarinnar.
Hilmar treður sér inn í „mon-
sterinn“ og segir „spólaðu“. Vél-
in öskrar, kúplingunni er sleppt
og næsta sem við horfum á er
heiður himinninn og „skrímslið“
æðir upp Hásteinsveginn á aft-
urdekkjunum. Stopp upp á
miðjum Hásteinsvegi og við
öskrum af hlátri.
„Hva, er ekki hægt að spóla á
þessu,“ segir Hilmar og hlær
áfram.
Þetta var bara ein af sífelld-
um uppákomum og skemmtileg-
heitum í „Búrabralli“ félaganna.
Nú er vinur minn farinn til
himins. Laus við takmarkanir í
veikum líkama. Búrabrallið bíð-
ur betri tími.
Við fjölskyldan heiðrum minn-
ingu þessa góða vinar og biðjum
Guð að blessa Ester, Jóhönnu og
Árna ásamt fjölskyldu þeirra og
ástvinum.
Sigurmundur G. Einarsson
og Unnur Ólafsdóttir.
Nú er elskulegur bróðir okk-
ar, Hilmar, búinn að fá hvíldina
sem hann var búinn að þrá.
Hann er nú kominn til föður
okkar á himnum, þar sem engin
veikindi eða vanlíðan finnst.
Hann hafði alveg fengið sinn
skammt af því um ævina. Allt
frá tveggja ára aldri er hann
brenndist mjög illa á báðum
höndum, þannig að líf hans
fyrstu árin var oft langdvalir á
spítölum. Það var sífellt verið að
reyna að lækna þessa bæklun.
Bar hann þess merki ævilangt.
En hann lét ekki bifast frekar
en Heimaklettur. Var alltaf
harður við sjálfan sig og sló ekk-
ert af, fór stundum lengra en
heilsa hans leyfði.
Hilmar fór strax að vinna al-
menn verkamannastörf er hann
hafði aldur til, en átti mjög erfitt
með það, því þá var lítið um
vinnu nema helst í fiski sem
hendurnar hans þoldu afar illa.
Um tvítugt réðst hann í að
kaupa vörubíl og keyrði í mörg
ár frá B.S.V. en varð svo að
hætta því og gerðist þá „altmu-
ligtman“ í versluninni Eyjakjöri.
En svo kom gosið og vann
hann þá í Eyjum, við ýmis störf
hjá Viðlagasjóði, en er því lauk
gerðist hann „altmuligtman“ hjá
leikskólum bæjarins, allt þar til
þau fluttu til Reykjavíkur.
Gerðist hann þá húsvörður við
einn Grunnskóla Reykjavíkur en
varð svo að hætta þar, heils-
unnar vegna.
Þau áttu lítið sumarhús rétt
fyrir utan Reykjavík og þar átti
hann margar sælustundir því
það var alveg eitur í hans bein-
um að hafa ekki eitthvað fyrir
stafni.
Hilmar ólst upp hjá foreldrum
okkar á Grundarbrekku í Eyjum
allt fram á fullorðinsár, að hann
hitti eftirlifandi konu sína, hana
Ester Árnadóttur úr Fljótunum.
Þessi yndislega kona var honum
svo góð og nærgætin, enda hlúði
hún að honum alla tíð eins vel og
hugsast gat og bjó honum gott
og fallegt heimili. Fyrst í Mjölni
í Vestmannaeyjum, síðan í
Reykjavík og síðast í Hafnar-
firði. Hann var reyndar kominn
á Hrafnistu í Hafnarfirði nú
undir það síðasta þar sem hann
lést 9. mars síðastliðinn.
Þau Hilmar og Ester eign-
uðust tvö indæl börn, Jóhönnu
Eldborgu og Árna Ásmund, sem
bæði eru myndarfólk og voru
pabba sínum afar góð enda í
miklu uppáhaldi hjá honum og
ekki síður barnabörnin, þegar
þau fóru að koma .
Fjölskyldan var honum afar
kær og ekkert var nógu gott fyr-
ir hana.
Foreldrar okkar voru: Jónas
Guðmundsson (1886), ættaður
frá Mið-Gili í Langadal, og Guð-
rún Magnúsdóttir (1906), frá
Grundarbrekku í Eyjum. Systk-
inin á Grundarbrekku urðu alls
sex en fimm komust á legg.
Elsta systirin, Jóhanna, dó að-
eins sjö ára og var öllum mikill
harmdauði. Hin sem upp komust
og lifa enn eru: Einar Guðni
(1938), Jóhann (1940), Sigur-
björg (1942) og Magnús Þór
(1947).
Öll eigum við góðar minning-
ar frá foreldrahúsum og ekki
síður einingu meðal okkar systk-
inanna.
Þá var og er mikil eining milli
allra þessara fjölskyldna sem við
metum mikils og vonandi helst
hún áfram.
Við systkinin og fjölskyldur
okkar, sendum Ester og fjöl-
skyldu hennar innilegar samúð-
arkveðjur með þakklæti fyrir
allt og allt.
Elsku bróðir, góður Guð
blessi minningu þína.
Systkinin frá Grundarbrekku,
Einar Guðni, Jóhann,
Sigurbjörg, Magnús Þór
og fjölskyldur.
Hilmar
Jónasson
✝ Laufey fædd-ist á Gríms-
stöðum í Mývatns-
sveit 4. janúar
1922. Hún lést á
dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borg-
arnesi 11. mars
2016.
Foreldrar Lauf-
eyjar voru Helgi
Sigurjónsson, f. 1.
febrúar 1867, d.
17. nóvember 1957, og Björg
Kristjánsdóttir, f. 17. júlí 1880,
d. 1. ágúst 1936. Bróðir Lauf-
eyjar var Helgi Vatnar, f. 9. des-
ember 1924, d. 1. júlí 2001.
Laufey giftist 20. maí 2000 Sig-
urði A. Þorsteinssyni frá Haug-
um í Borgarfirði, f. 2. nóvember
tók hún á Skútustöðum, fyrst
átta ára og annað árið eftir.
Laufey gekk í öll störf sem til
féllu bæði utan og innan dyra.
Hún fór bæ af bæ til að aðstoða
við sauðburð og stundaði bú-
skap með bróður sínum ásamt
því að annast um heimilið, einn-
ig voru börn í sveit hjá Lauf-
eyju og Vatnari. Laufey var í
kvenfélagi og í ungmenna-
félagi Mývatnssveitar.
Haustið 1979 fór Laufey sem
ráðskona í Hauga í Borgarfirði.
Laufey var heima á Gríms-
stöðum sumarið 1980 og fór svo
aftur um hausti, alfarin. Hún
flutti á Þórðargötu í Borgar-
nesi með Sigurði árið 1984. Síð-
ar fluttu Laufey og Sigurður á
Borgarbraut en síðustu árin
dvaldi hún á dvalarheimilinu
Brákarhlíð.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 23.
mars, og hefst athöfnin klukk-
an 14. Jarðsett verður í Staf-
holtskirkjugarði.
1919, d. 29 október
2003.
Laufey ólst upp á
Grímsstöðum við
leik og störf. Ung
missti hún móður
sína og tók hún þá
við húsmóðurstarfi
og uppeldi bróður
síns aðeins 14 ára
gömul. Skólaganga
Laufeyjar var ekki
löng, 10 ára hóf
hún skólagöngu í farskóla, fyrst
á Arnarvatni, síðan Stöng, þá á
Strönd og loks á Grænavatni,
einn mánuð í senn á hverjum
stað, nema á Grænavatni, þá
tvo mánuði. Í þessar ferðir fór
hún á Tvisti, rauðum hesti
Helga föður síns. Lestrarpróf
Það var haustið 1984 sem mig
vantaði húsnæði í Borgarnesi að
ég fékk inni hjá Laufeyju og
Sigga á Þórðargötunni. Þá hóf-
ust kynni mín af Laufeyju.
Laufey var vinnusöm og hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni. Hún
var mikil handavinnukona,
prjónaði og saumaði út, málaði á
postulín eða hvað annað hand-
verk sem hún vann mjög fínlega
og hver stund var nýtt. Ef ég
kom seint, jafnvel komið vel
fram yfir venjulegan háttatíma,
sat hún við og bauð oft upp á
hressingu fyrir háttinn, alltaf
stutt í hláturinn og léttu lund-
ina.
Þegar börn okkar Guðrúnar
komu til sögunnar varð hún
þeim sem amma, þau kölluðu
hana Laufeyju ömmu og hafði
hún gaman af því. Hún hafði
gaman af börnum og voru þau
nokkur börnin sem fengu að
njóta sveitasælunnar í sveitinni
hennar við Mývatn. Laufey var
mikill náttúruunnandi og garð-
urinn hennar á Þórðargötunni
bar þess vitni. Hún safnaði
fræjum, sáði, vökvaði og naut
þess að sjá árangur erfiðis í
blómstrandi garði. Sömuleiðis
unni hún dýralífinu og talaði oft
um kýrnar sínar og kindurnar
norður í Mývatnssveit og bú-
skapinn hjá sér og Vatnari
bróður. Við þökkum Laufeyju
samfylgdina og sendum samúð-
arkveðjur okkar til Kidda vinar
hennar og frænda sem reyndist
henni vel og til frændfólksins í
Mývatnssveitinni.
Eiður, Guðrún og börn.
Þá hefur frænka okkar kvatt
þetta líf 94 ára. Við slík tímamót
veltir maður vöngum og lítur til
baka.
Hlýjar og góðar minningar
koma upp í hugann. Þó svo að
aldursmunurinn væri mikill
voru frásagnir hennar eins og
maður hefði alltaf verið henni
samtíða.
Hún var mjög flink í hönd-
unum og liggja eftir hana marg-
ir fallegir munir. Laufey var
sérstaklega léttlynd og hlátur-
mild kona, gerði grín og var
svolítið stríðin. Viðurkenndi að
hún hefði gengið stundum of
langt, en gat bara ekki setið á
sér, en hún tók líka stríðni sjálf
og hló manna mest. Eitt orð
notaði Laufey sem við viljum að
komi hér fram, orðið „kenndur“.
Aldrei talaði hún um að einhver
væri drukkin(n) eða fullur, en
hún hafði sjálf gaman af því að
fá sér í glas við sérstök tækifæri
og söng þá gjarnan fyrsta erindi
Haustkvölds eftir S. Thorsteins-
son.
Laufey hafði mjög gaman af
að fara á skemmtanir og upp úr
standa ungmennafélagssam-
komurnar. Sagði hún okkur frá
skemmtun í Hótel Reynihlíð
sem var að vetrarlagi, en þegar
heim átti að fara var skollin á
stórhríð og sóttist ferðin því
seint niður hraun. Komust þau
ekki lengra en að Bæjaraxlar-
mel en þaðan var gengið heim.
Hún var að sjálfsögðu í pilsi og
þegar komið var inn í bæ voru
fæturnir á henni eins og síma-
staurar því það hefði fennt svo
inn í sokkabuxurnar hennar að
hún gat ekki beygt hnén. Guja á
Grímsstöðum sagði okkur frá
einni af fyrstu minningum sinn-
um um Laufeyju, nýkomna úr
varpi í blíðviðri og kolsvarta
mýi, og ljósbláu gallabuxurnar
svartar af flugum.
Eftir að Laufey flutti í Borg-
arnes fórum við nokkrar ferðir
til hennar og dvöldum hjá henni
og Sigga, fyrst á Þórðargötunni,
síðan á Borgarbrautinni, en allt-
af bað hún okkur að hringja í
sig klukkutíma áður en við
kæmum, því hún þurfti að vera
tilbúin með einhverja hressingu
og þar var ekki skorið við nögl.
Eftir að Laufey varð ein urðu
ferðirnar fleiri, og þá var keyrt
um Borgarfjörðinn og ýmislegt
skoðað. Laufey hafði mjög gam-
an af þessum ferðum okkar, oft-
ast var þó setið við eldhúsborðið
og spjallað langt fram á nótt og
mikið hlegið. Laufey kynntist
mörgu góðu fólki í Borgarfirð-
inum, þar á meðal fjölskyldu
Sigga, og viljum við þakka því
fyrir góða vináttu við Laufeyju.
Einnig viljum við þakka Glit-
staðafjölskyldu fyrir allt sem
hún gerðu fyrir Laufeyju, þar
átti hún hauk í horni. Eins var
með Kristin frænda hennar sem
keyrði hana margar ferðir, bæði
til Reykjavíkur og upp á Akra-
nes til læknis. Tók hana gagn-
gert með norður í Mývatnssveit
þegar hann fór austur til systur
sinnar svo að Laufey gæti dval-
ið í sveitinni sinni, síðast 2014.
Sagði hún þá að þetta væri lík-
lega síðast ferðin hennar norð-
ur, sem og raunin varð. Fyrir
þetta erum við afar þakklátar.
Þakkir til starfsfólksins á Brák-
arhlíð fyrir góða umönnun.
Margar eru minningarnar og
ekki hægt að koma öllu á blað.
Við Grímsstaðafólk þökkum
henni samfylgdina.
Ég læt mig um dásemdir dreyma
til drottins er ferðin mín gjörð,
ó, faðir mér finnst að hér heima
Sé fegursti staður á jörð.
(F.S.)
Blessuð sé minning Laufeyj-
ar.
Elín og Herdís
Steingrímsdætur,
Grímsstöðum.
Laufey Heiðbjört
Helgadóttir