Morgunblaðið - Sunnudagur - 29.05.2016, Blaðsíða 20

20 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29.5. 2016
Þ
egar ég var nýfædd kom
frændi minn, sem var
sjálfur sundgarpur, í
heimsókn, leit á mig og
sagði; „Þetta verður
sundkona mikil,“ segir Hrafnhildur
Lúthersdóttir, sem um helgina náði
besta árangri sem nokkur ófatlaður
íslenskur sundmaður hefur náð.
Hrafnhildur vann til tvennra silf-
urverðlauna og einna brons-
verðlauna á Evrópumótinu í sundi í
50 metra laug í Lundúnum um síð-
ustu helgi.
Það stóð heima. Þegar Hrafnhild-
ur kom í fyrsti skipti að sundlaug
pínulítil stakk hún sér út óhrædd í
laugina eins og hún hefði aldrei gert
neitt annað áður og það varð fjöl-
skyldunni líka fljótlega ljóst að þarna
fór ekki aðeins spriklandi ofur-
sundkona heldur hafði hún keppn-
isskap upp á tíu plús.
„Mamma þurfti ólétt að elta mig
nokkurra ára gamla niður götuna í
hverfinu því ég stakk hana af þar sem
ég vildi fara í spretthlaup. Og bróðir
minn hafði mikinn húmor fyrir því og
gerði ofurlítið grín að mér því ég vildi
gera keppni úr öllu. Við vorum
kannski bara einhvers staðar að
ganga saman fjölskyldan og ég fór að
strunsa fremst; „Já, já, Hrafnhildur.
Þú ert að vinna, til hamingju,“ kallaði
hann á mig. Efst í huga mínum er
gjarnan að drífa hlutina af. Og þótt
það hafi ekki beinlínis verið haft fyrir
mér að vera í einhverjum keppn-
isham voru og eru fyrirmyndir mínar,
mamma og pabbi, alltaf mjög vinnu-
söm og dugleg í öllu því sem þau taka
sér fyrir hendur. Ætli ég hafi samt
ekki mesta keppnisskapið í fjölskyld-
unni.“
Hrafnhildur er Hafnfirðingur í
húð og hár, fædd 1991, úr svokallaðri
Auðunsætt í Hafnarfirði. Faðir
hennar, Lúther Sigurðsson, er
barnameltingarlæknir og er fjöl-
skylda hans hafnfirsk aftur í ættir.
Móðir hennar, Ingibjörg Ragn-
arsdóttir hjúkrunarfræðingur, er
ættuð að vestan, úr Vatnsdalnum, og
að austan, frá Jökuldalsheiði og
Vopnafirði, en móðurafi hennar,
Ragnar Björnsson, var mikill sund-
garpur.
Eru Hafnfirðingar öðruvísi en
annað fólk?
„Ég held að við séum svolítið sér-
stök en ekki á þann hátt sem Hafn-
firðingabrandararnir segja. En ég
hugsa að það sem einkenni Hafnfirð-
inga sé vinnusemi og dugnaður. Við
vinnum vel og það er stutt í þennan
sjómannskraft. Þetta er í blóðinu.“
Er fjölskyldan þín íþróttamenn?
„Nei, það er enginn svona í nán-
asta hring nema að litlu frændsyst-
kini mín eru núna komin á fullt í
sundinu og mamma segir okkur
stundum að Gylfi Þór Sigurðsson
knattspyrnumaður sé skyldur okkur,
en ég veit ekkert í hvaða lið! Við er-
um trúlega meiri listamannaætt og
bróðir minn fékk til dæmis feikimik-
ið af þeim genum. Hann er á fullu í
tónlist og var núna að komast inn í
leiklistardeild Listaháskóla Íslands.“
Bróður Hrafnhildar kannast margir
við, Auðunn Lúthersson, en sem tón-
listarmaður gengur hann undir lista-
mannsnafninu Auður.
Úr læknisfræði í
almannatengsl
Sjálf lærði Hrafnhildur almanna-
tengsl og útskrifaðist úr Flórída-
háskólanum í desember síðast-
liðnum, en hún hefur búið þar undan-
farin fimm ár og synt að auki með
afar öflugu sundliði skólans.
„Ég byrjaði í læknisfræði því ég
hélt að það væri fag sem ég vildi
læra. Ég sýndi læknabókum föður
míns víst mikinn áhuga þegar ég var
yngri og kippti mér ekkert upp við
það þótt í þeim væru miður fallegar
myndir. Ég áttaði mig þó fljótt á því
að líffræðin höfðaði ekki til mín og að
það væri þá óviturlegt að eyða sjö ár-
um í viðbót í að læra það ef ég væri
ekki að hafa gaman af. Ég endaði því
á að prófa almannatengslafræðin og
fannst það nám mjög skemmtilegt og
áhugavert og held ég sé bara nokkuð
góð í því. Ætli sú hugsun hafi ekki
líka spilað inn í í undirmeðvitundinni
að ef ég færi í læknisfræði gæti ég
aldrei toppað mömmu og pabba í því
sem þau eru að gera,“ segir keppn-
ismanneskjan Hrafnhildur og hlær.
Hrafnhildur keppir á Ólympíu-
leikunum í Ríó í þremur greinum nú í
ágúst og segir hún líf sitt eftir þá
keppni að miklu leyti óskrifað blað.
„Frá því að ég útskrifaðist í
desember hefur líf mitt bara snúist
um að vakna, synda, borða og sofa.
Ég hef reynt að hugsa ekki of mikið
út í það hvað ég muni gera eftir Ól-
ympíuleikana til að geta einbeitt mér
að þeim án truflunar. Möguleikarnir
eru margir, sem er auðvitað algjört
fyrsta heims vandamál. Það er
spurning hvort ég fari í frekara nám,
út á vinnumarkaðinn eða ferðist eitt-
hvað. Það hafa margir sagt við mig
að í Ríó, um leið og ég sé búin að
klára síðasta sundið, muni ég fatta
hvað það er sem ég vilji gera. En eft-
ir Ríó stend ég vissulega á tímamót-
um, með allt óráðið.“
Kærastinn „venjulegur“
Hrafnhildur er enn búsett í Banda-
ríkjunum og telur góðar líkur á því
að hún verði eitthvað áfram vestan-
hafs. Hún á kærasta þar sem hún
kynntist í háskólanum, en hann er
frá Venesúela, er á viðskiptafræðil-
ínunni og á sjálfur ár eftir í námi.
Hún segir að hann sé það sem
íþróttafólk kalli „normal“ og líf hans
sé ekki undirlagt af íþróttaiðkun.
„Ég varaði hann við áður en við
fórum að vera saman – að ef hann
vildi fara út í þetta væri sundið yfir-
gnæfandi þáttur í lífi mínu. Ég væri
alltaf að ferðast, að keppa og æfa
mikið og hann jánkaði bara og sagð-
ist vera til. En vissulega var þetta
svolítið erfitt fyrst og skrýtið meðan
hann var að átta sig á því hvernig
þetta virkaði svo í alvörunni. En
hann er mjög mikill stuðningur fyrir
mig og skilningsríkur. Alltaf fyrstur
til að senda mér SMS og hamingju-
óskir og fylgist vel með á netinu.
Hann er búinn að venjast þessu að
mestu.“
Foreldrar Hrafnhildar búa líka í
Bandaríkjunum, en hálfu ári áður en
Hrafnhildur flutti út bauðst föður
hennar staða við Háskólaspítalann í
Wisconsin sem hann þáði. Meðan
bróðir Hrafnhildar var yngri voru
foreldrar hennar, sérstaklega móðir
hennar, á töluverði flakki milli Ís-
lands og Bandaríkjanna, en þau búa
að stærstum hluta úti núna.
„Á tímabili vorum við fjögurra
manna fjölskyldan öll í mismunandi
heimsálfum, en bróðir minn fór sem
skiptinemi til Panama. Það er frá-
bært að hafa þau í Bandaríkjunum
því það er þá bara tveggja tíma flug
á milli okkar og þau hafa verið dug-
leg að koma og hvetja mig á mótum.
Ég er því alls ekki ein þarna þótt ég
sakni auðvitað Íslands oft, bæði vin-
anna og ekki síst matarins!“ Þegar
Hrafnhildur pakkar niður eftir Ís-
landsdvöl raðar hún mörgum fernum
af kókómjólk, smjörstykkjum og
skyrdósum í ferðatöskuna sína.
„En það hjálpar eflaust að ég bjó í
Bandaríkjunum fyrstu átta ár ævi
minnar þar sem foreldrar mínir voru
að læra úti. Fyrst í Connecticut og
svo Pennsylvaníu, svo að mér líður
svolítið eins og þetta sé mitt annað
heimili þótt ég vilji alls ekki gangast
við því að það sé neinn Kani í mér
heldur 100% Hafnfirðingur.“
Fegin að hafa fært fórnir
Hrafnhildur þakkar foreldrum sín-
um margt og segir það hafa skipt
hana og bróður hennar miklu að þau
hafi alltaf fundið fyrir stuðningi
þeirra til að gera það sem þau vildu.
Hún segir að sundferill hennar hefði
aldrei orðið eins og hann varð ef hún
hefði ekki átt foreldra sem hefðu
vaknað til að keyra hana á æfingar
kl. 6 á morgnana og sótt til að keyra
svo í skólann. Hún valdi sundið eftir
að hafa prófað óteljandi íþróttagrein-
ar og spilaði þar inn í að það kom svo
fljótt í ljós að hún hafði umframhæfi-
leika í vatninu.
„Að stórum hluta er það að ná ár-
angri í sundinu mikill agi. Vera full-
komlega stundvís og skipulagður og
með allt á hreinu. Þegar ég var ung-
lingur voru þetta morgunæfingar frá
6-8, skóli frá 8-16 og svo aftur sund
frá 18-20. Og þá átti líka eftir að
sinna heimavinnu.“
Hrafnhildur átti því ekki hið hefð-
bundna menntaskólalíf, það voru að
minnsta kosti ekki margir unglingar
með svona þétta dagskrá. Var hún
alltaf sátt við það?
„Það komu vissulega tímar, og
gera það hjá öllum sundmönnum,
þar sem manni leiddist og fannst
maður vera að missa af einhverju í
félagslífinu. Þar sem það var ball og
ég gat ekki farið því það var keppni
daginn eftir. Á slíkum stundum
komu félagarnir og þjálfararnir inn í
þetta og gáfu mér rými til að finna út
úr mínum málum en studdu mig
samt til að halda áfram og það hefur
greinilega virkað því ég er enn í
þessu. Eftir á að hyggja er maður
feginn að hafa fært þessar fórnir.“
Þegar þú horfir yfir þessa miklu
velgengni núna undanfarið – er eitt-
hvað sem þér finnst þú vera að gera
öðruvísi en áður?
„Ég held að aðalskýringin sé að ég
hef náð mjög góðum tökum á hugs-
unum mínum. Andlegi þátturinn
verður að vera afar sterkur og það
hefur stundum háð mér að ég er allt
of stressuð, er búin að ofhugsa sund-
in og það var stundum eins og ég
væri hreinlega búin að keppa áður en
ég stakk mér í laugina.
Undanfarið hef ég frekar upplifað
Hrafnhildur Lúthersdóttir sundkona er fædd keppnismann-
eskja sem segist alltaf hafa þurft að vera fyrst. Afrekin á EM um
síðustu helgi séu tilkomin vegna aga, góðra fyrirmynda og
hafnfirskra kraftagena.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
Með silfrið fyrir 100 metra bringusundið á EM um síðustu helgi ásamt gull-
verðlaunahafanum Ruta Meilutyte og bronsverðlaunahafanum Chloe Tutton.
AFP
„Þetta verður
sundkona mikil“
VIÐTAL