Morgunblaðið - 28.06.2016, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚNÍ 2016
✝ Kristjón Jóns-son fæddist í
Reykjavík 13. októ-
ber 1966. Hann lést
á heimili sínu, Kríu-
ási 21, Hafnarfirði,
16. júní 2016.
Foreldrar hans
eru Jón Ingi Sig-
ursteinsson, f. 15.
júní 1937, og Krist-
ín Jóna
Kristjónsdóttir, f.
18. apríl 1941. Systur Kristjóns
eru Aðalheiður, f. 1965, sam-
býlismaður Dagfinnur Óm-
arsson, og Halldóra, f. 1971, gift
Sigurbirni Rafni Úlfarssyni,
stjúpsonur Halldóru og sonur
Sigurbjörns er Stefán Rafn, f.
1989.
Þann 14. október 2006 kvænt-
ist Kristjón Steinvöru Valgerði
Þorleifsdóttur, f. 24. september
Hafnarfirði og lauk rafeinda-
virkjun frá Iðnskólanum í
Reykjavík. Hann starfaði sem
rafeindavirki hjá Sjónvarpinu,
Radíómiðun, Svari og frá árinu
2001 hjá Teledyne Gavia, áður
Hafmynd. Í ársbyrjun 2014 varð
Kristjón að láta af störfum vegna
baráttu við sjaldgæft botnlanga-
krabbamein.
Árið 1992 gekk Kristjón í
Hjálparsveit skáta í Reykjavík.
Hann var í rúman áratug mjög
virkur í björgunarstarfinu, með-
al annars sem undanfari, nýliða-
þjálfari og félagi í beltaflokki.
Hann var meðal annars leiðbein-
andi í fjallamennsku, ísklifri og
snjóhúsagerð. Eftir að Kristjón
veiktist þá var hann áfram mjög
liðtækur í fjáröflunum fyrir
hjálparsveitina. Kristjón var
einnig áhugamaður um ljós-
myndun og til eru margar fal-
legar myndir eftir hann.
Útför Kristjóns fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 28.
júní 2016, kl. 15.
1963 á Kolfreyju-
stað, Fáskrúðsfirði.
Foreldrar Stein-
varar voru sr. Þor-
leifur Kjartan
Kristmundsson, f.
12. júní 1925, d. 4.
júní 2000, og Þór-
hildur Gísladóttir, f.
12. september 1925,
d. 8. apríl 2008.
Systkini Steinvarar
eru: Guðný Sigríð-
ur, f. 1952, Ingibjörg Þorgerður,
f. 1954, Kristmundur Benjamín,
f. 1962, Þórhildur Helga, f. 1965,
og fósturbræður þeir Jón Helgi
Ásmundsson, f. 1952, og Hjörtur
Kristmundsson, f. 1960.
Dætur Kristjóns og Steinvar-
ar eru Kristín Jóna, f. 30. nóv-
ember 2004, og Þórhildur, f. 12.
júní 2007.
Kristjón ólst upp á Öldugötu í
Við Kristjón kynntumst í HSSR
árið 2000. Neistinn kviknaði í
ógleymanlegri páskaferð þar sem
við brunuðum á snjótroðaranum
Hákarlinum með frábærum fé-
lögum um Torfajökulssvæðið, böð-
uð í sól og fallegu veðri. Ekki er
hægt að ímynda sér fallegri stað til
að verða ástfanginn á. Kristjón var
ásamt tveimur félögum á vélsleða.
Svo gerist það að Kristjón rústar
sleðanum, sleppur alveg ómeiddur
og mikið varð ég ánægð þegar
þessi myndarlegi maður varð að
ferðast með okkur hinum í Hákar-
linum. Okkar ævintýri byrjaði upp
úr þessu. Kristjón var mikill úti-
vistarmaður og var í essinu sínu
úti í náttúrunni. Útivistaráhugi
hans var mjög fjölbreyttur. Hann
stundaði fjallgöngur, telemark-
skíði, gönguskíði, ísklifur, skauta,
sjókajak, fjallahjól, enduro-hjól,
jeppa, stangveiði og ljósmyndun.
Ekkert gladdi Kristjón eins
mikið og að verða pabbi og hann
var einstaklega góður pabbi. Er-
lendir vinir sem heimsóttu okkur
höfðu aldrei séð annan eins pabba.
Það vakti mikla athygli þegar
stelpurnar byrjuðu í leikskóla að
þær þekktu alla liti, meira að segja
sægræna og ljósfjólubláa, aðeins
eins og hálfs árs gamlar. Kristjón
hafði litað mikið með þeim og
kennt þeim nöfnin á litunum.
Hann naut þess að fara með þær á
skíði eða skauta, í gönguferðir,
smíða með þeim og útilegurnar
sem við fórum eru óteljandi. Okk-
ar staðir voru hálendið eða aðrir
fáfarnir staðir. Flateyjardalur,
Reiðarfellsskógur og Þórsmörk
voru þeir staðir sem voru í uppá-
haldi hjá okkur fjölskyldunni.
Tvisvar vorum við svo í fellihýsi úti
á Kolfreyjustað þar sem ég fædd-
ist og ólst upp og ég er mjög þakk-
lát fyrir að Kristjón og stelpurnar
kynntust þeim dásamlega stað.
Árið 2009 greindist Kristjón með
erfiða tegund af botnlangakrabba-
meini. Það leit út fyrir að hann
hefði sigrast á meininu og við feng-
um fjögur áhyggjulaus ár sem ein-
kenndust af uppeldi dætranna,
skemmtilegasti tíminn af öllum. Í
ársbyrjun 2014 greinist hann aftur
og við tóku lyfjagjafir, stór kvið-
arholsaðgerð í Uppsala og áfram-
haldandi lyfjagjafir þar til yfir
lauk. Þrátt fyrir mikil veikindi tvö
síðustu ár áttum við fjölskyldan
mjög góðan tíma saman, fórum oft
í útilegur, einnig ógleymanlega
ferð í Alpana, til Parísar og fleira.
Kristjón hefði viljað þakka öll-
um sem önnuðust hann í veikind-
unum. Allt starfsfólk Landspítal-
ans og Karitas annaðist hann af
heilum hug og gerði allt sem í
þeirra valdi stóð. Þvílíkur mann-
auður sem við Íslendingar eigum í
heilbrigðisstarfsfólki okkar. Mun
fleiri eiga þakklæti skilið, starfs-
fólk spítalans í Uppsala, Ljósið,
Rafiðnaðarsambandið, Áslands-
skóli, samstarfsfólk í Teledyne
Gavía, samstarfsfólk mitt í Fjár-
málaeftirlitinu, fjölskyldur okkar,
vinir og nágrannar, takk fyrir okk-
ur allir sem einn.
Elsku Kristjón, þú verður alltaf
í hjörtum okkar Kristínar Jónu og
Þórhildar. Þú sagðir okkur að lífið
héldi áfram og við munum lifa því
þannig að þú verðir stoltur af okk-
ur eins og þú varst alltaf. Takk fyr-
ir allt sem þú gafst okkur og við
munum alltaf elska þig. Að lokum
ástin mín, eins og við sögðum alltaf
við hvort annað: „Mikið elska ég
þig mikið“. Þín,
Steinvör.
Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim.
Ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kemst heim.
(KK og Magnús Eiríksson).
Lífi er lokið. Hann Kiddi bróðir
okkar hefur nú hlotið frið og lausn
frá þjáningu. Lagið sem alltaf
minnir okkur á hann er „Óbyggð-
irnar kalla“ og óbyggðirnar köll-
uðu hann til sín í hinsta sinn á sum-
armorgni þegar leiðin var varla
hálfnuð.
Kiddi var réttsýnn og góður
drengur. Jarðbundinn rólyndis-
maður sem tók öllu sem að hönd-
um bar með jafnaðargeði, eins og
alnafni hans og afi, og það átti líka
við um veikindin. Hann barðist
eins og ljón við illvígan sjúkdóm og
sýndi fram í andlátið að hann var
sannkallað hörkutól. Eftir hvert
bakslag í veikindunum var hann
staðráðinn í að gefast ekki upp
heldur vinna upp líkamlegan kraft
að nýju. Kiddi eyddi ekki orðum í
óþarfa mas heldur lét verkin tala
og þegar hann lagði eitthvað til
málanna var hlustað. Ávallt var
líka stutt í kímnina. Glatt var á
hjalla þegar Kiddi og Dóra fóru
með hverja tilvitnunina eftir aðra
úr bíómyndum og gamantextum.
Þau voru óborganleg í eigin upp-
færslum af Kardimommubænum
og Stuðmannamyndinni Hvítum
mávum.
Kiddi var iðinn og handlaginn
og vandaði allt sem hann tók sér
fyrir hendur. Sem drengur var
hann mikill grúskari og hafði gam-
an af að taka tæki í sundur og setja
saman á ný. Hann byrjaði ungur að
vinna með föður okkar í Sáningu,
lærði rafeindavirkjun og sá um ör-
bylgjusamband hjá Sjónvarpinu og
vann síðar við smíði fjarstýrðra
kafbáta hjá Hafmynd.
Við systkinin ólumst upp við
tjaldútilegur um Ísland og Kiddi
var mikill áhugamaður um ýmiss
konar útivist og ferðalög um landið
og lét alvarleg veikindi ekki aftra
sér. Stuttu fyrir andlátið dreif
hann til dæmis fjölskylduna í
skíðaferð í Bláfjöll. Hjálparsveitin
átti hug hans og þar vann Kiddi öt-
ullega sem undanfari, sinnti
kennslu og fleira. Þar kynntust
þau Steinvör og saman byggðu þau
sér fallegt heimili. Hún var Kidda
mikill happafengur og við erum
henni afar þakklátar fyrir að hafa
barist við hlið hans og fyrir hann í
veikindunum. Kiddi var góður og
natinn faðir dætranna tveggja;
Kristínar og Þórhildar, og lagði
mikið á sig til að fá sem mestan
tíma með augasteinunum sínum.
Stangveiði var annað áhugamál
Kidda. Hann byrjaði ungur að
færa björg í bú, stundum svo að
móður okkar þótti nóg um. Arn-
arvatnsheiðin var uppáhaldsveiði-
svæði hans. Þar varði hann heilu
sólarhringunum á bakkanum með
stöngina og svefnpoka. Þetta er að
verða óttaleg lofrolla myndi hann
sjálfur segja, en þannig var hann
Kiddi og við erum stoltar af að eiga
hann sem bróður. Við sjáum hann
nú fyrir okkur arkandi um fjöll og
firnindi og gróna dali með veiðileg-
um vötnum þaðan sem hann hefur
auga með okkur sem eftir erum.
Ein af söguhetjum japanska rit-
höfundarins Murakami segir eitt-
hvað á þessa leið: „Við höfum þetta
af. Þú og ég. Og á þeim sem lifir af
hvílir skylda. Það er skylda okkar
að lifa eins vel og við getum. Jafn-
vel þótt líf okkar sé ekki fullkom-
ið.“ Og þannig myndi Kiddi okkar
vilja hafa það.
Aðalheiður og Halldóra.
Um árþúsundamótin flutti
Steinvör systir heim, forfrömuð úr
útlandinu, fékk sér vinnu og gekk í
hjálparsveit. Hún vonandi fyrir-
gefur mér að ég rifji upp þegar
bróðir okkar hringdi í hana og innti
eftir því hvort þeir væru sætir
strákarnir í hjálparsveitinni, hún
brást miður vel við og sagði stutt í
spuna að hún hefði ekki farið í
hjálparstarfið til að skoða stráka.
Elsku Steinvör var síðan dulítið
rislág þegar hún kynnti mannsefn-
ið sitt fyrir okkur, hann Kristjón,
mikinn hjálparsveitarmann. Krist-
jón mágur minn féll vel inn í fjöl-
skylduna okkar. Einhverjir gætu
talið ástæðu þess að hann var ekki
orðmargur maður og tók ekki mik-
ið rými í umræðum af okkur Kol-
freyjustaðarklaninu, en það var
ekki raunin, hann féll okkur vel í
geð því við sáum mannkosti hans
fljótt. Hugdjarfur, hraustur, hjálp-
samur og ljúfur öðlingur. Mikill
útivistarmaður, stundaði fjallgöng-
ur, klettapríl, skíði, veiði, kajakróð-
ur og svo mætti lengi telja. Þau
Steinvör voru dugleg að ferðast
um landið okkar og ófáar sögunar
sem sagðar voru af ýmsum frækn-
um ferðum, við Bogi fengum líka
stundum að fljóta með á fjöllin.
Steinvör og Kristjón byggðu sér
hús í Hafnarfirðinum og fjölskyldan
stækkaði. Kristjón var einstakur
pabbi, allt frá því dæturnar fæddust
snerist öll tilveran um þær. Frænk-
ur mínar, Kristín Jóna, tæplega 12
ára og Þórhildur, rétt níu ára, hafa
notið ástríkis yndislegra foreldra og
eiga minningar af ótal ferðum og
samverustundum fjölskyldunnar.
Allt frá útilegum hérlendis til ferða-
laga um Evrópu.
Þegar Kristjón greindist með
krabbamein var það mikið áfall
fyrir fjölskylduna, en hann fór í að-
gerð og meðferð og fyrr en varði
var hann farinn að ferðast um fjöll
og firnindi á ný. En eftir nokkur
góð ár tók meinið sig upp og nú ill-
vígara en fyrr. Leiðin lá til Svíþjóð-
ar í skurðaðgerð og var Steinvör
sem klettur við hlið hans og amma
Stína stóð vaktina heima með dæt-
urnar. Kristjón fékk rúmt ár eftir
þessa stóru aðgerð og sinnti fjöl-
skyldunni sem fyrr af alúð. Það var
honum afar líkt að nú í lok apríl,
nýkominn út af líknardeild, dreif
hann fjölskylduna á skíði, því eins
og hann sagði, dæturnar hafa ekki
farið í Bláfjöll í sól og blíðu. Leyf-
um þeim að upplifa það.
Margar góðar samverustundir
eru til að rifja upp, en ég gleymi
aldrei páskunum þegar fjölskyldan
dvaldist hjá okkur á Akureyri og
við fórum öll á skíði. Í roki og
hraglanda héngum við Kristjón
saman í t-lyftunni upp í Strýtu og
þótti mér hin mesta svaðilför, ekki
viss um að hann, hjálparsveitar-
hetjan, hafi litið svo á. Þessa páska
kenndi Kristjón mér hina frábæru
samsetningu súkkulaðis og rauð-
víns, þegar hann bað mig að opna
rauðvín er páskaeggin voru brotin.
Kristjón minn, ævarandi þakkir
fyrir það sem og fyrir allt annað.
Takk fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér.
Stína amma, Jón Ingi afi, systur
Kristjóns og fjölskyldur, þið eigið
okkar dýpstu samúð.
Elsku hjartans Steinvör mín,
Kristín Jóna og Þórhildur. Megi
allar góðar vættir vaka yfir ykkur
um alla framtíð.
Fyrir hönd Boga og barnanna
okkar,
Þórhildur Helga, mágkona.
Hann Kristjón mágur minn er
allur, langt fyrir aldur fram. Hann
kom inn í fjölskylduna um alda-
mótin og strax við fyrstu kynni var
augljóst hversu góðan mann hann
hafði að geyma. Hann var rólegur
og yfirvegaður með afar notalega
návist. Hann og Steinvör náðu
saman í gegnum sameiginlegt
áhugamál, útiveru, en þau kynnt-
ust í Hjálparsveit skáta í Reykja-
vík. Ég gladdist fyrir hennar hönd
að hafa kynnst honum og fannst
hann líka heppinn að hafa kynnst
henni. Þau voru mjög samstiga,
byrjuðu að búa í Kópavoginum og
keyptu sér svo fokhelt hús í
Hafnarfirði. Kristjón byggði það
svo upp og saman bjuggu þau sér
fallegt og vandað heimili. Þegar
dæturnar fæddust var hamingjan
mikil og þau Steinvör voru sam-
hentir foreldrar. Daglega lífið
þeirra með Kristínu Jónu og Þór-
hildi einkenndist af ást, umhyggju
og stolti. Þau lögðu mikla áherslu á
að ferðast um landið með stelpurn-
ar sínar og brugðu sér einnig til
annarra landa með þær. Að
skreppa á skíði með þeim, fara á
skauta, út að hjóla, á kajak og rölta
upp í Ásfjall var bæði sjálfsagt og
eðlilegt í hans lífi. Hann hjálpaði
þeim með heimanám og sagði mér
stuttu áður en hann féll frá hversu
ánægður hann væri með hvað þær
væru duglegar að læra.
Kristjón var ekki maður margra
orða, en ást hans á konunni sinni
og dætrum leyndi sér aldrei.
Fyrir nokkrum árum greindist
hann með afar sjaldgæft krabba-
mein. Við tók skurðaðgerð og lyfja-
meðferð og síðan hélt lífið áfram
sinn gang. Því miður tók meinið sig
upp að nýju fyrir rúmum tveimur
árum og þá hófst mikil barátta fyr-
ir lífinu sem hann langaði svo að
lifa með konunni sinni og dætrum.
Ósk okkar allra var að hann næði
heilsu á nýjan leik. Því miður varð
raunin önnur. Að fylgjast með
glímu hans við illvígt krabbamein
var mjög erfitt en samt lærdóms-
ríkt. Hugarró hans og hugrekki
var ótrúlegt til hinstu stundar.
Elsku Steinvör, Kristín Jóna og
Þórhildur. Mínar dýpstu samúðar-
kveðjur til ykkar. Einnig sendi ég
foreldrum hans og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Hafi hann mágur minn kæra
þökk fyrir samfylgdina og veri
hann Guði falinn. Minningin um
góðan eiginmann og föður lifir.
Ingibjörg Þorgerður.
Í dag kveðjum við Kristjón
Jónsson með djúpum trega og sár-
um söknuði. Kristjón kom inn í
fjölskylduna þegar hann og Stein-
vör frænka rugluðu saman reitum
sínum eftir að hún flutti heim eftir
áralanga búsetu í Þýskalandi.
Kristjón var mikill útivistarmaður
og fjallaferðir og ferðalög voru
hans líf og yndi. Hann var í björg-
unarsveit og um langt skeið í hópi
þeirra sem fyrst eru kallaðir út til
leitar eða björgunar. Hann hafði
einnig mikinn áhuga á ljósmyndun
og naut þess að vera úti í nátt-
úrunni að taka myndir. Kristjón og
Steinvör voru dugleg að ferðast
um landið með dætrum sínum,
Kristínu Jónu og Þórhildi, og er
varla sá fjörður eða fjara á landinu
sem þau hafa ekki heimsótt. Þær
munu búa að þeim góðu minning-
um alla ævi.
Kristjón var mörgum góðum
kostum búinn. Hann var lítið fyrir
að trana sér fram en var þó ófeim-
inn við að segja sínar skoðanir.
Þegar hann kvaddi sér hljóðs var
hlustað á hvað hann hafði að segja.
Hann var vinnusamur og handlag-
inn eins og heimili þeirra hjóna ber
fagurt vitni um. Hann var barn-
góður eins og okkar börn fengu að
kynnast og velferð dætranna var
honum allt. Hann hafði góða kímni-
gáfu, var traustur, áreiðanlegur og
úrræðagóður. Það var ekki til í
hans orðaforða að gefast upp, enda
var hann mesti jaxl sem við höfum
kynnst.
Kristjón naut sín vel í góðra vina
hópi og við eigum ófáar minningar
um skemmtilegar samverustundir.
Oft áttum við saman góða kvöld-
stund í Kríuásnum yfir góðum mat
og drykk. Einhvern tímann hafði
Kristjón á orði að hann sæi enga
ástæðu til að fara út að borða á
veitingastað því hann fengi besta
matinn hjá Steinvöru.
Þegar Kristjón greindist með
sjaldgæft botnlangakrabbamein
fyrir um sjö árum áttum við öll von
á að hann myndi sigrast á meininu,
enda hraustur og í góðu formi. Í
fjögur ár leit út fyrir að svo væri en
í byrjun árs 2014 tóku veikindin sig
upp aftur. Steinvör stóð eins og
klettur við hlið hans og var í sam-
bandi við lækna hér heima og er-
lendis til að finna leiðir til að lengja
líf hans. Án hennar hefði hann
vafalítið kvatt okkur fyrr. Kristjón
kom okkur líka sífellt á óvart með
elju og þrautseigju. Hann lét lyfja-
meðferðir ekki stoppa sig í að klífa
fjöll og firnindi og njóta íslenskrar
náttúru. Hann lagðist inn á líkn-
ardeild snemma í vor en útskrif-
aðist þaðan og skömmu seinna fór
hann á skíði með dætur sínar.
Sú tilhugsun að Kristjón sé
horfinn á braut allt of snemma er
nær óbærileg. Hann hefði svo
gjarnan viljað eldast með konunni
sinni og fylgjast með dætrunum
vaxa úr grasi en við ráðum víst
ekki sjálf hvenær vegferð okkar
hér á jörð lýkur. Með okkur lifa
minningar um góðan dreng og þær
samverustundir sem við áttum
með honum.
Við sendum Steinvöru, Kristínu
Jónu, Þórhildi, foreldrum Krist-
jóns og systrum hans innilegar
vina- og samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Kristjóns
Jónssonar.
Sigríður Inga Sigurðardóttir,
Jón Áki Leifsson.
Við vinkonurnar kynntumst
Steinvöru, eða Steinu eins og við
köllum hana, fyrst í Heidelberg
fyrir margt löngu. Það var mikil
gæfa þegar Steina gekk til liðs við
Hjálparsveit skáta í Reykjavík
haustið 1999 en þar kynntust þau
Kristjón og rugluðu þau fljótlega
saman reitum.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar við hugsum til Krist-
jóns er orðið klettur, kletturinn
sem haggast ekki hvað sem á dyn-
ur. Kristjón var mikið náttúrubarn
og leið vel á fjöllum. Það er mikið
frelsi sem fylgir því að ferðast um
hálendi Íslands. Hann gerði mikið
af því og þekkti það eins og lófana á
sér. Hann var traustur ferðafélagi
og það var gott að ferðast með
Kristjóni, ekki bara af því að hann
væri svo úrræðagóður, heldur var
hann líka bráðskemmtilegur og
mikill húmoristi. Já, það var mikið
öryggi sem fylgdi því að vita af
Kristjóni í ferð, maður var nokkuð
öruggur um að komast heill á leið-
arenda, hann fann alltaf lausnir á
öllu því sem upp á gat komið.
Kristjón var verklaginn og úr-
ræðagóður og ber heimili þeirra
hjóna í Kríuásnum þess skýr
merki. Hann átti mörg handtökin
við byggingu þess húss og voru
verkefnin vel leyst. Við vinkonurn-
ar og fjölskyldur okkar höfum átt
góðar samverustundir á því heimili
sem við minnumst með mikilli
hlýju. Það var alltaf gott að koma í
Kríuásinn og þar var öllum vel tek-
ið. Borðin svignuðu undan kræs-
ingunum sem þau hjónin töfruðu
fram. Auðvitað bar meistarakokk-
urinn Steina hitann og þungann af
því sem fram var reitt en með
dyggri aðstoð Kristjóns sem stóð
oft á tíðum við grillið og sá um
steikurnar.
Hann náði vel til krakkanna
enda hæglátur maður og hann sló
heldur betur í gegn hjá yngri kyn-
slóðinni síðastliðið haust þegar
hann mætti með mótorhjólið í okk-
ar árlegu haustferð á Hreðavatn.
Þar bauð hann þeim upp á hjólatúr
sem seint gleymist.
Það er sama hvar borið er niður
í útivistinni, hvort heldur sem er í
gönguferðum, jeppatúrum, skíða-
ferðum eða kajakferðum. Alls stað-
ar var Kristjón á heimavelli. Svo
ekki sé minnst á veiðiferðir. Hann
var sérlega fiskinn og átti Arnar-
vatnsheiðin sérstakan sess í huga
hans.
Kristjón fór langt á viljastyrkn-
um og það eru ekki allir sem fara af
líknardeild á skíði í Bláfjöll með
fjölskyldunni, en það gerði hann.
Það hefur verið aðdáunarvert að
fylgjast með baráttu þeirra hjóna,
Kristjón svo æðrulaus í sínum
veikindum og Steina eins og klett-
ur við hlið hans.
Þessi ár með Kristjóni hefðu
mátt verða svo miklu, miklu fleiri
og verður hans sárt saknað. Hann
var mikill fjölskyldumaður og er
missir Steinu og dætranna, Krist-
ínar Jónu og Þórhildar, mestur.
Við vottum þeim okkar dýpstu
samúð, sem og foreldrum hans og
systrum. Blessuð sé minning góðs
drengs.
Kveðja frá Heidelbergarvinum,
Anna Sigurborg, Erla,
Guðrún Rós, Kristjana
og Valdís Fríða.
Á aðalfundi Hjálparsveitar
skáta í Reykjavík 29. mars 1994
skrifuðu níu félagar undir eiðstaf
sveitarinnar að lokinni nýliðaþjálf-
un. Einn af þeim var Kristjón
Jónsson.
Kristjón reyndist vera nagli og
Kristjón Jónsson
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og
langalangömmu,
ÞÓRLEIFAR ELÍSABETAR
STEFÁNSDÓTTUR,
fyrrum húsfreyju á Gili,
síðar Hólmagrund 12, Sauðárkróki,
sem andaðist 10. júní sl. Sérstakar þakkir til starfsfólks á
Heilbrigðisstofnuninni á Sauðárkróki, deild 2. Fyrir hönd
aðstandenda,
.
börn, tengdabörn, barnabörn,
barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.