Morgunblaðið - 09.07.2016, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 2016
✝ SigurðurReimarsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 2.
júní 1928. Hann
lést á Dvalarheim-
ili aldraðra Hraun-
búðum í Vest-
mannaeyjum 27.
júní 2016.
Foreldrar hans
voru Reimar
Hjartarson, f. 10.1.
1891 frá Álftahóli í Austur-
Landeyjum, pípugerðarmaður í
Vestmannaeyjum, d. 7.6. 1955,
og Anna Magnea Einarsdóttir,
f. 5.2. 1887 í Miðholti í Reykja-
vík, húsmóðir í Vest-
mannaeyjum, d. 8.2. 1964.
Systkini og hálfsystkini Sig-
urðar voru Guðmundur Krist-
insson, f. 15.10. 1905, d. 19.2.
1973; Ragnar Einar Einarsson,
f. 11.11. 1907, d. 6.9. 1987,
maki Gunnhildur Pálsdóttir, f.
22.6. 1910, d. 13.5. 1994; Ólafía
Þ. Reimarsdóttir, f. 18.1. 1910,
d. 2.1. 1997; Þórunn G. Reim-
og Bergur, f. 19.9. 1961, maki
Sigrún Ólafsdóttir, þau eiga
þrjú börn.
Sigurður, eða Siggi Reim,
eins og hann var oftast kall-
aður var fæddur og uppalinn í
Vestmannaeyjum. Hann bjó þar
allt sitt líf fyrir utan þann tíma
sem hann bjó í Reykjavík hjá
Rósu systur sinni og hennar
fjölskyldu á meðan Eyjagosið
stóð yfir. Siggi vann hjá föður
sínum sem rak rörsteypugerð,
einnig í Lifrarsamlaginu en
lengst af sem verkamaður hjá
Vestmannaeyjabæ við sorp-
hirðu og götusópun. Siggi var
brennukóngur á Þjóðhátíð og
stóð þá vakt í um hálfa öld eða
fram til 1996. Siggi var mikill
fótboltaáhugamaður og var
dyggur stuðningsmaður Týs og
síðar ÍBV þegar Týr og Þór
sameinuðust. Þeir sem eitthvað
þekkja til Eyja vita margir
hverjir hver Siggi Reim var
enda hvers manns hugljúfi og
mikill spjallari. Með Sigga er
horfinn einn af þeim ein-
staklingum sem hafa sett svip
sinn á Eyjarnar í gegnum tíð-
ina.
Útför Sigurðar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 9. júlí 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
arsdóttir, f. 24.7.
1912, d. 2.1. 1977,
maki Martin Olsen
dánardagur
óþekktur; Hjörtrós
Reimarsdóttir, f.
1916, d. fyrir 1920;
Lúðvík Reim-
arsson, dó barn-
ungur fyrir 1920;
Guðmundur Lúð-
vík Rósinkrans
Reimarsson, f.
31.8. 1920, d. 22.1. 2003, maki
Kristín Sveinsdóttir, f. 10.1.
1911, d 28.8. 2008, börn þeirra
eru Sigurður Ingi, f. 10.3.
1944, hann á tvö börn, Anna
Ingibjörg, f. 5.7. 1953, maki
Þorvaldur Pálmi Guðmunds-
son, þau eiga þrjú börn; Hjört-
rós Alda Reimarsdóttir (Rósa),
f. 8.9. 1929, d. 25.12. 1996,
maki Bergur Sigurpálsson, f.
1.7. 1922, d. 19.2. 2011, synir
þeirra eru Bjarni Reynir, f.
28.6. 1956, Sigurpáll, f. 19.2.
1958, maki Hjördís Harð-
ardóttir, þau eiga þrjú börn,
Í dag kveð ég móðurbróður
minn, Sigurð Reimarsson, eða
Sigga Reim eins og hann var
oftast kallaður.
Ég er mjög þakklátur fyrir
að ég náði að vera hjá honum
síðasta sólarhringinn því hann
hafði verið stór hluti af öllum
mínum uppvaxtarárum enda
dvaldi hann á meðan mamma
lifði ætíð hjá okkur þegar hann
kom til Reykjavíkur.
Siggi vann hjá Vestmanna-
eyjabæ sem götusópari áður en
hann fór á eftirlaun. Það starf
hentaði honum vel því hann var
mikil spjallari og átti auðvelt
með að mynda tengsl við fólk.
Það breyttist ekki eftir að hann
fór á eftirlaun því á meðan hann
hafði heilsu til var hann dugleg-
ur að rölta um bæinn. Viðmæl-
endur Sigga hafa eflaust ekki
haft á móti spjallinu því hann
var ljúfmenni sem vildi öllum
vel en gat samt verið fastur fyr-
ir og hafði ákveðnar skoðanir.
Eitt af hans persónueinkenn-
um var að hann var ótrúlega
minnugur á símanúmer og af-
mælisdaga hjá Vestmannaey-
ingum.
Eftir að gosinu lauk kom
aldrei annað til greina hjá hon-
um en að fara til baka í það um-
hverfi sem hann naut sín best í,
þar sem hann var hluti af bæj-
arlífinu.
Það sem mér þótti svo vænt
um þennan síðasta sólarhring í
lífi Sigga var að finna þá um-
hyggju sem hann fékk frá
starfsfólki Hraunbúða. Á þess-
um stutta tíma fékk ég að heyra
sögur af Sigga og áttaði ég mig
á því að margir af þeim starfs-
mönnum sem unnu á Hraun-
búðum höfðu þekkt hann alveg
frá því að þeir voru á leikskóla.
Siggi náði vel til barna og gaf
sér alltaf tíma á rölti sínu um
bæinn að staldra við við leik-
skólana og spjalla við börnin.
Þetta skýrir kannski það að
nánast allir Vestmanneyingar,
ungir sem aldnir, þekktu hann.
Gaman þótti mér þegar vist-
maður sagði mér að þegar hún
var að ala upp börnin sín að þá
hefðu þau sagst ætla að verða
öskukarlar eins og Siggi.
Eins og áður sagði dvaldi
Siggi á mínu æskuheimili þegar
hann kom upp á land í sum-
arfríum og lengi vel um jól og
páska.
Það var mjög sterkt sam-
band á milli móður minnar og
Sigga, enda var bara ár á milli
þeirra í aldri. Mamma passaði
upp á að hann væri vel klæddur
og var dugleg að kaupa á hann
föt á meðan hann stoppað
Reykjavík því hann átti að vera
vel til fara.
Hún var vel inni í hans mál-
um og annt um að honum liði
vel.
Ég man að þau skipti þegar
hann kom ekki til okkar um jól
var pakki sendur til hans vel
hlaðinn kökum og öðru góðgæti
sem honum þótti svo gott, enda
var hann mikill sælkeri.
Við fráfall mömmu 1996 var
missir Sigga mikill. Hún var bú-
in að glíma við veikindi um tíma
og gat ekki sinnt sínu hlutverki
gagnvart honum eins og hún
vildi.
Það var henni því mikill léttir
þegar hann var kominn í íbúð
fyrir aldraða og daglega í mat á
Hraunbúðum. Einnig vissi hún
vel að Anna Björg, bróðurdóttir
hennar, sinnti honum vel og var
honum stoð og stytta.
Í seinni ár þegar ég hitti
Sigga þá áttaði hann sig ekki
alltaf á hver ég væri en um leið
og ég sagðist vera sonur Rósu
þá færðist bros yfir andlitið,
enda vissi ég að hún var honum
alla tíð ofarlega í minni.
Minning um góðan frænda
mun lifa.
Þinn frændi
Bergur.
Fallinn er nú frá Sigurður
Reimarsson, sem var ávallt kall-
aður Siggi Reim og var þekktur
sem brennukóngur á þjóðhátíð-
um í Vestmannaeyjum til fjölda
ára.
Minningar mínar um Sigga
Reim eru tengdar fótboltanum,
en hann var vítamínsprauta í
keppni ungra stráka um og eftir
1955, þegar stofnuð voru hverf-
afótboltalið, þar sem Siggi gaf
verðlaunabikara, sem til að
byrja með voru litlir eggjabik-
arar, en stækkuðu síðar í veg-
legri bikara. Á þessum árum var
mikið af óbyggðum svæðum í
hverfunum og voru á mörgum
þeirra reist mörk og búnir til
sparkvellir.
Fyrir nokkrum árum lá Siggi
á Landspítalanum og heimsótti
ég hann þá og rifjuðum við upp
þessi peyjalið.
Hann ljómaði allur og sagði
að hann hefði bara haft gaman
af þessu.
Oft var hann dómari í leikj-
um, þá var dómaranum ekki
mótmælt. Eitt árið var Smyrill,
sem var hverfisfélag Heiðarveg-
ar og nágrennis, meistari, og
var lokahóf haldið á Heiðarvegi
45 hjá Hrefnu og Einari Sig-
urjónssyni, mikil veisla, þar sem
mæður okkar sáu um meðlætið,
og var Sigga Reim að sjálfsögðu
boðið og hafði gaman af.
Siggi var til fjölda ára starfs-
maður Vestmannaeyjabæjar og
vann m.a. við götusópun. Þá var
hann mjög sýnilegur og sam-
ræðufús við vegfarendur. Hann
setti sinn svip á samfélagið.
Sigurður Ingi Ingólfsson.
Hvað segir vinurinn? hljóm-
aði hvar sem Siggi Reim kom.
Ljúfmannlega fasið og röddin
sérstaka hljómaði hvar sem
hann fór. Hann var nett smá-
mæltur og teygði á orðunum og
hann var svo góður karl í huga
okkar allra og vinur barnanna í
Eyjum.
Hátt og snjall sagði hann:
„Hvað segir – og svo dró hann
seiminn – viiiinurinn?“ Þessi
fallega kveðja, kæruleysislegt
fasið og brosmild andlitið lyfti
Sigga Reim í hæðir og hann
mætti barnslegri gleði lítils
peyja í Grænuhlíðinni sem hafði
mikið dálæti á öskukörlum.
Siggi ljómaði af gleði þegar
við peyjarnir þyrptumst að þeg-
ar öskukarlarnir drógu ösku-
tunnurnar að öskubílnum.
Öskukarlarnir keyrðu tunnurn-
ar á hjólagrindum og við peyj-
arnir fengum að halda í og
keyra tómar tunnur til baka.
Við fylgdum þeim eftir og við
hvert hús bættust fleiri í hópinn
og um allt hverfið mátti heyra
óminn frá Sigga Reim: „Hvað
segir viiiinurinn?“ Í sumarblíð-
unni var Siggi klæddur slopp,
strigaskó og með sixpensara á
höfðinu og pípusterturinn á sín-
um stað.
Hann hljóp við fót, hallaði
undir flatt og dró öskutunnurn-
ar á rétta staði, var vandvirkur,
góðmennskan uppmáluð og
hvers manns hugljúfi.
Siggi Reim hafði ekki sömu
spil á hendinni og flestir sam-
ferðamenn hans en sinnti skyld-
um sínum við samfélagið alla tíð
og vann lengst af hjá bænum
sem öskukarl og hreinsitæknir.
Frægastur var hann fyrir að
vera brennukóngur á Þjóðhá-
tíðinni áratugum saman. Heið-
ursstaða sem hefur verið í
höndum manna sem eiga sér-
stakan sess og stað í huga
Eyjamanna. Hirðusemi er við-
brugðið hjá þeim sem safna í
brennu fyrir Þjóðhátíð og þar
fór fremstur í flokki brennu-
kóngurinn.
Í skjóli nætur var farið í
veiðarfærakrær og skúra og
allt „hreinsað“ eins og sagt var
á máli brennukóngsins.
Allt brennanlegt, tunnur,
trékassar, olía og annar elds-
matur tekinn traustataki og fal-
inn fyrir eigendum á leyndum
stöðum. Brennukóngurinn hafði
með brennupeyjunum hreinsað
úr kró útgerðarmanns sem
næsta dag fór á fund Sigga
Reim og spurðist fyrir um drasl-
ið. Siggi Reim eins og engill vissi
ekki meir.
Útgerðarmaðurinn sagði að
það væri í lagi að tapa 250 lítrum
af olíu og tunnunni en fágætur
koparkrani væri honum mikið
tjón. „Koparkrani – sagði Siggi
Reim – ég kem honum til þín,
væni.“ Svona var Siggi Reim,
vildi ekki ljúga en sagði ekki
satt.
Í brennusöfnun gilda aðrar
reglur í daglega lífinu og Sigga
Reim hafði friðhelgi vegna stöðu
sinnar sem brennukóngur og
manneskja sem fegraði mannlíf-
ið með gleðinni sem geislaði af
honum.
Mannlífið í Eyjum var ríkara
af að eiga Sigga Reim, það birt-
ist í fegurðinni og litrófi mann-
lífsins þar sem Siggi var falleg-
asta blómið í garðinum. Með því
að horfa á það besta í hverjum
manni, gefa hæfileikum þeirra
tækifæri til að njóta sín og láta
þá finna að þeir skipti máli eig-
um við öll betra líf.
Ég er þakklátur Sigga Reim
fyrir það sem hann gerði sam-
félaginu í Eyjum og það er eins
og við hvert og eitt höfum misst
nákominn ættingja. Ég votta
fjölskyldu Sigga Reim og Eyja-
mönnum öllum samúð.
Ásmundur Friðriksson.
Elsku Siggi minn og okkar.
Það er mjög sárt að þú kvaddir
þetta líf okkar allra.
Það var árið 1995 sem þú
baðst mig að taka við af þér,
sagðist ekki geta verið lengur í
þessu starfi, og vera brennu-
kóngur á Þjóðhátíð í Vest-
mannaeyjum. Þú varst í þessu
starfi í 51 ár. Þú varst 14 eða 15
ára gamall þegar þú hljópst með
blysið fyrst, og svo komu aðrir
tímar, vagn og fleira. Ég man
eftir þegar ég var lítill strákur
þá sagði mamma mér að Siggi
tæki allar snuddurnar og að ég
hefði gefið Sigga mínar.
Mundi árið 1994, man ég eftir
því að brennan var á laugar-
dagskvöldi en ekki á föstudags-
kvöldi vegna veðurs daginn áð-
ur.
Allt í einu þá hrundi brennan
niður í austurátt og mannfjöld-
inn þurfti að fara frá. Strax eftir
Þjóðhátíð lentir þú ásamt systur
þinni og mági þínum í bílslysi
rétt við Þykkvabæjar-
afleggjarann. Þú, systir þín og
mágur þinn slösuðust mikið og
þér hafði verið haldið sofandi í
meira en mánuð þegar þú komst
til meðvitundar.
Siggi minn, þú varst góður
kall við alla. Elsku Siggi, takk
fyrir allt og alla og takk fyrir að
leyfa mér að taka við brennu-
kóngsembættinu af þér, vinur
okkar.
Ég læt hér fljóta með Glóðir,
þjóðhátíðarlag 1935:
Um Dalinn læðast hægt dimmir
skuggar nætur
og dapurt niðar í sæ við klettarætur.
Ég sit og stari í bálsins gullnu glóðir
og gleymdar minningar vakna mér í
sál.
Hér undi ég forðum í glaum með
glöðum drengjum,
þá glumdi loftið með hljóm frá villtum
strengjum.
Nú sveipa klettana húmsins skuggar
hljóðir
og hryggur ég stari einn í kulnað bál.
Þegar Dalinn sveipa húmtjöld hljóð,
horfi ég í bálsins fölvu glóð,
stari og raula gamalt lítið ljóð,
ljóð, sem gleymt er flestum hjá.
Við hvern orð og óm er minning fest,
atvik, sem mig glöddu dýpst og best.
Allt það, sem ég ann og sakna mest
ómar þessir skína frá.
(Loftur Guðmundsson.)
Elsku Siggi minn, takk fyrir
allt og góða ferð hinumegin og
sofðu rótt, elsku karlinn okkar.
Finnbogi, brennukóngur á
Þjóðhátíð,
Elínborg, brennudrottning,
Vestmannaeyjum.
Sigurður
Reimarsson✝ Edda Hjalte-sted fæddist í
Reykjavík 3. jan-
úar 1934. Hún and-
aðist á hjúkr-
unarheimilinu
Skjólgarði á Höfn
2. júlí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Einar Pét-
ursson Hjaltested,
söngvari, f. 28. maí
1893, d. 29. júní
1961, og Sigríður Sigurð-
ardóttir, hjúkrunarkona, f. á
Hellissandi 4. mars 1908, d. 20.
mars 1950. Systkini Eddu eru:
Ragnhildur (Lilla Moss), f.
1936, d. 2005, Lárus, f. 1937,
Einar, f. 1938, Halldór, f. 1940,
Ólafur, f. 1941, Sigursteinn, f.
1942, d. 2014, Jóhannes, f.
1944, og Anna, f. 1948. Hálf-
systkini samfeðra eru: Georg
Pétur, f. 1915, d. 1972 og Svala
(Dollý Bredt), f. 1931.
Edda var elst níu systkina.
Þegar móðir hennar lést í mars
1950 leystist heimilið upp.
Börnin fóru ýmist til ættingja
eða vandalausra. Edda var þá
16 ára. Um haustið fór hún í
húsmæðraskólann á Lauga-
landi, Eftir námið vann hún
nokkur sumur á barnaheimilinu
á Silungapolli og einn vetur á
heimavistinni í Laugarnesskóla.
Edda giftist Ein-
ari Vilhelm Jens-
syni, rennismið, 2.
júlí 1955. Hann lést
20. október 1994.
Börn þeirra eru: 1)
Sigurður, f. 1955,
maki Anna Guð-
laug Albertsdóttir,
2) Björg, f. 1956,
maki Hörður
Geirsson, 3) Anna,
f. 1958, maki Máni
Fjalarsson, 4) Jens, f. 1959, 5)
Erla, f. 1960, maki Rúnar Árna-
son, 6) Arnfríður, f. 1961, 7)
Sigríður, f. 1966, maki Tran T
Hung, 8) Margrét, f. 1968, maki
Kristján Haraldsson. Barna-
börn Eddu eru nú 24 og barna-
barnabörnin 24.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Edda og Einar í húsi tengda-
foreldra Eddu, Jens Runólfs-
sonar og Bjargar Einarsdóttur,
að Köldukinn 7 í Hafnarfirði.
Árið 1961 fluttu þau til Hafnar
í Hornafirði þar sem þau
bjuggu síðan, utan tvö ár á Bú-
landi í Austur-Landeyjum,
1974-1976. Eftir að börnin kom-
ust á legg vann Edda ýmis störf
utan heimilis, lengst af á
hjúkrunarheimilinu Skjólgarði.
Edda verður jarðsungin frá
Hafnarkirkju í dag, 9. júlí 2016,
klukkan 12.30.
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
(J.Á.)
Góðmennska, trygglyndi og
hógværð er okkur efst í huga þeg-
ar við minnumst móður okkar.
Aldrei lagði hún misjafnt til nokk-
urs manns, tók öllum vel og af
kurteisi. Trúlega hefur móður-
missir í æsku kennt henni þakk-
læti; að ekkert er sjálfgefið í þess-
um heimi. Hún var 16 ára, elst í
níu systkina hópi, þegar móðir
hennar lést úr krabbameini. Faðir
hennar hafði beðið lægri hlut fyrir
Bakkusi og var ekki sú stoð og
stytta sem systkinin þörfnuðust.
Heimilið leystist upp og systkina-
hópurinn tvístraðist. Börnin voru
ýmist send til ættingja eða vanda-
lausra; í Reykjavík, austur fyrir
fjall eða norður í land. Flest fengu
gott heimili en enginn fyllti þó
skarð þeirrar kærleiksríku og
glaðværu móður sem bar þau í
heiminn og leiddi fyrstu sporin.
Samband flestra systkinanna var
lítið næstu árin, en önnur nutu ná-
lægðar hvert af öðru.
Hlutskipti mömmu var kaldr-
analegt. 16 ára stóð hún uppi ein-
sömul og heimilislaus. Hún hafði
ekki annan samastað en þann sem
tilfallandi vinna eða nám bauð upp
á. En Drottinn sér um sína. Þegar
fjölskyldan bjó sameinuð á Lind-
argötunni bjó þar einnig Sólborg,
móðursystir hennar. Hrönn dóttir
Sólborgar og mamma urðu bestu
vinkonur og þarna voru klettarnir
sem hún gat hallað sér að. Þar var
glaðværðin og mamma valdi hana.
Hún talaði aldrei um raunir sínar
við nokkurn mann, ekki einu sinnu
við Hrönn. Hún bar harm sinn í
hljóði. Mamma og Hrönn
skemmtu sér konunglega saman
sem börn og unglingar og sóttu
kvikmyndahúsin af miklum
áhuga. En þær uppgötvuðu einnig
æðri tilgang lífsins og sóttu af eig-
in hvötum samkomur í Fíladelfíu
og í Hjálpræðishernum. Síðustu
árin sem fjölskylda mömmu var
sameinuð átti hún heimili í einu af
braggahverfum Reykjavíkur.
Þrátt fyrir sára fátækt var heim-
ilið ævinlega fallegt og snyrtilegt.
Það var stíll yfir Siggu ömmu. Eft-
ir verslunarferð í bæinn kveikti
hún í smávindli í bláu stofunni.
Hún var alltaf glöð og kát og það
var gott veganesti fyrir börnin
sem hún kvaddi fyrr en hún vildi.
Mamma sagði stundum í gríni
að hún ætti tvö börn og sex slys.
Mikið erum við þakklát að vera
átta systkinin en ekki tvö. Mamma
og pabbi voru langt komin með að
byggja fyrsta húsið sitt í Hafnar-
firði þegar þau fluttu til Hafnar í
Hornafirði. Þar byggðu þau tvö
einbýlishús, annað á Höfn og hitt í
Nesjahverfinu. Hvar sem við
bjuggum var heimilið alltaf fullt af
fólki, bæði börnum og fullorðnum.
Það var leikið, sagðar sögur, sung-
ið og spilað. Í þessum skarkala
gekk mamma um hljóðlega, skipti
aldrei skapi og allir fengu sinn
skammt af góðvild og hlýju. Bestu
stundir hennar eftir að pabbi dó
var þegar við systkinin komum
saman og sungum. Þá laumaðist
hún til að taka upp á segulbandið.
Sennilega hafa fallið tár á kodd-
ann þegar við vorum farin, en það
vitum við ekki fyrir víst. Það var
ekki hennar stíll að varpa sorgum
sínum á aðra. Við kveðjum þig,
mamma, með þökk og virðingu, þú
stóðst þig eins og hetja.
Fyrir hönd barnanna þinna
átta,
Jens Einarsson.
Edda Hjaltested
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann