Morgunblaðið - 23.11.2016, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER 2016
✝ Hrefna Guð-björg Odd-
geirsdóttir fæddist
í Vestmannaeyjum
1. ágúst 1931. Hún
lést 16. nóvember
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Oddgeir
Kristjánsson, f.
16.11. 1911, d.
18.2. 1966, og
Svava Guðjóns-
dóttir, f. 8.2. 1911, d. 10.11.
1991. Hrefna átti tvö systkini:
Kristján, f. 1938, d. 1947, og
Hildi Kristjönu, f. 1951.
Fyrri eiginmaður Hrefnu
var Hafsteinn Ágústsson. Dæt-
ur þeirra eru 1. Sara, f. 1952,
gift Þórólfi Guðnasyni, f. 1953.
Dísu Guðjónsdóttur. Dætur
þeirra eru: a) Hafdís, f. 1996,
og Hrafnhildur, f. 2006.
Árið 1966 giftist Hrefna
Marteini Hunger Friðrikssyni.
Þau slitu samvistir.
Eftir hefðbundið skólnám í
Vestmannaeyjum dvaldi
Hrefna þrjá vetur í Reykjavík.
Þar lærði hún á píanó og nam
tónfræði hjá Róberti A. Ott-
óssyni. Hún vann lengst af á
símstöðinni í Vestmannaeyjum
en árið 1961 tók hún við starfi
organista í Landakirkju og
gegndi því starfi í tvö ár. Jafn-
framt kenndi hún tónfræði og
á píanó við Tónlistarskóla
Vestmannaeyja. Hún hélt
áfram þeirri kennslu við Há-
teigskirkju eftir að hún flutti
til Reykjavíkur árið 1970. Hún
vann síðan á símstöðinni við
Austurvöll og á Borgarbóka-
safni Reykjavíkur.
Útför Hrefnu fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 23. nóv-
ember 2016, klukkan 15.
Synir þeirra eru a)
Hafsteinn, f. 1977,
í sambúð með Mar-
teini Arnari Olsen
Heimissyni, b)
Svavar, f. 1986, í
sambúð með Miri-
am Petru Ómars-
dóttur Awad. 2.
Svava, f. 1953, gift
Ólafi H. Sigurjóns-
syni, f. 1950. Börn
þeirra eru: a)
Anna, f. 1971, gift Haraldi
Hannessyni. Þau eiga þrjá
syni. b) Andri, f. 1982, í sam-
búð með Tinnu Hrund Krist-
insdóttur Schram. Hann á tvo
syni. Sonur Hrefnu og Eysteins
Þorvaldssonar, 3. Oddgeir, f.
1960, í sambúð með Aðalbjörgu
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína hana Búddu
eins og hún var kölluð innan fjöl-
skyldunnar en af öðrum gekk hún
undir nafninu Bússa.
Persónueiginleiki Búddu var
fjölskrúðugur og litríkur. Í grunn-
inn var hún hjartahlý, réttlát
hreinskiptin og tók alltaf málstað
þeirra sem minna mega sín. Um
margt var hún þó full af andstæð-
um þar sem hún gat eina stundina
verið barnaleg og einföld en þá
næstu djúpvitur og heimspekileg.
Hún var alltaf hrókur alls fagn-
aðar hvar sem hún kom en leið
hins vegar ekkert allt of vel í
margmenni og var á margan hátt
óframfærin og þoldi illa sviðsljós-
ið. Hún var að öllu jöfnu róleg,
umburðarlynd og yfirveguð en gat
einnig rokið upp ef sá gállinn var á
henni. Hún var vel vinstrisinnuð í
pólitík og lá ekki á skoðunum sín-
um þegar svo bar undir. Tónlist
var Búddu í blóð borin og var hún
um tíma organisti í Landakirkju í
Vestmannaeyjum og kennari í
Tónlistarskóla Vestmannaeyja.
Þá var hún einnig mikill áhuga-
maður um bókmenntir, var víðles-
in og trúrækin.
Mér er minnisstætt þegar ég á
níunda ári flutti til Vestmannaeyja
frá Eskifirði. Á vegi mínum á sím-
stöðinni í Vestmannaeyjum varð
kona sem gaf sig að mér, brosti
hlýlega og spjallaði. Mér fannst
þetta hið undarlegasta því ekki
var algengt á þeim tíma að full-
orðnir gæfu sig að ókunnugum
börnum. Þetta var Búdda og
þannig var hún alla tíð, gaf sig að
fólki með alúð hvort sem hún
þekkti það eða ekki. Fræg er sag-
an af Búddu þegar hún vatt sér að
Björk Guðmundsdóttur í verslun
og klappaði henni á kinnina án
nokkurs aðdraganda og lét hlý orð
falla.
Búdda hefur spilað stórt hlut-
verk í mínu lífi sl. 50 ár og fyrir
það vil ég þakka. Minningin um
þessa margbrotnu konu mun lifa.
Þórólfur Guðnason.
Opnar ég sá
dyr að draumi:
dyr inn í bláinn
og hljóp í ofvæni
hlaðbrekkuna þá
til fundar við ástleitið
auglit: það hló við mér
álengdar,
hvar sem ég stóð
og braut sér leið
inn í ljóð
sem talið verður framvegis
fjalla um allt
já, allt, allt, allt
annað …
Með þessu ljóði Þorsteins frá
Hamri kveð ég tengdamóður
mína, hana Búddu. Nú er hún á
nýjum stað, í nýju ljóði. Ég þykist
vita að henni líði vel, enda var hún
í meira og betra sambandi við al-
mættið en flestir sem ég þekki.
Hún tók mér vel er ég kom inn í
fjölskylduna með Geira, tók sér
tíma í að sjá hvort ég stæði mig
ekki, sem gat alveg reynt á, en við
slípuðumst saman í gegnum árin.
Hún stóð þétt við bakið á okkur
alla tíð og var mjög umhugað um
sonardæturnar tvær.
Hjarta mitt er fullt af þakklæti
og góðum minningum af litríkri,
fróðri og skemmtilegri konu.
Dreymi þig vel, mín kæra,
Dísa Guðjónsdóttir.
Í dag kveð ég elsku ömmu
mína, ömmu Búddu eins og ég
kallaði hana alltaf. Samband okk-
ar var náið og mjög gott. Ég var
fyrsta barnabarn hennar og hún
var ung eða 40 ára þegar ég fædd-
ist. Ég var mjög ákveðin lítil
stúlka og tók reglulega skæð
frekjuköst er mér sagt. En hún
sagði mér oft frá því að þegar ég
fór með henni í búð og langaði í
eitthvað gotterí, þá þurfti ég ekki
nema að kreista á henni höndina
svo hún skildi. Og auðvitað lét hún
það eftir mér. Hún vildi alla tíð allt
fyrir mig gera. Þegar ég stundaði
mitt háskólanám, bjó ég ein í
Reykjavík í fjögur ár. Ég kom til
hennar í kvöldmat næstum dag-
lega þessi fjögur ár. Ekki var
djammið að flækjast fyrir mér á
þessum árum og eyddum við
mörgum laugardagskvöldum
saman, röltum á vídeóleiguna og
sóttum okkur góða „ræmu“ og
gotterí. Þetta voru miklar gæða-
stundir. Þegar ég eignaðist dreng-
ina mína var hún mætt til mín, áð-
ur en þeir fæddust og hjálpaði til á
heimilinu fyrstu vikurnar. Þetta
var algjörlega ómetanleg hjálp og
svo dýrmætar stundir. Hún tók
oft vel til hendinni, gerði auka
hreingerningar, straujaði allt
(annað en ég) og fór líka í garðinn
en hún hafði sérstaklega gaman af
því. Svo fannst okkur báðum mjög
gott að verðlauna okkur af og til
með einum köldum eftir annasam-
an dag. Ég man ekki eftir að við
höfum nokkurn tímann rifist, en
stundum var Anna litla pirruð
með lítið barn en hún tók aldrei
nærri sér þó það bitnaði eitthvað á
henni. Strákarnir mínir elskuðu
hana, að hafa hana hjá okkur í
kjallaranum reglulega var svo
dýrmætt fyrir þá. Þar sem langt
var á milli okkar voru símtölin
okkar á milli mörg. Hún vildi vita
hvernig heilsan væri hjá öllum,
hvað strákarnir væru að gera,
hvernig garðurinn væri og hvort
ég passaði ekki vel upp á sjálfa
mig. Mér fannst gott að leita ráða
hjá henni og ef eitthvað hvíldi
þungt á mér sagði hún mér alltaf
að setja það í bænirnar mínar og
hún myndi líka setja það í sínar
bænir. Hún amma mín var bæn-
heit kona og var í góðu sambandi
við Guð. Mitt kristilega uppeldi
kemur frá henni og hún bað með
mér bænir þegar ég gisti hjá
henni þegar ég var yngri. Hún
kvaddi alltaf með orðunum „Guð
geymi þig“ og það var gott að
heyra. Í síðustu heimsókn hennar
til okkar í sumarbústaðinn sem
var um síðustu páska sagði hún
við mig að þetta væri orðinn ansi
langur afkomendalisti og mörg
nöfn að muna, sem hún þuldi upp á
hverju kvöldi í bænum sínum. Því
við vorum öll í bænum hennar,
alltaf.
Ég á eftir að sakna hennar sárt,
en góðu minningarnar og þakk-
lætið eru sorginni yfirsterkari.
Elsku amma, takk fyrir allt, Guð
geymi þig.
Anna.
Ef ekki væri fyrir Búddu, þá
væri ég ekki hér.
Þegar ég var tveggja ára gam-
all hljóp ég út í sundlaug og sökk
niður á botn. Á eftir kom Búdda, í
öllum fötunum, og bjargaði mér.
Búdda amma hefur verið hluti af
lífi mínu frá því að ég fæddist og
hefur hún spilað eitt af stærstu að-
alhlutverkunum í að halda
ADHD-einstaklingnum, mér, á
lífi, ásamt því að móta mig sem
manneskju. Hún var athvarfið þar
sem ég mátti allt, komst upp með
allt, fékk að grallarast sem mest,
róta sem mest í skúffum og mér
var ávallt tekið með ást og opnum
örmum. Hún var ein af fáum
manneskjum sem ég hef þorað, og
viljað, spila á gítar fyrir framan.
Tónlistin var okkar sameiginlega
tungumál sem við deildum, og það
skipti lítið máli hverrar tegundar
tónlistin var, okkur fannst bara
gaman að hlusta, spila og tala
saman um hana.
Í gegnum líf mitt hafa fylgt mér
tveir hlutir. Gjafir frá Búddu. Þeir
sem þekkja mig vita að ég á það til
að týna hlutum mjög auðveldlega,
en ég hef séð til þess að þessir
hlutir eigi sér rótfestu í minni för.
Flísteppi sem ég fékk í jólagjöf, og
græn Mikka Mús taska sem ég
fékk sem sundtösku þegar ég
byrjaði að læra að synda. Þetta er
íþróttataskan mín í dag, og þetta
brúna og hvíta flísteppi, hefur
flutt milli ýmissa staða í miðborg
Reykjavíkur ásamt því að fylgja
með í öllum útilegum, ferðalögum,
þjóðhátíðum o.s.frv.
„Fullorðins“ öryggisteppið
mitt! Þetta teppi lætur mér líða
eins og Búdda lét mér líða. Í hvert
skipti sem ég hitti Búddu skipti
nefnilega engu máli hversu gamall
líkamlega ég er, með henni var ég
andlega litli strákurinn hennar
sem fékk að vera forvitinn, ofvirk-
ur, mistækur, mannlegur, skap-
andi, sí-malandi, en hún leyfði mér
fyrst og fremst, að vera ég sjálfur.
Búdda var alltaf jákvæð, bros-
andi, glettin og hlátursmild, og
það besta við þessa eiginleika er
að þeir voru smitandi í návist
hennar. Hún kenndi mér að mæta
lífinu með bjartsýni og jákvæðni,
ásamt því að sjá fegurðina í öllum
aðstæðum. Hún var sagnameist-
ari og kunni ótrúlegustu ljóð og
sögur utan að, hvað ég dáðist að
minni hennar og var hún ein sú
snjallasta manneskja sem ég hef
kynnst, en á sama tíma var hún
hógværðin uppmáluð.
Búdda var fyrir mér upp-
spretta ástar og hlýju. Ég gat allt-
af leitað til hennar, sama hvað, og
mér var mætt með ást og sam-
þykki ásamt opnum huga. Fyrir
mér var hún hin fullkomna mann-
eskja hvað varðar hugarfar og við-
horf gagnvart lífinu og öðrum
manneskjum, dýrum og náttúru.
Nú er líkamleg tilvist þín farin,
en eftir situr það gígantíska spor
sem þú hefur markað í líf mitt, og
allra þeirra sem á vegi þínum
voru. Þú munt lifa áfram í sögum,
hugum og framferði þeirra sem þú
hafðir viðkomu hjá í lífi þínu, og er
það mér heiður að hafa fengið að
hafa verið litli strákurinn þinn í 30
ár. Það eina sem ég veit er að ég
mun ávallt geta átt samtal við þig í
gegnum gítarinn, tekið þig með
mér í ferðalög og út um allan
heiminn með töskunni og átt
kvöldstundir með hlýjunni þinni í
flísteppinu þegar vetrar að.
Þangað til næst, elsku Búdda
amma mín.
Svavar Þórólfsson.
„Mávahlíð 1, Reykjahlíðarmeg-
in“ – þannig hljómar ein af fyrstu
ferðaminningum mínum. Setning
sem iðulega fylgdi í kjölfar þess að
við mamma settumst inn í leigubíl
annaðhvort á Ránargötunni, þar
sem amma Svava átti heima, eða á
Reykjarvíkurflugvelli nýkomin
með flugi frá Vestmannaeyjum.
Búdda átti heima í Mávahlíðinni.
Ég á tvenns konar söfn minn-
inga um Búddu. Það fyrra frá því
að ég var barn og einkennist það
af einfaldari hlutum eins og Padd-
ington-hattinum og kápunni,
heimsókn á Borgarbókasafnið í
Þingholtunum, píanóinu í stofunni
sem ég mátti alltaf spreyta mig á,
urrinu í dyrasímanum sem alltaf
varði góða stund eftir að maður
var kominn inn og eplasafanum
sem alltaf var til í ísskápnum.
Það seinna byggðist upp eftir
að ég flutti frá Vestmannaeyjum
og hóf nám við Háskóla Íslands.
Þá umgekkst ég Búddu mun
meira en áður og kynntist henni
betur á allan hátt. Utan óteljandi
símtala og heimsókna fórum við í
verslunarleiðangra fyrir jólin,
leikhúsferðir, sinfóníutónleika,
spjölluðum á kaffihúsum og fórum
út að borða.
Einu þurfti þó að huga að þegar
kom að því að ræsa Búddu í ein-
hverja uppákomu, en það var að
gefa henni góðan fyrirvara, nokk-
uð sem varð meira áberandi þegar
árin færðust yfir. Ef eitthvað var á
dagskrá hjá henni, komst fátt ann-
að að. Það var í ófá skipti sem ég
heyrði í henni með það í huga að
heimsækja hana og það stóð „ekki
vel á“, en eftir stundarfjórðungs
spjall á léttu nótunum sagði hún:
„Ætlaðirðu að kíkja á mig? Æi
komdu, þú ert búinn að koma mér
í stuð.“
Eins hafði ég sérstaklega gam-
an af því þegar öll stórfjölskyldan
var samankomin úti á landi í tilefni
af stórafmæli hennar. Hún greip
fyrstu ferð úr teitinu „eftir kaffi“
þar sem það var húsfundur á dag-
skrá daginn eftir. Við þetta tilefni
varð til fjölskyldumáltækið „það
er fátt sem toppar góðan hús-
fund,“ eitt af mörgum slíkum.
Þegar ég hugsa um Búddu sé
ég hana alltaf fyrir mér með hend-
ur á lofti til að undirstrika og
leggja áherslu á það sem hún er að
segja frá. Hún var alltaf svo lifandi
og myndræn í tjáningu. Að sama
skapi er mér ofarlega í huga
hversu umhugað henni var um að
mér og mínum liði vel og hvernig
hún sýndi það bæði með orðum og
svipbrigðum sem og góðum hugs-
unum og bænum þegar svo bar
undir.
Það var alltaf gott, gaman og
gefandi að tala við Búddu, allt eftir
því hvert umræðuefnið var og við
áttum gott skap og húmor saman.
Ég get því ekki lýst hversu mikið
ég mun sakna stundanna við eld-
húsborðið í Mávahlíðinni né
hversu þakklátur ég er fyrir að
hafa haft Búddu í mínu lífi.
Búdda var nefnilega ekki bara
frænka mín, eða amma eftir að
amma Svava dó, hún var vinur
minn. Einn sá allra besti.
Hvíldu í góðum friði, Búdda
mín.
Þinn nafni,
Birgir Hrafn.
Geislahafið umlék hana alla tíð.
Glæsileg, fögur og henni fylgdi
fögnuður og leikgleði. Það sama á
við hana sem sagt er um Guðrúnu
náttsól í Njálu: „Hún var kvenna
fegurst og kurteisust.“ Hún var
eitt af náttúruljóðum Vestmanna-
eyja og mikið hef ég alltaf verið
montinn af henni.
Hrefna Oddgeirsdóttir var ein
af Eyjastelpunum, hlaðin lífsgleði
og léttleika, hafði gaman af öllu,
mikill húmoristi, mátti ekkert
aumt sjá og talaði aldrei illt orð
um nokkurn mann, jafnvel þótt
það væri eitthvert ódó. Hún var
músíkölsk fram í fingurgóma, pí-
anóleikari með meiru og hvar-
vetna þar sem hún átti leið skóp
hún hlýju og vinarþel.
Hún hafði alltaf hnyttnar sögur
á takteinum af samferðamönnum
úr hversdagslífinu. Síðasta sagan
sem hún sagði mér var um Siggu
Völu í Stórhöfða: Sigga Vala var
sérstakur persónuleiki, svolítið ör,
einfaldaði hluti og óð þá á súðum.
Sigga Vala kom í miðbæ Vest-
mannaeyja að gegna erindum og
fór mikinn. Hún þurfti náttúrlega
að segja fréttir sunnan úr Höfða
og það var helst tíðinda að: „Hann
Árni í Höfðanum er svo mikið
veikur,“ sagði Sigga Vala, „að
hann liggur milli himins og jarðar.
Og ekki nóg með það, hann kemur
ekki upp nema öðru hverju orði.“
Hrefna gegndi þremur nöfnum,
skírnarnafni sínu, og gælunöfnun-
um Búdda og Bússa. Búddunafnið
hlaut hún barn að aldri vegna þess
að hún þótti minna á búddalík-
neski, en þegar hún fór að vinna á
símanum á símstöðinni kölluðu
stelpurnar hana Bússu.
Bússa speglaði yndi beggja for-
eldra sinna, Svövu og Oddgeirs
Kristjánssonar tónskálds. Lög
Oddgeirs, sem eru á heimsmæli-
kvarða, búa yfir sérstökum blæ,
blíðu og fegurð sem snertir hjarta-
rætur. Þannig var Bússa einnig
með sitt melódíska fas og fram-
komu.
Megi góður Guð vernda hana
og ástvini hennar og stíl ættar
hennar sem er hlunnindi fyrir
samfélagið. Bússu er sárt saknað.
Þegar Bússa mætir á hátorg ei-
lífðarinnar munu Oddgeirslögin
hljóma úr græjum Herra vors
þegar glæsileg kona og kurteis
gengur í garð umvafin geislahaf-
inu.
Árni Johnsen.
Þau eru orðin mörg árin síðan
við Hrefna kynntumst, tæp 40.
Vorum við samstarfskonur í Borg-
arbókasafni um 20 ára skeið. Ég
hafði verið í fríi þegar hún hóf
störf en þegar ég kom til baka sat
þessi pæja við símann í þröngum
gallabuxum, með þvertopp og
reykjandi sígarettu, en með Biblíu
við hönd. Biblían var aldrei langt
undan. Við urðum strax vinkonur.
Í símaklefanum voru leyndarmál-
in rædd og lífsgátan leyst. Hrefna
var fædd og uppalin í Vestmanna-
eyjum og margar voru þær
skondnar sögurnar um menn og
málefni í Eyjum. Hún las mikið,
spilaði á píanó og var alltaf til í
söng, enda frá mikilvirkri tónlist-
arfjölskyldu. En sársaukinn var
ekki langt undan. Af börnum
hennar þremur var það Geiri sem
ég kynntist eitthvað að ráði, en
hann var enn í heimahúsum og við
vorum nágrannar. Þegar ég varð
svo fyrir mikilli sorg, er ég missti
yngsta barnabarn mitt, Sunnu, í
hræðilegu bílslysi, þá var það dótt-
ir Geira, elskan hún Hafdís, sem
teiknaði svo fallega mynd og gaf
mér. Það var mynd af Esjunni í
allri sinni dýrð, með blómum í
fjallshlíðinni, fiðrildum fljúgandi
allt um kring og fuglum syndandi
á sjónum. Fimm stór hjörtu teikn-
uð á bakhlið og undir stóð: Frá
Hafdísi. Myndina geymi ég enn.
Það var svo gott að koma til
Hrefnu á þessum tíma, fá að tala
og fá huggun.
Nú síðustu tvö til þrjú árin var
minnið farið að bila hjá vinkonu
minni, en þegar ég hringdi til
hennar tókst mér alltaf að fá hana
til að leggja símann á skellihlæj-
andi. Ég kveð Hrefnu með þakk-
læti og vona að við hittumst síðar.
Sif Aðils.
Nú hefur hún Búdda mín kvatt
okkur. Hún hét Hrefna en var yf-
irleitt kölluð Búdda eða Bússa.
Það á víst rætur að rekja til þess
að hún þótti minna á Búdda þegar
hún var lítil. Ég hef þekkt hana
alla mína ævi. Hildur systir henn-
ar er jafngömul mér og við höfum
verið vinkonur frá fæðingu eins og
reyndar dætur Hrefnu, þær Sara
og Svava (Ögga). Við áttum heima
á Heiðarveginum í Vestmannaeyj-
um en þar bjó Búdda hjá foreldr-
um sínum eftir að hún skildi. Í
næsta húsi bjuggu amma hennar
og afi Elín og Kristján. Elín var í
Betelsöfnuðinum og hafði tölu-
verð áhrif á Búddu í trúmálum. Á
hinum endanum voru svo allir
sósíalistarnir í vina- og frænd-
garðinum. Búdda vann á Síman-
um og það þótti afar fínt að vera
símamær. Mér er minnisstætt að
hafa fylgst með henni þegar hún
var að búa sig í vinnuna. Hún var
alltaf í pilsi eins og konur klædd-
ust á þeim árum, í peysu og með
hálsklút. Lokahnykkurinn var svo
ilmvatn, sennilega Channel 5.
Búdda var líka píanóleikari, lærði
hjá Róbert Abraham Ottóssyni
sem var vinur hennar ásamt Guð-
ríði konu hans. Ég man eftir því
þegar hún spilaði í leiksýningum,
t.d. í Þremur skálkum og Ævin-
týri á gönguför. Um tíma var hún
organisti í Landakirkju en það
breyttist þegar Martin Hunger
kom frá Austur-Þýskalandi og tók
við af henni. Þau felldu hugi sam-
an, bjuggu um skeið í Vestmanna-
eyjum en fluttu svo til Reykjavík-
ur með Geira sem hún eignaðist
1960. Fjölskylda mín flutti frá
Eyjum 1968 en Búdda og Martin
árið eftir. Þá stóðu yfir mikil verk-
föll og þau fengu búslóðina sína
eftir dúk og disk. Þau urðu að sitja
á skúffum í eldhúsinu og mamma
lánaði þeim það helsta sem til
þurfti til að þau gætu eldað mat og
borðað. Þar kom að Búdda og
Martin skildu en það var ákaflega
sárt. Eftir það fór hún að vinna á
Borgarbókasafninu sem henni lík-
aði vel. Hún var mikill
lestrarhestur auk þess að vera
tónlistarunnandi. Ég verð að
nefna bók sem hún kynnti fyrir
mér en það var Sigurboginn eftir
Erich Maria Remarque. Hún
fjallar um flóttafólk í Frakklandi
sem flýði nasismann í Þýskalandi.
Aðalpersónurnar drukku einhver
ósköp af Calvados meðan sögunni
vatt fram. Því var það að þegar við
fórum saman til Frakklands
haustið 2008, í hrunvikunni, bauð
ég henni auðvitað upp á Calvados í
minningu þessarar áhrifamiklu
sögu. Það er hægt að rifja svo
margt upp enda eru þær margar
stundirnar sem fjölskyldur okkar
áttu saman á sumardögum í Eyj-
um, í afmælum, þorrablótum, ára-
mótaboðum og í saumklúbbnum
sem við Eyjakonurnar reyndum
að starfrækja. Hann leystist upp
þegar náfrændi Búddu úr Grinda-
vík kom í heimsókn og klúbburinn
lenti á kenndiríi með miklum póli-
tískum deilum. Á síðari árum var
það Búdda sem mundi allt, texta
og sögur. Sumt af því var tekið
upp á band en eins og verða vill
glatast margt með hverri mann-
eskju sem kveður þetta jarðlíf. Að
lokum þakka ég henni Búddu
minni fyrir allt og allt og sendi
Söru, Öggu, Geira og Hildi og öll-
um í fjölskyldunni mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Okkar er að
halda minningunum lifandi.
Kristín Ástgeirsdóttir.
Hrefna Guðbjörg
Oddgeirsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Hrefnu Guðbjörgu Odd-
geirsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.