Morgunblaðið - 23.11.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER 2016
✝ SigríðurEiríksdóttir
fæddist að Útverk-
um á Skeiðum 11.
október 1930. Hún
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 15.
nóvember 2016.
Foreldrar hennar
voru Lilja Bjarna-
dóttir frá Útverk-
um og Eiríkur
Ágúst Þorgilsson,
f. á Sandlæk í Hrepphólasókn.
Systkini Sigríðar eru 1) Karl,
látinn. 2) Tryggvi, látinn. 3) Þor-
gils. 4) Rósa, d. á fyrsta ári. 5)
Bjarnþór, látinn. 6) Sighvatur
og 7) Eydís Lilja.
Sigríður giftist 1.11. 1952 Ás-
mundi Eiríkssyni frá Ásgarði,
Grímsnesi, d. 1984. Þau eign-
uðust átta börn, fjóra syni og
fjórar dætur en eina dótturina
misstu þau á fyrsta ári. Börnin
eru 1) Eygló Lilja, eiginmaður
Hermann Brynjólfsson, 2) Gunn-
Sigríður ólst upp í Langholti í
Hraungerðishreppi með systk-
inum sínum og foreldrum þang-
að til hún flutti að Ásgarði í
Grímsnesi 1952 og hóf þar bú-
skap með eiginmanninum, Ás-
mundi. Samhliða bústörfum og
barnauppeldi tók hún virkan
þátt í starfi kvenfélagsins, ung-
mennafélagsins og í kórstarfi á
vegum kirkjunnar.
Árið 1990 söðlaði hún um og
flutti til Reykjavíkur að Kjart-
ansgötu 7 og þangað hélt fjöl-
skyldan og vinir áfram að koma
eins og þegar hún var húsfreyja
í Ásgarði. Hún starfaði sem
sundlaugarvörður við Seltjarn-
arneslaug þangað til að hún lét
að störfum 69 að aldri. Í Reykja-
vík nýtti hún alla möguleika á
þátttöku í félagsstarfi, söng með
kór eldri borgara og Senjorít-
unum árum saman, ferðaðist
víða innanlands og utan í góðra
vina hópi.
Alltaf hélt hún tryggð við
sveitina, hélt áfram að vinna í
þágu kvenfélagsins og ræktaði
þau vináttubönd sem hún hafði
þar bundið.
Sigríður verður jarðsungin
frá Selfosskirkju í dag, 23. nóv-
ember 2016, kl. 13.
ar, hans börn og Þór-
dísar Ásgeirsdóttur
eru Dagbjört Nína,
maki Ásgeir Rafn Erl-
ingsson, Sigríður
Lilja, maki Árni Falur
Ólafsson, Ásmundur
Ingi og Harpa Rún,
maki Grímur Steinn
Emilsson. 3) Eiríkur.
4) Guðmundur, maki
Helga Guðlaugsdóttir
og þeirra börn eru
Hildur og Ásgrímur. 5) Margrét,
dætur hennar og Björns Her-
manns Hermannssonar eru Sigríð-
ur Áslaug og Herdís Lilja. 6) Ás-
laug, maki Björn Sigurðsson,
synir þeirra eru Daði og Sigurður.
7) Kjartan Már, maki Auður Perla
Svansdóttir, börn þeirra eru Kol-
finna, Karitas og Eiríkur Friðjón.
Langömmubörnin eru átta, þau
eru Karlotta Sjöfn, Aþena Þórdís,
Veronika Amý, Erling Aron,
Bryndís Alma, Andrea Nótt, Rakel
Kara og Kolbrún Ylva.
Elsku hjartans móðir okkar,
Sigga Eiríks, er látin 86 ára að
aldri. Það væri lengi hægt að tí-
unda kosti hennar en hún hefði
ekki kært sig um slíka lofræðu.
Þó verðum við að nefna að vand-
fundin var jafn jákvæð, lífsglöð og
ástrík kona og hún. Við eldhús-
borðið lá alltaf dagbókin hennar
opin og þar skráði hún niður alla
atburði, stóra sem smáa, í hennar
lífi og hennar nánustu. Áratuga
skrif hennar segja frá óteljandi
matarboðum fyrir fjölskyldu og
vini, kórferðalögum og öðrum
ferðalögum utanlands sem innan,
tónleikum og leiksýningum þar
sem hún var bæði áhorfandi og
einnig gjarnan þátttakandi. Þar
segir frá gleði hennar yfir ný-
fæddum barnabörnum og lang-
ömmubörnum, öllum símtölunum
við vini og vandamenn, öllum
uppskriftunum sem hún prófaði
að elda eða baka upp úr og skipti
þá ekki öllu hvort hún ætti öll hrá-
efnin til, þá prófaði hún bara að
setja í þær eitthvað nýtt. Aldrei
vafðist fyrir henni að finna nýja
fleti á hlutunum eða fara út fyrir
rammann. Hún segir frá þegar
hún heldur barnabörnunum sel-
skap eins og hún kallaði það þeg-
ar við báðum hana svo margoft að
passa þau, spilaði við þau, lék við
þau, las fyrir þau og bakaði með
þeim. Þar segir frá öllum Söng-
dúfupartíunum, starfi með
Senjorítunum og öðru kórstarfi.
Svona mætti endalaust telja upp
og þvílíkur fjársjóður er að eiga
þessi skrif hennar. Það er und-
ursamlegt hversu miklu hún
áorkaði, alltaf hafði hún samt
endalausan tíma fyrir fjölskyld-
una en kunni svo vel að njóta lífs-
ins gæða, njóta samvista við vini,
elda góðan mat og gleðjast yfir
öllu sem vel gekk og takast á við
erfiðleika með jákvæðni og von
um það besta.
Undanfarin þrjú ár naut hún
einstakrar umönnunar og vináttu
starfsfólks og heimilisfólks hjúkr-
unarheimilisins við Sólvang
Hafnarfirði. Það verður seint full-
þakkað hversu vel var að henni
búið þegar hún tókst að síðustu
við hið erfiða verkefni að missa
heilsuna. Enn og aftur létti lífs-
gleði hennar þann róður og alltaf
reyndi hún að líta á björtu hlið-
arnar. Nú er komið að kveðju-
stund og söknuðurinn er sár.
Okkur er þó efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt hana fyrir móður,
hún var einstök kona. Hún verður
okkur fyrirmynd um ókomna tíð
og minning hennar mun lifa.
Fyrir hönd barna hinnar látnu,
Áslaug Ásmundsdóttir.
Hún tengdamóðir mín var al-
veg einstök kona og ég tel mig af-
ar heppna að hafa orðið þess heið-
urs aðnjótandi að hafa átt með
henni samleið í 32 ár. Hún tók ein-
staklega vel á móti mér þegar í
kom í fjölskylduna, þrátt fyrir að
ég væri bara 18 ára stelpuskjáta,
þegar ég fór að venja komur mín-
ar í Ásgarð. Fyrir Siggu voru allir
jafnir og hún gerði aldrei manna-
mun. Hún fór sínar eigin leiðir og
sá til þess að aðrir fengu að gera
hið sama óáreittir. Það þýðir þó
ekki að hún hafi ekki haft skoð-
anir á hlutunum en aldrei reyndi
hún að troða þeim upp á aðra. Það
var því alltaf hægt að ræða málin
og iðulega var umræðan upp-
byggileg og hreinskilin þar sem
hver og einn fékk að segja sitt. Ég
lærði mikið af henni og hún var
alltaf mér og okkur fjölskyldunni
mikil fyrirmynd.
Sigga var mikil fjölskyldu-
manneskja og það var alltaf fjör
þegar við hittumst hjá henni í mat
eða bara í kaffi. Það var hennar líf
og yndi að fá okkur til sín og fá að
gefa okkur að borða. Hún var afar
góður kokkur og það sem var líka
svo skemmtilegt að óhikað fór
hún nýjar leiðir í matargerð.
Undantekningalaust varð úr
gómsætur matur og alltaf nóg
fyrir alla, þrátt fyrir að oft væri
fullt hús af fólki sem borðaði vel.
Hún gaf sér líka alltaf tíma til að
vera með okkur og aldrei var ver-
ið að stressa sig á að ganga frá.
Mikilvægast var að njóta þess að
vera saman.
Sigga reyndist barnabörnun-
um afskaplega vel og alltaf hafði
hún tíma fyrir þau, við hvað eina
þau vildu gera þegar þau voru hjá
henni. Hún kenndi þeim margt
um lífið og tilveruna og þau litu
upp til hennar. Ég fékk tækifæri
til að búa með henni tvisvar til
skemmri tíma, ásamt fjölskyldu
minni.
Ég fullyrði að sambúðin gekk
afar vel og við nutum þess að vera
saman. Við ferðuðumst líka heil-
mikið saman, hún heimsótti okk-
ur til Bandaríkjanna 1991, við fór-
um saman í hús foreldra minna á
Spáni og svo kom hún til okkar í
Sviss. Það var mjög gaman að
ferðast með Siggu, alltaf jákvæð
og kunni að njóta stundarinnar.
Annað sem mér þótti afar vænt
um var það að foreldrum mínum
og Siggu varð mjög vel til vina og
þau skemmtu sér vel saman þeg-
ar við hittumst. Lengi vel var það
föst venja hjá okkur að hittast
annan í jólum, borða góðan mat
og spila fram eftir kvöldi, eitthvað
sem Sigga og mamma mín höfðu
mikið gaman af.
Að síðustu er ekki úr vegi að
tala um það sem Siggu þótti allra
skemmtilegast að gera, en það
var að syngja. Hún söng eins og
engill, kunni alla texta og hún
ástundaði söng eins lengi og hún
mögulega gat ýmist í kórum eða
bara með góðum vinum. Hún
söng líka í Söngdúfunum, sem
heimsóttu hana oftar en einu
sinni á Sólvang og sungu fyrir
hana. Þá var hún í essinu sínu.
Sigga skrifaði í dagbók í nær
40 ár, eða fram að þeim tíma sem
hún gat ekki auðveldlega skrifað
lengur. Þessar dagbækur eru án
efa ómetanleg heimild sem mun
fylgja fjölskyldunni um ókomna
tíð.
Elsku Sigga, takk fyrir mig og
mína, minning þín mun lifa skært
í hjörtum okkar. Núna ertu kom-
in til Ása þíns og hann mun án efa
taka þér fagnandi, elsku vinkona.
Helga Guðlaugsdóttir.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur, það sem ég mun sakna þín
sárt. En ég veit þú ert á betri
stað, örugglega hlæjandi og
syngjandi eins og alltaf. Það er
svo margt sem mig langar til að
segja en ég vil helst segja hvað ég
er þakklát. Ég er svo þakklát og
svo stolt af því að geta sagt að þú
hafir verið amma mín, það er eng-
in eins og þú, alltaf svo góð, glöð
og syngjandi.
Þakklát fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman. Það var
alltaf svo gaman þar sem þú
varst, alltaf tilbúin að gera eitt-
hvað með okkur krökkunum. Það
helsta sem kemur upp í hugann
eru spilastundirnar, þú hefur
kennt mér helling af spilum,
gönguferðir, ég man eftir þegar
við vorum upp í bústað með
pabba, Ása og Hörpu Rún, og þú
fórst með okkur í gönguferð upp
fjallið fyrir ofan þar sem lækur
rann niður og þú varst að telja
upp heitin á trjánum og blómun-
um og mér fannst það svo ótrú-
legt að þú skyldir vita þetta allt
saman.
Ekki má gleyma slæðunum
þínum sem var æðislegt að leika
sér með, hjá þér var alltaf nóg af
mat og alltaf mikið sungið.
Einnig er ég þakklát að stelp-
urnar mínar hafi fengið að kynn-
ast þér, þegar þú söngst fyrir þær
„við skulum róa sjónum á“, með-
an þú ruggaðir þeim í stóra stóln-
um, stóllinn var svo bara færður
til svo hann gæti ruggað almenni-
lega. Fá að heyra þig fara með
vísuna um köttinn í myrkrinu
með glyrnurnar. Allar þessar
dýrmætu minningar sem ég
hugsa svo oft um og mun aldrei
gleyma eru ómetanlegar og þakk-
læti er mér efst í huga.
Takk, elsku yndislega amma,
takk fyrir allt.
Þín
Sigríður Lilja.
Elsku amma kvaddi þennan
heim 15. nóvember síðastliðinn.
Amma sem tók mig strax sem
sínu eigin barnabarni, þegar ég
fékk þann heiður að koma og til-
heyra fjölskyldu hennar, þegar
mamma og Gunni pabbi fóru að
vera saman. Í minningu minni
fannst mér ég vera pínu óþekk, en
nei nei, amma Sigga sagði það
ekki rétt og alltaf gat hún sagt
mér nýjar sögur um mig þegar
við hittumst, og vá hvað hún var
alltaf svo glöð og ánægð þegar
hún sagði mér frá æsku minni og
hvað ég var dugleg sem barn. Það
var alltaf mikið hlegið þegar við
hittumst, og þekki ég hana bara
sem brosmildu og glöðu ömmu
mína, en núna kveð ég með mikl-
um söknuði frábæru ömmu mína
með þessum orðum.
Elsku amma:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég elska þig alltaf.
Þín
Dagbjört Nína.
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, sómakonuna hana Siggu í
Ásgarði. Sigríður Eiríksdóttir,
ávallt kölluð Sigga var nágranni
okkar í áratugi og góður vinur frá
fyrstu kynnum. Sigga kom að Ás-
garði 1952 og hún og eiginmaður
hennar, Ásmundur Eiríksson,
bjuggu myndarbúi alla tíð, með
sinn stóra og fallega barnahóp og
í Ásgarði var símstöð um margra
ára skeið. Þau hjónin voru fé-
lagslynd og lögðu mikið til sam-
félagsins í sveitinni. Það var mik-
ill fengur fyrir Grímsnesið að fá
slíka konu í sveitina, jákvæða og
duglega. Árið 1950 var stofnaður
kirkjukór Búrfells- og Stóru-
Borgarkirkju. Unga húsfreyjan í
Ásgarði gekk seinna til liðs við
kórinn, brosmild með mikla og
góða söngrödd.
Á þessum árum kom Kjartan
Jóhannesson, organisti og kór-
stjóri, á vegum söngmálastjóra
þjóðkirkjunnar og var í mánuð og
kenndi fjórraddaða söng.
Á árum áður var mikil starf-
semi hjá Umf. Hvöt og var Ás-
mundur, eiginmaður Sigríðar þar
aðaldriffjöðrin. Sjálfsagt þótti að
vera með leikþátt á jólaskemmt-
un ungmennafélagsins á Borg og
áttu hjónin í Ásgarði stóran þátt í
henni.
Þegar við vígðum félagsheim-
ilið Borg árið 1966 þótti við hæfi
að setja upp viðamikil leikrit og
varð Maður og kona fyrir valinu.
Þar fór Sigríður í Ásgarði með
hlutverk Staðar-Gunnu og fór
aldeilis á kostum, 19 sýningar
voru vítt og breitt um Suðurland.
Sigga var mjög virk í kven-
félagi Grímsneshrepps og for-
maður um tíma. Þegar hreppur-
inn gaf kvenfélaginu lóð í
Ásgarðslandi var ákveðið að
byggja sumarhús. Fóru kven-
félagskonurnar ófáar ferðirnar til
Reykjavíkur á Lækjartorg með
brodd, flatkökur, kleinur o.fl. að
selja. Það gekk alltaf mjög vel og
var Sigga þar í fremstu röð.
Það var gott að vinna með
Siggu, við vorum oft að vinna
saman að ýmsum verkefnum í
sambandi við bústaðinn, Sigga
var sérlega skapgóð og hafði góða
nærveru.
Við Sigga rifjuðum oft upp
fyrstu utanlandsferð kvenfélags-
ins sem var farin til London.
Þá hafði Heiðar snyrtir nýlega
verið hjá okkur að „litgreina“
okkur og fengum við litakort með
okkar litum, sem var mjög
skemmtilegt. Nema hvað, í Lond-
on vildum við kíkja í búðir og fór-
um við Tóta og Sigga í stóra fata-
búð og fundum ýmislegt fallegt.
Við hlógum oft að þessari versl-
unarferð okkar, þar sem litakort-
ið var allsráðandi.
Sigga var stórkostlegur leikari
og var hún ógleymanleg, þegar
hún flutti ljóðið „Föðurlandið“
eftir Böðvar Guðlaugsson.
Þá var hún að sjálfsögðu klædd
ekta föðurlandi, sem hún strauk
um leið og hún flutti ljóðið.
Við hjónin á Búrfelli þökkum
Siggu áratuga vináttu, það var
dýrmætt að eiga Siggu að vini og
þau hjónin. Búrfellsfjölskyldan
sendir börnum Siggu og Ása og
ástvinum öllum innilegar samúð-
arkveðjur. Guð blessi minningu
merkrar og góðrar konu.
Lísa og Böðvar,
Búrfelli.
Ég vil trúa því að þeir sem
deyja séu ekki horfnir. Þeir séu
aðeins komnir á undan. Jafnframt
vil ég trúa því að skilnaðarstundin
sé dagur samfunda í himnasal.
Látin er Sigríður Eiríksdóttir
frá Ásgarði í Grímsnesi. Sem
barn var ég nokkur sumur í vist
hjá henni og Ásmundi Eiríkssyni,
sem lést fyrir mörgum árum.
Sigga og Ási, eins og ég kallaði
þau, voru samrýmd hjón og dvöl-
in hjá þeim í sveitinni er tengd
góðum minningum.
Heimilið var mannmargt. Þeg-
ar ég dvaldist hjá þeim voru fimm
börn þeirra hjóna á heimilinu,
Lilja sem var flytjast að heiman,
Gunnar, Eiríkur, Guðmundur eða
Mummi eins og kallaði hann og
Margrét. Þá var auk þess Eiríkur
sem var tengdafaðir Siggu og
Guðbjörg sem sá um símamið-
stöðina sem var staðsett í Ás-
garði. Síðar bættist við barnahóp-
inn Áslaug og Kjartan.
Mestu tengslin mín voru alltaf
við Mumma þar sem við vorum í
nálægð í aldri.
Ég minnist gleðistunda sem
barn að leik með leggi, kindahorn
og bein í kindabúi sem við köll-
uðum og var eftirmynd í huga
okkar Mumma á stórvirkum
rekstri á búgarði og var okkar
stolt.
Hláturinn var aldrei langt und-
an þegar Sigga var annars vegar.
Hún var glaðvær, hláturmild og
mikill búkona sem sá um stórt
heimili af myndugleik.
Á kvöldin var heilög stund þeg-
ar Sigga gaf sér alltaf tíma til að
lesa upp úr sögubókum fyrir okk-
ur yngri börnin. Sjónvarpið var
þá ekki komið til sögunnar. Fyrir
valinu urðu oft bækurnar um
Tarzan og ævintýrabækurnar um
hin fræknu fimm eftir Enid
Blyton. Lesturinn sem var fastur
liður var ómeðvitað ein besta leið
til að auka orðaforða, málskilning
og máltjáningu barnanna. Bók-
lesturinn auðgaði ímyndunaraflið
og færðum við efnið yfir í leiki
sem við bjuggum til í framhaldi.
Eftir að ég hætti að dveljast
hjá Siggu og Ása í sveitinni sum-
arlangt fylgdist ég með úr fjar-
lægð ævintýrasumarlandinu
mínu sem var Ásgarður baðaður
sól og góðum minningum.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að ganga lífsveginn sem
barn í nálægð við Siggu og Ása
sumarlangt um nokkurra ára
skeið. Sigga lýsti upp umhverfið
sitt með brosi sínu og jákvæðni.
Ég er þakklátur fyrir það hvað
þau hjónin voru mér góð.
Ég votta fjölskyldunni dýpstu
samúðar.
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu Siggu og um leið Ása,
minnugur þess að mannsandinn
líður ekki undir lok, frekar en sól-
in sem gengur til viðar en heldur
alltaf áfram að lýsa.
Með virðingu og þakklæti.
Sveinn Guðmundsson.
Sigríður
Eiríksdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Sigríði Eiríksdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Björk Gunn-arsdóttir
fæddist 11. janúar
1958 í Reykjavík.
Hún lést 16. nóv-
ember 2016. For-
eldrar hennar voru
Jóhanna Margrét
Jóhannsdóttir, hús-
freyja frá Bakka-
koti í Meðallandi, f.
16.12. 1916, d. 16.1,
1988, og Gunnar
Helgi Pálsson, verkamaður frá
Siglufirði, f. 18.9. 1925, d. 27.7.
2013. Systkini Bjarkar eru 1)
Margrét Ásta, f. 24.3. 1954, eig-
inmaður hennar er Guðlaugur
Sessilíus Helgason, f. 13.7. 1951.
2) Páll, f. 22.7. 1956.
Björk var fædd
og uppalin í
Reykjavík og ólst
hún upp á kærleiks-
ríku heimili for-
eldra sinna þangað
til hún flyst að
heiman í sambýlið
Víðihlíð 5 og síðar á
Lautarveg 18.
Björk stundaði
vinnu að Bjarkarási
og síðar Lækjarási, sem rekið
er af Ási, styrktarfélagi, fram
að andláti.
Útför Bjarkar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 23. nóv-
ember 2016, kl. 15.
Björk, frænka mín, var mér
alltaf afskaplega góð. Hún var
lengi framan af stóra frænka mín
en svo minnkaði bilið á milli okkar
og síðustu árin var ég orðin stóra
frænka hennar. Björk var með
eindæmum barngóð, hún fylltist
aðdáun og lotningu í návist ungra
barna og það gladdi hana mjög að
fá þau í fangið. Jafnvel glaðari var
hún að losna við þau ef þau byrj-
uðu að emja eða lykta. Björk hafði
ekki mikið umburðarlyndi fyrir
rugli, nema því sem var á hennar
forsendum og hún vissi upp á hár
hversu langt henni var óhætt að
ganga. Hún var þrjóskari en and-
skotinn og aldrei tókst manni að
lempa hana nema hún náðarsam-
legast leyfði. Sem var reyndar
næstum alltaf en gat vissulega
tekið á. En þar sem hún var líka
skemmtilegri og fyndnari en flest-
ir í okkar fjölskyldu leyfðist henni
ýmislegt. Skaftfellingar láta ekki
mikið fyrir sér fara en uppruninn
truflaði Björk hreint ekkert að
þessu leyti og hún hafði sérstakt
lag á að vera hjartað í partíinu
þegar stórfjölskyldan hittist á jól-
um. Hún var mikil pjattrófa, hafði
unun af því að vera sæt og fín og
fór helst ekki af bæ nema hlaðin
skarti og með lakkaðar neglur.
Þakklát og meyr minnist ég
góðra stunda með Björk; þorra-
blóta í Víðihlíð, bollukaffiboða hjá
Þurý, ísbíltúra og síðast en ekki
síst afmælis aldarinnar þegar hún
varð fimmtug og bauð vinum og
fjölskyldu að drekka kaffi og
dansa í Sunnusal á Sögu. Þvílík
veisla, þvílíkt stuð. Og Björk í ess-
inu sínu, afmælisstjarna kvölds-
ins. Því það var hún svo sannar-
lega, stjarna, og fallega brúnu
blikandi augun hennar sögðu
manni að hún hugsaði meira en
hún gat tjáð og skildi meira en
mann grunaði.
Björk naut þeirrar gæfu að búa
flest sín fullorðinsár á yndislegu
sambýli í Víðihlíð og Lautarvegi
þar sem starfsfólkið elskaði hana
og virti jafn heitt og hún það, þó að
sjálfsögðu gerði hún mannamun
eins og stjörnum einum leyfist. Ég
þakka Björk, stóru frænku minni,
samfylgdina og hlýjuna, skelmis-
lega brosið og sífrið þegar ég var
ekki eins og hún vildi hafa mig. Ég
er betri manneskja því ég átti
hana.
Tinna Jóhannsdóttir.
Björk
Gunnarsdóttir