Dagblaðið Vísir - DV - 18.09.2015, Qupperneq 35

Helgarblað 18.–21. september 2015 Fólk Viðtal 27
við Bensi mjög sterk í okkar sam-
bandi og ég held að við séum enn
samrýndari fyrir vikið. Heimurinn
hrundi hvað eftir annað en sem
betur fer púslaði hann sér saman
aftur seinna um kvöldið og maður
gat farið að hugsa næstu skref. Ég
held að það sé ekki hægt að ímynda
sér hvað þetta tekur á, andlega og
líkamlega, nema að ganga sjálfur í
gegnum þetta. Það er í raun alveg
stórfurðulegt hvað þetta tekur mik-
ið á og þá sérstaklega á konuna.
Og ég finn það líka, að þótt ég sé
ólétt núna þá er þetta ekki búið.
Ferlinu lauk ekki þegar ég pissaði á
prufu og mun ekki ljúka fyrr en ég
er komin með barnið í hendurnar.
Það er ennþá lítill hnútur á bak við
hjartað sem minnir mig á að þetta
er ekki sjálfsagt.“
Ófrjósemi tabú
Hún viðurkennir að það hafi verið
erfitt að fá fréttir af væntanlegum
börnum vinkvenna þegar þau voru
sjálf að bíða eftir sínu kraftaverki.
„Þá kom þessi sári stingur en svo
reyndi ég að ýta því í burtu. Maður
verður að halda áfram í sínu verk-
efni. Það skiptir svo miklu máli að
konan sé í góðu andlegu jafnvægi
í þessu ferli. Sjálf leyfði ég mér að
finna til og var ekki að pína mig til
að brosa. Það er allt í lagi að leyfa
sér að vera dapur og reiður, klára
það af og halda svo áfram.“
Aðspurð kannast hún við það að
það ríki ákveðið tabú yfir ófrjósemi
þótt það sé aðeins að breytast með
aukinni umræðu „Sjálfri fannst
mér óþægilegt að ræða þessi mál á
meðan við vorum í ferlinu en fann
það á sama tíma hvað mér fannst
gott að lesa greinar og viðtöl við
konur sem höfðu farið í gegnum
þetta. Ég væri ansi mikill hræsnari
ef ég neitaði að segja frá minni
reynslu vitandi hvað mér fannst
gott að lesa um sögur annarra. Það
væri bara dásamlegt ef mín saga
hjálpaði einhverjum. Ég var mjög
heppin að komast í gegnum þetta
án þess að finna fyrir meðgöngu-
eða fæðingarþunglyndi eins og
sumar konur sem ganga í gegnum
svo ferli finna fyrir.“
Gott að hverfa í fjöldann
Birgitta, Bensi og Víkingur fluttust
til Íslands fyrir ári síðan eftir þriggja
ára dvöl í Barselóna. „Það var gott að
koma heim en ég hef heyrt það frá
fleirum að þegar maður flytur heim
aftur tekur það heilt ár fyrir sálina að
lenda. Fyrst núna er ég komin heim.
Fyrsta árið vorum við mikið að velta
fyrir okkur hvort við ættum ekki að
fara út aftur. Barselóna er dásamleg
borg og við eignuðumst fullt af vin-
um en við vorum heppin og gátum
heimsótt Ísland reglulega. Ég kom
heim vegna vinnunnar og svo kom-
um við hingað á jólum og á sumrin
og fengum því það besta frá Íslandi
þrátt fyrir að búa úti. Eftir að hafa
fengið að upplifa bæði löndin var
ansi sárt að ákveða að nú mundum
við fara til Íslands og bara vera þar.
Það kitlar okkur alltaf að fara af stað
aftur, hvort sem það er til Barselóna
eða eitthvert annað. Ég er opin fyrir
öllu. Það er svo ótrúlega hollt að
kynnast nýjum stað og nýju fólki og
ég hvet alla, sem hafa tækifæri til, að
drífa sig. Ég lærði svo mikið og sér-
staklega á sjálfa mig. Það er áskorun
að hafa ekki allt baklandið hjá sér
og læra að standa með sjálfum sér
en um leið svo gefandi. Svo styrkti
það okkar litlu fjölskyldu. Allt í einu
vorum við ekki með alla okkar vini
og fjölskyldu í kring og þar af leið-
andi gerðum við þrjú meira saman.
Helgarnar fóru ekki í heimsóknir,
afmæli og önnur boð heldur vorum
við bara að dúllast, fórum í garðinn,
á skíði eða niður á strönd. Það var
ótrúlega dýrmætt,“ segir hún og ját-
ar því að það hafi verið þægilegt að
geta látið sig hverfa í hópinn. „Ég
kynntist fullt af fólki sem vissi ekk-
ert um mig, mína fjölskyldu, starf
eða vini. Það var ótrúlega notalegt
að fá bara að vera einhver. Ég hef
heldur aldrei verið týpan sem stend
upp með trúðanef og segi brandara
í partíum.“
Vináttan undirstaðan
Þau Benedikt kynntust árið 2004
þegar þau tóku bæði þátt í upp-
setningu Borgarleikhússins á
söngleiknum Grease. „Við erum
sem betur fer mjög góðir vinir enda
tel ég að vinátta sé undirstaðan í
góðu hjónabandi. Þetta er mann-
eskjan sem þú ætlar að vera með
öllum stundum, alla ævi, þegar
þú ert ekki að vinna. Við eigum
vel saman og það góða er að þótt
við séum bæði með okkar kosti og
galla þá læri ég af hans kostum og
hann af mínum. Við eigum mjög
vel saman, það er engin spurning.
Bakgrunnur okkar er heldur ekkert
svo ólíkur. Við komum bæði frá
mjög stabílum heimilum og eigum
okkar systkini. Það helsta sem skil-
ur á milli er að hann er alinn upp í
borginni en ég úti á landi. Bensi er
mikið náttúrubarn og ýtir mér mun
oftar til Húsavíkur en ég honum.
Okkur finnst báðum dásamlegt
að koma þangað og hitta gömlu
vinina. Svo er hann mjög músík-
alskur og það sem ekki allir vita er
að hann var ungur heimsmeistari
í samkvæmisdönsum. Það er því
fullt af list í honum þótt hann hafi
ungur ákveðið að mennta sig og
fara aðra leið. Hann er bara ofsa-
lega flottur og góður einstaklingur;
klár, hlýr, skemmtilegur og heiðar-
legur. Mér finnst ég mjög heppin að
hafa kynnst honum.“
Missti af öllu
Birgitta var á toppi ferils síns þegar
hún söng með hljómsveitinni Íra-
fár og var rétt titluð poppprinsessa
Íslands. Hún segir það tímabil
hafa verið skemmtilegt en jafn-
framt erfitt. „Þetta var mikil rússí-
banareið. Við unnum allan sólar-
hringinn, alla daga vikunnar, í
nokkur ár. Ég var algjör já-mann-
eskja og gerði allt sem allir báðu
mig um og það gerði þetta erfitt
en ég lærði mjög mikið í leiðinni.
Eins og þeir vita sem hafa sökkt
sér svona í vinnu þá lærir maður
að meta það mikilvægasta. Er það
vinnan eða er það fólkið manns?
Auðvitað þurfa allir að vinna fyrir
sér en fyrr má nú vera. Ég missti
af öllum afmælum, brúðkaupum,
fermingum og öllu því sem maður
gerir með fjölskyldunni. En á sama
tíma hefði ég aldrei viljað missa af
þessu ævintýri.“
Ótrúlegar kjaftasögur
Hún viðurkennir að áreitið hafi
tekið sinn toll. „Þegar maður er
svona mikið í fjölmiðlum og út um
allt finnst fólki eins og það þekki
mann. Það var því heilmikið áreiti
og oft mjög undarlegt. Ég gerði mér
samt ekki almennilega grein fyrir
því fyrr en ég fór að hugsa til baka.
Meðan á þessu stóð var ég bara í
þessu verk efni,“ segir hún en neit-
ar því aðspurð að kjaftasögur og
slíkt hafi haft mikil áhrif á hana.
„Ég hafði engan tíma til að setjast
niður og vorkenna mér yfir slíku
enda voru sögurnar oftast svo ótrú-
lega vitlausar og langt frá sannleik-
anum að maður gat ekki annað en
hlegið. Strákarnir í sveitinni fengu
að heyra meira af þessu í partíum
eftir böll. Þá hittu þeir oftar en einu
sinni stelpur sem héldu því fram
að þær hefðu verið í meðferð með
mér á Vogi. Flest var þetta eitthvað
svona – alveg ofsalega fjarstæðu-
kennt og langt frá sannleikanum.
Ég hef alltaf verið léleg í djamm-
inu og það var það sem strákarnir
kvörtuðu helst undan. Eftir böll fór
ég upp á hótel á meðan þeir voru
úti að skemmta sér. Ég hefði glöð
viljað vera með enda ung og barn-
laus og það hefði eflaust verið gam-
an en ég bara gat það ekki. Ef það
kom fyrir að ég tók skemmtilegt
djamm var ég handónýt daginn
„Þá hittu þeir
oftar en einu
sinni stelpur sem
héldu því fram að þær
hefðu verið í meðferð
með mér á Vogi
Móðurhlutverkið
best Birgitta á von
á sínu öðru barni á
næstu vikum. Myndir
ÞorMar ViGnir Gunnarsson