Morgunblaðið - 22.12.2016, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. DESEMBER 2016
Mig langar til að
minnast Egils Arn-
ar vinar míns í ör-
fáum orðum. Þegar fréttirnar
bárust af andláti hans fór hug-
urinn að leita í allar gömlu og
ljúfu minningarnar, samtölin
okkar þar sem allt milli himins
og jarðar bar á góma og
skemmtilegu samverustundirn-
ar þar sem gleðin var ávallt við
völd og mikið var hlegið. Egill
var nefnilega svo skemmtilegur
og hafði svo innilegan hlátur að
það var ekki annað hægt en að
hlæja og gleðjast með honum.
Egill var einstaklega hlýr
drengur, vinamargur með
hjarta úr gulli og brosti út að
eyrum, sínu fallega brosi, þegar
hann talaði um Ernu sína og
síðan litla ljósið sitt hana Ástu
Sigríði. Það var svo augljóst
hvað hann dýrkaði þær og dáði.
Mér er minnisstætt samtal sem
við áttum fyrir stuttu þar sem
við ræddum daginn og veginn,
pólitíkina, hvað það gengi vel í
vinnunni hjá honum og hvað
hann væri spenntur fyrir vænt-
anlegri brúðkaupsferð þeirra,
nýbakaðra hjónanna. Það kom
til tals að nú væri ég að flytja í
Kópavoginn og hann sagði mér
að þar væri best að búa, ég ætti
bara að hóa í hann ef hann gæti
eitthvað hjálpað í flutningunum.
Þannig var Egill nefnilega, allt-
af tilbúinn til að aðstoða vini
sína og rétta fram hjálparhönd
ef á þurfti að halda.
Það er erfitt að hugsa til þess
að hitta hann ekki aftur en mik-
ið er ég þakklát fyrir að hafa
þekkt hann. Ég veit að Egill er
kominn á góðan stað núna um-
lukinn birtu og hlýju en góðar
minningar um traustan vin ylja
okkur hér þegar sorgin sækir
að. Elsku Erna, Ásta Sigríður,
Gunnar, Ásta, Anton og Eva
Lind, sorgin er ykkar og ég bið
góðan Guð að styrkja ykkur og
Egill Örn
Gunnarsson
✝ Egill ÖrnGunnarsson
fæddist 24. sept-
ember 1988. Hann
lést 6. desember
2016.
Útför Egils Arn-
ar fór fram 20. des-
ember 2016.
styðja á þessum
erfiðu tímum, sem
og alla þá sem
syrgja elsku Egil
Örn. Mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Nanna Kristín
Tryggvadóttir.
Fréttirnar um
andlát þitt voru
mér þungbærari en
orð fá lýst. Ekki var ég búin
undir þessar fréttir og hefði
aldrei getað ímyndað mér að
þessi dagur rynni upp. En nú er
hann kominn, því verður ekki
breytt, elsku hjartans Egill
minn.
Þú komst í heiminn stór og
fallegur, mamma þín, stóra
systir mín, þá 22 ára og þú
frumburðurinn rúmlega 20
merkur, allir biðu í ofvæni – því
frá því að hríðar byrjuðu tók
það mömmu þína tvo og hálfan
sólarhring að koma þér í heim-
inn – og að lokum tekinn með
keisaraskurði. Þá varð ég stolt
móðursystir, rúmlega þriggja
og hálfs árs gömul. Minning-
arnar streyma fram og þær eru
allar góðar, þú varst alltaf svo
góður og glaður, einlægur með
fallega brosið þitt og fallegu
augun. Þú varst heill í gegn og
traustur, alltaf.
Fyrstu minningarnar sem
koma upp í hugann eru úr Þver-
brekkunni, þú á fyrsta aldursári
og ég í pössun hjá stóru systur.
Það fannst mér spennandi og
svo urðum við eldri og fórum að
læra saman. Snemma kom í ljós
hversu yfirburðargreindur þú
varst. Þú gerðir allt vel og
meira en það, vandvirkari menn
og nákvæmari vandfundnir.
Ég er svo þakklát fyrir allar
minningarnar. Það sem við
brölluðum nú margt saman, þú,
Anton og ég, í Kópavogi, Hafn-
arfirði, á Ströndum, afmælum
og jólum, það var alltaf svo
gaman hjá okkur. Uppvaxtarár-
in mín voru samtvinnuð þínum
og Antons.
Síðar, þegar ég sneri heim
frá Gvatemala eftir árs dvöl
sem skiptinemi þá komst þú
með ömmu og afa til Keflavíkur
að sækja mig. Þér hefur örugg-
lega þótt ég hafa breyst mikið á
þessu ári, ég varð allt í einu orð-
in næstum fullorðin en þú þá
rétt fermdur. Svo seinna, eftir
að grunnskólagöngu lauk og þú
hafðir fengið verðlaun fyrir öll
samræmdu prófin og eftir að þú
byrjaðir í MR, lá leiðin til Dóm-
iníska lýðveldisins sem skipti-
nemi – en fyrir brottför hlaustu
grunnpróf í spænsku frá stóru
frænku.
Svo fannstu hana elsku Ernu
þína og ævintýri og ferðalög
tóku við, og lífið, sem svo færði
ykkur Ástu Sigríði. Brúðkaups-
dagurinn ykkar í sumar var
yndislegur og það geislaði af
ykkur fallegu ungu hjónunum,
framtíðin handan við hornið.
Mig langar að þú vitir hversu
stolt ég hef alltaf verið af þér,
elsku Egill minn. Þegar við
ræddum saman undanfarin ár
fóru umræðurnar að snúast um
mikilvægari málefni en áður á
uppvaxtarárunum, þú varst eldri
en árin töldu – alltaf jafn
ábyrgðarfullur. Þú varst fjöl-
skyldumaður og umhugað um
þína nánustu. Nú hugsa ég sárt
til þeirra stunda sem aldrei
verða, við áttum eftir að eiga
svo margar fjölskyldustundir í
framtíðinni, það var planið.
Það er óraunverulegt að
skrifa þessi orð. Mynd af þér
brosandi birtist í huga mínum
síendurtekið og ég skil ekki
raunveruleikann.
Hugur okkar er hjá þeim sem
þér stóðu næst, þau eiga um
sárt að binda nú, því missirinn
er mikill, ólýsanlegur. Minning
þín mun lifa um ókomin ár og
Ásta Sigríður, litla fallega stúlk-
an þín, fær að heyra sögur af
þér frá ömmusystur þegar hún
hefur þroska til.
Þú varst mér svo kær – og nú
kveð ég þig, elsku Egill, með
sárum söknuði.
Þín móðursystir,
Harpa og fjölskylda.
Elsku Egill minn, það er með
mikilli sorg sem ég kveð þig,
elsku vinur. Mér er hugsað til
þess þegar ég hitti þig fyrst, á
kaffihúsi í Kringlunni, þar sem
þú ásamt öðrum varst að leita
að ungum hægrimanni úr
Menntaskólanum við Sund til
þess að taka þátt í starfi ungra
Sjálfstæðismanna í Reykjavík.
Það þurfti ekki mikið til að
sannfæra mig enda áttir þú
mjög auðvelt með að fá fólk til
liðs við þig enda vel að máli far-
inn og sérstaklega heillandi.
Þetta var örlagaríkur fundur,
þar sem vinátta okkar varð til
og ég met svo mikils. Minning-
arnar eru ótal margar. Allt frá
misskemmtilegum fram-
kvæmdastjórnarfundum í SUS
þar sem þú mættir alltaf með
þín mál á hreinu til sumarbú-
staðaferða þar sem þú sýndir
frábæra takta á grillinu og Dav-
íð sá um að blanda G&T fyrir
hópinn.
Það sem mér þótti einna
vænst um í gegnum okkar vin-
skap voru öll góðu og einlægu
spjöllin sem við áttum. Í hvert
sinn sem við hittumst tókum við
stöðuna, ræddum hvað við vær-
um að gera og hvað væri í far-
vatninu. Í seinni tíð ræddir þú
einna helst um hana Ástu litlu
og hversu vel hún dafnaði, það
þótti manni alltaf gott að heyra
og þú brostir alltaf þínu breið-
asta þegar þú talaðir um hana.
Svo voru öll stóru verkefnin sem
þú varst að vinna að hjá Fag-
smíði og dáðist maður að þeim
flottu hlutum sem þú varst að
vinna að þar. Það var einkenn-
andi fyrir þig hve vel þú kynntir
þér hlutina til hlítar og gerðir
allt að sama skapi ákaflega vel.
Ég mun aldrei gleyma þér,
Egill minn. Þó að það sé virki-
lega sárt að kveðja þig þá veit
ég að minningarnar um þig,
þennan brosmilda, einlæga,
káta, klára og myndarlega
mann, muni hlýja mér um
hjartarætur um ókomna tíð.
Hilmar Freyr Kristinsson.
Mér er sérlega minnisstæður
síðasti dagur þings Sambands
ungra sjálfstæðismanna á Ísa-
firði haustið 2009. Einn þingfull-
trúa vatt sér að mér þá um
morguninn. Hann hafði heyrt
eitthvað um mig og kvaðst þurfa
að kynnast mér betur. Þarna
var Egill Örn mættur. Við
spjölluðum lengi og fengum
okkur sæti saman í flugvélinni á
leiðinni suður. Þetta varð upp-
hafið að mikilli vináttu.
Hann var aðaldriffjöðrin í
starfi okkar félaganna næstu
misserin, þegar við söfnuðum
liði fyrir aðalfund Heimdallar og
höfðum að lokum sigur, en yfir
1.700 manns greiddu atkvæði á
fundinum. Það var ekki hvað
síst fyrir dugnað Egils Arnar,
sem tók öllum opnum örmum.
Hann hreif fólk með sér og hafði
til að bera glæsimennsku sem
átti sér enga líka.
Sviplegt fráfall Egils Arnar
er slík harmafregn að orð fá
ekki lýst. Skarð er fyrir skildi
en minningarnar ylja um ein-
stakan drengskaparmann og
góðan vin. Ég sendi eftirlifandi
eiginkonu, Ernu Valdísi, litlu
dóttur þeirra, Ástu Sigríði, og
ástvinum öllum innilegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minning
Egils Arnar.
Björn Jón Bragason.
Á fallegum degi í ágústlok
fyrir rúmum níu árum gengu
léttfætt ungmenni inn í Mennta-
skólann í Reykjavík, uppfull af
lífsgleði og spennu fyrir kom-
andi skólaári og lífinu fram und-
an. Í kennslustofunni mætti
hópnum nýr einstaklingur, sá
reyndist vera Egill Örn. Algjör
heimsborgari, nýkominn frá
Dóminíska lýðveldinu þar sem
hann hafði dvalið árið á undan
sem skiptinemi. Með spænskuna
reiprennandi og salsataktinn í
blóðinu, auk heils árs forskots í
lífsreynslu, heillaði hann okkur
öll samstundis með glettnum
húmor, vináttu og heiðarleika.
Egill var trausti vinurinn í
bekknum sem alltaf var hægt að
leita til, hvort sem okkur vant-
aði aðstoð við reikningsdæmi
eða skemmtisögu til að lífga upp
á leiðinlegan dag. Það var ein-
hvern veginn aldrei leiðinlegt í
kringum Egil, hann hafði þetta
blik í augunum. Hann var oftar
en ekki miðpunktur athyglinnar
og var elskaður jafnt af sam-
nemendum og kennurum. Hann
hafði sterkar skoðanir og lá alls
ekki á þeim. Þær voru reyndar
oftast heiðbláar út í gegn og
féllu í misjafnan jarðveg hjá
bekkjarfélögunum. Alltaf var
hann samt til í að skoða málin
frá öðrum sjónarhornum, rök-
ræða og jafnvel skipta um skoð-
un, að minnsta kosti að ein-
hverju leyti.
Eftir útskrift tvístraðist
bekkurinn í leit að frekari
menntun og réttri hillu í lífinu.
Enn þá uppfull af lífsgleði og
spennu, en sporin orðin ábyrgð-
armeiri og við fundum alvöru
lífsins færast nær. Heimsborg-
arinn okkar hélt meira að segja
alla leið til Kína þar sem hann
lagði stund á fjármálanám eftir
að hafa lokið BSc.-gráðu í verk-
fræði.
Við náðum ekki að hitta Egil,
og hvert annað, eins oft og við
hefðum viljað undanfarin ár.
Samt var svo sérstakt að þegar
við hittumst var eins og við
hefðum síðast sést í gær. Skæl-
brosandi Egill beið með fangið
opið til þess að knúsa okkur,
spyrja hvernig gengi og segja
skemmtisögur. Þannig var bara
Egill.
Í dag göngum við þungum
skrefum til Hallgrímskirkju þar
sem við kveðjum elskulegan vin
hinstu kveðju. Við höfum ekki
öll tök á að fylgja Agli í dag en
þeir bekkjarfélagar sem sjá sér
ekki fært að komast biðja sér-
staklega fyrir kveðju. Við þökk-
um Agli af öllu hjarta fyrir góð-
ar stundir sem við munum
varðveita saman. Sagt er að á
menntaskólaárunum eignumst
við vini fyrir lífstíð. Við búum
öll að vináttu Egils um ókomin
ár. Fjölskyldu og öðrum vinum
sendum við dýpstu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í
6.M,
Guðrún Katrín Oddsdóttir.
Mikið er það óraunverulegt
að þurfa að kveðja Egil svona
snemma. Fyrir níu árum kom
hann í bekkinn okkar í MR og
fljótlega urðum við góðir vinir.
Við tengdumst í gegnum pólitík,
hann var lengst til hægri og ég
alveg jafnlangt til vinstri. Á
þessum tíma vorum við einnig
bæði mjög virk í ungliðahreyf-
ingum okkar stjórnmálaflokka.
Við sátum hlið við hlið á aftasta
bekk, meirihlutann af lokaárinu
okkar og rökræddum stjórnmál
allan daginn, alla daga. Sumir
kennaranna voru ekkert sérlega
ánægðir með okkur þegar við
vildum heldur tala um efna-
hagsmál en eðlisfræði. Við viss-
um bæði að við yrðum aldrei
sammála, við reyndum aldrei að
láta hitt skipta um skoðun en
gleðin var í rökræðunum þótt
við kæmumst aldrei að niður-
stöðu. Lykillinn að okkar vin-
áttu var sá að við bárum alltaf
virðingu fyrir skoðunum hvort
annars. Hann hlustaði á mína
hlið af athygli áður en hann
svaraði málefnalega á yfirveg-
aðan hátt, fullkomlega fordóma-
laus. Hann kenndi mér að allar
rökræður eru skemmtilegar og
af hinu góða ef allir aðilar bera
virðingu fyrir hinum og skoð-
unum þeirra. Ég hef haft þetta
að leiðarljósi síðan enda mjög
gott veganesti til að hafa í líf-
inu.
Við hjálpuðumst alltaf að með
námsefnið, eyddum löngum
stundum í að greina Íslands-
klukkuna, stærðfræðireglur og
Hávamál. Ef ég missti af degi
þá kom Egill, óumbeðinn, til
mín með heimaverkefni eftir
skóla.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég man þegar við lærðum
þetta erindi saman, ekki datt
mér í hug að það myndi eiga
við. Að minnsta kosti ekki svona
snemma.
Fljótlega þróaðist okkar vin-
átta yfir í fallegt trúnaðarsam-
band, eins miklar andstæður og
við vorum þá skildum við hvort
annað svo vel. Það var ekkert
vandamál sem við gátum ekki
leyst. Egill var hreinskilinn, for-
dómalaus, skynsamur, bráð-
fyndinn, heiðarlegur, eldklár,
metnaðarfullur og traustasti
vinur, einn besti maður sem ég
hef kynnst.
Síðustu misserin heyrðumst
við sjaldnar en alltaf vissum við
hvort af öðru. Okkar vinátta var
ekki af ódýrari gerðinni, ég
vissi alltaf að ég gæti leitað til
hans. Þó það liðu langar stundir
á milli, þá var alltaf eins og við
hefðum hist síðast í gær. Nú
verður þessi kaffibolli aldrei
drukkinn en ég mun drekka þá
marga honum til heiðurs.
Það er mikill missir að ung-
um manni og ég mun sakna Eg-
ils um langa framtíð. Brottför
hans er reiðarslag fyrir fjölda
fólks en allur sá fjöldi er ákveð-
inn í að halda minningu hans á
lofti um ókomin ár. Ásta Sigríð-
ur, litla stelpan hans, mun aldr-
ei fá að gleyma þeim stórbrotna
manni sem pabbi hennar hafði
að geyma. Minningin mun lifa
og hann mun alltaf eiga stað í
huga mínum og hjarta.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði.)
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Ernu Valdísar, Ástu
Sigríðar, Gunnars, Ástu, Antons
Arnar og Evu Lindar. Megi
kærleikurinn umvefja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Þín vinkona alltaf,
Ástríður Pétursdóttir.
Egill Örn var sannur HK-
ingur. Glaður, skemmtilegur,
vel gefinn, metnaðarfullur og
jarðbundinn drengur eru minn-
ingar mínar af Agli. Alls staðar
þar sem Egill Örn var heillaði
hann fólk með nærveru sinni.
Ávallt kurteis og með hlýja
nærveru. Við eigum margar
góðar minningar af Agli og er
mér efst í huga Íslandsmeist-
aratitlar í 4. flokki en Egill Örn
varð Íslandsmeistari sumarið
2001 og 2002 en það voru ein-
mitt fyrstu tveir Íslandsmeist-
aratitlar HK. Einnig er æfinga-
ferðin til Ólafsvíkur og
keppnisferðin til Danmerkur í 3.
flokki ofarlega í huga. Egill Örn
er gullmoli sem við eigum eftir
að sakna sárt en minningin um
góðan dreng lifir.
Elsku Erna Valdís, Ásta Sig-
ríður, Ásta og Gunni, Anton og
Eva, Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Hilmar Rafn Kristinsson.
Ég hef orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að vinna með ungu,
efnilegu og góðu fólki, sem
stundað hefur nám við Mennta-
skólann í Reykjavík. Í þessum
stóra hópi ríkir í senn eftir-
vænting og kvíði fyrir því sem
koma skal. Fljótlega tekur
gleðin völdin þegar nemendur
hafa stillt saman sína strengi.
Við kennararnir fylgjumst með
úr fjarlægð og reynum eftir
bestu getu að tempra ærsla-
ganginn þegar inni í kennslu-
stofuna er komið. Nemendur
láta að sér kveða á ýmsa lund,
jafnt innan skólans sem utan. Í
þessum stór hópi nemenda var
Egill Örn. Hann stóð upp úr
hópnum í víðasta skilningi þess
orðs. Það er mjög átakanlegt að
horfa á eftir þessum unga og
efnilega manni. Engin orð geta
lýst harmi aðstandenda og vina
Egils.
Egill vakti strax athygli mína
fyrir fágaða og fallega fram-
komu. Hann hafði skemmtilega
kímnigáfu sem gaf líðandi stund
ákveðinn blæ. Hann var mjög
góður námsmaður, nálgaðist
efnið á skipulagðan hátt. Kurt-
eis var hann og horfði beint í
augu viðmælanda með bros á
vör. Fumlaus, hógvær og átaka-
laus samskipti. Hann hafði góða
nærveru. Eiginleikar hans gætu
kristallast í einu orði, hann
hafði persónutöfra, og fyllti út í
allar útlínur þess orðs. Með
okkur tókst mjög einlæg og góð
vinátta.
Lýsandi atvik fyrir góðvild og
einlægni Egils þegar hann og
bekkjarfélagi hans komu í heim-
sókn til mín þar sem ég lá
heima lærbrotinn á miðju
haustmisseri árið 2008. Birtust
þeir félagar með blómvönd og
kveðjur frá bekknum. Egill fann
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
DÓRÓTHEA THEÓDÓRSDÓTTIR
frá Hörgsdal á Síðu,
andaðist mánudaginn 19. desember á
Hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Klausturhólum. Útför fer fram frá Prestsbakkakirkju
fimmtudaginn 29. desember klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Velunnarasjóð
Klausturhóla, 0317-13-771176.
.
Börn hinnar látnu.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HRAFNHILDUR KJARTANSDÓTTIR
THORS,
hjúkrunarheimilinu Mörk,
Suðurlandsbraut 66, Reykjavík,
lést að heimili sínu 18. desember síðastliðinn.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 29. desember
klukkan 13. Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð. Þeim sem
vilja minnast hennar er bent á líknarstofnanir eða
hjúkrunarheimilið Mörk.
.
Hrefna Sigurgeirsdóttir, Guðjón Jónsson,
Kjartan Sigurgeirsson, Þórdís G. Bjarnadóttir,
Jón Sigurgeirsson, Sigríður Harðardóttir,
Hrafnhildur Sigurgeirsdóttir, Friðrik Hafberg,
barnabörn og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar