Jólablað verkakvenna - 01.12.1931, Qupperneq 10

Bann við vinnu kvenna í atvinnugrein-
um, sem eru skaðlegar heilsu konunnar.
Fullt jafnrétti kvenna og karla í öllum
greinum, konur taki þátt í öllum störf-
um verklýðshreyfingarinnar, í stjórnum
verklýðsfélaga, í verkfallsnefndum o. s.
frv.
Flokkurinn safnar húsmæðrunum úr
alþýðustétt til baráttu fyrir þeim mál-
um, sem sérstaklega snerta þær, gegn
húsaleiguokrinu, gegn tollum og skött-
um, gegn atvinnuleysisbölinu o. s. frv.
Þess vegna verkakonur og húsmæður
úr verklýðsstétt: Inn i fylkingar stétta-
baráttunnar! Inn í verklýðsfélögin! Inn
í Kommúnistaflokkinn!
Brot úr sögu
öreígakonu.
Sönn saga
Það var komið svarta myrkur þegar ég
loksins kom heim frá gegningunum. Mér
varð iitið inneftir bæjardyragöngunum,
og gegnum myrkur og reyk glórði í
dumbrauða taðglóðína í hlóðunum í eld-
húsinu, sem var beint inn af bæjardyra-
göngunum.
Ólöf gamla, eldabuskan, hafði opnað
eidhúshurðina til þess að hleypa dálitlu
aí reyknum framm í göngin. Það var
eins og reykurinn væri of þykkur til þess
að geta komizt upp um strompinn.
Ég gekk rakleitt inn í eldhúsið, heils-
aði Ólöfu, og tók hún kveðju minni al-
varlega en vinalega. Hún brá svuntu-
horninu upp að rauðum augunum, til
þess að þurka úr þeim tárin sem reykur-
inn orsakaði.
Rétt í þessu kom vinnumaðurinn inn,
það var fjörugur og fasmikill 19 ára ungl-
ingur. Hann seildist upp í rjáfrið, og
braut dálítinn bút af einni bjúgunni sem
hékk þar uppi, og stífði hana úr hnefa.
Varaðu þig á að eta þetta hrátt, dreng-
ur minn, þetta er búið til úr lungum og
allskonar úrgangi, sagði Ólöf. Ég er svo
fjandi svangur, sagði hann í hálfum
hljóðum og þaut út.
Það er ljóti bölvaður sulturinn alstað-
ar í sveitinni og það er fjandann ekkert
betra á ríku heimilunum, enda vill fólk
ekki vera í sveitinni lengur. Það er sagt
að það hafi það miklu betra í Eyjunum,
sagði Ólöf eins og við sjálfa sig, um
leið og hún bætti á eldinn.
Ég var ekki búinn að vera lengi á
þessu heimili, en var þó búinn að kynnast
öllu fólkinu töluvert nema Ólöfu. Það
eina sem ég vissi um hana, var það, að
hún var ekkja og átti mörg börn, sem
voru hingað og þangað í sveitinni. Ólöf
var stór vexti, nokkuð stórskorin í and-
liti. Þó bauð það góðan þokka; hún var
alvarleg, næstum þunglynd.
Ég þóttist vita að margt hefði á daga
hennar drifið og langaði því að spyrja
hana eitthvað um hennar fyrri æfi. Er
langt síðan þú komst hingað? spurði ég.
Tvö ár. Ég kom hingað eftir að maðurinn
minn var dáinn.
Fyrst í stað varð ég að spyrja hana
um ýmislegt, til þess að fá hana til að
halda áfram, en ég sleppi hér spurning-
um mínum, svo að þráðurinn í frásögn
hennar slitni ekki.
Ég bjó á Borg í tuttugu og eitt ár.
Eins og þú veizt, þá stendur bærinn
niðri á sjóbyggðinni. Þorvaldur átti jörð-
ina — við unnum bæði baki brotnu en
ekkert dugði, allt sem hægt var áð spara
saman fór í leigur og landskald. Þorvald-
ur gekk nú eftir sínu, það mátti nú
segja.
8