Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2016, Blaðsíða 31

Helgarblað 15.–18. janúar 2016 Fólk Viðtal 27
„Það var geggjað. Ég eignaðist vini
úti um allan heim og er enn í sam-
bandi við fullt af fólki. Þegar ég kom
heim ákvað ég svo að fara í FG og
kláraði stúdentinn þaðan. Þegar ég
kom fyrst til Reykjavíkur var ég einn
hérna úr árganginum mínum og það
var svolítið erfitt. En þegar ég kom frá
Kanada voru fleiri komnir í bæinn og
þetta var mjög heimilislegt í FG.“
Fordómar að telja
aðra fordómafulla
Bjarni var svolítið að leita að sjálfum
sér á unglingsárunum. Hann varð
snemma meðvitaður um að hann
væri samkynhneigður en átti í mik-
illi innri baráttu við tilfinningarnar
sem fylgdu. „Ég upplifði aldrei neina
fordóma þegar ég kom loksins út úr
skápnum. Þeir voru bara í hausnum
á mér. Ég held að það sé oftast mál-
ið. Þegar ég var 12 eða 13 ára þá vissi
ég ekki um neinn sem var eins og ég,
en þegar ég kom út úr skápnum hafði
mjög mikið breyst.“
Hann var ekki tilbúinn til að tak-
ast á við þessar tilfinningar sínar strax
og eignaðist meira að segja kærustu
þegar hann var 17 ára, í skiptinám-
inu. „Við erum góðir vinir í dag. Og
þá vorum við eiginlega bara vinir sem
fórum rosalega mikið í sleik,“ segir
Bjarni og skellir upp úr. „ Ómeðvitað
var hún kannski yfirvaraskeggið mitt,“
bætir hann við. Blaðamaður hváir
og Bjarni útskýrir hugtakið: „Í gamla
daga þegar samkynhneigðir karl-
menn komu með konur á ball þá var
talað um þær sem yfirvaraskegg. Kon-
an átti að vera sönnun þess að karl-
maðurinn væri gagnkynhneigður.“
Hann segist finna fyrir því í starfi
sínu með ungu fólki í dag að það
sé enn sama krísan að koma út úr
skápnum þótt landslagið sé allt ann-
að. „Samfélagið er allt í lagi. For-
dómarnir eru bara í hausnum á
fólki. Maður er alltaf að búast við því
versta þegar maður kemur út. Held-
ur að þá muni allir hata mann. En
það gerðist aldrei hjá mér. Hvergi. Ég
var mjög þakklátur fyrir það. Það eru
líka fordómar að halda að fólk sé for-
dómafullt. Að gera ráð fyrir því. Það
er ömurlegt að hugsa þannig. Maður
á frekar að hugsa að fólk sé æðislegt
þangað til annað kemur í ljós. Það er
miklu skemmtilegra.“
Varð að ræða bleika fílinn
Bjarni var orðinn 19 ára gamall
þegar hann kom út úr skápnum. Þá
var hann kominn með nóg af því
að ljúga að fólkinu í kringum sig og
lifa í blekkingu. Þá grunaði reyndar
marga að svona væri í pottinn búið.
„Ég vissi alveg að aðra grunaði þetta.
Það þurfti bara að tala um bleika fíl-
inn í herberginu. Það tók mig alveg
tvö ár að segja öllum. Ég byrjaði á
tveimur vinkonum og svo öðrum
tveimur, svo fylgdu mamma og
pabbi og öll fjölskyldan í kjölfarið.“
Eftir að hafa komið út úr skápnum
gat hann loksins farið að vera hann
sjálfur. Hann gaf sér smá tíma til að
vera með sjálfum sér og finna sig.
„Mér fannst ég ekki tilbúinn til að
fara í nám eða neitt slíkt. Mér fannst
ég þurfa að vita meira hvað ég vildi
og hver ég væri.“
Bjarni fór því í tveggja ára heims-
hornaflakk, bjó meðal annars í
Ástralíu og starfaði í sumarbúðum
í Ameríku. Heimsótti Taíland og
Japan. Þegar heim var komið skráði
hann sig í Háskóla Íslands í málvís-
indi og ensku, en það blundaði alltaf
í honum að vilja leika.
Hann var orðinn 24 ára þegar
hann loksins þorði að sækja um á
leiklistarbraut Listaháskólans og
komst inn í fyrstu tilraun. „Þetta var
gamall draumur. Frænka mín er leik-
kona – Jóhanna Jónas. Hún var að
leika mikið þegar ég var yngri og var
átrúnaðargoðið mitt. Ég var mikið
búinn að hugsa um það að sækja um
í skólanum en gerði aldrei neitt í því.
Ég fór jú einu sinni inn í skólann til að
forvitnast aðeins og rakst þá á hjörð
af hressum leiklistarnemum í bún-
ingum. Þau voru ofboðslega hávær
og ég hrökklaðist út í feimniskasti. Ég
er nefnilega mjög feiminn, nema ég
sé í öruggum félagsskap. Svo fékk ég
skyndilega þá flugu í hausinn, þegar
ég var að sofna eitt kvöldið, að ég ætti
að sækja um. Ég hringdi strax daginn
eftir til að athuga hvenær umsóknar-
fresturinn rynni út. Það var á föstu-
degi og umsóknarfresturinn rann út
mánudaginn eftir. Ég dreif því bara í
þessu. Það var geggjað gaman í pruf-
unum og allt í einu var ég kominn í
leiklistarnám.“ Bjarni segist ennþá
vera hissa á því að hann hafi kom-
ist inn í fyrstu tilraun, en hann lenti í
frábærum bekk og bekkjarfélagarnir
eru allir góðir vinir hans í dag.
Finnst harkið æði
Bjarni þróaði karakterana Viggó
og Víolettu, hið konunglega
söngleikjapar, ásamt söngkon-
unni Siggu Eyrúnu, skömmu eftir
að hann kláraði leiklistarnámið, en
Viggó er eiginlega orðið hans hliðar-
sjálf í dag. „Við vorum brjálæðislega
vinsæl á tímabili, á skemmtunum og
árshátíðum. Svo gerðum við lítinn
söngleik saman. Ég er mjög stoltur af
því.“ Viggó er eiginlega hans stærsta
hlutverk í gegnum tíðina, enda hefur
hann lengst dvalið í þeim karakter,
fyrir utan sinn eigin. Að leika Bjarna
Ben í Skaupinu er reyndar líka stórt
í hans huga. Það er allavega hlut-
verkið sem hefur vakið hvað mesta
athygli.
„Annars er ég eiginlega búinn
að vera í hálfgerðu harki síðan ég
útskrifaðist og mér finnst það æði.
Ég hugsa að ég gæti aldrei verið
eingöngu í einu starfi. Það hentar
mér ekki,“ segir Bjarni. Hann segist
þó alls ekki vera ofvirkur. Hann sé
alltaf mjög rólegur, þótt það sé brjál-
að að gera.
„Ég er búinn að koma mér þannig
fyrir í lífinu að það er aldrei logn-
molla í kringum mig. Ég er að læra
að slaka aðeins á til að hafa orku í allt
það skemmtilega sem ég er að gera,“
segir Bjarni, en ásamt því að sinna
mörgum fjölbreyttum verkefnum
bæði í leiklist og söng kennir hann
leiklist við Fjölbrautaskólann í Garða-
bæ. Þar hefur hann í samstarfi við
fleiri verið að byggja upp öfluga leik-
listarbraut á síðustu árum. „Ég finn
gott jafnvægi í því að vera bæði leikari
og kennari, en um leið og kennslan
verður of stór hluti þá finnst mér ég
verða að minnka aðeins við mig. Ég er
til dæmis lítið að kenna á þessari önn.
Ég er samt rosalega ánægður þarna.
Þetta eru svo skemmtilegir krakkar og
starfsfólk. Og ég hef frelsi til að þrosk-
ast áfram sem listamaður. Það er tekið
tillit til þess að ég sé að sinna öðrum
verkefnum.“
Finnur sjálfan sig upp á nýtt
Bjarni er að ganga í gegnum tímabil
töluverðra breytinga um þessar
mundir. Hann og bráðum fyrrverandi
eiginmaður hans slitu samvistir seint
á síðasta ári og til stendur að ganga frá
skilnaðinum á næstu vikum. Þeir voru
saman í ellefu ár, en giftu sig árið 2008
og héldu í kjölfarið tveggja daga partí.
Um er að ræða fyrsta og eina alvöru
sambandið sem Bjarni hefur verið í.
Þeir skilja í góðu en Bjarni segir
svona ferli samt alltaf erfitt. Það eru
líka mikil viðbrigði fyrir hann að fara
allt í einu að búa einn. „Þetta var
sameiginleg ákvörðun hjá okkur. Við
ákváðum það í nóvember að ljúka
sambandinu og það er búið að vera
mjög erfitt. Ég veit samt að þetta er
rétt ákvörðun. Það eru auðvitað alltaf
einhverjir bakþankar en ég held að
þeir séu hluti af ferlinu. Það eru bara
spennandi tímar framundan. Ég þarf
svolítið að finna sjálfan mig upp á
nýtt. Ég er orðinn 37 ára og þegar
ég lít í kringum mig sé ég að mjög
margir vinir mínir eru einhleypir.
Hvort sem þeir hafa verið í sambandi
eða ekki. Landslagið er öðruvísi en
það var,“ segir Bjarni einlægur og
brosir. „Frímann, minn fyrrverandi,
er alveg magnaður einstaklingur.
Hann á rosalega stóran þátt í þroska
mínum og framþróun í gegnum árin.
Og það er ekkert búið því við erum
ennþá vinir.“
Saknar ömmu sinnar
Bjarni segist alltaf hafa verið bæði já-
kvæður og lífsglaður. Það hjálpar
honum að takast á við erfiðleika í líf-
inu. „Það er miklu skemmtilegra. Það
getur reyndar líka verið galli því ég á
auðvelt með að sópa hlutum undir
teppið. Sem getur verið kostur þegar
maður er leikari. Þegar maður þarf að
fara á svið. En flest sem hefur drifið á
daga mína er mjög skemmtilegt. Mér
finnst margt svo skemmtilegt og ég á
erfitt með að segja nei. Það getur verið
alveg banvæn blanda,“ segir hann
kíminn.
„Amma mín, sem lést á síðasta
ári, tókst á við allt með jákvæðu
hugarfari og ákvað að njóta lífsins
sama hvað bjátaði á. Það koma alltaf
upp einhverjir erfiðleikar í lífinu og
maður verður bara að takast á við þá.
Ég hef reynt að tileinka mér hennar
lífsspeki. Horfa ekki í baksýnisspegil-
inn heldur lifa í núinu.“ Bjarni saknar
ömmu sinnar mikið, enda voru þau
góðir vinir. Hann segir fráfall hennar
eitt það erfiðasta sem hann hefur
þurft að takast á við, fyrir utan skiln-
aðinn. „Annars hef ég verið mjög
heppinn í lífinu. Með fólkið í kring-
um mig og vinnu.“
Það er margt að gerast á næstu
vikum hjá Bjarna sem hann getur
hlakkað til. Hann er bæði meðlimur
og í stjórn spunaleikhópsins Improv
Ísland sem byrjar með fastar sýn-
ingar í Þjóðleikhúskjallaranum í
byrjun febrúar. „Það eru svo miklir
töfrar í þessum spuna. Þetta hefur al-
veg bjargað geðheilsu minni. Hópur-
inn samanstendur af svo flottum og
skemmtilegum einstaklingum. Við
erum að spinna heilu söngleikina á
staðnum. Uppfull af húmor, kærleika
og leikgleði.“
Svo ætlar Bjarni að halda tónleika
á Rósenberg þann 22. janúar næst-
komandi, ásamt Siggu Eyrúnu vin-
konu sinni. „Við ætlum að vera við
að mestu leyti, en tökum eitthvað
frá Viggó og Víólettu. Þetta verða
söngleikjatónleikar með húmor og
gleðilögum. Við ætlum að rífa fólk
upp úr janúarþunglyndinu. Við
erum algjörir söngleikjanördar,“
segir Bjarni stoltur og með bros á
vör. n
„Ég veit
ekkert
hvernig Bjarni
Ben er í svefn-
herberginu eða
í matarboði
heima hjá sér
Verslun Tunguhálsi 10 - Sími 415 4000
www.kemi.is - kemi@kemi.is
Fyrir börn - Fyrir fullorðna - Fyrir fagmenn
m
y
n
d
þ
o
r
m
a
r
V
ig
n
ir
g
u
n
n
a
r
SS
o
n