Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1969, Qupperneq 19

Stöðugt berast ný
lyf á markaðinn.
liggjandi persónuleikatruflun
(psykopati, psykosur, neuro-
sur).
Venjulegast var um 30%
sjúklinganna konur og 10%
sjúklinganna var starfsfólk í
heilbrigðisþjónustu (læknar,
hjúkrunarfólk og lyfjafræðing-
ar). Með tilliti til aldurs sjúkl-
inga, þá var helmingurinn und-
ir 30 ára (15—30). Sjúklingar
eru lagðir inn eftir eigin ósk,
en eftir skriflegri beiðni frá
lækni. Yfirlæknirinn ákveður
síðan hvort viðkomandi sjúkl-
ingur eigi erindi á sjúkrahúsið.
Sjúklingi skal fylgt til sjúkra-
hússins, og er með því reynt
að fyrirbyggja að sjúklingur t.
d. grafi eiturlyf í jörðu í nám-
unda við sjúkrahúsið, til að
vitja síðar. Fá verður upplýst
nákvæmlega hvenær sjúklingur
er væntanlegur. Á móttökudeild-
inni eru allir hlutir og föt tekið
af sjúklingnum, og fær hann
stólpípu, og síðan föt sem
sjúkrahúsið veitir. Síðan fer
sjúklingurinn í rúmið og er
rannsakaður. Starfsfólkið hef-
ur þróað með sér eins konar
„leynilögregluhæfileika“ við leit
eiturlyfja. Allir peningar eru
einnig teknir frá sjúklingnum.
Sjúklingar fá að verzla í verzl-
un sjúkrahússins og eru þar í
reikningi. Hver sjúklingur fær
75 kr. norskar á mánuði í vasa-
peninga frá tryggingunum.
Sjúklingar dvelja mislengi á
sjúkrahúsinu, en 6 mánuðir eru
algert lágmark. Morfínisti get-
ur ekki fengið frumuefnaskipti
sín í lag á skemmri tíma en 6
mánuðum. Oft þarf einnig að
breyta andsvaraháttum sjúkl-
inga. Sé sjúklingur lagður inn
á vegum áfengisvarnamefndar,
verður hann að gangast inn á,
að vera þar í 12 mánuði. Öðru
hvoru fá sjúklingar leyfi í stutt-
an tíma til reynslu.
Á sjúkrahúsinu eru haldnir
margir fundir í viku hverri, þar
sem starfsfólkið ræðir saman
um meðferðina o. s. frv.
Eftirmebfer'ö: Á fjórtán daga
fresti fara læknir og félagsráð-
gjafi til Osló og hafa samband
við útskrifaða sjúklinga og þá,
sem eru á vistheimilinu þar.
Eftirmeðferðin er sá hluti
starfsins, sem hefur orðið út-
undan og bíður skipulagningar.
Óvissa var um árangur með-
ferðarinnar. 20% þeirra sjúkl-
inga, sem yfirlæknir þekkti til,
stóðu sig vel, 25% stóðu sig
sæmilega og fengu tilbakafall
öðruhvoru, 20% sjúklinga dóu
og með eftirstöðvarnar gekk illa
og voru þeir mikið félagslegt
vandamál. Yfirlæknirinn taldi
mikla þörf fyrir vistheimili fyr-
ir þessa kronisku sjúklinga, sem
sigldu sinn eigin sjó og voru
stórhættulegir „smitberar".
Markmið meðferðarinnar er
að reyna að fá sjúklinginn til
að hætta að nota lyf sem hafði
verið það, sem hann lifði fyrir,
en í staðinn að fá honum ný
áhugamál og kenna honum að
umgangast meðbræður sína.
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 109