Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1969, Qupperneq 31

stefnumála stofnunarinnar.
Slíkt hefur einnig þann kost í
för með sér að örfa samskipti
og skilning milli hjúkrunarliðs-
ins og spítalastjórnarinnar
(spítalastjórans) og vænta má
að aðilar í hjúkrun verði fúsari
til nýbreytni og gjörist áhuga-
samari um allar framfarir.
3. Aukinn stöðugleiki vinnu-
afls í hjúkrun.
Þótt þessi liður kunni að valda
ágreiningi, þá er nauðsynlegt að
horfast í augu við þá staðreynd
að laun hjúkrunarkvenna verða
að vera samkeppnisfær innan
þjóðfélagsins, til að nægur fjöldi
æskilegra einstaklinga sæki í
stéttina og hleypi stoðum undir
góða þjónustu. Aukinn fjöldi
karla innan stéttarinnar myndi
gjöra vinnukraft hennar stöð-
ugri, en slíkt verður varla nema
að takmörkuðu leyti, fyrr en
launin jafnast á við laun ann-
arra stétta, sem hýsa karlþjóð-
ina í ríkum mæli.
U. Aðstaða og andrúmsloft
hjúkrunarskólans er eitt höfuð-
atriði framtíðarþróunar hjúkr-
unar. Hugmynd sú, að staðgóð
undirstöðumenntun og náms-
gáfur séu aukatriði við val ein-
staklinga til hjúkrunarnáms,
verður að hverfa fyrir fullt og
allt. Færri en stærri hjúkrun-
arskólar virðast gefa betri að-
stöðu til fullnægjandi menntun-
ar. Séu háskólarnir lifandi
kjarni menntasetra, þar sem
hjúkrunarskólinn er m. a. ann-
að hvort hluti sjálfs háskólans
eða í beinum tengslum við hann,
þá skapast andrúmsloft glætt
vitsmunalegum áhuga og fram-
sækni, sem á djúgan þátt í að
leysa fólk frá kyrrstöðu og
minnimáttarkennd. Hjúkrunar-
nemar slíkra menntasetra eru
öðrum líklegri til sóknar að
æðri menntun, sem er lífsnauð-
syn kennurum og leiðtogum
allra virtra stétta, og hjúkrun-
arstéttin á sér enga framtíð án
slíks.
HJúkrun í nýju Ijósi.
Innan allra sérhæfðra stétta
finnast einstaklingar, er hafa
tilhneygingu til að hverfa frá
því hagnýta að hugsjóninni.
Sem stendur er sums staðar við-
leitni innan háskóladeilda á
sviði hjúkrunar í þá átt að sér-
hæfa nemendur til „klíniskrar"
hjúkrunar í stórum ríkari mæli
en áður. Úr þessum skólum er
von nýrra krafta með nýja getu
og nýjar hugmyndir, sem kunna
að valda róti á gamla hefð og
venjur. Vonandi verkar þessi
viðleitni sem ferskur blær, sem
fagnað verður í stað þess að
áfram verði hreiðrað um sig í
kyrrstöðu afturhaldsstefnunnar,
sem óttast hvers kyns breyting-
ar öllu öðru fremur. Hvern
kostinn viljið þið taka?
Efiirináli.
Þannig hljóðaði þessi ritgerð
í stórum dráttum. Mér fannst
hún einkar athyglisverð, þótt ég
saknaði þess að greinilega komi
fram hver hinn sjálfstæði þátt-
ur hjúkrunarþjónustu spítalans
til sjálfræðis sé eða ætti að vera,
því kunnugt er að í Bandaríkj-
unum er titillinn „Director of
Nursing Service“ meir en nafn-
ið tómt, þótt hér á landi sé af-
staða forstöðukonu sjúkrahúss
mjög óljóst mörkuð gagnvart
spítalastjórn, stjórnarnefnd, yf-
irlæknum og öðrum forráðaað-
ilum. Heyrt hef ég því fleygt
fram af málsvara heilbrigðis-
yfirvaldsins að á Islandi vildu
allir ráða stjórn heilbrigðismál-
anna, en svo réði enginn við
neitt, er til kastanna kæmi.
Vandrataður er vegur hófsem-
innar, ekki sízt milli lýðræðis
og stjórnleysis, þar sem allir
eru eins gáfaðir og við Islend-
ingar teljum okkur vera, þrátt
fyrir allar vitleysurnar. Því ber
mjög að fagna að hafinn mun
undirbúningur að starfslýsing-
um heilbrigðisstarfsmanna á
vegum heilbrigðisyfirvalda og
er von til að hjúkrunarstéttin
gæti ýtrustu fordeildar af sinni
hálfu við svo mikilvæg störf, en
slíkt er frumskilyrði til að
greiða megi skynsamlega úr
ágreiningi og ráðleysi.
Með tilliti til alls þessa er
tímabært að við íslenzkar hj úkr-
unarkonur og hjúkrunarmenn
athugum með gaumgæfni hvar
við stöndum og hvert við stefn-
um. Samkvæmt núgildandi
hjúkrunarlögum (Lög nr. 42
1965) má aðeins ráða fullgildar
hjúkrunarkonur og -menn til
sjálfstæðra hjúkrunarstarfa við
opinberar heilbrigðisstofnanir,
nema ráðherra gefi sérstakar
undanþágur. Ljóst má okkur
vera að lagaleg viðurkenning
þess, að til séu sjálfstæð hjúkr-
unarstörf, gefur stéttinni rétt
og reisn, sem vert er að halda
dyggan vörð um, ef reynt skal
á slíku að troða. Slík verðmæti
fáum við hins vegar ekki vernd-
uð nema við vöndum okkur í
tvívetna og drögumst ekki hlut-
fallslega aftur úr öðrum stétt-
um þjóðfélagsins með kröfur til
sjálfra okkar, svo að það sem við
höfum fram að bjóða sé vand-
að og gott, byggt á traustum
grunni menntunar og manngild-
is og fullnægi kröfum nútíma
menningar.
HJÚKRUMARSAGA ÓSKABÓK HJÚKRUNARKVENNA
María Pétursdóttir tók saman Fœ$t á skrifstofu H.F.Í. og í bókaverzlunum
L_________________________________.__________________________~ _____.
TÍMAKIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 121