Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.11.1996, Page 40

Eftir Gudrun Simonsen -Björg Einarsdóttir íslenskaði
'péorertce 'Hiyfóútetale
- Hver var hún?
4. Kafli - BARÁTTAN MIKLA
Langur tími leið áður en Flo áræddi að nefna á ný hjúkrun
sjúkra. Viðbrögð fjölskyldunnar höfðu verið svo hörð gegn
hugmyndinni að hún hafði nánast lokast inni f sjálfri sér. Hún
var niðurbrotin og full
örvæntingar, en liún hélt áfram
að vinna.
Ég vissi vel að það eina
sem gat bjargað mér var að
aðhafast eitthvað, hafa tak á
einhverju ella gœti ég misst
vitið.
Fanny hafði falið henni
umsjón með matbúri, vín-
kjallara, línskáp og kistum sem
í var silfurborðbúnaður og það
var ekkert smáræði á svona
hefðarsetri. Florence skrifar í
sendibréfi:
„Kœra Clarkey! Ég er á
bólakafi ( kristalsglösum og
postulíni, kertastjökum og
kökuspöðum. Eg geri
óendanlega lista yfir hluti sem
þarf að fœgja og þvo, stífa og
strauja ... Það á vel við mig að
hafa yfirsýn og koma reglu á
hlutina. En ég get ekki látið
vera að spyrja sjálfa mig hvort
manneskja með heilbrigða
skynsemi geti óskað sér alls
þessa? Ég spjallaði svolílið við
fina Versalapostulínið okkar (
dag og lítil en skynsöm skál
svaraði mér: „Onnur livor okkar er ekki
með öllum mjalla, það er ég lumdviss um.
Utan herragarðanna ríkti neyðin og Flo gerði allt sem í
hennar valdi stóð fyrir þá sem voru veikir. Dagbókin vitnar um
það:
„I dag hef ég aftur meðhöndlað frú Spence. Ég get verið án
alls sem fólk venjulega telur ómissandi aðeins ef ég fœ að sinna
þeim sem veikir eru, Ég öðlastfrið ( sálu minni og mér fmnst ég
vera á réttum stað ...“
I samkvæmi sem fjölskyldan efndi til var þýski sendi-
herrann meðal gestanna og Florence heyrði þá í fyrsta sinn um
Diakonissustofnunina í Kaiserswerth í Þýskalandi. Sendi-
herrann gaf henni árbók eða skýrslu um starfið þar og sú bók
varð hennar mesta gersemi. Clarkey hafði útvegað henni
skýrslur um sjúkrahús í París,
Berlín og Róm, og betri
sendingu gat hún ekki fengið.
En ég varð að halda þessu
leyndu, enginn mátti vita að ég
sýslaði með þessi plögg. Ég fór
á fcetur fyrir allar aldir,
klukkan fjögur til fimm að
nóttu, þegar allir aðrir voru (
fasta svefni, kveikti á lampa,
lagaði mér te og vafði mig inn
( ábreiðu. Síðan sat ég meðan
eldaði af degi og las og
(grundaði þetta efni og skrifaði
hjá mér athugasemdir. Alveg
þar til hringt var til
morgunverðar. Þá fór ég niður
og varð á ný „dóttir ( húsinu“
og engan gat grunað að ég
hafði verið á fótum
klukkutímum saman og sinnt
alvöru starfi!
Þó voru morgnarnir oft
erfiðasti tfmi sólarhringsins
fyrir Florence. Allt gat þá virst
svo myrkt, tómt og vonlaust.
Ég vissi um svo marga er
líkt var ástatt um og mig og
höfðu misst vitið af því að þeir
höfðu ekkert viðfangsefni sem
tók hug þeirra. Frœnkur mínar
þœr Evans og Patty og margir
fleiri. Fólk sem hefði getað orðið hamingjusamt. Stundum
fannst mér aðeins ein leið fœr. Dauðinn. Efég aðeins hefði áll
eina einustu manneskju að sem hefði skilið mig.
Reyndar varð henni að ósk sinni, því þessi sárþreyða
mannvera birtist. Flo hafði veikst aftur, fór einförum og vildi
ekki deila geði við neinn. Hún var djúpt sokkin í þunglyndi.
Florence Nightingale um þrítugl með ugluna
Aþenu. Teiknuð af systur hennar.
264
TÍMARIT
HJÚKRUNARFRÆÐINGA 5. tbl. 72. árg. 1996