Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.11.1996, Síða 41

Þá kom Selina!
Ég hafði hitt Selinu Bracebridge og Charles eiginmann
hennar hjá Clarkey ( París. Síðan hafði ég ekki gleymt henni og
hún ekki mér. Núna, þegar verst var ástatt fyrir mér, kom hún og
varð bjargvœttur minn! Manneskja sem skildi mig! Það var
ótrúlegt og dásamlegt!
Selina áttaði sig á því, sem Florence gerði ekki sjálf og
alls ekki þeir sem næstir henni stóðu, að Florence var búin
hæfileikum langt umfram það sem venjulegt var. Allir sem þess
voru megnugir urðu að styðja hana, bíða og sjá til...
Um þetta leyti voru þau Selina og Charles að ráðgera ferð
til Rómar. Þau áttu eignir á Ítalíu, myndu verða um hálft ár í
burtu og vildu að Flo færi með þeim. Til allrar hamingju voru
Fanny og Wen þvf samþykk. Þau voru meira segja mjög ánægð
með hugmyndina. Selina var tuttugu árum eldri en Flo og það
eitt var traustvekjandi. Ef til vill gæti hún líka talað um fyrir
Flo og fengið hana til að giftast Richard, enn höfðu þau ekki
gefið upp alla von um það ...
Áður en ég fór átti ég enga ósk heitari en að mega deyja.
En um leið og ég var komin að heiman varð ég eins og ný
manneskja. Ég var liamingjusöm og ég held að þessi tími í Róm
hafi verið sá besti á allri œvi minni. Sumir dagar voru þannig
að ég hefði viljað lýsa þeim með gullnum stöfum.
Enginn vafi er á þvf að dagurinn þegar hún fór í Sixtínsku
kapelluna og virti fyrir sér meistaraverk Michelangelos var
einn þeirra sem hún vildi rita um með gullnu letri.
Við Selina vorum þar aleinar. Engir ferðamenn og enginn
fararstjóri, aðeins við tvœr. Mér fannst loftmyndimar ekki vera
málverk, mér þótti sem ég sœi beint upp ( himininn. Myndirnar
voru leiðin til himna. Hér hafði andblœr Guðs leikið um ...
Florence hafði síðan koparstungu með þessum kunnu
loftmálverkum uppi við í herbergi sínu.
Þessa mánuði ( Róm var ég svo nœm og opin fyrir öllu að
fimmtíu árum síðar gat ég lýst hverju götuhorni sem við fórum
um, hugblœnum (frelsisbaráttu Itala og hverri manneskju sem
ég átti samskipti við.
Ein af þeim sem hún hitti var heillandi lítil telpa,
Felicetta Sensi, finun ára gömul.
I mannhafinu á Péturstorgi, í miðri helgiathöfn, stóðum
við allt (einu augliti til auglitis. Hún brosti til m(n og ég brosti
á móti. Við tókumst í hendur og urðum vinir upp frá því.
Felicetta var eitt af þúsundum götubama Rómaborgar,
foreldralaus og ekki fram á neitt að horfa fyrir hana. Florence
hafði upp á konu sem kallaði sig „frænku“ hennar. Hún veitti
með glöðu geði samþykki sitt fyrir því að Flo tók á sig ábyrgð á
barninu. Felicettu var komið til dvalar í einum af bestu
klausturskólum borgarinnar. Florence greiddi fyrir uppihald
hennar þar til hún var fullvaxin og gat staðið á eigin fótum. Þær
höfðu náið samband í fjölda ára og Felicetta kallaði Florence
ævinlega „velgjörðamann“ sinn.
Ég myndi fremur segja að hún vœri velgerðarmaður minn!
Vegna afskipta minna af henni hilti ég móður Colombu,
príorinnuna í klaustrinu. Hún var mjög óvenjuleg manneskja og
lýsandi dœmi um livernig hagnýt dagleg störf og mikið andans
líf geta farið saman Ég nánast hélt til í klaustrinu vikum
saman og hún varð mér ómetanleg uppörvun til að fylgja köllun
minni.
Þennan vetur í Róm lágu saman leiðir Florence og þess
manns sem sfðar átti eftir að hafa mikil áhrif á æviferil hennar,
Sir Sidney Herbert, breskur ráðherra. Ævivinur Florence og
áhrifavaldur C slarft. (Málverk eflir Sir Francis Grant).
en einnig hún á ævistarf hans. Það var Sidney Herbert er
skömmu áður hafði skipað sæti vamarmálaráðherra í bresku
ríkisstjórninni, en var nú á ferð í Ítalíu með Liz eiginkonu
sinni. Hún varð líka ævivinur Florence. Sidney Herbert var svo
fríður maður og glæsilegur að hvarvetna vakti athygli.
... og framúrskarandi hygginn og ráðagóður. Erá fyrstu
stundu áttum við með afbrigðum góð samskipti.
Þau tvö urðu að ýmsu leyti örlagavaldar í lífi hvors annars.
En það heyrir framtíðinni til.
*
Ferðin til Rómar stóð í hálft ár. Heima beið Florence, sem
nú var orðin tuttugu og átta ára gömul, sams konar líf og áður
eða það sem Clarkey kaus að nefna „leiðindavæl og þvaður á
Embley Park“. Flo varð íljótlega gripin þunglyndi á ný og í
þetta sinn mjög alvarlegri andlegri kreppu.
Mér var vel Ijósl að Jjölskyldan rœddi um mig og mér
fannst það leiðinlegt að mamma og pabbi skyldu sitja uppi með
svona vonlausa og dekraða dóttur. Pop fékk taugaáfall af þv(
einu að eiga þvílíka systur! Mömmu tókst að ná til sjálfs
Hflœknis Viktoríu drottningar og hann sagði blátt áfram að ég
mœtti ekki leggja svona miklar byrðar á m(na nánustu, jteirra
heilsa væri að veði! Égfékk svo mikla sektartilfinningu að mér
fannst ég myndi ekki lifa það af. L(f liástéttarfólksins var
ósœmilegt, gegndarlaust óhóf mitt ( botnlausri neyð
almennings.
*
Það varð Selina sem enn kom henni til hjálpar. í þetta
sinn voru þau Charles að undirbúa ferð til Egyptalands og
fengu Flo til að slást í förina. Þá var hún svo langt niðri að
jafnvel dulúð Egyptalands dugði varla til að koma verulegu lífi
í hana.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 5. tbl. 72. árg. 1996
265