Svava - 01.04.1898, Blaðsíða 7

OOLDI! FEÍíL’s LEYNDABMALID.
439
’Eg vildi ekki inúta yður til að lofast hiér, en ef þiír
aðeius gæfuð mér von, skyldi ég með einhverjum ráðum
frelsa yður, ef ég aðeins hefði von — einhverja svo litla,
óljósa von — gæti enginn hlutur liindrað mig.‘
Yonhrygði lýstu sér á svip hennnr.
’Yilduð þér þá ekki framleggja þessa krafta yðar
til að frelsa mig, án þessa loforðsh
’JÚ, vissulega. En það er mjög eðlilegt að ír.ér
geDgi þá hetur.‘
Héstir Blair þagði um stund og sagði svo.
’Svo viss er ég um þá hölvun, sem að sjálfsögðu
fylgir ástasnauðu hjðnabandi, að þó mér væri boðið frelsi
með því skilyrði að giftast yður, þá mundi ég tafarlaust
hafna því/
’Hestir/ sagði liann hlíðlega. Það var eins og hún
hefði ekki tekið eftir því, liversu ofc hann kallaði hana
skírnarnafni sínu, ’vitið þér, að þegar ég fer út héðau úr
faugaklefa þesjum, að ég eftirskil hér alla míua iífsvou
og hamingju. 0, Ilestir getið þér trúað því, að ég- vildi
heldur taka yður, — fangann úr klefa þessum, mér fyrir
konu, eu konungsdóttii' frá lilið föður síns í hásætinu/
’Ég skil og met manngæzkutilboð yðar, en milli
mín og yðar er eklci um ást að ræða. Ég hata og liræðist
oi'ðið ást, því mér liefir það fært sorg og armæðu, og færir
máske dauða; og það líkist meir ujipgevð og háði, en