Svava - 01.04.1898, Blaðsíða 23

COLDE FELL’S LBTNDARMALID.
455
nokkuvs kouar leiðslu, lieuni fanust öðrumogin veva flugði
ntu'n, sem mvrt liefði saklausan mann, hiuumegin kona
hógvær, blíðlynd, Htilsigld, sem svo liart væri leikin sak’
iaus. Hún hrökk við, mitt í djúpi sinna ósamanhang-
andi hugsana, milli vonar og ótta, er henni varð litið
framan í hið þreytulega, kvíðafulla audlit Kap. Douglas.
’Þetta lilýtur að frelsa haua,‘ sagði hann við sjáifan
sig, ’það 'getur ekki hjá því farið.1
Á andliti hinnar fögru konu, ein's litlaust og marm-
ara líkneski, hvíldi hvorki vou nó óttí. Iíún hafði
heyrt svo mikið illt og gott um sjálfa sig, að það var
liætt að liafa áln-if á hana, og liún vissi varla að liverju
leyti það snérti hana sjálfa. Dómarinn tíndi allt upp og
lagði saman, og viturlegar hefir ekkert mál verið liöndl
að.
Engu hafði hann gloymt; allt í hag fangans var sett
samhliða ákærunni. Hann vóg allt nákvæmlega á voga-
skál réttvísinnar. Enginn gpt sagt að hanu fylgdi fremnr
einni en annari hlið. ILinn var kaldur og róttvís ; stuud-
um var sem hin kraftmiklu orð hans fordæmdu hana, og
og liinn sprettinn sýknaði hana eins vel.
Enn varð hljótt, og tímiun var kominn. Iljarta
hennar barðist svo ótt og títt að hún óttaðist að aðrir
niundu heyra það.
Dómnefndin kom saman til að gera út um málið, til