Svava - 01.12.1903, Qupperneq 21

217
að kasta burt evo mikluui hlut a£ æfi vovri, sem vér
hefðum átt að nota til að búa oss undiv að geta mætt
öfugstreymi lífsins. Þá fyrst sjáum vér, að andvara-
leysi vort á liðna tímanuin, hefir glapið oss sjónir. Og
með hugtroga hljótum vér þá að komast að raun um, að
vér höfum sárlítið gjört til að tryggja oss framtíð, móti
því sem vér höfðum tækifæri til að geta gjört, ef vér
hefðum viljað hagnýta oss liðna tímann. Þá sjáum vér,
að vér höfum eytt æfi vorri á láglendinu, en hefðum
sjálfsagt getað náð hærri víðsýnisstöð, ef vér hefðum
ekki lútið svo mörg tækifæri ónotuð.
AðaL-atriðið, sem hinn ungi maðurætti í byrjun að
beina athygii siuni að, er að 6etja sér ejtthvert mark og
miðílífinú. Og eftir að hann hefir komið sér niður á
það, beita þá öllum sínum mætti til að geta náð því
fyrr eða síðar. Auðsýna einbeittan vilja og stöðuglyndi
í baráttunni. Gefast aldrei upp, þó ýmiss konar erfið-
leikar leggi tálmanir á leiðina, sem £ fljótu bragði
virðist kann ske vera lítt yfirstíganiegir. Hafa það á-
valt hugfast, að skilyrði sigursins er, að yfirvinna erfið-
leikana og breyta aldrei stefnunni. Margir Líða skip-
brot £ lífinu af þv£, að þeir hafa ekkert takraark sett
eér að keppa að. Öðrum misfarnast af þeim ástæðum, að
þá skortir skynsamlegt sjálfstraust. Suinum fyrir vönt-