Dagblaðið Vísir - DV - 08.07.2016, Blaðsíða 30

Helgarblað 8.–11. júlí 201626 Menning
Eina sápan
sem þú þarft fyrir alla fjölskylduna og heimilið
dr. bronner’s:
Viljum ekki
endurtaka
okkur
n Sólstafir er stærsta þungarokksveit landsins
n Aðalbjörn Tryggvason söngvari hefur verið meira en 20 ár í bransanum
H
ljómsveitin Sólstafir er sú
íslenska þungarokksveit
sem hefur náð langsamlega
mestum vinsældum á al-
þjóðavettvangi. Hún ferðast
reglulega um heiminn og leikur á
stærstu rokkhátíðum heims við hlið
helstu meistara þungarokksögunnar
– nú síðast lék hún við hlið Dave
Mustaine úr Megadeath á Copenhell-
tónlistarhátíðinni.
Sólstafir vinnur nú að sinni sjöttu
breiðskífu, þeirri fyrstu eftir manna-
breytingar sem rötuðu í fjölmiðla víða
um heim og málaferli við fyrrverandi
trommuleikara sveitarinnar. Þeir hafa
þó tekið sér hlé frá lagasmíðunum
til að spila á tvennum tónleikum á
þungarokkhátíðinni Eistnaflugi sem
fer fram í Neskaupstað um helgina.
Aðalbjörn Tryggvason, Addi,
söngvari sveitarinnar settist niður
með blaðamanni DV og ræddi um
ferilinn, þungarokk, íslenska texta og
hljómsveitaskilnaði.
Michael Jackson og þungarokk
„Ætli þetta hafi ekki byrjað með
Michael Jackson árið 1987,“ segir
Addi um upphaf tónlistaráhugans.
„Mamma keypti Thriller handa mér á
kasettu. En svo var ég farinn rakleiðis
yfir í AC/DC. Guns'n'Roses, Metallica
og Slayer,“ rifjar hann upp.
„Staðan í íslensku þungarokki var
svolítið sérstök á þessum tíma. Í kring-
um 1990 var mikið dauðarokk komið
til Íslands. Fyrstu tónleikarnir sem ég
mætti á voru í porti við Tryggvagötu í
júlí árið 1991, þar sem Krua Thai var
seinna. Þar var Útideildin fyrir vand-
ræðaunglinga og þar voru haldn-
ir tónleikar. Við tókum þá strætó,
vinirnir úr Breiðholtinu, niður í bæ
og sáum þarna hetjur eins og Frikka
Pönk, Sigurjón Kjartansson, Gísla
Sigmundsson og Sororicide. Fólk var
að slamma og það var „mosh pittur“.
Árið eftir vorum við búnir að stofna
hljómsveit, svo þungarokkið var búið
að taka öll völd,“ segir Addi og útskýrir
hvernig þetta öfgakennda listform
gagntók hann.
Merki hljómsveita voru teiknuð
á svarta eða græna bomber-jakka og
þarna sameinuðust ýmis olnboga-
börn og andfélagslegir tónlistar-
nördar. „Enginn af okkur spilaði fót-
bolta, en þarna náði fólk saman.“
Úr myrkrinu komu Sólstafir
Dauðarokkbylgjan dalaði, menn
klipptu hárið og sneru sér að öðrum
tónlistarstefnum. Addi rifjar upp að
á sama tíma og síðrokkið var að taka
yfir hafi þeir félagarnir uppgötvað
nýtt form af þungarokki, svartmálm.
„Þetta var eitthvað alveg nýtt. Við
vorum bara: „hólí sjitt!“ Þetta var eins
og eitthvert kukl. Það var ekki lengur
blóð og slím á „lógóunum.“ Þetta var
miklu mystískara og andlegra, fólk
var að tengja þetta við „the dark side“.
Svo kom goðafræðin svolítið seinna
inn í þetta,“ segir hann.
Árið 1995 stofnuðu Addi, Halldór
Einarsson bassaleikari og Guðmundur
Óli Pálmarsson trommuleikari Sól-
stafi með það fyrir augum að spila
svartmálm. „Á þessum tíma var engin
sena til að spila í og engir til að spila
með á tónleikum. Við ætluðum þess
vegna bara að gera demó og kannski
eina plötu, svona „underground“. Við
vorum inni í bílskúr að semja „black-
metal“ og spiluðum ekkert á tónleik-
um fyrr en eftir fjögur ár,“ segir hann.
Addi hafði áður leikið á bassa og
trommur í hljómsveitum en greip nú
í gítarinn og fór að öskra. „Ég kunni
ekkert á gítar og hvað þá að syngja,
það er rétt núna í dag að mér finnst
ég geta kallað mig söngvara – eftir
20 ár. Fyrst þegar við vorum að taka
upp þá reykti ég bara svona tíu Lucky
Strike- sígarettur, þurrkaði röddina vel
upp, og lét svo vaða – öskraði gömul
ljóð eftir Hannes Pétursson og Grím
Thomsen, Ásareiðin og Til Valhallar,
af innlifun. Við vildum helst taka upp
sönginn þegar röddin var komin upp
að hæstu sársaukamörkum – þá var
eymdin svo sönn.“
Bölvuð plata og ófilteruð
tjáning
Eftir að hafa tekið upp nokkur demó
og dreift um neðanjarðar-kasettu-
dreifinet svartmálmsheimsins tóku
Sólstafir upp breiðskífuna Í blóði og
anda, en hún kom þó ekki út fyrr en
árið 2002, þremur árum eftir að upp-
tökum lauk.
„Sú plata var öll samin 1997 og
1998, þegar ég var ég búinn að vera
hlusta mikið á Smashing Pumpkins
og Mogwai. Mér finnst eins og stíll-
inn okkar hafi fæðst þegar við fór-
um að semja „blackmetal“ undir
áhrifum frá þessum böndum,“ segir
hann. Næsta plata, Masterpiece of
Bitterness, var alfarið á ensku og sú
þriðja sömuleiðis, fyrir utan titillagið
Köld, sem var fyrirboði þess sem
koma skyldi, lágstemmdara, tilfinn-
ingaþrungið þungarokk á íslensku.
„Þetta eina lag var með rosa-
lega „soft“ söng en ég var ekki það
sjálfsöruggur að mér dytti í hug að
syngja það á tónleikum. Við vorum
sko þungarokkarar! Eftir að hafa
tekið sönginn upp á ensku höfðum
við aukaklukkutíma í stúdíóinu eða
eitthvað, svo ég ákvað að prófa að
syngja nokkrar línur sem ég hafði
samið fyrir mig sjálfan á íslensku. Ég
var hins vegar feiminn og vildi ekki
nota þetta, en hinir strákarnir og
upptökustjórinn, kusu allir með því,“
segir hann.
„Ég er mjög þakklátur í dag því
þetta breytti meiru en ég gerði mér
grein fyrir. Þegar ég var farinn að
syngja svona hreint, í stað þess að
öskra, varð þetta persónulegra. Ég
gerði mér svo grein fyrir að þegar
ég syng svona hreint þarf það eigin-
lega að vera á íslensku, á tungumál-
inu sem ég hugsa á, hitt verður svo
mikill „filter“. Á íslensku er það „ófilt-
eruð“ tjáning. Köld varð svo eigin-
lega helsti „hittarinn“ á plötunni.
„Það er rétt núna
í dag að mér
finnst ég geta kallað mig
söngvara – eftir 20 ár.
Rúmlega tvítug
þungarokksveit
Aðalbjörn Tryggva-
son hefur leitt Sól-
stafi frá árinu 1995.
Mynd SigtRygguR ARi
Kristján guðjónsson
kristjan@dv.is