Morgunblaðið - 23.05.2017, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. MAÍ 2017
gista hjá henni í fyrsta skipti, en
hún bjó heima hjá mömmu og
pabba á þessum tíma. Ég svaf í
öllum fötunum ofan á sænginni
með krosslagðar hendur af ótta
við Lauga löggu, en þau voru
ekki heima þessa nótt. Allt fór
þetta vel og engin lögga kom
heim um nóttina. Þegar ég svo
hitti Lauga í fyrsta sinn fann ég
fyrir mikilli velvild og hlýju og
fannst mér við vera um margt
líkir á vissan hátt og vissi ég
strax að við yrðum góðir vinir.
Laugi hafði þétt og gott handtak
og góða nærveru, eins hef ég ekki
hitt jákvæðari og heiðarlegri
mann sem hugsaði eingöngu í
lausnum. Ég hafði eignast frá-
bæran vin og tengdapabba, hann
Lauga löggu! Ekki vorum við nú
alltaf sammála um alla hluti en
einhvern veginn gekk allt upp
hjá okkur á endanum, við unnum
nefnilega alveg ágætlega saman.
Ég gæti skrifað endalaust af
góðum sögum af Lauga og hef ég
fengið að heyra þær margar eftir
að hann kvaddi þennan heim. Það
sem allir eru sammála um er að
Laugi hafi verið hress, úrræða-
góður, harðduglegur, og mest af
öllu, hann er hetja, hetja sem
-hefur bjargað mannslífum og
fólki úr háska. Lauga á ég margt
að þakka fyrir utan skemmtilegu
tímana, ég fékk að giftast dóttur
hans með hans samþykki og eig-
um við tvö börn sem hann sá ekki
sólina fyrir, enda var hann frá-
bær afi og eru þau heppin að hafa
kynnst honum, hjá afa má allt
heyrði maður oft sagt.
Laugi var til staðar þegar fað-
ir minn lést og er ég honum æv-
inlega þakklátur fyrir hans inn-
grip á þeirri stundu. Laugi tók
Ísabellu minni eins og einu af sín-
um barnabörnum, enda gerði
Laugi ekki mannamun. Laugi
kenndi mér hinar ýmsu iðngrein-
ar eins og að smíða, flísaleggja,
pípa og fikta í rafmagni og hef ég
sparað mér marga þúsundkall-
ana þar. Takk fyrir það! Laugi
vissi allt manna best og var betri
en ég í öllum þessum iðngreinum,
að hans sögn. Á endanum vorum
við orðnir bara mjög svipaðir,
nema að ég var aðeins vandvirk-
ari, að hans sögn. Laugi var orð-
inn lélegur í höndunum síðustu
árin og var verkunum skipt
þannig; Laugi hugsar, Tryggvi
framkvæmir, enda kallinn með
frábærar lausnir og ég vand-
virkni, að hans sögn. Mér koma
svo margar skemmtilegar minn-
ingar í hug núna að ég brosi á
meðan ég skrifa. Sumarbústaða-
ferðir, utanlandsferðir, tjaldútil-
ega svo eitthvað sé nefnt. En ég
ætla að segja þetta bara fínt.
Hetja er fallin frá! Elsku vinur
og tengdapabbi, ég veit að þú ert
á góðum stað núna, þín er sárt
saknað hér, en kallið kom og
þjónustu þinnar var óskað ann-
ars staðar. Komdu kveðju til
skila frá mér til látinna ástvina.
Minning þín lifir í hjarta mínu og
mun ég vera duglegur að segja
sögur af vini mínum Lauga
löggu.
Þinn vinur
Tryggvi Hofland.
Elsku afi.
Takk fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur og allar þær
stundir sem þú hefur gefið okk-
ur. Þú kenndir okkur mikið og
ætla ég að kenna mömmu, pabba
og Emilíu að smíða kofann þinn.
Þú varst besti vinur okkar.
Litlar stjörnur vaka hér,
allar saman yfir þér.
Hátt á himni seint um kvöld,
blikar fallegt ljósafjöld.
Litlar stjörnur vaka hér,
allar saman yfir þér.
Sólin sést við sjónarrönd,
skín nú yfir fjarlæg lönd.
Bíður þín er dagur nýr,
birtist með sín ævintýr.
Litlar stjörnur vaka hér,
allar saman yfir þér.
Tunglið bjart á himni skín,
sendir geisla inn til þín.
Fallegt ljós í alla nótt,
svo þú megir sofa rótt.
Litlar stjörnur vaka hér,
allar saman yfir þér.
(Höf. ók.)
Tryggvi Hrafn og
Emilía Guðbjörg.
Elsku afi Laugi.
Mig langar til að kveðja þig og
þakka þér með nokkrum orðum.
Það er erfitt að kveðja þig eftir
að hafa átt þig alla tíð. Frá því að
ég man eftir mér hef ég alltaf
kviðið deginum sem þú myndir
falla frá. En minning þín mun lifa
áfram. Ég get aldrei þakkað þér
nóg fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig. Það var alltaf jafn
skemmtilegt að koma til þín og
ömmu í Grafarvoginn í heimsókn
eða að gista, ég vildi helst alltaf
gista hjá þér þegar jólasveinninn
kom því þegar ég var hjá ykkur
þá fékk ég alltaf miklu flottara í
skóinn.
Mér þykir ákaflega vænt um
þig og ég mun sakna þín mjög
mikið, það er erfitt að ímynda sér
lífið án þín. Þú varst alltaf svo
stoltur af mér þegar ég var í fim-
leikunum og mættir á öll fim-
leikamót hjá mér með myndavél-
ina á lofti. Þú horfðir varla á
mótið því þú varst of upptekinn
við að taka það upp til að ég gæti
horft á það seinna. Ég get ekki
ímyndað mér betri afa og ég er
svo þakklát fyrir að hafa átt þig
sem afa. Takk fyrir allt, ég
hlakka til að hitta þig síðar, elsku
afi minn. Hvíldu í friði.
Þín
Birna Rós.
Elsku besti afi Laugi. Ég
gleymi aldrei minningunum sem
við áttum saman, fyrsta daginn
sem þú sóttir mig í leikskólann
þá fannst mér ég eiga besta afa í
heimi. Þú varst alltaf tilbúinn að
gera allt sem ég bað þig um. Við
gerðum svo mikið saman, bara
við tveir, allar sundferðirnar,
fjöruferðirnar, hjólaferðirnar og
strætóferðirnar, allar þessar
ferðir voru miklu skemmtilegri
því þú varst með. Ég vildi að ég
gæti hitt þig bara einu sinni enn.
Ég mun sakna þín, afi minn,
hvíldu í friði.
Þinn
Bjarni Þór.
Elsku afi Laugi, það voru for-
réttindi að fá að þekkja þig í öll
18 árin sem ég hef nú lifað, hvað
þá fá að vera barnabarnið þitt.
Þú varst alltaf svo góður við allt
og alla og alltaf var gaman að
vera í kringum þig. Ég hef að
geyma endalausar góðar minn-
ingar um þig en ekki eina einustu
slæma minningu. Það segir svo-
lítið um hvernig maður þú varst.
Þegar ég var yngri vildi ég alltaf
fá að gista hjá afa og ömmu á
Bakkastöðum. Þegar ég var hjá
ykkur lékum við okkur eins og
við værum jafnaldrar, þrátt fyrir
54 ára aldursmun. Við fórum út á
línuskauta, fórum í golf, tókum
langa hjólatúra um höfuðborgar-
svæðið eða fórum í sund. Stund-
um allt á sama degi. Það er þó
bara brotabrot af öllu því sem þú
gerðir með manni. Á kvöldin
horfðum við annað hvort á ein-
hverja hasarmynd í sjónvarpinu
meðan amma svaf í sófanum eða
við spiluðum frammi í sólstofu,
annað hvort Kasínu eða tókum
eina skák.
Mér er líka sérstaklega minn-
isstætt þegar ég var 11 eða 12
ára og ég fór með þér og ömmu
til Spánar að heimsækja Hörpu.
Þar sátum við á svölunum hennar
og hámuðum í okkur hvert bagu-
ette-brauðið á fætur öðru með
laxi og hvítlaukssmjöri. Við
skelltum okkur svo í ískalda
laugina og frískuðum okkur. Ég
gæti sennilega skrifað 100 blað-
síður í viðbót af minningum en
það er víst ekki í boði. Þú varst
besti afi sem hægt var að ímynda
sér og besta fyrirmynd sem ung-
ur strákur getur haft. Það var
aðdáunarvert hversu auðvelt þú
áttir með að njóta lífsins og mun
ég svo sannarlega taka þig til fyr-
irmyndar og reyna að líkjast þér,
þó flestir telja okkur vera ansi
líka nú þegar.
Ég mun sakna þín endalaust
og aldrei gleyma þér. Það er gott
að hugsa til þess að þú sért kom-
inn á betri stað núna. Hvíldu í
friði, elsku afi minn, vonandi sé
ég þig aftur seinna.
Þinn
Guðlaugur Orri.
Elsku Laugi minn! Uppáhalds
minn eins og ég hef nú verið vön
að kalla þig! Ég trúi því ekki að
þú sért farinn frá okkur.
Frá deginum sem ég hitti þig
fyrst og þú tókst í hönd mína með
þinni hrjúfu en hlýju hendi hef-
urðu átt svo stóran hlut í hjarta
mínu, hjarta mínu sem nú er í
molum og ég veit ekki hvernig ég
á nokkurn tímann eftir að geta
tjaslað því saman aftur.
Mikið var ég heppin þegar ég
fékk það í minn hlut að vera sett
á gömlu Grafarvogsstöðina í
starfsnáminu. Við höfðum það
svo gott þarna í neðan-
jarðarbyrginu, þú og ég, Inga og
Steini, og Einar og Árni. Það var
svo mikil hamingja og vinátta
sem réð ríkjum þarna hjá okkur.
Í heila átta mánuði samfleytt
varst þú makkerinn minn og ég
var makkerinn þinn. Við þurftum
ekki einu sinni að tala saman
þegar við fórum í útköll því hægri
höndin vissi nákvæmlega hvað sú
vinstri myndi gera og öfugt. Þú
kallaðir mig alltaf starfsmann á
plani og kynntir mig þannig hvar
sem við fórum og bar ég þann tit-
il með stolti því ég fann að það
var gert af væntumþykju.
Eftir að starfsnáminu lauk þá
minnkuðu samskiptin, en þó aldr-
ei þannig að við heyrðumst ekki
alltaf annað slagið. Best fannst
mér alltaf að nánast undantekn-
ingarlaust þegar ég hringdi í þig
þá varstu annað hvort á línu-
skautum í Vesturbænum eða
hjólandi í Hafnarfirði og oftar en
ekki með einhver af barnabörn-
unum í eftirdragi. Þú varst svo
góður afi, alltaf að gera eitthvað
með þeim eða fyrir þau.
Mér er svo minnisstætt þegar
þú fékkst Iphone og hringdir
alltaf í mig á Facetime eftir það,
það var svo fyndið því þú varst
svo mikið svona kall sem er inni í
allri þessari „nýmóðins“ tækni,
en samt með andlitið svo klesst
upp við skjáinn þegar maður
svaraði, að það var nánast hægt
að telja í þér nefhárin.
Alltaf hef ég hringt í þig eða
komið að hitta þig þegar það
verða einhverjar breytingar í lífi
mínu, ný vinna, nýtt barn, barna-
barn – og nýlega fékk ég nýja
stöðu og var búin að hugsa til þín
daglega í rúmar tvær vikur því
ég ætlaði að hringja í þig og segja
þér fréttirnar, en því miður náði
ég ekki að gera það og ég mun
alla tíð syrgja það að hafa ekki
hringt og fengið að heyra rödd
þína einu sinni enn áður en það
var um seinan, elsku vinur minn.
Þó þú segðir mér frá því að þú
værir orðinn veikur og þó ég
heyrði á þér og þú segðir mér
hvað meðferðin væri erfið þá
varstu í mínum augum svo fullur
af lífi og sál að ég gat með engu
móti séð hvernig þú myndir ekki
alltaf vera hér því fyrir mér
varstu svo mikill unglingur, alltaf
á sífelldu iði og ég var svo viss
um að þú myndir sigrast á þessu
og að ég myndi aftur geta kíkt á
þig í kaffibolla í Ikea og hlegið
með þér yfir gömlum sögum og
endurteknum bröndurum. En í
staðinn sit ég hér og skrifa til þín
hinstu kveðjuna.
Elsku Laugi minn, vinátta þín
var mér allt! Mikið gæfi ég nú til
að fá að leggja hönd mína á þína
bara einu sinni enn.
Ég elska þig!
Þín vinkona
Karlotta Ósk Jónsdóttir.
Dáinn er fyrir aldur fram Guð-
laugur Wium sem var skipsfélagi
minn á árum fyrr og ég tel mér
sóma að því að hafa talist til vina
hans. Laugi, eins og hann gjarna
var nefndur af samferðamönn-
um, gleymist ekki þeim sem hon-
um kynntust. Slíka persónu bar
hann. Hann var glaðsinna alvöru-
maður, prýddur einstöku skop-
skyni sem gerði samfélagið við
hann ánægjuríkt hvort heldur
var í leik eða starfi. Þannig gerði
Laugi lífið að veizlu fyrir okkur
sem gengum með honum lengri
eða skemmri spöl á vegi ævinnar.
Fyrir það vil ég þakka með
nokkrum orðum.
Kynni okkar Lauga tókust
þegar ég var um tvítugt og var
til sjós í Ólafsvík á sama fiskibáti
og hann. Hann gegndi þar starfi
vélstjóra og átti þá að baki all-
mörg ár við sjómennsku. Ég
minnist þess hve honum var lag-
ið að koma þeim í gott skap sem í
kringum hann voru án þess að
það virtist endilega vera ásetn-
ingur hans. Hann var dugmikill
og verklaginn. Okkur sem vor-
um til sjós með Lauga þótti
merkilegt hve heitfengur hann
var. Þegar aðrir í kuldatíð
dúðuðu sig þykkum peysum
undir sjóstakknum var hann þar
undir á skyrtunni einni og tók
svo til hendinni við að greiða úr
netunum að af honum rauk.
Uppvöxt sinn hlaut Laugi í
Reykjavík og sagði gjarna
hnyttnar sögur frá atvikum æsku
sinnar. Margar þeirra voru eins
og kvikar myndir af mannlífinu í
borginni á þeim tímum. Á þeim
árum sem ég umgekkst Lauga
kom ég oft á heimili hans og
Hjördísar í Ólafsvík og átti þar
margar ánægjustundir.
Nú vantar ekki mörg ár upp á
að fjórir áratugir séu liðnir síðan
þetta var. Tíminn hefur flogið og
svo fór að við Laugi sáumst sjald-
an eftir að búsetu minni í Ólafs-
vík lauk. Svona líður tíminn.
Laugi gerðist lögreglumaður og
lauk prófi frá Lögregluskólanum.
Hann og Hjördís fluttu einnig til
Reykjavíkur ásamt dætrum sín-
um og bjuggu þar nú í allmörg ár
en það síðasta í Hveragerði. Eftir
að suður kom fékkst Laugi við
eitt og annað meðfram störfum
sínum hjá Lögreglunni. Hann
var þeirrar gerðar að hann gerði
allt vel. Sem lögregluþjónn var
hann samviskusamur í beztu
merkingu þess orðs, sinnti störf-
um sínum af trúmennsku, alúð og
manngæsku. Laugi reyndist án
efa náungi þeim sem hann mætti
í þeirri þjónustu. Ég minnist
samtals við hann sem minnti mig
á hve störf lögreglumanna geta
gengið nærri þeim og færa þeim
undantekningalítið sanninn um
þrautir mannlífsins.
Lauga verður sárt saknað og
ég votta Hjördísi, dætrum
þeirra, afkomendum, fjölskyld-
unni allri og vinum öllum innilega
hluttekningu mína. Góður Guð
blessi minningu Guðlaugs Wium
og varðveiti sál hans til góðrar
vonunar.
Þórir Jökull Þorsteinsson.
 Fleiri minningargreinar
um Guðlaug Wíum bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs bróður okkar,
GUÐJÓNS S. ÞORVALDSSONAR
bifvélavirkjameistara,
Hraunbæ 170, Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 11G á Landspítala.
Hulda Þorvaldsdóttir
Ragnar V. Þorvaldsson
Jóhann H. Þorvaldsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÞÓRA ÁSGEIRSDÓTTIR,
Litluströnd, Mývatnssveit,
lést á dvalarheimilinu Hlíð 15. maí.
Útför hennar fer fram frá Skútustaðakirkju
laugardaginn 27. maí klukkan 14.
Birgir Steingrímsson
Finnur Steingrímsson Erla Sigurgeirsdóttir
Kristján Steingrímsson Harpa Sigurðardóttir
Unnur Hreiðarsdóttir
barnabörn og barnabarnabarn
✝ ArnfríðurHansdóttir Wí-
um fæddist 3. jan-
úar 1951 í Mjóa-
firði í
Suður-Múlasýslu.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 12. maí 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Anna Ingi-
gerður Jónsdóttir,
f. 1908, d. 1977, og
Hans Guðmundsson Wíum, f.
1894, d. 1982. Voru þau bændur
á Reykjum í Mjóafirði og var
Arnfríður yngst af ellefu börn-
um þeirra hjóna.
Systkini Arnfríðar: Þórunn,
f. 1928, d. 1991, Jóna, f. 1930,
Inga, f. 1933, d. 1996, Þórarna,
f. 1936, Guðmundur, f. 1938,
Jón, f. 1938, d.
1997, Gísli, f. 1941,
d. 1997, Ólafur, f.
1943, Nanna, f.
1945, og Sigríður,
f. 1948.
Arnfríður giftist
20. janúar 1979
Stefáni Rúnari
Jónssyni vélstjóra,
f. 1948. Bjuggu
hjónin öll sín hjú-
skaparár í Reykja-
vík. Börn þeirra eru: 1) Jóna
Bára, f. 1978, mastersnemi við
Háskóla Íslands. Maki Antonio
Fulignoli, f. 1971, doktor í
stjórnmálafræði. 2) Ingi Hrafn,
f. 1983, listamaður.
Útför Arnfríðar fer fram frá
Áskirkju í dag, 23. maí 2017, og
hefst athöfnin klukkan 13.
Ég get ekki annað en minnst
systur minnar sem við kveðjum í
dag.
Ég var 6 ára þegar mamma
og Sigga ljósmóðir komu með
þig á bát yfir fjörðinn, tveir
menn héldu á þér í litlum bala,
þú varst svo fallegt barn. Svo
liðu árin, við lékum okkur mikið
saman, við þrjár yngstu syst-
urnar. Það var ýmislegt brallað,
við vorum allar mikið fyrir kind-
urnar og hjálpuðum pabba og
mömmu við þær. Við unnum í
síld í Mjóafirði saman, þar var
ekkert gefið eftir og vakað heilu
sólarhringana við það. Þegar þú
varst nýfermd varst þú alltaf svo
dugleg á vinnuvélunum heima,
gafst strákunum ekkert eftir.
Árið 1964 fórstu með mér til
Reykjavíkur í fyrsta skipti, það
var góð ferð, við fórum á ball
með Hljómum en þú varst of
ung til að fara inn á ballið en
fékkst lánað nafnskírteinið hjá
Siggu systur okkar ef það þyrfti
á því að halda, en það var aldrei
spurt um það.
Það er margs að minnast,
kæra systir, ekki síst tímans
sem við áttum heima á Reykjum
1974/75 þegar snjófljóðin komu á
Norðfjörð. Ég, Adda mín og þú
vorum heima hjá pabba og
mömmu. Það snjóaði allan þenn-
an vetur og við vorum alltaf að
moka snjó, það kom aldrei
hláka, við vorum að moka ofan
af húsþökum og ofan af fjárhús-
unum. En þetta var góður tími
og við hjálpuðumst að með Öddu
dóttur mína, sem þá var þriggja
ára, ásamt foreldrum okkar.
Ég vil þakka þér fyrir hvað
þú varst natin og góð við Jónu
systur sem hefur verið í sambúð
með þér og þinni fjölskyldu, þú
hugsaðir alltaf um hana í þínum
veikindum og gleymdir oft
sjálfri þér. Þú barðist hetjulega
við sjúkdóminn þar til yfir lauk.
Ég er þakklát að hafa geta verið
svona nálægt þér þinn síðasta
spöl.
Ég votta Stebba, Jónu Báru,
Inga Hrafni og Antonio mínar
dýpstu samúð.
Farðu í friði, kæra systir.
Nanna.
Arnfríður
Hansdóttir Wíum