Morgunblaðið - 06.06.2017, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 06.06.2017, Blaðsíða 24
24 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚNÍ 2017 ✝ Hrafn Bach-mann fæddist 16. janúar 1943 í Reykjavík. Hann lést á hjúkrunar- heimilinu Sunnu- hlíð 23. maí 2017. Foreldrar Hrafns voru Gunn- ar Bachmann sím- ritari, f. 1901, d. 1957, og Hrefna Karlsdóttir hús- móðir, f. 1909, d. 1983. Systkini Hrafns: Guðjón, f. 1933, Guðrún Kristín, f. 1935, d. 1972, og Benedikt Karl, f. 1945, d. 2012. Eftirlifandi eiginkona Hrafns er Steinunn Þórðardóttir skrif- stofudama, f. 12.4. 1943. For- eldrar hennar eru Þórður Jón Pálsson íþróttakennari, f. 1921, d. 2008, og Guðný Eiríksdóttir húsmóðir, f. 1916, d. 1997. Börn Hrafns og Steinunnar eru: 1) Gunnar Bachmann, f. 1964, maki Margrét Kristín Sigurðar- dóttir, f. 1964. Börn Gunnars: Íris, f. 1987; Gísli, f. 1989; Lea lauk gagnfræðaprófi frá Gagna- fræðaskóla Austurbæjar 1961. Hrafn vann við matvöruverslun allan sinn starfsaldur. Hann var verslunarmaður hjá Matvöru- miðstöðinni á Laugalæk 1961- 1963. Hrafn var kaupmaður í Kjötversluninni Laugavegi 32 1963-1968 og Kjötmiðstöðinni Laugalæk frá 1967-1988. Hrafn rak einnig kjötvinnslu á Vita- stíg í Reykjavík og Bónus- borgarann í Ármúla ásamt því að koma að rekstri fleiri fyr- irtækja í matvælavinnslu og -verslun. Hrafn missti starfs- orku vegna veikinda árið 1992. Hann vann síðustu starfsárin hjá Sælgætisgerðinni Kólus. Hrafn dvaldi á Dvalarheimilinu Sunnuhlíð frá árinu 2012 til dauðadags. Á yngri árum var Hrafn virk- ur þátttakandi í starfi KFUM, m.a. hjá sr. Friðriki í Vatna- skógi. Hann lék knattspyrnu með Val til ársins 1964 og tók virkan þátt í starfi félagsins alla tíð. Útför Hrafns fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 6. júní 2017, og hefst athöfnin klukkan 15. Karítas, f. 1991; Victor Jakob, f. 1993; og Baldur Snær, f. 2001. 2) Þórður Bachmann, f. 1965, maki Claudia Margrét Luckas, f. 1966. Synir þeirra: Stein- ar Þór, f. 1988, maki Kristín Hans- dóttir, f. 1988, dótt- ir þeirra Oddný Björk, f. 2016; Atli Karl, f. 1991, maki Stefanía Rut Hansdóttir, f. 1988, börn þeirra Alexander Breki, f. 2008, Embla Rán, f. 2011, og Lena Margrét, f. 2017, og Hilmir Hrafn Bachmann, f. 2001. 3) Guðný Bachmann, f. 1974, maki Ástgeir Krist- jánsson, f. 1972. Synir þeirra: Kristján Hrafn, f. 2013, og Unn- steinn Ingi, f. 2015. 4) Guðrún Bachmann, f. 1977, maki István Dániel Seres, f. 1977. Dætur þeirra: Annalísa, f. 2011, og Fríða, f. 2013. Hrafn ólst upp í Reykjavík og Pabbi, hetjan mín, er látinn. Hann rak Kjötmiðstöðina á Laugalæk í meira en 30 ár. Þar lærði ég að vinna. Pabbi treysti manni endalaust. Mig dreymdi um að geta tekið tvö nautslæri á hvora öxl og borið upp úr kjall- aranum í Kjötmiðstöðinni eins og hann gerði svo oft. En þegar ég reyndi sjálfur við eitt læri sagði hann að þetta væri allt of þungt. Ég vann öll mín unglingsár hjá honum. Hann mat mikils ef mað- ur var árrisull og mætti snemma. Ég bað hann að pikka í mig þegar hann færi af stað um helgar svo ég gæti setið með. Þá voru oft sóttir aðrir starfsmenn og farið á Múlakaffi til að fá sér kaffi og með því. Mér fannst alltaf mjög flott að vera hluti af þessum hópi. Pabbi var frábær fyrirmynd. Heiðarleiki, vinnusemi, frum- kvæði, áræðni, bindindi á vín og tóbak, traust á náunganum, væntumþykja til starfsmanna og gleði í lífi og starfi var nokkuð sem honum fannst algjörlega sjálfsagt. Öll keppni var honum að skapi. Það var sama hvort það var hann sjálfur sem keppti eða hans félag Valur, enda er hjartað rautt eins og hann sagði sjálfur. Honum þótti alltaf mjög vænt um allt sem tengdist Val og þar voru meira og minna hans félagar. Spilafélag- arnir sem hittust reglulega á vet- urna, skákfélagarnir og fleiri. Pabbi hafði gaman af lífinu og það var alltaf líf og fjör í kringum hann. Hann var alltaf til í að segja brandara eða hlusta á einn. Ég held að margir hafi gert sér ferð í Kjötmiðstöðina bara til að vera í kringum hamaganginn, grínið og glensið sem var í gangi. Eitt sem honum þótti skemmtilegra en annað var að taka áhættu. Það var ekki endilega vegna peninga heldur leit hann á það sem hreina skemmtun. Ég man eftir að hafa horft upp á þegar menn áttu að grípa 5.000 krónaseðil en máttu bara nota tvo putta til þess, eða þegar hann veðjaði við starfs- mann sem var mikill að vexti hvort hann gæti klárað tveggja lítra mjólkurfernu á tveimur mín- útum. Allir vildu fylgjast með þessum skemmtilegu veðmálum. Síðan var hlegið dátt hvort sem veðmálið gekk eða ekki. Pabbi vildi öllum vel. Hann hikaði ekki við að ráða til starfa fólk sem stóð höllum fæti í sam- félaginu. Honum fannst sjálfsagt að allir fengju verkefni sem hent- aði þeirra færni og getu hverju sinni. Stundum var Kjötmiðstöð- in eins og lítið ættarmót. Það fengu allir ættingjar vinnu sem vildu og lærðu að vinna. Hann tók alltaf starfsfólk sem hafði hætt hjá honum aftur. Einnig man ég eftir því að hann leyfði mönnum sem áttu erfitt með vín að vinna hjá sér svo lengi sem þeir héldu sér þurrum. Ef þeir féllu tók hann við þeim strax og þeir voru aftur orðnir í lagi. Kannski mótaðist hann af því að faðir hans dó þegar hann var aðeins 14 ára og hann skildi hversu mikilvægt það var að aðrir réttu hjálparhönd. Pabbi fékk heilablóðfall allt of ungur, eða 48 ára. Við það lam- aðist hann vinstra megin en gat samt gengið í einhvern tíma á eft- ir. Þó að síðustu árin hafi verið honum erfið var bjartsýnin alltaf til staðar og hann ætlaði sér að fá fullan mátt aftur. Síðustu þrjú ár- in dvaldi hann á Sunnuhlíð við góða umönnun. Gunnar. Elsku afi. Þrjóskan og þrautseigjan kom þér í gegnum lífið og alla leið hingað, lengra en nokkur þorði að vona. Við þökkum þér fyrir alla vitleysuna, allt fjörið og allar stundirnar sem við áttum saman, góðar og slæmar, fallegar og fyndnar. Þú kenndir okkur að tefla og þú kenndir okkur að njóta til hins allra ýtrasta með þau spil sem okkur voru rétt. Þú sagðir það sjálfur, öðruvísi töffari með sterkan seinni hálfleik. Nú er sá seinni hálfleikurinn liðinn og mér sýnist þú hafa sigrast á öllu nema dauðanum sjálfum. Við kveðjum þig með hlýjum hug og minnumst þín um aldur og ævi. Takk fyrir okkur. Steinar Þór, Atli Karl og Hilmir Hrafn. Við kveðjustund er auðvelt að láta hugann reika til baka til þess tíma sem Hrafn Bachmann var kaupmaður í blóma lífsins, ham- hleypa til verka, óhemju virkur og vildi allt fyrir alla gera. Það var auðvelt að dást að kraftinum og stemningunni sem skapaðist í kringum hann í hinu annasama starfi sem fylgdi því að stjórna mjög svo vinsælli verslun eins og Krummi rak. Kjötmiðstöðin við Laugalæk var eins og ævintýri og þangað var gaman að detta inn og passa að trufla ekki of lengi. Hrafn hafði endalaust gaman af að gantast við gesti og gangandi og stundum réði lukkan hvort birgir sem kom með vörur fór tómhentur til baka eða með tvö- falt hærri upphæð en reikningur- inn hljóðaði upp á eftir að krónan hafði snúist nokkra hringi í loft- inu og fyrir lá hvort kórónan eða krónan kom upp. Hrafn var mikill Valsari alla tíð og það var æði oft sem hann lagði félaginu til fjár- hagslegan stuðning. Þegar fyrsta herrakvöld félagsins var haldið í nóvemberbyrjun 1982 mætti Hrafn að sjálfsögðu og verslaði grimmt á barnum. Ekki til að drekka sjálfur því það gerði hann ekki, nei, Hrafn var að styrkja málefnið og skenkti mönnum á báða bóga. Einhverju sinni var fram undan bikarúrslitaleikur í körfubolta milli Vals og KR. Við Baldvin Jóns mættum fyrir Vals hönd og þeir Einar Bollason og Helgi Ágústsson fyrir KR til að undirbúa kynninguna og þá ákváðum við m.a. að hafa hittni- keppnina sem við Valsmenn vor- um með fyrir útvalda áhorfendur til að spreyta sig í hálfleik. Þegar þetta bar á góma mundi ég að skrokkurinn frá síðasta leik okk- ar Valsmanna hafði ekki gengið út og gleymst í skottinu á bílnum, en lambaskrokknum var ávallt rennt inn á gólf með merki Kjöt- miðstöðvarinnar. Þegar fundi lauk ók ég sem hraðast niður á Laugalæk og hljóp niður hring- stigann haldandi á skrokknum og afsakaði að ég hefði gleymt skrokknum frá síðasta leik; ekk- ert mál, ég set hann bara í hakkið sagði Krummi glettinn, þetta var jú um hávetur. Til margra ára hittumst við nokkrir Valsmenn og tefldum í skákklúbbnum Peð- inu og þegar Krummi, Benedikt bróðir hans, gjarnan kallaður Bósi, og Hemmi voru í stuði var fátt heilagt og mjög gaman. Hrafn var virkur í leik og starfi innan Vals og lék upp í gegnum flokkana og var fjörmikill fram- herji og geislandi jákvæður. Því miður gaf heilsan sig langt fyrir aldur fram og Hrafn hafði ekki lengur þennan mikla slagkraft en hugurinn var mikill og það var auðvelt að dást að þessum merki- lega manni. Fjölskyldu og vinum sendum við samúðarkveðjur og þökkum mikinn stuðning til langs tíma. F.h. Knattspyrnufélagsins Vals, Halldór Einarsson. Nú er minn kæri vinur, Hrafn, farinn til feðra sinna eftir lang- varandi veikindi. Ég hef þekkt Hrafn í yfir 60 ár og hitti hann síðast, ekki alls fyrir löngu, þar sem hann dvaldi á Sunnuhlíð í Kópavogi. Við kynntumst í fjós- inu á Hlíðarenda þegar við vorum ungir drengir í Val í fjórða flokki í anda séra Friðriks. Valur var númer eitt hjá okkur, allt snerist um Val, við lékum marga leiki saman og fórum einnig í knatt- spyrnuferðalag með 2. flokki til vinafélags okkar í Lyngby í Dan- mörku árið 1962. Þessi ferð var stórkostleg og lék Hrafn á als oddi eins og hans var von og vísa. Hann var alltaf svo jákvæður og góður að maður gat ekki annað en verið í góðu skapi sjálfur. Orð séra Friðriks eiga vel við um Hrafn: „Látið aldrei kappið bera fegurðina ofurliði.“ Saman tókum við vinirnir einnig þátt í drengja- hlaupi Ármanns fyrsta sunnudag í sumri um nokkurt árabil, og unnum tvisvar til bikars. Hrafn fór ungur að árum að versla og gerðist kjötkaupmaður. Það átti vel við að hann rak til nokkurra ára kjötverslun að Laugavegi 32 þar sem Nóbel- skáldið okkar, Halldór Kiljan Laxness, var fæddur. Þarna höfðu tveir kraftmiklir menn, hvor á sínu sviði, deilt áhugaefn- um sínum, annar stórkostlegur rithöfundur og þekktur um allan heim, og hinn frábær kjötkaup- maður sem þjónaði fjölskyldum um alla borg með gæðavörum sínum, góðu viðmóti og ljúfmann- legri þjónustu. Og þegar hann var með Kjötmiðstöðina á Lauga- læk var hann þekktur fyrir það hvað hann seldi kjötskrokkana ódýrt. Komu þessi kostakjör sér vel fyrir fólk sem hafði ekki úr of miklu að spila. Sjálfur hlífði hann sér ekki og stóð oft á tíðum við kjötsögina og sagaði kjöt- skrokka. Hrafn hafði marga góða eigin- leika sem aðrir gætu tekið sér til fyrirmyndar. Hann var til dæmis gjarnan með fólk í vinnu sem átti við fötlun að stríða, en borgaði því samt full laun eins og öðrum starfsmönnum. Mér skilst að það hafi ekki verið gert af öllum. Ég á Hrafni mikið að þakka fyrir það hvernig hann reyndist mér þegar eitthvað bjátaði á. Eitt árið var ég fráskilinn er jólin fóru í hönd. Þá hringdi hann í mig á aðfangadag og sagði ákveðinn, eins og honum einum var lagið: „Þú kemur, Baldvin, og verður hjá okkur í kvöld.“ Ég var mjög hrærður yfir þessu boði hans, þetta kvöld þar sem venjan er að fólk sé aðeins með sínum nán- ustu. En það þýddi ekkert fyrir mig að malda í móinn. Þetta kvöld naut ég því samvista við fjöl- skyldu hans, konu og börn. Þau hjónin höfðu auk þess keypt gjöf handa mér, og það yljaði mér um hjartarætur hve hlýleg og gjaf- mild þau voru. Þetta aðfanga- dagskvöld fer mér aldrei úr minni. Ég gæti sagt svo margt fleira gott um Hrafn, og myndi það duga í heila bók. En ég læt staðar numið hér. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. (Ingibjörg Sigurðardóttir.) Við hjónin vottum eiginkonu Hrafns og fjölskyldu dýpstu sam- úð okkar. Hvíl í friði, kæri vinur. Baldvin E. Aalen Albertsson, Elna Þórarinsdóttir. Góður vinur hefur kvatt þetta jarðlíf. Minningabrot skjóta upp koll- inum og af mörgu er að taka. Við Hrafn tengdumst vináttuböndum á unglingsárum í fótboltanum í Val. Hann þurfti ekki að fara langt á æfingar, en stutt var af Miklubrautinni á Hlíðarenda. Hrafn var vel liðtækur í fótbolt- anum, kraftmikill og ósérhlífinn, en þessir eiginleikar fylgdu hon- um þegar hann á unga aldri gerð- ist kaupmaður í Kjötmiðstöðinni. Það má segja að honum hafi tek- ist að gera þessa litlu verslun í Laugarnesinu að „umferðarmið- stöð“ þar sem fólk dreif víða að til að versla við hressan og þjón- ustulundaðan kaupmanninn. Margir muna þegar hann seldi þorramat sem ekki var með neinu súrmeti og brosti bara þegar kvartað var – „þetta vill unga fólkið“. Þegar Þórður tilkynnti mér lát pabba síns sagði hann í anda Hrafns: „Nú er seinni hálf- leik lokið.“ Þegar Hrafn hætti með Kjötmiðstöðina sagði hann að nú væri seinni hálfleikur að hefjast. Hann átti sína drauma um framhaldið og viljann hafði hann en fljótt setti heilsuleysi mark sitt á hann og kom í veg fyr- ir að draumar rættust. Úr fót- boltanum er margs að minnast. Árið 1973 fórum við Hrafn með 3. flokk Vals á afmælismót í Glad- saxe. Allt gekk það vel og það var ekki síst Hrafni að þakka með sinn skemmtilega húmor. Honum var mikið skemmt þegar við mættum í veislu og í ljós kom að Danirnir gátu með engu móti sagt Hrafn. Þetta sumar áttum við leik við Keflavík en ég lagðist í rúmið svo það kom í hlut Hrafns að sjá um leikinn, sem var á Vals- vellinum. Hugulseminni í garð sjúklingsins er best lýst með því að þegar Valur gerði mark sendi hann strák inn í hús til að hringja og segja mér að komið væri mark. Þetta endurtók hann svo aftur, en auðvitað voru engir far- símar í þá daga. Hrafn var mikið snyrtimenni og áttu þau Steina sérstaklega fallegt heimili. Hann gerði sér líka far um að vara ávallt vel klæddur. Einu sinni kom ég í heimsókn í Sunnuhlíð þar sem Hrafn dvaldi síðustu ár- in, og var ég sparibúinn. Hrafn horfði vandlega á mig og sagði síðan að svarta bindið gengi ekki, „þú átt að vera með gult bindi“. Þetta lýsir Hrafni vel, en hann var fagurkeri fram í fingurgóma. Fyrir 50 árum stofnuðum við félagarnir spilaklúbb. Upphaf- lega voru í klúbbnum, auk mín, þeir Hrafn, Palli Ögmunds og Gylfi Hjálmars, en fljótlega bætt- ust Lárus Lofts og Hanni Guð- munds í hópinn. Það fara ekki margar sögur af snilli okkar við spilaborðið enda meira hlegið og skrafað en spilað og kom það ekki ósjaldan fyrir að spurt var „hver á að gefa?“. Þó reis frægð okkar hæst þegar grein kom í Gestgjaf- anum um eldamennskuna í klúbbnum, en þar fóru fremstir Lárus og Hrafn í matreiðslunni. Við spilafélagarnir og fjöl- skyldur okkar sendum Steinu og börnum innilegustu samúðar- kveðjur. Róbert Jónsson. Hrafn Bachmann ✝ Ingibjörg Arn-grímsdóttir fæddist 20. mars 1921. Hún lést á Dvalarheimilinu Hlíð 24. maí 2017. Foreldrar henn- ar voru Arngrímur Jóhannesson, f. 11. mars 1886, d. 20. mars 1982, og Jór- unn Antonsdóttir, f. 26. desember 1890, d. 3. maí 1960. Börn þeirra hjóna voru Árni, Ingibjörg og Þóra, sem öll eru látin. Eiginmaður Ingibjargar er Gunnar Reynir Kristinsson, f. 9. maí 1928. Börn þeirra eru: 1) Gígja, f. 7. júní 1953. Hennar maður er Ólafur Halldórsson, f. 30. ágúst 1954. Dóttir þeirra er Þóra Sif, f. 14. maí 1977, maki Lárus Arnór Guð- mundsson, f. 26. september 1976, þau eiga tvö börn. 2) Úlfar, f. 29. mars 1956. Kona hans er Vilborg Jóhanns- dóttir, f. 10. maí 1959. Börn þeirra eru: a) Sóley, f. 18. apríl 1993, og b) Gunnar, f. 6. janúar 1996. Fyrir átti Úlf- ar Guðrúnu Írisi, f. 23. júlí 1981, maki Sigurður Sveinsson, f. 7. október 1979, þau eiga tvö börn. Ingibjörg er fædd á Dalvík og bjó þar allt þar til þau hjón fluttu til Akureyrar 2001. Útför Ingibjargar fer fram frá Höfðakapellu í dag, 6. júní 2017, og hefst athöfnin klukkan 13.30. Svo margar ánægjulegar minningar koma upp í huga mér nú þegar tengdamóðir mín, Ingi- björg Arngrímsdóttir, hefur kvatt eftir langa og farsæla ævi. Ingibjörg var ákveðin, létt og skemmtileg. Hún hafði einstak- lega fallegt handbragð, prjónaði og saumaði mikið út. Þá hafði hún gaman af að fylgjast með straum- um og stefnu í tískunni. Ingibjörg hafði gaman af að syngja, hún fylgdist vel með ís- lensku tónlistarfólki. Þá var garð- urinn á Smáravegi einstaklega fallegur, en þær systur Ingibjörg og Þóra voru með græna fingur og ræktuðu ótal falleg sumar- blóm sem við nutum líka góðs af. Alltaf var gott að koma í heim- sókn til Ingibjargar og Gunnars á Smáraveginn og síðar Holtateig- inn, og vel var tekið á móti öllum. Gaman var að sjá hve samrýnd Ingibjörg og Gunnar, tengdafor- eldrar mínir, voru. Þá var sam- band Ingibjargar og Þóru systur hennar einstakt. Fjölskyldan var Ingibjörgu svo kær og alltaf efst í huga. Þegar börnin okkar voru yngri komu amma, afi og Þóra frænka flesta laugardaga keyrandi frá Dalvík að passa meðan við vorum að vinna í búðunum. Þegar við komum heim að afloknum vinnu- degi var búið að gera eitthvað skemmtilegt með börnunum, þrífa heimilið, þvo þvotta og setja steik í ofninn. Þá komu þau oft í nokkra daga í senn að gæta bús og barna meðan við vorum er- lendis. Flest jól og áramót höfum við verði saman og eigum margar góðar minningar frá þeim stund- um. Við ferðuðumst innanlands saman og fórum um tíma árlega í sumarferð til Reykjavíkur. Leigð var stór íbúð í Ásholtinu og vor- um við þar saman í nokkra daga. Fórum meðal annars í göngu- ferðir, bíltúra og helstu verslan- irnar í bænum, en Ingibjörg var mikill fagurkeri og hafði mjög gaman af að fara í búðir. Það er nú alveg ótrúlegt að hafa fengið að njóta svo vel og lengi okkar elskulegu Ingibjarg- ar. Hún var vel á sig komin og heilsuhraust til æviloka. Ég kveð Ingibjörgu mína með virðingu og þakklæti. Vilborg Jóhannsdóttir. Hver af öðrum til hvíldar rótt halla sér nú og gleyma vöku dagsins um væra nótt vinirnir gömlu heima. Þó leið þín sem áður þar liggi hjá, er lyngið um hálsa brumar, mörg höndin sem kærst þig kvaddi þá, hún kveður þig ekki í sumar. Og andlitin, sem þér áður fannst að ekkert þokaði úr skorðum, hin sömu jafn langt og lengst þú manst ei ljóma nú við þér sem forðum. Og undrið stóra, þín æskusveit, mun önnur og smærri sýnast. Og loksins felst hún í litlum reit af leiðum sem gróa og týnast. (Þ. Vald.) Um leið og við viljum þakka Diddu frænku okkar fyrir nota- legar og gefandi stundir gengin ár færum við Gunnari og fjöl- skyldunni hugheilar samúðar- kveðjur. Blessuð sé minning Ingibjargar Arngrímsdóttur. Anna Bára Hjaltadóttir, María Steingrímsdóttir. Ingibjörg Arngrímsdóttir

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.