Morgunblaðið - 07.07.2017, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 2017
✝ Sigríður Þor-steinsdóttir
snyrtifræðingur
fæddist á Vatns-
leysu í Biskups-
tungum 21. októ-
ber 1938. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans 29. júní
2017.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ágústa Jónsdóttir
húsfreyja frá Gröf í Bitru, f. 28.
ág. 1900, d. 25. sept. 1986, og
Þorsteinn Sigurðsson bóndi á
Vatnsleysu, f. 2. des. 1893, d.
11. okt. 1974.
Sigríður var næstyngst níu
systkina en hin eru: Ingigerð-
ur, f. 1923, d. 1994, Sigurður, f.
1924, Steingerður, f. 1926, Ein-
ar Geir, f. 1930, Kolbeinn, f.
1932, d. 2013, Þorsteinn Þór, f.
1933, d. 1940, Bragi, f. 1935,
Viðar, f. 1945.
Fyrri eiginmaður Sigríðar er
Grétar Br. Kristjánsson hdl., f.
15. sept. 1937. Foreldrar hans
voru hjónin Bergþóra
Brynjúlfsdóttir húsfreyja, f. 11.
apríl 1908, d. 8. mars 1987, og
Kristján Guðlaugsson hrl., f. 9.
sept. 1906, d. 12. nóv. 1982.
Sigríður og Grétar eignuðust
reiðslumeistara, f. 8. ág. 1932,
d. 31. maí 2017. Foreldrar Hall-
dórs voru Valgerður Halldórs-
dóttir, f. 29. jan. 1897 í Reykja-
dalskoti, Hrunamannahreppi,
nú Túnsbergi, d. 6. mars 1956,
og Vilhjálmur Magnús Vil-
hjálmsson, f. 28. jún. 1889 í
Húnakoti í Þykkvabæ, d. 6.
mars.1968. Börn Halldórs af
fyrra hjónabandi eru 1) Einar
Halldór, f. 1957. 2) Hörður
matreiðslumeistari, f. 1958,
giftur Hólmfríði Jónsdóttur
kennara, f. 1951. 3) Valgerður
félagsráðgjafi, f. 1961.
Sigríður ólst upp á Vatns-
leysu á mannmörgu menning-
arheimili þar sem tónlist og
söngur var í hávegum haft.
Sigríður stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni.
Fyrst eftir að Sigríður flutti til
Reykjavíkur vann hún hjá Vá-
tryggingafélagi Íslands. Hún
lauk prófi sem snyrtifræðingur
frá snyrtiskóla Margrétar
Hjálmtýsdóttur og starfaði
meðal annars í snyrtivöruversl-
uninni Clöru og kenndi snyrti-
fræði í FB. Hún var ein af eig-
endum snyrtistofunnar Gyðj-
unnar sem var fyrst til húsa í
Glæsibæ og síðar í Skipholti.
Síðustu starfsárin vann Sigríð-
ur á bókasafni Hlíðaskóla í
Rvk. Sigríður tók um árabil
virkan þátt í starfi Kvenfélag-
inu Hringnum.
Útför Sigríðar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 7. júlí
2017, kl. 13.
þrjú börn. 1)
Ágústa Arna lyfja-
fræðingur, f. 1964,
gift Jóni Bene-
diktssyni raf-
magnsverk-
fræðingi, f. 1964.
Þeirra börn eru
Kristín, f. 1989, í
sambúð með Rúti
Erni Birgissyni, f.
1985, Benedikt, f.
1991, í sambúð
með Sólrúnu Díu Friðriks-
dóttur, f. 1992, og Þorsteinn, f.
1994, í sambúð með Rebekku
Bjarnadóttur, f. 1994.
2) Kristján Magnús rekstrar-
hagfræðingur, f. 1966, giftur
Guðnýju Hansdóttur rekstrar-
hagfræðingi, f. 1967. Þeirra
börn eru Hans Grétar, f. 1990,
Eiður Orri, f. 2001, og Sigríður
Erla, f. 2001.
3) Inga Hrönn kennari, f.
1973, gift Ara Björnssyni við-
skiptafræðingi, f. 1966. Þeirra
börn eru Sigríður Rós f. 2008,
og Arna Dögg, f. 2011. Áður
hafði Grétar eignast dótturina
Bergþóru Kristínu lögfræðing,
f. 1960, gift Haraldi Schiöth
Elfarssyni, f. 1959.
Sigríður giftist 6. jan. 1994
Halldóri V. Vilhjálmssyni mat-
Elsku amma Sísí.
Ég trúi því ekki að þú sért far-
in. Ég hélt í fullri einlægni að þú
yrðir níræð eins og Steina
frænka. Þú varst alltaf að, svo
hraust og dugleg, góð og
skemmtileg. Ég sakna þín svo
mikið. Það var eitthvað svo gott
og róandi að koma í kaffi til þín,
sitja við eldhúsgluggann með þér
og Mansa og ræða um daginn og
veginn. Þér þótti svo vænt um
okkur. Sagðir manni sögur af
Ingu og stelpunum, tvíburunum
og Hansa frænda. Spurðir frétta
af bræðrum mínum og mömmu
og pabba. Vissir samt eiginlega
alltaf hvað var að frétta af öllum,
fylgdist svo vel með fólkinu þínu.
Ég elskaði að heyra söguna af
því hvernig þú kynntist Mansa.
Þið voruð svo góð saman. Afi
Mansi alltaf léttur og ljúfur, stríð-
andi þér með glettið bros á vör.
Eins sárt og það er að hafa misst
ykkur bæði í sama mánuðinum þá
er eitthvað fallegt við það að þið
skylduð hafa farið með jafnstuttu
millibili. Tvær samrýndar sálir.
Núna hugsa ég með sérstakri
hlýju til afmælisdagsins míns í
fyrra. Við komum við hjá þér í bú-
staðnum á Þingvöllum á leiðinni
út á land. Þú og afi Mansi sólbrún
og sæt eftir veruna þar yfir sum-
arið. Ég var með vini mína með
mér, þið tókuð vel á móti okkur
eins og alltaf, kaffi og pönnukök-
ur á boðstólum að venju, við skál-
uðum og skiptumst á skemmti-
legum sögum. Þú sýndir okkur
bústaðinn og kotið, kynntir okkur
fyrir vinum þínum, kríunum. Ég
held að enginn hafi átt í jafngóðu
sambandi við kríur og þið Mansi.
Ég er viss um að Loppa og fugl-
arnir á Þingvöllum eiga eftir að
sakna ykkar sárt.
Amma þú varst svo klár.
Lærðir á nýjustu tæknina, notað-
ir Skype eins og ekkert væri og
spjallaðir við mann í gegnum Fa-
cebook. Þú, ásamt mömmu, varst
fyrirmyndin mín þegar kom að
lestri bóka. Ég velti því oft fyrir
mér hvort þú værir búin að lesa
allar bækur sem skrifaðar hafa
verið á íslenskri tungu, þú varst
svo vel lesin og hraðlæs.
Ég hafði unun af því að heyra
þig segja sögur úr sveitinni þar
sem þú ólst upp, heyra þig segja
frá dugnaði langömmu og -afa
með stolti. Ekki voru síðri sög-
urnar af því hvernig þú stóðst á
þínu í gegnum árin. Þú varst
ákveðin og lást ekki á skoðunum
þínum. Það vantaði heldur ekki
húmorinn hjá þér. Notaðir hann í
veikindunum, meira að segja þeg-
ar þú varst komin í hjólastól undir
það síðasta.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt þig fyrir ömmu. Ég er sér-
staklega þakklát fyrir allar
stundirnar sem við áttum á síð-
astliðnum árum, samtölin þegar
ég bjó í Vestmannaeyjum, öll
skiptin sem ég kom í litun til þín.
Núna ertu farin og lífið mun aldr-
ei vera samt. Þín verður saknað
allan ársins hring, sérstaklega í
Tungunum, fjölskylduferðunum
og á jólunum.
Á líknardeildinni sagðir þú við
mig: „Við pössum upp á hvor
aðra“ og brostir fallega til mín. Þó
að þú sért farin þá veit ég að þú
munt áfram passa upp á mig.
Guð geymi þig, elsku amma
mín. Hvíldu í friði.
Kristín Jónsdóttir.
Ég kem bráðum til þín, Mansi
minn, heyrði ég Sísí systur mína
segja yfir gröf Mansa um leið og
hún lét rós falla á kistulokið. Hún
vissi og við öll að stutt gæti orðið
á milli þeirra. Ekki þó svona
stutt. Sísí sýndi mikinn styrk við
skyndilegt fráfall Mansa fyrir
réttum fjórum vikum og augljóst
að hún var að ganga á krafta sína,
eins fárveik og hún var. Fyrir ut-
an foreldra mína á ég Sísí líklega
mest að þakka fyrir umhyggju
hennar fyrstu árin mín. Að mörgu
var að hyggja á stóru sveitaheim-
ili á þeim árum sem ég, yngsta
barnið, fetaði fyrstu sporin. Ég
var níundi í röðinni fæddur af
móður sem átti aðeins mánuðinn í
að ná 45 ára aldri. Á þeim tíma
var jafnvel talið að konur væru þá
komnar úr barneign. Árið 1945
var gamli bærinn rifinn, nýtt hús
reist og á meðan var skemma not-
uð sem íveruhús fjölskyldunnar.
Því voru allar vinnufærar hendur
nýttar og næstu árin var litli
bróðirinn í sérstakri umönnun
„stóru“ systur en sjö ár eru á milli
okkar. Auðvitað veit ég þetta
mest af afspurn því mest var
þetta fyrir mitt minni. Það eitt
veit ég að fóstrið fórst Sísi vel úr
hendi og hefur hún án efa bjargað
mér frá margri hrösun þessi árin.
Þótt þessi stóri systkinahópur
hafi verið mjög samstilltur þá
hefur Sísí alltaf staðið mér næst.
Við uxum úr grasi og ég varð líka
fljótt að leggja mitt til bústarf-
anna á sumrin. Landbúnaðurinn
var að vélvæðast og miklar breyt-
ingar í vændum. Ekki var ónýtt
að hafa strákinn til að snúa lján-
um á Ferguson model 5́3. Móðir
mín og systir voru oft áhyggju-
fullar er þær sáu ljósa kollinn
hverfa fyrir næsta leiti en alltaf
kom hann til baka. Allir urðu að
leggja sitt af mörkum og fyrir það
er ég nú mjög þakklátur. Aðstæð-
ur okkar voru sérstakar að því
leyti að á Vatnsleysubæjunum ól-
ust upp barnahópar foreldra
minna og systur pabba, Kristínar
og Erlendar í Vesturbænum.
Aldrei bar skugga á samstarf
barnanna né foreldra þeirra í
heilan mannsaldur. Ekki má
gleyma að í túnfætinum var sam-
komuhús sveitarinnar og böllin
sem þar voru haldin voru alvöru-
sveitaböll þess tíma. Það fór svo
að stráklingurinn fylgdist með
þegar Sísí sveif í dansinn við
gæjana sem reyndu að stæla
Presley í töktum og greiðslu. Við
systkinin eignuðumst góðan fé-
laga þegar Grétar og Sísí stofn-
uðu til hjúskapar. Heill og sannur
drengur var og er Grétar en þó
fór svo að þau skildu að skiptum.
Oft var glatt á hjalla á Skrið-
ustekknum en um árabil hittist
stórfjölskyldan þar um áramót og
veitingar voru ekki skornar við
nögl. Það var gott að eiga Sísí að.
Hún var ósérhlífin og vildi hvers
manns vanda leysa. Stutt var á
milli okkar í Breiðholtinu og oft
var hlaupið undir bagga með
barnapössun. Eftir skilnaðinn tók
við erfiður tími hjá systur minni
en svo hitti hún öðlinginn og ljúf-
mennið hann Mansa sem bar
hana á höndum sér. Þau nutu
sumarsins á Þingvöllum eftir
starfslok þar sem Mansi veiddi
silung og andfuglar mauluðu góð-
gæti úr lófa þeirra. Mansi var
mikil barnagæla og fengu barna-
börn Sísíar sérstaklega að njóta
þess. Blessuð sé minning Sísíar
og Mansa.
Viðar Þorsteinsson.
Í dag kveðjum við yndislega
manneskju og frænku mína Sig-
ríði Þorsteinsdóttur, eða hana
Sísí eins og hún var ávallt kölluð.
Ég á margar fallegar og góðar
minningar um Sísí og flestar
tengjast þær æsku minni úr
Breiðholtinu. Við Inga Hrönn,
dóttir hennar, urðum bestu vin-
konur strax í leikskóla. Leiðir
okkar lágu síðan saman í Breið-
holtsskóla, þar sem margt
skemmtilegt var brallað. Við vor-
um heimagangar hjá hvor ann-
arri og það voru ófá gistikvöldin
sem við áttum saman. Sísí var
einstaklega umhyggjusöm við
mig, nærgætin og hlý. Það voru
forréttindi fyrir okkur ung-
lingana að fá að fara á snyrtistof-
una til hennar. Hún dekraði við
okkur eins og við værum fasta-
kúnnar, setti á okkur maska og
krem, kreisti fílapensla, plokkaði
augabrúnir, málaði okkur fyrir
böllin og lakkaði neglurnar.
Skemmtilegast þótti okkur þegar
viðskiptavinir komu heim til Sísí-
ar og við Inga lágum á hleri og
hlustuðum á allar kjaftasögurnar
í bænum.
Sísí var glæsileg kona, falleg
og ávallt mjög vel tilhöfð. Hún
lagði áherslu á það við okkur
stelpurnar að hugsa um heilsuna
og bera höfuðið hátt, þótt á móti
blési í lífinu. Ég man hvað ég leit
upp til hennar sem unglingur og
með aðdáun hugsaði ég hvað hún
væri dugleg, þá einstæð móðir
Sigríður
Þorsteinsdóttir
✝ Davíð WallaceJack fæddist í
Heydölum í Breið-
dal 25. júní 1945.
Hann lést á Líknar-
deild LSH í Kópa-
vogi 30. júní 2017.
Foreldrar hans
voru Robert John
Jack, f. 5.8. 1913, d.
11.2. 1990, og Sig-
urlína Guðjóns-
dóttir, f. 15.2. 1908,
d. 2.3. 1952. Stjúpmóðir hans er
Guðmunda Vigdís Jack, f. 24.3.
1929. Alsystkini Davíðs: María
Lovísa, f. 28.8. 1946, Róbert Jón,
f. 15.9. 1948, Pétur William, f.
21.12. 1950, d. 31.10. 1983. Hálf-
systir sammæðra: Hildur Ólöf
Eggertsdóttir, f. 24.11. 1930, d.
28.4. 1988. Hálfsystkini sam-
feðra: Ella Kristín, f. 14.6. 1954,
Anna Josefin, f. 25.7. 1958, Jón-
ína Guðrún, f. 3.3. 1960, Sig-
urður Tómas, f. 12.9. 1963 og
Sigurlína Berglind, f. 2.2. 1965.
Uppeldisbræður: Bragi Hólm
Kristjánsson, f. 1.7. 1939, d. 7.6.
2003, og Ragnar Gunnsteinn
Ragnarsson, f. 12.1. 1954, d. 8.1.
2009. Stjúpbróðir: Erlingur Jó-
hannes Ólafsson, f. 20.4. 1950, d.
12.8. 1967.
fóstur til móðurbróður síns
Ragnars Gunnsteins Guðjóns-
sonar, f. 31.1. 1910, d. 31.1. 1983,
og konu hans Guðrúnar Jóhönnu
Magnúsdóttur, f. 13.12. 1903, d.
14.6. 1992, í Hveragerði. Vorið
1956 fluttu Davíð og María með
föður sínum og Vigdísi, seinni
konu hans, á Tjörn á Vatnsnesi.
Á unglingsárum var hann eitt
sumar hjá föðurömmu sinni í
Skotlandi. Davíð gekk í barna-
skóla í Hveragerði, farskóla á
Vatnsnesi og var í Reykjaskóla
en hélt svo í flugvirkjanám í
Tulsa í Bandaríkjunum. Árið
1965 hóf hann störf hjá Flug-
félagi Íslands, síðar Flugleiðum.
Samhliða starfi sínu sem flug-
virki rak Davíð sjoppu og svo
myndbandaleigu á Laugavegi. Á
níunda áratugnum hóf hann að
gera upp íbúðir og leigja en
gerði það síðan að aðalstarfi eft-
ir árið 2000 er hann hætti hjá
Flugleiðum. Hann átti einnig og
rak Sóleyjabyggð ehf. með bróð-
ur sínum Róberti Jóni en þeir
byggðu tvær blokkir í Grafar-
vogi. Davíð byggði hús í Blika-
nesi 2 í Garðabæ árið 1973 og bjó
þar til dauðadags. Á árunum
1980 til 1986 starfaði hann í JC
Görðum og var einn af stofn-
endum Drúídareglunnar á Ís-
landi árið 1996. Á síðari árum
naut Framsóknarflokkurinn
góðs af félagsmálaáhuga hans.
Útför Davíðs fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 7. júlí 2017,
kl. 15.
Davíð giftist 15.5.
1971 Bergdísi Ósk
Sigmarsdóttur, f.
15.5. 1947. For-
eldrar hennar voru
Sigmar Hróbjarts-
son, f. 24.5. 1919, d.
5.11. 2014, og Jó-
hanna Guðbjörg
Gunnlaugsdóttir, f.
29.12. 1924, d. 18.4.
2012. Synir Davíðs
og Bergdísar eru: 1)
Róbert, f. 8.8. 1971. Eiginkona
hans er Díana Dröfn Heiðars-
dóttir, f. 5.1. 1973. Börn þeirra
eru a) Agata Erna, f. 5.9. 1998, b)
Daníel Heiðar, f. 12.8. 2002, og c)
Kormákur Nói, f. 18.2. 2010. 2)
Sigmar, f. 6.6. 1974. Fyrrverandi
eiginkona hans er Anna Kristín
Úlfarsdóttir, f. 28.7. 1974. Börn
þeirra eru a) Hilmir Davíð, f.
8.10. 2001, b) Brynjar Axel, f.
14.9. 2003, og c) Freyja Ísabella,
f. 24.8. 2008. Unnusta Sigmars er
Hege Elisabeth Wennersgaard,
f. 29.12. 1975.
Fyrstu tvö árin átti Davíð
heima í Heydölum þar sem faðir
hans hóf prestskap en fluttist
tveggja ára með foreldrum sín-
um til Grímseyjar. Árið 1952 fór
hann ásamt Maríu systur sinni í
Elsku Davíð. Takk fyrir að
leyfa mér að fylgja þér síðasta
spölinn á þessari jörð. Takk fyrir
yndislega mágkonu sem þú gafst
okkur og tvo frábæra frændur,
sem þú varst svo óendanlega
stoltur af. Þú varst mikill at-
hafnamaður, og þegar þú
ákvaðst eitthvað var það gert
með miklum sóma. Síðustu dag-
arnir í lífi þínu voru þar engin
undantekning. Þú vissir hversu
mikið Bergdís elskaði að undir-
búa veislur, og það sem þú vissir
einnig var að ef þú yrðir enn þá
til staðar á fermingardaginn
hans Brynjars barnabarns þíns,
myndi það ekki auðvelda und-
irbúninginn. Þú varst orðinn svo
veikur og ákvaðst því að nú væri
nóg komið. Auðvitað, eins og þér
einum er lagið, stóðst þú við það.
Fermingardagurinn varð að ynd-
islegri fjölskylduhátíð, eins og þú
vildir. Þú getur enn eina ferðina
verið stoltur af fjölskyldunni
þinni, sem stendur eins og klett-
ur saman í sorg og í gleði. Takk
Davíð fyrir að hafa heimilið alltaf
opið fyrir okkur fjölskylduna,
sama hvenær sem var. Takk fyr-
ir fallega brosið þitt og fyrir að
þú varst þú. Kveðja
Ella.
Með nokkrum orðum ætla ég
að kveðja bróður minn Davíð
sem féll frá fyrir aldur fram eftir
erfiða og ósanngjarna baráttu
við ólæknandi sjúkdóm. Nú ertu
farinn yfir móðuna miklu, kæri
bróðir, og öll orð virðast vera
óskaplega fátækleg. En kannski
ekki, ef til vill þegar orðin eru
lesin þá vakna bænir og hlýjar
hugsanir þeim til handa sem eiga
um sárt að binda.
Á lífsleiðinni áttum við svo
mörg skemmtileg samtöl um lífið
og tilveruna, ég mun geyma allar
þær dýrmætu minningar um
góðar stundir, frásagnir þínar
um hvernig þú ætlaðir að leysa
heimsins vandamál og svo miklu
meira.
Nú þegar þú kveður þennan
heim skilur þú eftir þig fjársjóð
sem eru synir þínir og þeirra
fjölskyldur. Sá sem auðgar líf
annarra hefur vissulega lifað
góðu og þýðingarmiklu lífi.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Elsku Bergdís, Róbert, Sig-
mar og fjölskylda, ykkur votta
ég dýpstu samúð. Guð gefi ykkur
öllum styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Þín systir
Jónína.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér
gáðu ég dó ei, ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir)
Þú varst bara sex ára þegar
mamma þín dó, elstur af fjórum
systkinum. Eftir fráfall hennar
voruð þið María þrjú ár hjá móð-
urbróður ykkar í Hveragerði.
Þegar við pabbi þinn fluttum
norður komu þið loksins með.
Það voru nú ekki allir sáttir en
systkini mömmu þinnar vildu
taka ykkur öll og skipta ykkur á
milli sín. En pabbi ykkar vildi
standa við það loforð sem hann
gaf mömmu ykkar á dánarbeði
hennar að skilja ykkur ekki í
sundur.
Þú varst mjög handlaginn og
var það með ólíkindum hvað þú
gast búið til úr þeim lélega efni-
við sem þú hafðir. Ég gleymi
seint sælusvipnum á litlu systr-
um þínum yfir dúkkurúmunum
sem þú smíðaðir handa þeim.
Þegar þú varst 14 ára fórst þú
sem messagutti á Gullfossi og 16
ára fórstu til ömmu þinnar í
Skotlandi, fékkst þar vinnu í búð
til að ná betra valdi á tungumál-
inu. Þegar Reykjaskóla lauk var
spurning um framhaldsnám og
ákvaðst þú að fara í flugvirkjun.
Hér á landi var 18 ára aldurs-
takmark en í Bandaríkjunum var
það 17 ár og urðu Bandaríkin
fyrir valinu þó að mér fyndist þú
allt of ungur til að vera sendur
svona langt í burtu. Þú stóðst þig
með prýði í náminu eins og öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Ég mun aldrei gleyma jólun-
um 1967. Þá varst þú að koma
frá Bandaríkjunum, María frá
London og þrír bræðra þinna úr
skólum fyrir sunnan. Hinn helm-
ingurinn var að springa úr eft-
irvæntingu hvort yrði nú nógu
gott veður svo þið kæmust heim.
Það hafðist og voru þetta einu
jólin sem þið systkinin voruð öll
saman komin en einn úr hópnum
féll frá sumarið eftir.
Fljótlega eftir að þú komst
heim úr námi kynntist þú Berg-
dísi þinni sem hefur verið þín
stoð og stytta í rúm 40 ár. Þú
varst ekki orðinn þrítugur þegar
þú fékkst lóð í Blikanesinu fyrir
einbýlishús. Síðan ertu búinn að
byggja við þrisvar, sólstofu, ann-
an bílskúr og tveggja herbergja
íbúð. Þú varst eitt sinn spurður
að því af hverju þú fengir þér
ekki nýjan bíl. Svarið var, vegna
þess að það er ekkert hægt að
gera fyrir nýjan bíl. Svo allt í
einu voruð þið hjónin bæði komin
á nýja bíla en það var ekki gefið
upp hversu margir gamlir voru í
bílskúrnum.
Þú eignaðist tvo mannvæn-
Davíð
Wallace Jack