Morgunblaðið - 07.07.2017, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 2017
✝ Flosi HrafnSigurðsson
fæddist 10. júlí
1928 í Reykjavík.
Hann andaðist á
Landspítalanum
30. júní 2017.
Móðir hans var
Ágústína Eiríks-
dóttir, f. 1893, d.
1989, dóttir Eiríks
Kristjánssonar og
Önnu Þórarins-
dóttur á Hóli í Önundarfirði.
Faðir Flosa var Sigurður Jó-
hannesson, f. 1892, d. 1988,
fulltrúi hjá Tryggingastofnun
ríkisins, sonur séra Jóhann-
esar Lárusar Lynge Jóhanns-
sonar og Steinunnar Jakobs-
dóttur á Kvennabrekku í
Dölum. Systir Flosa var Anna
Steinunn Sigurðardóttir
tryggingafulltrúi, f. 1924,
d.2011.
Eftirlifandi eiginkona Flosa
er Hulda Heiður Sigfúsdóttir
bókasafnsfræðingur, f. 24.7.
1929, dóttir Sigríðar Stefáns-
dóttur og Sigfúsar Sigur-
hjartarsonar alþingismanns.
Börn Flosa og Huldu eru: 1)
Ágústa Hjördís Lyons Flosa-
dóttir, f. 1958, haffræðingur
og þýðandi, gift John T.
Lyons. Sonur þeirra er Flosi
Thomas Lyons, f. 2002. 2)
Sigurður Hjörtur Flosason
nú náð 45 árum. Flosi var
margsinnis settur til að gegna
störfum veðurstofustjóra og
hélt um árabil utan um þátt-
töku í alþjóðlegu samstarfi,
m.a. sem fulltrúi í Commission
for Basic Systems, einni
tækninefnda Alþjóðaveður-
fræðistofnunarinnar, auk sam-
starfs við aðila beggja vegna
Atlantshafs um mælingar á
hafi úti. Hann sat um árabil í
raflínunefndum og starfaði á
vegum umhverfisráðuneytis-
ins 1991-1996 í sérfræðinga-
nefnd sem gerði m.a. tillögur
um að draga úr losun gróður-
húsalofttegunda. Flosi var
prófdómari í veðurfarsfræði
við Háskóla Íslands 1974-
1976. Hann sat m.a. í stjórn
Starfsmannafélags ríkisstofn-
ana, fyrsta kjararáði BSRB og
stjórn Félags íslenskra nátt-
úrufræðinga, sem gerði hann
að heiðursfélaga fyrir ötul
störf að hagsmunamálum
náttúrufræðinga.
Eftir formleg starfslok
starfaði hann áfram um fimm
ára skeið, m.a. við gerð
skýrslu um starfið á Hvera-
völlum auk skýrslna um vind-
mælingar, stöðugleika lofts og
dreifingu mengunar vegna
áforma um álver í Reyðar-
firði.
Flosi ritaði fjölda skýrslna
og greina um veðurfræðileg
efni og sat í ritnefnd tímarits-
ins Veðursins 1958-1978.
Útför Flosa fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 7. júlí 2017, og hefst at-
höfnin kl. 15.
tónlistarmaður, f.
1964, kvæntur
Vilborgu Önnu
Björnsdóttur.
Dætur þeirra eru
Sigríður Hulda,
Anna Gréta og
Sólveig Erla, f.
1990, 1994 og
1996.
Flosi lauk stúd-
entsprófi frá MR
1948. Hann lauk
frá Óslóarháskóla cand.
mag.-prófi í veðurfræði og
skyldum greinum 1953 og
cand. real. prófi með veður-
fræði sem aðalgrein 1955.
Hann var formaður Íslend-
ingafélagsins í Ósló 1949-
1950. Frá árinu 1956 starfaði
hann sem veðurfræðingur og
deildarstjóri áhaldadeildar,
nú athugana- og tæknisviðs
Veðurstofu Íslands. Í starfi
sínu hafði Flosi yfirumsjón
með veðurstöðvum og mæl-
ingum stofnunarinnar um allt
land. Á hálendinu átti hann
stóran þátt í að koma á fót
merkri veðurathugunarstöð á
Hveravöllum þar sem hann
leysti, ásamt fjölskyldu sinni,
iðulega af veðurathugunar-
fólk á sumrin. Á lóð Veður-
stofunnar við Bústaðaveg átti
hann þátt í samfelldri lang-
tímamælingaröð sem hefur
Óvíst er að síður Morgun-
blaðsins dygðu ef hafa ætti eftir
þann vísdóm og sögur sem
Flosi hefur lagt til á langri ævi.
Ein þeirra eldri sem ekki má
gleymast er af Flosa og föður
þess sem þetta skrifar. Hún
hófst í húsi Önnu Einarsdóttur
og Knuds Zimsen við Bjark-
argötu í Reykjavík. Sátu þeir
við reikning fyrir stúdentspróf.
Knud var liðtækur í stærðfræði
og keppti hann við hina verð-
andi nýstúdenta. Ungu menn-
irnir töldu sig hafa betur og var
það þeim góð hvatning. Aldrei
varð ljóst hvort Knud hefði lagt
sig allan fram, en minnugur
hvatningarinnar endurtók Flosi
svipaðan leik löngu seinna. Þá
var ritari á leið í nám. Flosa
varð á orði að ekki yrði erfitt að
slá fyrri kynslóð við, því þegar
þeir félagar hófu háskólanám
haustið 1948 fengu þeir bækur
á ensku og fyrsta viðfangsefnið
hefði verið að leita að landinu
þar sem Velocity væri höfuð-
borg. Þá trúði ég sögunni og
kannski var hún sönn.
Veðurathuganir á Íslandi á
ofanverðri 20. öld eru betri en í
mörgum öðrum löndum og eru
þá meðtalin þau lönd sem við-
eigandi þykir að hafa til viðmið-
unar. Þótt margir um allt land
hafi lagt hönd á plóg vegur for-
ysta Flosa til margra áratuga
þar þyngst. Í þeirri sögu eru
margir merkir kaflar, en tvennt
skal tiltekið hér. Annars vegar
tölvuvæðing íslenskra veður-
stöðva en hún varð á þeim tíma
þegar flestar aðrar veðurstofur
notuðust við frumstæðari villu-
eflandi tækni. Hins vegar er
rekstur veðurstöðvar á Hvera-
völlum á Kili sem stofnað var til
haustið 1965. Hvort tveggja er
staðfesting á að unnt er að
sækja fram á vettvangi sem í
eðli sínu er íhaldssamur, en það
á vissulega við um veðurathug-
anir þar sem æskilegt er að
geta vandræðalaust borið sam-
an það sem mælt er núna og
það sem mælt var í fyrndinni. Á
Hveravöllum kom glögglega
fram að Flosi var ekki aðeins
veðurfræðingur, heldur nátt-
úrufræðingur í víðum skilningi.
Samviskusamlega voru færðar
til bókar breytingar sem urðu á
hverunum og öðru umhverfi, þó
svo það hefði ekkert með veður
að gera.
Flosi var mikill mannvinur.
Hann var umburðarlyndur og
leitaði ávallt sátta þegar aðrir
deildu. Hann hafði orð um að
barngóðir menn væru oftast vel
innrættir. Sjálfur var hann
einkar barngóður. Eitt sinn
hafði hann á skrifborðinu bunka
starfsumsókna. Aðspurður
hvort ekki yrði erfitt að finna
þann besta svaraði hann að vel
hefði reynst að leita að því sem
væri best fyrir alla, bæði um-
sækjanda og Veðurstofuna.
Kannski hefur hið fyrra vegið
þungt þegar ritari var við störf
fyrir Flosa um hríð. Þá hafði ég
meira fengist við reiknilíkön og
spár en mælingar. Síst þótti
Flosa spár og reikningar
ómerkileg, en hann gerði sér
glögga grein fyrir að slíkt færi
rakleitt í vaskinn ef mælingar
væru skakkar eða engar.
Stundum voru þau mál rædd í
víðara samhengi og var Flosa
lagið að grípa tækifæri til að
hnykkja með hnyttni á hinni
réttu trú. Eitt sinn var ég
staddur uppi í úrkomusafnmæli
á fjöllum. Næðingur var og erf-
itt til athafna. Báðar hendur
dugðu ekki til verka og þá er
munnurinn notaður til að
geyma skrúfu eða þvíumlíkt.
Nýtist hann þá ekki í annað á
meðan. Þegar vel stóð á kallaði
Flosi upp í storminn: „Mundu
svo, Halli minn, að þetta eru
hin einu sönnu vísindi.“ Enn er
ósvarað.
Ekki fer milli mála að börn
Flosa hafa erft mannkosti hans.
Votta ég þeim, Huldu og fjöl-
skyldunni allri dýpstu samúð.
Meira: mbl.is/minningar
Haraldur Ólafsson.
Með Flosa Hrafni Sigurðs-
syni er genginn einn þeirra
manna sem mest lögðu til upp-
byggingar á Veðurstofu Íslands
á síðari hluta 20. aldarinnar.
Sem deildarstjóri eða sviðstjóri
tækni- og athugunar starfsem-
innar á stofnuninni í meira en
fjóra áratugi á árunum 1956 til
1998 stýrði hann af festu en
ljúfmennsku uppbyggingu og
rekstri á öllu veðurathugunar-
kerfi í landinu. Auk þess lagði
hann mikið til þess alþjóðasam-
starfs sem Veðurstofan var og
er þátttakandi í um allskonar
mælingar á Norður-Atlantshafi
bæði á sviði veðurfræði, haf-
fræði og efnafræði lofthjúpsins.
Mín fyrstu störf á Veðurstof-
unni á áttunda áratugnum voru
undir stjórn Flosa en saman
unnum við þar í um aldarfjórð-
ung. Þegar ég tók við starfi
veðurstofustjóra í ársbyrjun
1994 veitti hann mér ómetan-
legan stuðning og hvatningu og
miðlaði af víðtækri reynslu
sinni. Aldrei taldi hann eftir sér
að upplýsa, fræða og veita ráð.
Hann var maður ákveðinna
skoðana en hafði einstakt lag á
því að rökræða, miðla málum
og finna lausnir sem flestir
gátu sætt sig við. Honum var
góðvild í blóð borin, var skarp-
greindur og fróður auk þess að
vera hamhleypa til vinnu þegar
því var að skipta. Vinnudagur
Flosa gat verið langur og oft
var hann byrjaður að vinna fyr-
ir kl. sex á morgnana. Þegar
hann, sjötugur, lét af föstum
stjórnunarstörfum fyrir Veður-
stofuna árið 1998 tók hann um
nokkra ára skeið að sér að
sinna ýmis konar úrvinnslu- og
skýrslugerð, stofnuninni til
gagns og honum sjálfum til
ánægju enda hafði hann þá enn
mikla starfsorku. Þannig skilaði
hann um hálfrar aldrar einstak-
lega farsælu starfi í þágu Veð-
urstofunnar.
Flosi var afar félagslyndur
og tók virkan þátt í margs kon-
ar félagsstarfsemi, ekki síst
innan Félags íslenskra náttúru-
fræðinga þar sem hann var
heiðursfélagi. Hann var einnig
mjög virkur í félagslífi starfs-
manna Veðurstofunnar. Kímni-
gáfu hafði hann ríka og gerði
ekki síst grín að sér sjálfum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Flosa Hrafni samstarfið og
samskiptin sem aldrei bar
skugga á. Mikill öðlingur og
sómamaður hefur kvatt. Eigin-
konu hans Huldu og fjölskyldu
votta ég samúð mína.
Magnús Jónsson.
Við fráfall Flosa Hrafns Sig-
urðssonar er genginn einn af
máttarstólpum Veðurstofu Ís-
lands á gróskutímum stofnun-
arinnar seinni hluta síðustu ald-
ar. Hann varð fyrst
starfsmaður í fríum sínum á
námsárunum 1948 til 1954 og
var því þegar gagnkunnugur
Veðurstofunni þegar hann réð-
ist fulllærður veðurfræðingur
til starfa. Flosi Hrafn lærði sín
fræði í Noregi eins og þá tíðk-
aðist hjá flestum þeim Íslend-
ingum sem völdu veðurfræði
sem aðalnámsgrein. Hann varð
deildarstjóri áhaldadeildar Veð-
urstofunnar árið 1956. Deildin
hét síðan ýmsum nöfnum og
sameinaðist annarri starfsemi,
ætíð undir stjórn Flosa Hrafns,
síðast tækni- og athuganasvið
sem hann veitti forstöðu til
starfsloka 1998. Næstu ár
fékkst Flosi Hrafn við ýmis
verkefni á Veðurstofunni enda
ekkert vit í að láta slíkt móð-
urskip þekkingar og reynslu
hálfrar aldar sigla sinn sjó án
þess að þiggja vinnu hans við
verk sem hann einn gat unnið.
Verksvið Flosa Hrafns
starfsævina var að stjórna upp-
byggingu og rekstri veðurat-
huganastöðva á landi og sjó, en
grundvöllur veðurþjónustu eru
réttar athuganir og nákvæmar
mælingar víðs vegar um land.
Gæta þarf þess að öll mælitæki
á hverri einustu veðurstöð séu í
lagi og sömuleiðis fjarskipti við
sendingu upplýsinga frá stöðv-
unum til Veðurstofunnar. Á
tímum örra tækniframfara frá
ári til árs þarf líka að fylgjast
með þróun í þessum efnum og
tileinka sér gagnlegar nýjungar
sem skjótast. Það var því geysi-
mikilvægt starf sem Flosi
Hrafn hafði með höndum um
dagana í samvinnu við sitt nán-
asta samstarfsfólk og aðrar
deildir á Veðurstofunni.
Flosi Hrafn naut trausts al-
þjóðlega og var fulltrúi Veður-
stofunnar í samtökum og nefnd-
um á sviði tækni og mælinga í
veðurþjónustu í heiminum.
Hann starfaði líka í ýmsum
starfshópum um sértæk vanda-
mál hér innan lands, svo sem
varðandi ísingarhættu á há-
spennulínum og losun gróður-
húsategunda. En fjölbreytni
verkefna á Veðurstofunni er
mikil og má geta þess að Flosi
Hrafn samdi á sínum tíma
skýrslu fyrir hafísárið mikla
veturinn 1967-1968. Hann var
að upplagi vandvirkur og ná-
kvæmur náttúruvísindamaður
og ætlaðist til að athuganir
væru nákvæmar og lýsingar í
orðum skýrar og skilmerkileg-
ar.
Þótt menn á frekar litlum
stofnunum vinni ekki mikið
saman sökum ólíks verka-
hrings, kynnast þeir vel, ekki
síst ef um áratuga samveru í
sama húsi er að ræða. Sam-
skipti verða ekki einungis á
vinnustað heldur utan hans.
Það er því ekki einungis með
virðingu við mann sem þjóðin á
margt að þakka heldur með
söknuði við fráfall vinar sem ég
kveð Flosa Hrafn.
Svo skemmtilega vildi til að
fjölskyldur sonar míns og dótt-
ur Flosa Hrafns áttu heima í
sömu borg í Bandaríkjunum og
urðu kynni með þeim Flosa
Hrafni og Huldu og fjölskyldu
sonar míns. Eitt sinn tók Flosi
Hrafn mynd af barnabörnum
mínum, 7 ára þá, og gaf okkur
hjónunum. Hann dáðist að
börnunum og líkti þeim við litla
álfa. Þetta reyndist verða ein
besta myndin af þeim tvíbur-
unum þessi árin og prýðir enn
hillu hér á heimilinu.
Við Jóhanna vottum Huldu
og fjölskyldu samúð í söknuði
þeirra.
Þór Jakobsson.
Í dag verður öðlingurinn
Flosi Hrafn Sigurðsson veður-
fræðingur borinn til grafar.
Ég var svo gæfusöm að velja
mér starf sem olli því að Flosi
var vinnufélagi í næstum 30 ár.
Hann hafði það til að bera sem
við flest viljum vera. Klár,
vandvirkur, vel lesinn, stutt í
gamansemi en fyrst og fremst
einstakt ljúfmenni og góður
vinnufélagi.
Það var auðvelt að koma sem
námsmaður og síðar fullnuma
veðurfræðingur til starfa á Veð-
urstofunni. Flosi tók á móti
okkur með sínu hlýja og glettna
brosi og leiddi okkur fyrstu
skrefin. Hann gerði sér far um
að manni liði vel og kæmist vel
inn í málin. Aldrei kom maður
að tómum kofunum þar sem
Flosi var. Alltaf var hann
reiðubúinn og gaf sér tíma til
að svara spurningum, sumum
heldur fávísum.
Í mínum huga var Flosi kjöl-
festan á Veðurstofunni. Hann
unni henni alls hins besta.
Hann var friðarins maður og
límið á stofnuninni sem lægði
öldurnar þegar stormar gengu
yfir innanhúss. Fas hans og
framkoma var til þess að við
bárum ómælda virðingu fyrir
honum. Það var einstaklega
gott að leita til hans og má
segja að hann hafi verið einn í
eins konar skuggaráðuneyti á
Veðurstofunni í jákvæðri merk-
ingu þess orðs. Hann stjórnaði
miklu en vildi samt aldrei sækj-
ast eftir því að verða „stjórinn“.
Flosi var oftast hrókur alls
fagnaðar á kaffistofunni sem og
annars staðar. Minnist ég
skemmtilegra umræðna um
þjóðfélagsmál, jafnréttismál,
fjölgun mannkyns, umhverfis-
mál og margt fleira. Eftirminni-
legustu stundirnar voru þó á
Hveravöllum sumarið 1980. Þá
var hann ásamt Huldu konu
sinni að kenna mér að komast
af þar og gera veðurathuganir í
afleysingum. Veðurstöðin á
Hveravöllum var fyrsta veður-
stöðin á hálendinu. Stöðin var
rekin í 40 ár og skilaði dýr-
mætum upplýsingum um veð-
urfar á hálendi undir styrkri
stjórn Hveravallagoðans Flosa
Hrafns. Megi blessun fylgja
minningu hans, Huldu og af-
komendum þeirra.
Þóranna Pálsdóttir.
Flosi Hrafn
Sigurðsson
✝ Elísabet Sig-ríður
Sigurðardóttir
fæddist á Hróalds-
stöðum í Vopna-
firði 1. september
1917. Hún lést á
legudeild Sunda-
búðar í Vopnafirði
27. júní 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Þorsteinsson, f. í
Skaftafellssýslu 8. júní 1886, d.
1. ágúst 1982, og Elín Salína
Grímsdóttir, f. í Hvammsgerði
Vopnafirði 6. janúar 1893, d.
15. desember 1991. Systkini
hennar voru Grímhildur Mar-
grét, f. 1916, d. 1979, Ólafía Jó-
hanna, f. 1920, d. 1922 og Þor-
steinn, f. 1924, d. 2008.
Eiginmaður Elísabetar var
Árni Stefánsson, f. á Háreks-
stöðum í Jökuldalsheiði 9. októ-
ber 1916, d. 16. júlí 1992. Þau
kynntust á Torfastöðum þegar
Elísabet var þar í kaupavinnu
og gengu þau í hjónaband 27.
dóttir. Þóroddur á einn son frá
fyrra sambandi og tvö barna-
börn. Katrín á þrjá syni frá
fyrra sambandi, sjö barnabörn
og tvö barnabarnabörn. 6)
Árni, f. 14. febrúar 1951. Sam-
býliskona hans er Hrönn Hall-
dórsdóttir. Eiga þau tvö börn
og fimm barnabörn. Afkom-
endur Elísabetar og Árna eru
63 talsins.
Elísabet bjó víða í sveitum
Vopnafjarðar á æskuárum sín-
um, m.a. í Viðvík, Krossavík,
Purkugerði og Breiðamýri.
Hún fór ung að árum í kaupa-
vinnu m.a. til Seyðisfjarðar,
Reykjavíkur og Akureyrar. El-
ísabet og Árni bjuggu á Upp-
sölum allan sinn hjúskap. El-
ísabet sinnti ýmsum störfum,
m.a. síldarsöltun, fiskvinnslu,
rak Hótel tanga en fyrst og
fremst var hún húsmóðir og tók
fullan þátt í búskap þeirra
hjóna. Hún tók virkan þátt í
ýmsum félagsstörfum, s.s. kven-
félaginu og slysavarnafélaginu.
Elísabet flutti í Sundabúð 3 á
Vopnafirði árið 1995 og bjó þar
fram í mars 2016 er hún fór á
legudeild Sundabúðar, þar sem
hún lést 27. júní 2017.
Útför Elísabetar fer fram frá
Vopnafjarðarkirkju í dag, 7.
júlí 2017, klukkan 14.
desember 1943. El-
ísabet og Árni
eignuðust sex syni
og þeir eru: 1) Sig-
urjón, f. 12. janúar
1942, d. 14. apríl
2016. Eftirlifandi
eiginkona hans er
Edil Jónína Jens-
dóttir. Eignuðust
þau fjögur börn en
fyrir átti Sigurjón
eina dóttur. Barna-
börnin eru 14 talsins og barna-
barnabörnin fjögur. 2) Alexand-
er, f. 27. september 1944.
Eiginkona hans er Ragnhildur
Antoníusdóttir. Eiga þau þrjú
börn, átta barnabörn og tvö
barnabarnabörn. 3) Ellert, f. 8.
febrúar 1946. Eiginkona hans
er Svanborg Víglundsdóttir.
Eiga þau tvö börn og þrjú
barnabörn. 4) Reynir, f. 2. októ-
ber 1947. Eiginkona hans er
Guðrún Pálsdóttir. Eiga þau
tvö börn og fjögur barnabörn.
5) Þóroddur, f. 1. janúar 1950.
Eiginkona hans er Katrín Vals-
Elsku amma, allt sem áður var
svo hversdagslegt er okkur nú
svo kært. Allar ljúfu stundirnar
sem við áttum með þér, spjall um
daginn og veginn, þjóðmálin eða
lífið og tilveruna og öll heilræðin
sem þú gafst okkur í veganesti út
í lífið hvort sem var á unglings-
eða fullorðinsárum. Þetta getur
enginn frá okkur tekið. Trú okk-
ar á að við munum hittast á ný
yljar okkur, þó að söknuðurinn sé
sár. En minninguna um þig og
allt sem þú gafst okkur munum
við geyma í hjörtum okkar til
æviloka.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlést okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Guð geymi þig elsku amma,
Anna og Lísbet.
Elísabet Sigríður
Sigurðardóttir