Ljósið - 15.05.1917, Blaðsíða 31

LJÓSIÐ
29
Vinur hver það sannur sér.
Satt eg málið rita.
Hneykslum kasta herrann bauð.
Heiðin fræði drotnar.
Biblían er blind og dauð.
Bókin gamla rotnar.
Ritning villir kóng og klerk,
kyrkir vit í öllum.
Hún er mikið mannaverk
með of stórum göllum.
Ritning ei kann mannamál.
Menn lærðir það skilji.
í henni er engin sál,
afl guðlegt né vilji.
Klerka ég á kaunum sting,
klerka reyni vekja.
Orð mín býð eg almenning’.
Engir menn þau hrekja.
Sönn orð koma’ ur munni’ á mér.
Minn er guð alvaldur.
Fólkið mjög rangt fræða hér
Friðrik og Haraldur.
Þeir báðir heiðx-a gamalt goð
gullbúið á hyllu.
Herra síns þeir brjóta boð,
börnum kenna villu!
Hii'ðir guðs í holdi bjó.
Hann var sannleiksandi.
Guð ei fæddist, guð ei dó
Gyðinga- á -landi.