Dagblaðið Vísir - DV - 04.05.2018, Qupperneq 45

menning 454. maí 2018
Eldjökull
(e. The Terror Nobody Could Pronounce)
Íslendingar eiga enga stórslysamynd þótt nægur efniviður
sé í boði. Tveir atburðir í Íslandssögunni koma þar sterk-
lega til greina. Eldgosið í Eyjafjallajökli yrði auðveldlega
spennuþrungin stórslysamynd í höndum Baltasars Kor-
máks eða Darrens Aronofsky.
Fólk sagðist hata Ísland og úti um allan heim vafðist
fólki tunga um tönn við að reyna að bera fram eldfjallið óg-
urlega sem stöðvaði flugumferð með ógnvekjandi öskuskýi.
Myrkrið helltist ekki aðeins yfir sveitina, heldur myndaði
öskufallið einnig myrkur í sál okkar Íslendinga sem voru
enn að melta hrunið, enda vissum við ekki þá að þetta yrði
ein besta auglýsing sem landið gæti fengið. Um alla Evrópu
voru flugfarþegar strandaglópar.
Blessunarlega varð enginn mannskaði í náttúruhamför-
unum en það er ekki nógu gott fyrir kvikmyndaframleið-
endur. Handritshöfundar gætu því þurft að krydda söguna
en geta þess þó að myndin væri byggð á sönnum atburð-
um. Mögulega væri hægt að flétta atburði úr Skaftáreld-
um, þar sem bæði menn og dýr létust í kjölfarið á móðu-
harðindunum, sem áttu einnig hlutverk í því að ýta af stað
frönsku byltingunni. Þá byltingu væri hægt að færa til nú-
tímans þar sem verkalýðurinn er hvort sem er að fá upp í
kok af auðjöfrum heimsins. Það færi vel á því að færa eld-
klerkinn Jón Steingrímsson til nútímans og sýna hann í
dramatískri senu stöðva gosið í Eyjafjallajökli með ákalli til
æðri máttarvalda.
Fannbreiðan og Fagranes
(e. The Ice Inferno)
Snjóflóðið í Súðavík myndi einnig ganga upp sem sögu-
svið átakanlegrar stórslysamyndar, enda munu sár íslensku
þjóðarinnar seint gróa vegna atburðarins. Þann 16. janú-
ar 1995 féll snjóflóð á þorpið sem stendur við Álftafjörð. Af
þeim tuttugu og fimm húsum á svæðinu urðu átján íbúðar-
hús fyrir flóðinu. Björgunarlið, sjálfboðaliðar, lögreglu-
menn og læknar voru flutt sjóleiðis og spilaði djúpbáturinn
Fagranes stóran þátt í því. Fjórtán manns létust í snjóflóð-
inu og tíu slösuðust, en sá síðasti sem fannst á lífi var tólf
ára gamall drengur sem hafði legið í húsarústum í tæpan
sólarhring. Örlög fólksins sem lenti í flóðinu og þeirra sem
fyrstir voru á vettvang er efni í magnþrungna sögu sem ekki
þarf á neinu kryddi frá Hollywood að halda.
Hreint hjarta og „Hú“-llumhæ
(e. Clap Like a Viking)
Sigursögur lítilmagna þykja oft vera hollar fyrir sálina, jafn-
vel þegar svonefndir sigurvegarar komast ekki alla leið, Því
væri ekki óviðeigandi að kvikmynda söguna af landsliði
Íslands í knattspyrnu á Evrópumeistaramótinu árið 2016.
Myndin hefði alla burði til þess að verða að stórsmelli, en
eflaust ekki í Bretlandi. Ef til vill gæti Michael Bay útfært
eitthvað dramatískt með fótboltasenunum. Líklega þarf þó
að krydda aðeins bakgrunn aðalpersóna. Gylfi Sigurðsson
er til dæmis aðeins of fullkomið eintak til þess að það geti
verið sannfærandi. Gylfi þyrfti helst að vera skrifaður sem
drykkfelldur atvinnumaður sem er við það að leggja skóna
á hilluna út af meiðslum og sífelldum agabrotum. Hann er
kominn með pláss á togara og dreymir um að stofna eigin
útgerð. Röð tilviljana leiðir til þess að hann fær eitt tæki-
færi hjá glaðlegum landsliðsþjálfara með fullkomnar hvítar
tennur og endar með því að leiða þjóð sína á HM.
Sítt að aftan með söng í hjarta
(e. The Mullets Conquer Europe)
Það er löngu orðið tímabært að áhugi Íslendinga á
Eurovision-söngvakeppninni rati á hvíta tjaldið með ein-
hverjum hætti. Því er eflaust sterka sögu hægt að segja
af því þegar Pálmi Gunnarsson fór, ásamt Eiríki Hauks-
syni og Helgu Möller, með fyrsta framlag Íslands í keppn-
ina. Atburðarásin yrði vissulega léttgeggjuð og hjartnæm
saga um drauma, sítt að aftan, sönggleði og teymisvinnu
hljómsveitarinnar. Ekki kæmi annað til greina en að útfæra
þetta sem söngleik. Seinna meir væri hægt að skoða hug-
myndina að sjálfstæðri framhaldsmynd, ef Ísland lendir
einhvern daginn í fyrsta sæti í Eurovision. Til vonar og vara
mætti alveg fylgja þessu eftir með kómedíu um Silvíu Nótt
og þátttöku hennar í keppninni.
Trúður í valdastóli (e. Clown-in-Chief)
Pólitískir farsar hitta oft í mark hjá áhorfendum og væri þar
tilvalið að útfæra leikna kvikmynd um framboð Jóns Gnarr
til borgarstjórnar og sigurinn sem fylgdi í kjölfar baráttu
hans og Besta flokksins. Lars von Trier gæti unnið ýmislegt
úr þessu, jafnvel Oliver Stone. Það hafa furðulegri hlutir
orðið til.
Frumkvöðull í forsetann (e. First Lady)
Á móti er hægt að segja sláandi brautryðjendasögu af fram-
boði Vigdísar Finnbogadóttur til forseta, fyrstu konunni
sem bauð sig fram og var kosin til að gegna hlutverki þjóð-
höfðingja í lýðræðislegum kosningum. Jafnvel má tvinna
saman sögu af ævi, lífi og feril Vigdísar við snjóflóðin á
Súðavík og Flateyri, en það ár er talið hafa verið það erfið-
asta á embættisferli hennar. Með framúrskarandi leikkonu
í aðalhlutverkinu og beittu handriti væri verðlaunaefni hér
á ferð.
Pirraðir baunar, þorskastríðin og
nekt í búri
Sambandsslitin við Dani og stofnun lýðveldis 1944 er
eitthvað sem gæti verið sniðugt að kanna með rándýru
búningadrama. Hvað með að fjalla um þorskastríðin í
dýnamískum þríleik frá Ridley Scott með Christopher Plu-
mmer fremstan? Svo má alltaf snúa að smærri striga af
gjörningi Almars Atlasonar myndlistarnema, sem dvaldi
í glerkassa í Listaháskóla Íslands í heila viku, allsnakinn
og borðandi það sem gestir gáfu honum. Úr þessu gæti
orðið hress ádeila eða abstrakt, íslensk útgáfa af Cast Away.
Möguleikarnir á efniviðum eru takmarkalausir, en nektin
óneitanlega selur.
Hófí (e. Memoirs of an Icelandic Beauty)
Í öðru sviðsljósi má nefna Hólmfríði Karlsdóttur þegar hún
tók þátt í keppninni Ungfrú heimur árið 1985 og vann stóra
titilinn. Hún var þar fyrst íslenskra kvenna, en fleiri fylgdu
á eftir. Helst er að nefna að aðeins þremur árum síðar hlaut
Linda Pétursdóttir sama heiður og sannaði þá enn frem-
ur fyrir öllum heiminum að margar af fallegustu konum
heimsins kæmu frá Íslandi. Það er dramatík fólgin í því að á
hátindi frægðar sinnar hafi Hófí dregið sig alfarið í hlé.