Feykir - 28.11.2013, Síða 28

2 01 32 8
Ég skal ekki segja hvernig sú
hugmynd þróaðist að skrifa þessa
bók. Mig langaði að skrifa um eigið
líf út frá þekkingu minni á sögu og
á jafnréttismálum. Skoða sjálfa mig
sem fyrirbæri í sögunni. Um leið og
ég gæti þannig sagt frá eigin lífi þá
myndi ég fjalla um ættarsöguna sem
hefur frá unga aldri verið áhugamál
mitt. Og komið frá mér þekkingu
um sögu og málefni kynjanna sem
ég hef viðað að mér í háskólanámi
og lestri undangenginna ára. Þessa
þætti langaði mig að vefa saman í
einn þráð. Þegar ég fór að vinna með
Silju Aðalsteinsdóttur hjá Máli og
menningu varð áherslan smám saman
þyngri á persónusöguna.
Sigríður segir að hvatinn að
skrifunum hafi líklega verið sá að
afkomendur hennar gætu fræðst um
hana, um ættir hennar og þeirra og
kannski að rétta svolítið hlut sumra
kvenna í ættarsögunni, eða að koma
þeim á blað yfirleitt.
-Mig langaði alls ekki að skrifa
hefðbundna ævisögu þar sem ég tryði
lesendum fyrir lífi mínu í blíðu og
stríðu. „Enginn er eyland“ og um leið
og fólk segir frá t.d. erfiðum atvikum í
lífinu þá upplýsir það þætti sem snerta
líka annað fólk. Mér finnst spurning
hvort ég get leyft mér slíkt. Vissulega
fjalla ég um erfiða atburði í eigin lífi í
þessari bók, en ég reyni að gera það á
þann hátt að það særi engan. Stundum
nafngreini ég ekki fólk því áherslan er
á atvikið sjálft, ekki persónuna sem
lék á móti mér. Þannig lít ég líka á
þessa sögu sem eigin þroskasögu sem
ég flétta saman við söguna í víðara
samhengi.
Að sögn Sigríðar er sagan Alla
mína stelpuspilatíð talsvert skagfirsk.
Um eða upp úr miðri 19. öld settust
að á Mælifelli sr. Jón Sveinsson, sonur
Sveins Pálssonar landlæknis, og
Hólmfríður Jónsdóttir úr Reykjahlíð,
dóttir sr. Jóns Þorsteinssonar, ættföður
Reykjahlíðarættarinnar.
-Jón var prestur á Mælifelli til
dauðadags ef ég man rétt. Þessi ágætu
hjón voru langa-langafi og –amma
mín. Valgerður dóttir þeirra giftist
Alla mína
stelpuspilatíð
VIÐTAL
Páll Friðriksson
Sigríður K. Þorgrímsdóttir tekur þátt í jólabókaflóðinu
Sigríður Kristín Þorgrímsdóttir frá Garði í
Mývatnssveit, nú búsett á Króknum, tekur þátt í
bókaflóðinu ógurlega með sögu sem hún nefnir
Alla mína stelpuspilatíð. Sigríður á ekki langt að sækja rithæfileika
sína en foreldrar hennar voru þau Jakobína Sigurðardóttir rithöf-
undur og Þorgrímur Starri Björgvinsson, landsþekktur hagyrðingur
og bóndi í Garði. Feykir hafði samband við Sigríði og forvitnaðist
um bókina og tengsl hennar við Skagafjörðinn.
Alltaf stutt í húmorinn hjá Sigríði. Mynd: Jóhann Páll Valdimarsson.
Þorgrími Bjarnasyni á Starrastöðum
og Þorgrímur Starri faðir minn hét
í höfuðið á bænum, þótt mamma
hans væri ekki uppalin þar. Stefanía
föðuramma hafði mætur á skagfirsku
rótunum sínum. Ég á sem sagt ættingja
í Lýtingsstaðahreppi og ver mitt ágæta
frændfólk með kjafti og klóm ef á þarf
að halda, segir Sigríður sem fannst
vel við hæfi að dóttir hennar, fædd á
Króknum, fengi nafnið Valgerður, þar
sem nú var afkomandi Valgerðar á
Starrastöðum kominn aftur á svæðið.
Húmor er
vanmetin auðlind
-Og úr því ég er að ræða tengingar
við Skagafjörð þá má ekki gleyma
því að þessi bók er skrifuð hér. Ég
hef auðvitað aðeins frítíma minn til
slíkrar iðju, annars er ég í fullu starfi
á Byggðastofnun og það útheimtir
miklar fjarvistir. En í frístundum
skrifaði ég og þegar ég þurfti að hugsa
fór ég í fjöruna. Við Króksarar eigum
þessa ótrúlegu náttúruperlu, fjöruna
og ólgandi hafið með útsýn á eyjarnar
fögru. Enginn staður er jafn vel fallinn
til íhugunar. Þar má æða um og tala
upphátt við sjálfan sig við undirspil
brimsins.
Hönnuður kápunnar heitir Jón
Ásgeir Hreinsson og er snillingur að
mati Sigríðar og segir hún að kápan sé
einstaklega falleg og margir hafi nefnt
það við sig.
-Umhverfið sem er bakvið myndina
er reyndar sótt í mína heimasveit,
Mývatnssveitina. En þegar ég fékk
útlitstillöguna senda í tölvupósti og
sá hana í símanum mínum var ég á
leið í fjallgöngu á Glóðafeyki. Svo mér
dettur gjarnan Glóðafeykir í hug þegar
ég horfi á þessa kápumynd. Þannig
tengjast mínar tvær heimabyggðir,
eins og ég tengist þeim margföldum
böndum.
Sigríður segist hafa verið sískrifandi
lengst af, starfað sem blaðamaður,
skrifað í gegnum framhaldsskóla og
háskóla. Hún segir að þótt þetta sé e.t.v.
hennar fyrsta bók sem vekur athygli,
þá hefur hún skrifað fleiri bækur og
bókarhluta. Fyrsta bókin fjallaði um
sögu garðyrkjunnar á Íslandi og sögu
Félags garðyrkjumanna. Sú bók var
gefin út í litlu upplagi og ekki seld í
bókabúðum. Þá gaf Nýja bókafélagið
út eftir hana kennslukver um
upplýsingaöldina, þ.e. þá átjándu.
-Loks má nefna að ég átti hálft
bindi af Sögu Stjórnarráðsins og það
er mikið rit svo þetta er ekki lítið. Þess
utan hef ég skrifað margar blaða- og
tímaritsgreinar, ritstýrt bókum og ekki
má gleyma öllum skýrslunum sem ég
hef skrifað á mínum 10 ára starfsferli
á Byggðastofnun. Kannski er sumt
af þessu lesefni til að sofna yfir, en
ég reyni þó að vera aldrei leiðinlegur
penni, segir Sigríður og bæti við að
húmor sé reyndar vanmetin auðlind.
Hún beitir honum óspart í þessari
nýútkomnu bók en lætur gamanið
samt aldrei yfirskyggja efnið.
-Pabbi minn var þekktur
hagyrðingur og húmoristi og skemmti
oft á samkomum. Ég hef stundum
fengið að vera fyndin á samkomum í
góðum hópi í heimabyggð á Króknum
og veit fátt skemmtilegra. Því fer þó
fjarri að ég fari með eintóm gamanmál
í bókinni minni enda fylgir öllu gamni
nokkur alvara. Rauður þráður er samt
sá að konan sem bókin fjallar um,
þ.e. ég, sé ekki að líta um öxl í reiði
eða biturleika, heldur með skilningi
og umburðarlyndi. Líka með gleði og
húmor.
Bókinni hefur verið tekið feykilega
vel og hafa móttökurnar komið Sigríði
ánægjulega á óvart og gagnrýnin hefur
verið jákvæð enda segir Sigríður að
fjölmargir hafi sett sig í samband við
sig og viljað ræða efni bókarinnar.
-Sumir segjast hafa hlegið og grátið til
skiptis. Er hægt að biðja um meira?,
spyr Sigríður að lokum.