Morgunblaðið - 02.10.2017, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. OKTÓBER 2017
✝ Sigurður Páls-son fæddist 30.
júlí 1948 á Skinna-
stað í N-Þingeyjar-
sýslu. Hann lést á
Landspítalanum í
Kópavogi 19. sept-
ember 2017.
Hann var sonur
sr. Páls Þorleifs-
sonar, prófasts á
Skinnastað í Axar-
firði, f. 23. ágúst
1898 á Hólum í Hornafirði, d. 19.
ágúst 1974, og konu hans Guð-
rúnar Elísabetar Arnórsdóttur,
f. 22. desember 1905 á Hesti í
Borgarfirði, d. 18. nóvember
1983.
Systkini Sigurðar eru 1) Jó-
hanna Katrín, bankastarfs-
maður og myndlistarkona, f.
10.2. 1933, d. 24.1. 2017, 2) Stef-
án, bankastjóri, f. 7.12. 1934, 3)
Þorleifur, sýslumaður, f. 17.6.
1938, og 4) Arnór Lárus, fram-
kvæmdastjóri, f. 21.4. 1943.
Sigurður kvæntist hinn 26.
júní 1987 Kristínu Jóhannes-
dóttur kvikmyndaleikstjóra, f.
17. nóvember 1948. Sonur
þeirra er Jóhannes Páll mark-
aðsfræðingur, f. 20. mars 1987.
Sigurður lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum í Reykja-
vík, stundaði frönskunám í Tou-
ance Française um skeið og for-
maður Rithöfundasambands
Íslands.
Sigurður hlaut fjölda viður-
kenninga fyrir störf sín. Ljóða-
bók hans Ljóð námu völd var til-
nefnd til Bókmenntaverðlauna
Norðurlandaráðs árið 1993. Sig-
urður hlaut Íslensku bók-
menntaverðlaunin fyrir Minnis-
bók árið 2007 og hafði þá áður
verið tilnefndur fyrir ljóðabæk-
urnar Ljóðlínuskip (1995) og
Ljóðtímaleit (2001).
Sigurður var valinn borgar-
listamaður Reykjavíkurborgar
á tímabilinu 1987-1990, var
veittur riddarakross Orðu lista
og bókmennta (Chevalier de
l’Ordre des Arts et des Lettres)
af menningarmálaráðherra
Frakklands árið 1990, og Frakk-
landsforseti sæmdi hann ridd-
arakrossi Frönsku heiðursorð-
unnar (Chevalier l’Ordre
National du Mérite) árið 2007. Á
degi íslenskrar tungu árið 2016
hlaut hann verðlaun Jónasar
Hallgrímssonar.
Á nýársdag 2017 veitti forseti
Íslands Sigurði fálkaorðuna fyr-
ir framlag til íslenskra bók-
mennta og menningar. Vorið
2017 veittu Rithöfundasamband
Íslands og Landsbókasafn Ís-
lands Sigurði Maístjörnuna fyrir
ljóðabókina Ljóð muna rödd.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 2. októ-
ber 2017, klukkan 15.
louse og París og
nam leikhúsfræði
og bókmenntir í
Sorbonne. Hann
lauk einnig námi í
kvikmyndaleik-
stjórn.
Sigurður fékkst
einkum við ritstörf
og þýðingar. Fjöl-
margar ljóðabækur
hafa birst á prenti
eftir Sigurð, sú
fyrsta kom út 1975 undir heitinu
Ljóð vega salt. Hann ritaði einn-
ig skáldsögur, samdi fjölda leik-
rita, sjónvarps- og útvarpshand-
rit og óperutexta. Hann var eitt
af Listaskáldunum vondu 1976.
Ljóðabækur hans hafa verið
þýddar á fjölmörg erlend tungu-
mál, m.a. búlgörsku og kín-
versku. Árið 1994 kom út tví-
tyngd útgáfa ljóða hans hjá
Editions de la Différence í París
í þýðingu Régis Boyer, deildar-
forseta Skandinavísku deildar
Sorbonne-háskóla. Stórt úrval
ljóða Sigurðar í enskri þýðingu
árið 2014 undir titlinum Inside
Voices, Outside Light.
Sigurður fékkst við ýmis störf
auk ritstarfa. Hann var frétta-
ritari, leiðsögumaður, kennari
og starfaði við sjónvarp og kvik-
myndir. Hann var forseti Alli-
Við andlát Sigurðar bróður
míns hvarflar hugurinn til upp-
vaxtarára okkar á Skinnastað í
Öxarfirði.
Á æskuheimili okkar var hann
jafnan kallaður Siddi og alla tíð
síðan innan fjölskyldunnar, en var
þekktur sem Siggi Páls meðal
vina og kunningja.
Siddi var yngstur okkar fimm
systkinanna. Snemma komu í ljós
eiginleikar sem voru alla tíð síðan
lýsandi fyrir hann; einstök ljúf-
mennska, sérstakur og hlýr húm-
or, hugmyndaauðgi og næmi fyrir
því fagra. Hann var skemmtilegur
og gefandi og sóttust allir eftir ná-
vist hans.
Hann lærði snemma að lesa og
skrifa og hélt dagbækur og annála
frá því hann varð skrifandi. Siddi
var ekki nema fimm ára þegar
hann svaraði þeirri sígildu spurn-
ingu „hvað ætlarðu að verða þegar
þú ert orðinn stór“. Hann ætlaði
að verða gullsmiður, listmálari og
rithöfundur. Hann lagði snemma
aðaláhersluna á hið síðastnefnda,
því upp frá þessu hóf hann að
skrifa örsögur sem hann færði
systkinum og foreldrum.
Sidda nægði ekki að lifa í þeim
veruleika sem hann var fæddur í
heldur skóp hann einnig sinn eigin
heim. Hann stofnaði heilt sveitar-
félag sem hann nefndi Fögrusveit,
með bæjum, fólki og búfénaði.
Daglega flutti hann heimilisfólk-
inu á Skinnastað fréttir af lífinu í
Fögrusveit og atburðum sem þar
gerðust. Oft voru þeir spaugilegir
og vöktu kátínu hjá áheyrendum.
Að kenna sveitina sína við fegurð
er afar lýsandi fyrir viðhorf hans
fyrr og síðar.
Samband Sidda við foreldra
okkar var mjög náið og byggðist á
gagnkvæmri væntumþykju og
virðingu. Þeim var snemma ljóst
að hann var gæddur hæfileikum
sem skylt var að rækta og hlúa að.
Hann las námsefni barnaskól-
ans að meira eða minna leyti áður
en hann hóf formlegt skólanám.
Eftir fullnaðarpróf úr barnaskóla
las hann námsefni 1. og 2. bekkjar
gagnfræðaskóla undir leiðsögn
föður okkar, sem var afburða-
kennari. Í Bernskubók lýsir hann
samstarfi þeirra feðga, hvernig
námið var skipulagt og hvernig
nemandinn hafði um framvindu
þess að segja. Móðir okkar lagði
sitt af mörkum við kennsluna.
Hún bar gott skynbragð á íslenskt
mál og hafði góð tök á enskri
tungu. Siddi settist í landspróf-
sdeild Hagaskóla í Reykjavík og
var þá árinu yngri en aðrir nem-
endur.
Í minningabókum sínum lýsir
Siddi lífshlaupi sínu frá barnæsku
og þar til hann lýkur námsdvöl í
Frakklandi. Lesendur fylgjast
með því hvernig sveitadrengurinn
Siddi breytist í borgarbarnið
Sigga Páls og loks í heimsborg-
arann Sigurð Pálsson. Þrátt fyrir
að heimsmynd hans stækkaði og
hann sækti þekkingu og reynslu
til framandi menningarheima
slitnuðu rætur bernskunnar aldr-
ei. Hann var alla tíð sveitarstjóri
Fögrusveitar. Í einu ljóða sinna
segir hann:
Hvað sem hver segir
er fegurðin ekki skraut
heldur kjarni lífsins
Við fjölskyldan vottum Krist-
ínu og Jóhannesi Páli innilega
samúð okkar.
Þorleifur.
Minningar mínar um Sigurð
mág minn spanna langan tíma.
Hann var aðeins átta ára þegar ég
tengdist fjölskyldunni á Skinna-
stað. Hann var eftirminnilegt
barn, smávaxinn, fríður, glaður,
frjálslegur og afar skemmtilegur.
Þó ekki framhleypinn. Níu ára
gamall var hann nemandi minn í
skólanum í Lundi í Öxarfirði. Fá-
mennur heimavistar- og heima-
göngu-skóli. Skólinn var dæmi-
gerður sveitaskóli á þeim tíma.
Nemendur aðeins 18 á aldrinum
9-15 ára. Þá þekktist ekki hugtak-
ið einstaklingsmiðað nám en starf-
ið gat ekki verið meira í samræmi
við það hugtak. Í þessum hópi
undi Sigurður sér vel. Afar bráð-
þroska til náms, tók það sem
skemmtilegum leik. Naut sín best
með 12 ára nemendum sem voru
að ljúka svokölluðu fullnaðarprófi.
Hann hafði það að leik, frá því
hann var læs og skrifandi, að
semja sögur og skrá. Það hefur
varðveist að minnsta kosti ein lítil
bók frá þeim tíma sem hann sendi
Hönnu systur sinni að gjöf. Þá var
það einnig snemma leikur hans að
reikna dæmi úr reikningsbókum
Elíasar Bjarnasonar undir hand-
leiðslu föður síns og móður.
Nokkrum árum síðar kom Sig-
urður til Reykjavíkur og hóf þar
nám í landsprófsdeild Hagaskóla.
Þá bjó hann hjá okkur, Stefáni
bróður sínum og fjölskyldu okkar.
Eins og áður naut hann sín vel í
náminu og félagsskapnum og var
fljótur að samlagast nýju um-
hverfi. Alltaf jafn glaður og
skemmtilegur. Það er ánægjulegt
að minnast hans sem barns og
unglings og síðast en ekki síst að
fylgjast með velgengni þeirra
hjóna á sviði lista og menningar og
ótrúlegt hvað Sigurður var frjór
og skapandi til hinstu stundar.
Arnþrúður Arnórsdóttir.
Sigurður föðurbróðir minn er
14 árum eldri en ég og 14 árum
yngri en faðir minn Stefán. Hann
var mitt á milli okkar. Ég útskýrði
gjarnan að það væri jafn langt á
milli mín og Sigurðar og hans og
pabba. Ég skil ekki núna af hverju
ég sagði ekki jafn stutt.
Ein af ljóslifandi minningum
mínum er einmitt frá því að ég var
14 ára og hann nýkominn heim úr
ævintýraför frá Kína. Á mynd
sem til er er hann klæddur maó-
fötum fyrir framan bókahilluna
heima. Það grillir í plötuspilarann
í einu horninu. Bækur, tónlist,
stíll. Það tilheyrir Sigurði. Þegar
ég horfi á myndina leiði ég hugann
að fyrirbærinu sem var Sigurði
svo hugleikið. Minning um minn-
ingu. Hvað er minning og hvað er
minning um minningu? Í minning-
unni var ég líka við hliðina á hon-
um, jafn grannholda. Þegar ég
leitaði uppi myndina sé ég að hann
er einn á myndinni.
14 ár. Tvisvar sinnum sjö.
Númeralógía og tölfræði, það var
Sigurði svo hugleikið. Endurtekn-
ing. Ég hugsa um staði og stemn-
ingu. Nafn á stað kallar fram hug-
hrif. Sigurður var meistari í að
kalla fram hughrif staða. Ég vissi
hvernig Mýrin, já Le Marais heit-
ir Mýrin hjá Sigurði, liti út áður en
ég hafði nokkurn tíma komið
þangað. Ljóðin hans, minninga-
bækurnar, já allt sem hann ritaði,
kalla fram svo sterkar myndir og
svo mikla hlýju. Sigurður málaði
með orðum. Með hlýjum litum.
Mikið lifandis skelfing leit ég
upp til hans og hef gert alla tíð.
Fyrr á öldum var litið svo á, að
hluti af þroska sérhvers manns
væri að eignast velgjörðarmenn
eða lærifeður eða meistara. Fyrir
mér hefur Sigurður verið sitt lítið
af hverju af þessari þrenningu.
Hjá Sigurði var einmitt svo margt
í þrenningum. Ljóðabækurnar
voru alltaf þrjár í hverjum flokki.
Minningabækurnar þrjár. Þau
voru þrjú, hann, Kristín og Jó-
hannes Páll.
Þegar ég hugsa til Sigurðar
kemur eftirfarandi mynd upp í
hugann: Hann er að segja frá ein-
hverju sem opnar augu manns og
víkkar sjóndeildarhringinn. Hann
lýkur frásögninni með hnyttnum
endi. Hann hlær og tekur bakföll
af hlátri. Hendurnar líða um loftið
á eftir hlátrinum.
Helga I. Stefánsdóttir.
En langt til hafs regnboga litróf undi.
Lífsviljinn skaut þar upp höfði, á sundi.
(Sigurjón Friðjónsson 1940)
Siddi, föðurbróðir minn, var tíu
árum eldri og nennti alls ekki að
flokka póstinn heima á Skinna-
stað; Adam á Tóvegg, Karl í
Tungu, Guðmundur á Ærlæk. Það
var verk fyrir einn fimm ára, sem
þá þurfti víst að kunna að lesa. Á
meðan ég flokkaði póstinn gat
Siggi hlustað á Stones og Dylan
og lesið Dylan Thomas, óáreittur
þarna undir norðurheimskauts-
baug, norður í Öxarfjarðarhreppi.
Ess Pé kenndi mér sem sagt að
lesa en verkfærið, vopnið, var ekki
Litla gula hænan heldur Tíminn
og vatnið, ljóðabálkur Steins
Steinarr – uppáhald Pálssonar á
þessum tíma.
Hann kenndi mér síðan allt; að
hugsa, hugsa stórt, að lesa, jafnvel
milli línanna, hann var fyrsti og
eini heimsborgarinn sem ég hef
hitt. Það kennir manni.
Sigurður Pálsson var merkileg-
ur maður, maður orða, orða sinna,
stór maður, sem var svo líkamlega
fíngerður að ég hef velt því fyrir
mér alla ævi hvernig svo stórt
hjarta sem Siggi Páls bar innra
með sér rúmaðist þar. Hann var
ekki bara gott skáld, hann var
góður maður. Risi.
Páll Stefánsson.
561-1210 Sigurður Pálsson,
lestu inn skilaboð eftir hljóðmerk-
ið.
Alltaf þótti mér jafn gaman að
hringja í frænda minn í þetta
númer. Hann hringdi alltaf til
baka og yfirleitt alltaf mjög fljótt.
Þeir eru ekki margir sem eru með
gamla góða símsvarann ennþá.
Sigurður er sennilega eini maður-
inn sem ég veit um sem átti ekki
farsíma. Allavega vissi ég ekki um
þann síma.
Eins og hann orðaði það svo
snilldarlega þá var óþarfi að vopn-
ast slíku apparati.
Við Sigurður þekktumst vel.
Hann var ákaflega bóngóður og
þurfti ég stundum að leita til hans
vegna ýmissa mála. Allt var þetta
frá því að hjálpa mér að semja
ræður eða þýða úr frönsku út af
atvinnu minni.
Það var gaman að tala við hann
um mismunandi hluti og vakti
ávallt athygli hversu víðlesinn
hann var. Hann vissi um alla skap-
aða hluti og þegar við töluðum t.d.
um bíla þá fræddi hann mann um
ótrúlegustu hluti.
Sigurður átti lengi vel Saab-bif-
reið og held ég að hann hafi smitað
Saab-áhuganum víða, því á tíma-
bili voru nokkrar slíkar bifreiðar í
fjölskyldunni.
Að hlusta á Sigurð halda ræðu
var unaður. Þvílík ræðusnilld.
Held ég hafi aldrei heyrt mann
nokkurn tímann tengja hluti sam-
an eins og hann gerði. Þetta á sér-
staklega við þegar hann notaði töl-
ur. Hann var meistari í að halda
fólki við efnið því öruggt var að
engin greip fram í þegar hann tal-
aði.
Við fjölskyldan vottum Krist-
ínu og Jóhannesi Páli okkar
dýpstu samúð. Guð veri með ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Páll Arnórsson.
Samstarf og vinátta okkar Sig-
urðar stóð í þrjátíu ár. Við áttum
góðan fund í sumar og litum yfir
farinn veg og vorum sammála um
að ekki væri hægt að hugsa sér
betra samstarf útgefanda og höf-
undar og vorum ansi lukkulegir
hvor með annan. Það bar hrein-
lega aldrei skugga á samvinnuna.
Ekki að það sé óeðlilegt að nún-
ingur verði í slíku samstarfi en til
hans kom aldrei í okkar tilviki. Við
ræddum alltaf málin í gleði og al-
vöru og vorum alltaf sammála um
niðurstöðuna. Ég er óendanlega
þakklátur fyrir. Sigurður gaf okk-
ur ekki bara einstakan skáldskap
sinn. Hann var sjálfur lifandi
skáldskapur. Það var alltaf gam-
an. Hann var í senn ærslafullur og
djúpt hugsandi og ævinlega með
óvænt sjónarhorn á alla hluti. Að
skilnaði tekst á sorg yfir að missa
þennan einstaka heiðursmann og
gleðin yfir að hann skildi skilja eft-
ir sig einstakan og óvenju heild-
stæðan skáldskap þar sem hann
lifir sjálfur að eilífu. Hann hafði
mikið að gefa og gerði það af
miklu örlæti. Í jafnvel stuttu
spjalli fyllti Sigurður viðmæland-
ann af trú á lífið og manneskjuna.
Það er ekki lítil gjöf til okkar sem
kynntumst honum og verður okk-
ur áskorun um að lifa í gleði og
bjartsýni.
Þegar ég skipti um útgáfuvett-
vang átti Sigurður hugmyndina að
nýtt útgáfufyrirtæki bæri upp-
hafsstafi mína JPV. Það fannst
mér ekki góð hugmynd og sagði
honum að það væri alltof yfirlæt-
islegt. Hann gaf lítið fyrir það og
undirstrikaði að það væri ég per-
sónulega sem hann fylgdi í þessa
göngu og því ætti útgáfan að bera
mína upphafsstafi. Við því átti ég
ekkert andsvar og þar með var
það ákveðið.
Það er skrýtið en satt að eina
vandamál útgefanda Pálssonar
var háttvísi hans og ljúfmannleg
framganga. Hann sótti málin aldr-
ei af offorsi heldur af kurteisi og
með skynsamlegum rökum. Þegar
hann nálgaðist mig á þann eina
hátt sem honum var eðlilegur var
ansi erfitt ef ekki ómögulegt að
fallast ekki á tillögur hans sem
bornar voru svo fallega og fag-
mannlega fram. Ég varð hrein-
lega að setja mig í stellingar til að
láta ekki allt eftir honum og af-
henda honum tékkheftið.
Ég og Forlagið vottum Krist-
ínu, lífsförunaut hans, og Jóhann-
esi Páli, einkasyni þeirra, dýpstu
samúð.
Góða ferð, elsku vinur.
Jóhann Páll Valdimarsson.
Siggi hefur sagt að minnið end-
urskapi og hafi til þess fullt leyfi.
Ég man glöggt hvernig birti yfir
Vesturbænum fyrir meira en
hálfri öld eitt haustið þegar hann
var allt í einu mættur á svæðið,
þessi granni og kviki prófastsson-
ur frá Skinnastað. Hvar sem hann
kom fylgdi honum kátína, ærsl.
Andlitið gliðnaði þegar hann
brosti og hann hló þannig að mað-
ur gat allt eins átt von á að hann
lyppaðist niður eða liðaðist sund-
ur. Hann var minni en jafnaldr-
arnir en samt á undan þeim í
skóla, tók því auðveldlega bæði
upp fyrir og niður fyrir sig í vin-
áttu og umgengni, enda vissi hann
ekkert um aldursskiptingu og ár-
ganga, hafði varla í skóla komið
fyrr en í Hagaskólann.
Æringinn var skáld. Og með
því reyndist honum vera mikil og
vaxandi alvara þó aldrei sæi hann
ástæðu til að vera mjög alvarlegur
yfir því, hvað þá hátíðlegur. Hann
hafði alltaf opið á milli, kætin og
alvaran vógust á, ljóð vógu salt.
Kynslóðabil þekkti hann aldrei.
Þegar ég kvaddi Sigga á líkn-
ardeildinni fáeinum dögum fyrir
andlátið vorum við Unnur á leið til
Parísar. Ég sagðist ætla þangað
sem sérlegur sendiboði hans og
bað um verkefni. Hann svaraði því
til að umfram allt skyldi ég flanera
og nefndi nokkra staði sem vel
mættu fá kveðju. Nítjánda sept-
ember þræddi ég St. Michel-bú-
luvarð upp á Mont-
parnasse-búluvarð og kom við á
La Closerie des Lilas og Select.
Stóð svo allt í einu frammi fyrir
bókabúðinni Les nourritures
terrestres (sbr. Ljóð námu völd,
bls. 57 og Minnisbók, bls 33).
Fannst það eins og vitrun og vildi
inn en allt var læst. Þegar andláts-
fregnin barst um kvöldið mundi
ég að mér hafði fundist eins og
dimmdi yfir borg ljósanna meðan
ég knúði dyra.
Far vel, vinur og kollegi. Hafðu
heila þökk fyrir örlæti og bón-
gæði, ráðgjöf, innblástur og órofa
tryggð.
Við Unnur, synir og fjölskylda,
vottum Kristínu og Jóhannesi
Páli, bræðrum Sigga og ættmenn-
um öllum okkar dýpstu samúð.
Þórarinn Eldjárn.
Á latínu er köllun og rödd sama
orðið. Og þá er venjulega átt við
rödd Guðs innra með manninum.
Hjá Sigga var það rödd ljóðsins.
Og þeirri rödd hlýddi hann skil-
málalaust frá unga aldri. Oft er
ætlast til að skáld séu hátíðleg, en
því fór víðs fjarri með Sigga, þvert
á móti var hann fullur af ærslum.
Gleymum aldrei hvað hann var
skemmtilegur. Honum var svo
eiginlegt að glæsa allt sem hann
kom nærri. Um tíma átti hann
gamlan Saab og þreyttist aldrei á
að útmála hvílíkur eðalvagn hann
væri, framleiddur af flugvélaverk-
smiðjunni Saab, eiginlega væri
þetta flugvél. Ósjálfrátt fór maður
að líta út um gluggana.
Leikhúsið stóð Sigga nærri.
Hann sló því gjarnan fram að syn-
ir presta væru fæddir til að vera
leikskáld og sem prestssonur upp-
lifði hann snemma þegar hvers-
dagsleikinn breytist í leikhús og
faðirinn klæðist í kjól og timbur-
húsið sem alla jafna stóð autt og
tómt fyllist af tónlist og söng.
Enda fór Siggi rakleiðis til
Frakklands að loknu stúdents-
prófi að læra leikhúsfræði. Stór-
borgin París lét honum vel. Æða-
slátturinn, intensítetið. Og þar
bætti Siggi í frekar en hitt. Hann
gat aldrei séð glymskratta í friði,
ekki heldur sjálfsala. Það fór allt á
45 snúninga þar sem hann var
nærri. Að koma aftur til Reykja-
víkur var líkt og að fara frá djúk-
boxi yfir í stöðumæli. „Mig minnti
að þessi borg væri brosandi kona“
segir um Reykjavík í einu ljóða
hans frá þessum tíma. En eftir
áralanga nærveru Sigga í miðbæ
Reykjavíkur var ekki laust við að
hún væri farin að brosa á ný.
Siggi var margir, til að mynda
þegar hann breyttist eins og hendi
væri veifað í félagsmálatröll.
Fyrst sem forseti Alliance fran-
çaise og tók þar við keflinu af Vig-
dísi Finnbogadóttur, en saman
höfðu þau breytt félagi sem var í
skorðum gamalla Frakklandsvina
í lifandi menningardagskrá sem
kynnti margt af því sem þá var í
gróskunni hér heima sem ytra. Nú
kom í ljós hve Sigga var lagið að fá
fólk til liðs við sig og hélt áfram
eftir að hann var kjörinn formaður
Rithöfundasambands Íslands. Þar
sýndi hann á sér hlið samninga-
mannsins lipra sem fólst kannski í
því að hann heyrði aldrei þegar
viðmælandinn sagði nei og hélt
áfram eins og hann hefði sagt já.
Margir minnast nú kennarans,
leiðbeinandans, uppörvandans.
Siggi var ævinlega jafnaldra því
sem var í mótun, því sem var í
sköpun, því sem greri. Nemend-
um sínum var hann sannkallaður
ljósfaðir. Honum var svo lagið að
ljúka upp heimum. Og sjálfur
hætti hann ekki að ljúkast upp.
Margir létu segja sér tvisvar þeg-
ar hann steig í ræðustól á mót-
mælafundi á Austurvelli þar sem
hann flutti herhvöt gegn undan-
brögðum og undirferli stjórn-
málamanna.
Var það af því að hann vissi
undirniðri að hverju dró? Að hon-
um var skammtaður tími? Lengi
verður í minnum hafður loka-
spretturinn þegar hann fársjúkur
sendi frá sér hverja bókina á fæt-
ur annarri. Í síðustu uppskeru átti
hann auk ljóðabókarinnar Ljóð
muna rödd, tvær bækur þýddar,
þar af var önnur Uppljómanir eft-
ir eftirlætisskáldið hans, Arthur
Rimbaud.
Ljóð muna rödd. Að sjálfsögðu
hefur hún átt að verða upphaf að
Sigurður Pálsson HINSTA KVEÐJA
Sumir eru gluggi. Og
vissara að vera nærstaddur
vilji maður sjá út í heiminn.
– Þakka þér fyrir að þú
fikraðir þig eins og sól inn í
vitund dagsins. Og fyrir
vatn í geislandi skál. Geisl-
andi vatn í skál.
Saknaðarfull vinar-
kveðja,
Hjalti Rögnvaldsson leikari.