Morgunblaðið - 12.01.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
✝ Ingvar Stef-ánsson fæddist
19. mars 1958 í
Reykjavík. Hann
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut 2. janúar
2018.
Foreldrar hans
voru Stefán Jóns-
son, f. 6.1. 1931, d.
8.8. 2011, og Eva
Óskarsdóttir, f.
12.4. 1934, d. 22.1. 2015.
Systkini Ingvars eru Mar-
grét, f. 10.9. 1954, Ásta Edda,
f. 4.1. 1962, og Ellert Kristján,
f. 27.6. 1969.
Eiginkona Ingvars er Ás-
laug Hartmannsdóttir, f. 5.11.
1958. Börn Ingvars og Ás-
laugar eru: 1) Kristín Ósk, f.
29.10. 1984. Maki hennar er
Emil Hjörvar
Petersen, f. 7.5.
1984. 2) Hart-
mann, f. 15.3.
1989. Barnabörn
Ingvars eru Ronja
Áskatla Petersen,
f. 20.9. 2015, og
Þrándur Alvar
Petersen, f. 8.7.
2017.
Ingvar var
lærður pípu-
lagningameistari. Hann vann
lengst af hjá Íslenskum að-
alverktökum. Einnig vann
hann hjá Frumherja og nú síð-
ast hjá Félagsbústöðum
Reykjavíkurborgar.
Útför Ingvars fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, 12. janúar 2018, og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku pabbi okkar, það er sárt
að þurfa að kveðja þig svona fljótt
en við finnum huggun í því að þú
þjáist ekki lengur og fáir að hvíla í
friði. Þú varst okkur góður faðir,
hlýr og þolinmóður, vildir allt fyrir
okkur systkinin gera og settir
okkur ávallt í fyrsta sæti. Einnig í
veikindunum, enda varstu mjög
ákveðinn í að við héldum áfram
okkar daglega lífi. Þú sýndir
hvernig við getum tamið okkur
vinnusemi og heiðarleika og þú
gafst okkur frelsi til að gera mis-
tök og læra af þeim, sem er okkur
verðmætt um ókomna tíð. Ótal
margar minningar koma fram
þegar við skrifum þessa grein,
minningar sem við munum geyma
í hjarta okkar. Við söknum þess að
grínast með þér og að kalla fram
bros þitt. Takk fyrir alla þá ást og
hlýju sem þú gafst okkur, takk
fyrir að vera elskulegi pabbi
okkar.
Kristín Ósk og Hartmann.
Ingvar, tengdafaðir minn og afi
barnanna okkar Kristínar, var
yfirvegaður og góðhjartaður mað-
ur sem verður sárt saknað.
Skömmu eftir að við Kristín byrj-
uðum saman komst ég að því
hversu náin hún var pabba sínum
og hversu mikið traust hún bar til
hans. Og það var auðvelt að sjá
hvers vegna.
Ingvar hlustaði vel á alla þá
sem hann talaði við, sá hið góða í
fólki, hafði heilmikla og oft lúmska
kímnigáfu og gat talað um hvað
sem var. Æðruleysi hans og þýð-
lyndi gerði það að verkum að hægt
var að kynnast honum vel og eftir
því sem á leið gat ég talað við
tengdaföður minn um allt milli
himins og jarðar.
Handlagnari manni hef ég ekki
áður kynnst. Bersýnilega naut
hann þess að dytta að hverju sem
var og oft þegar hann gekk til
verks eða sýndi okkur hvernig
ætti að laga eitthvað kviknaði
áhugi á ýmsu sem maður hafði
ekki hugmynd um að manni ætti
eftir að finnast áhugavert. Ingvar
var skýr og einbeittur og leið-
beindi vel, hvort sem það varðaði
verklag eða að ráðleggja börnun-
um sínum. Hann fyllti mann vissu
um að til væri lausn á öllum
vandamálum.
Ég þekkti Ingvar í rúm ellefu
ár og hlakkaði til að kynnast hon-
um enn betur, sérstaklega eftir að
börnin okkar fæddust. Áður hafði
ég séð hversu vel hann ræktaði
sambandið við börnin sín, hversu
góður faðir hann var, og þegar
hann tók barnabörnin, Ronju og
Þránd, í fangið í fyrsta skipti var
augljóst að þau voru í öruggum
höndum; vandvirkni hans og vin-
semd skilaði sér í nærgætni og
hlýju. Ég vildi óska þess að ung
börnin okkar hefðu fengið meiri
tíma með afa sínum, en í staðinn
munum við halda minningum um
hann lifandi og leyfa þeim þannig
að kynnast honum betur. Með
þakklæti fyrir allt sem þú færðir
okkur – hvíldu í friði, afi Ingvar.
Emil Hjörvar Petersen.
Ingvar, ég skal reyna að vera
ekki væmin, ég veit þú þoldir það
ekki.
Þú varst alltaf svo hógvær og
spar á að láta ljós þitt skína. En
þegar þú hrökkst í gang með
brandarana og sögurnar þá lágum
við í hlátri.
Fyndnasti og skemmtilegasti
maður í heimi í mínum augum. Ég
man í gamla daga þegar þú varst
að svæfa Ella litla bróður, að þá
laumuðumst við mamma oft inn í
herbergi til að hlusta líka á sög-
urnar, sem þú skáldaðir upp á
staðnum. Elli sofnaði að sjálf-
sögðu ekkert því það var svo gam-
an og við mamma skríktum af
hlátri.
Þú varst mér fyrirmynd í einu
og öllu og ótrúlegt hvað þú nenntir
að hafa litlu systur í eftirdragi.
Stundum fékkstu samt alveg nóg
og sagðir að ég væri leiðinleg, en
þá sagði ég bara „nei, ég er ekkert
leiðinleg“ og þá var það búið.
Þú kenndir mér að lesa, spila,
stríða, slást, hlusta á almennilega
tónlist og í raun ólstu mig mest
upp. Pabbi var alltaf að vinna fram
á nótt á þessum árum og mamma
var jú alltaf að spila á orgelið.
Kannski aðeins ýkt en ég er bara
að reyna að vera fyndin fyrir þig.
Við vorum stundum saman í
herbergi og þá var alltaf allt full-
komið á þínum helmingi, en eins
og sprengja mín megin. Þú vildir
alltaf hafa snyrtilegt í kringum þig
og allt á sínum stað. Dótið þitt
voru gersemar, sem þú passaðir
svo vel. Allt heilt og vel um gengið.
Þannig maður varstu, „heill og
sannur“.
Allir sem þig þekktu báru virð-
ingu fyrir þér. Þú varst alltaf að
hjálpa en það mátti aldrei hjálpa
þér. Þú varst alltaf að dunda eitt-
hvað og leiddist að hvíla þig. Því
var það erfitt að horfa á þig berj-
ast við ofureflið og missa líkam-
lega styrkinn, en andinn var alltaf
sterkur og aldrei gafstu upp.
Takk fyrir alla hjálpina og
ævintýrin í gegnum ævina, elsku
hjartans brósi, og megi Guð og all-
ir englar sitja um kring hjá Ás-
laugu þinni, Hartmanni og Krist-
ínu Ósk. Missir þeirra er
gríðarlega mikill því betri eigin-
mann, föður og afa er ekki hægt
að hugsa sér.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þín systir,
Ásta.
Ingvar stóri bróðir minn er dá-
inn allt of snemma. Hvaða rugl er
nú það? Eini maðurinn í heiminum
sem ég gat sagt við „hei brósi“.
Ingvar var annar af þeim tveim
mönnum sem ég hef litið mest upp
til um ævina. Hinn var pabbi okk-
ar. Þvílíkur meistari sem Ingvar
var. Alltaf svo rólegur og yfirveg-
aður. Alltaf svo pottþéttur og
vandvirkur. Lét ekki auðveldlega
koma sér úr jafnvægi og var með
óskaplega mikla kímnigáfu, sem
hann fór reyndar sparlega með.
En vá, þvílík veisla þegar hann
sleppti af sér beislinu og henti í
grín og hlátur, þá fengu allir ma-
gapínu af hlátrasköllum.
Ég átti dásamlega æsku með
systkinum mínum og foreldrum
og brósi átti stóran þátt í að gera
mér hana minnisverða og kær-
leiksríka. Kvöldsögurnar standa
upp úr, þvílíkur sagnameistari og
of lítið rými hér til að segja al-
mennilega frá.
Ég man ófá skiptin þegar brósi
var í herbergi sínu að reyna að
læra og ég gjörsamlega gat ekki
látið hann í friði. Hann henti mér
iðulega út og læsti. Þá djöflaðist
ég á hurðinni eða fór út í garð og
hamaðist á glugganum. Ingvar
gat jú eðlilega orðið pirraður en
aldrei var hann vondur. Já, ég gat
ekki látið brósa í friði, hann var
svo óskaplega skemmtilegur. Já,
ég elskaði að vera í kringum Ingv-
ar. Hann var alltaf svo fjandi fynd-
inn og skemmtilegur. Svo kenndi
mér hann bara lexíur ef ég átti það
skilið og margar hittu beint í mark
og ég fer enn eftir þeim. Síðan
þegar hann var ekki heima grams-
aði ég í herberginu hans og komst
í allt góssið og skoðaði með mikilli
virðingu. Það voru plötur, kass-
ettur og spennandi tímarit. Þvílík
veisla.
Ég var heldur ekki gamall þeg-
ar Ingvar var kominn með kær-
ustu, kannski 6-7 ára, það var hún
Áslaug okkar. Svakalega steinlá
þetta hjá þeim og hefur gert alla
tíð síðan. Ég ólst því upp og þekki
lítið annað en þau tvö saman. Ás-
laug reyndist yndisleg viðbót við
brósa og alla tíð hefur verið ákaf-
lega gott að heimsækja þau og
leita til þeirra. Það er orðið löng
og góð saga og of langt mál að
telja upp hér allar góðu stundirn-
ar með þeim. Kristín og Hart-
mann komu til sögunnar og eru
fyrir löngu orðin fullorðið fólk.
Já, það kom mér á óvart þegar
ég settist niður og skrifaði til þín,
brósi minn. Ég bjóst við að sorgin
yfirtæki mig og ég kæmi engu nið-
ur á blað. En það lýsir þér bara
best, elsku brósinn minn, hvernig
ég minnist þín og hvað þú varst
flottur. Endalaust fyndinn og fal-
legur og ég mun sakna þín um ald-
ur og ævi og kveð þig hér í síðasta
sinn.
Elsku Áslaug, Kristín, Hart-
mann, Emil, Ronja og Þrándur.
Mikið ofboðslega var hann Ingvar
stoltur af ykkur. Þið fjölskyldan
voruð lífið hans og það er mér erf-
iðast að horfa upp á hann hverfa
frá ykkur akkúrat núna þegar
hann var hvað spenntastur fyrir
nýjasta kafla lífsins með ykkur.
„Afi“. Litlu molarnir Ronja og
Þrándur voru það sem hjarta hans
var hvað spenntast fyrir. Og þetta
hlutverk að vera afi. Hann elskaði
það og því er þetta svo sárt. Hann
var ekki tilbúinn, hann átti eftir að
gera helling með ykkur. Guð
geymi ykkur, elskurnar mínar, og
verndi og hjálpi ykkur í söknuði
ykkar.
Elska ykkur öll.
Ellert Kristján Stefánsson.
Ég er orðlaus, hvað getur mað-
ur sagt, að missa besta vin sinn er
verra en orð fá lýst.
Er þú greindist með krabba-
mein í apríl var ég að vona að þetta
væri eitthvað sem þú mundir sigr-
ast á en það kom í ljós að meinið
hafði dreift sér og baráttan yrði
erfið.
Þú tókst þessum veikindum
með þvílíku æðruleysi, og fullviss
um að senn væri allt á batavegi.
Leiðir okkar lágu saman þegar
ég var að kynnast Hrafnhildi syst-
ur Áslaugar sem þú varst nýbúin
að kynnast. Það myndaðist strax
vinasamband okkar á milli. Við
höfðum sömu áhugamál sem við
dembdum okkur í. Við fengum
okkur eins golfsett og fórum að
æfa golf, við vorum að gutla við
þetta ef við vorum ekki uppteknir
á húsbílunum upp um fjöll og firn-
indi eða eitthvað annað sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Við áttum gæðastundir á gæsa-
veiðum þegar við biðum í gæsa-
byrginu hálfan eða heilan dag, þá
var spjallað um alla heima og
geima. Einnig eru hreindýraveið-
arnar okkar eftirminnilegar, það
voru yfirleitt þriggja daga ferðir
austur sem gengu alltaf vel í góð-
um félagsskap.
Einnig fórum við og makar
okkar oft saman í sumarbústað til
að gera vel við okkur og oft fórum
við í viðgerðarferðir í sumarbú-
staðina, því það var auðsótt mál að
fá þig í reddingar ef þurfti að laga
pípulagnir strax.
Það var aðdáunarvert hvað þú
vannst öll þín verk af mikilli fag-
mennsku og rökvísi, það þurfti að
vera rök fyrir öllu. Það voru oft
miklar pælingar um það hvernig
verkið hafði verið unnið og hvaða
leið hafði verið farin og hvernig
þetta væri svona og hinsegin og
svo var farin faglega leiðin til að
laga. Það var alltaf hægt að
treysta á þig, hvort sem það var
vinnutengt, í áhugamálunum eða á
heimilinu. Takk fyrir allt.
Elsku vinur, þín verður sárt
saknað og megi minningin lifa.
Innilegar samúðarkveðjur til
Áslaugar, Hartmanns, Kristínu,
Emils og barnabarnanna Ronju
Áskötlu og Þrándar Alvars.
Þorkell Svarfdal Hilmarsson
og Hrafnhildur Hartmanns-
dóttir.
„Hvert er tilefnið?“ spurðu
vinnufélagarnir þegar ég kom
með köku í vinnuna. „Nú, Ingvar á
afmæli,“ sagði ég. Svo kom Ingvar
með köku og þeir spurðu „Hver á
afmæli?“ „Nú, Hallgrímur,“ svar-
aði hann. Við Ingvar áttum nefni-
lega sama afmælisdag.
Fallinn er frá einstakur ljúf-
lingur langt um aldur fram. Við
Ingvar unnum saman í nokkur ár
hjá Frumherja. Það var gott að
vinna með Ingvari, hann var úr-
ræðagóður, samviskusamur og
traustur, góður vinnufélagi. Og
ekki voru nú hávaðinn og lætin í
kringum hann. Hann var líka afi
og hann ljómaði allur þegar hann
talaði um litlu Ronju, afabarnið
sitt.
Við Helga sendum innilegar
samúðarkveðjur til Áslaugar og
fjölskyldunnar. Minningin lifir um
góðan mann. Guð veri með ykkur.
Hallgrímur.
Við kveðjum í dag góðan sam-
starfsfélaga okkar, Ingvar Stef-
ánsson, sem hóf störf fyrir Fé-
lagsbústaði fyrri hluta ársins
2016. Hjá félaginu hafði hann um-
sjón með standsetningu íbúða
ásamt því að sinna störfum er
tengdust pípulögnum og hitakerf-
um, en á því sviði hafði Ingvar
mikla þekkingu og reynslu.
Hann var fljótur að komast inn
í starfsemina hjá Félagsbústöðum
og var vel liðinn af samstarfsfólki
og viðskiptavinum félagsins. Þó að
hann væri ekki frekur á orðið og
léti lítið fyrir sér fara var eftir því
tekið hversu faglega og samvisku-
samlega hann vann öll sín störf.
Fyrri hluta ársins 2017 gerðu
vart við sig veikindi hjá Ingvari og
hann greindist í kjölfarið með al-
varlegan sjúkdóm. Hann tók þess-
um slæmu tíðindum af mikilli yf-
irvegun og hélt áfram störfum
sínum af ótrúlegri þrautseigju,
þrátt fyrir að líkaminn bæri veik-
indum hans skýr merki.
Minningar um dugnað, lítillæti
og fagmennsku vakna þegar við
hugsum til Ingvars og um hann á
einkar vel við hið fornkveðna úr
Hávamálum:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Við vottum Áslaugu, eftirlifandi
eiginkonu Ingvars, börnum þeirra
og barnabörnum samúð okkar.
Fyrir hönd starfsfólks Félags-
bústaða,
Auðun Freyr Ingvarsson.
Ingvar Stefánsson
✝ Pálmi Þor-steinsson
fæddist á Akur-
eyri 2. febrúar
1947. Hann lést
á heimili sínu á
Akureyri 3. jan-
úar 2018.
Foreldrar
hans eru Guð-
finna Óskars-
dóttir, f. 1928,
og Þorsteinn
Pálmason, f. 1924, d. 1992.
Systkini Pálma eru Magnús, f.
1950. Óskar, f. 1954. Auðunn,
f. 1960, og Auður, f. 1965. Eig-
inkona Pálma er María Ax-
fjörð, f. 1953. Börn þeirra eru
1) Arnhildur, f. 1972, sambýlis-
maður hennar er Skarphéðinn
Ívarsson, f. 1966. Börn þeirra
eru a) Björg, f. 1989. b) Arnar,
f. 1998. 2) Þorsteinn Pálmason
Axfjörð, f. 1975, eiginkona
hans er Elísa Heimisdóttir, f.
1980. Börn þeirra eru a) Krist-
ófer Daði Axfjörð, f. 2005. b)
Signý María Axfjörð, f. 2009.
Að loknu undirbúningsnámi
á Akureyri fór Pálmi í nám til
Álasunds í Noregi þar sem
hann lærði bygginga-
tæknifræði við Möre og Roms-
dal Tekniske skole. Að námi
loknu 1971 hóf hann störf við
tæknideild Húsavíkurbæjar
þar sem hann síðar starfaði
sem byggingarfulltrúi og bæj-
artæknifræðingur en hann
starfaði samfleytt í 30 ár hjá
Húsavíkurbæ. Árið 1998 hóf
Pálmi störf hjá
Vegagerðinni fyrst á
Húsavík en frá árinu
2001 sem þjónustu-
stjóri Vegagerðar-
innar á Akureyri, en
það ár fluttu hann og
eiginkona hans aftur
til Akureyrar. Pálmi
var mjög virkur í fé-
lagsstörfum og hafði
mörg áhugamál. Til
dæmis var hann einn
af forsvarsmönnum rallkeppna
sem haldnar voru árlega á
Húsavík á níunda áratugnum.
Hann var einn af stofnendum
Flugklúbbs Húsavíkur en
Pálmi lærði til einkaflugmanns
og átti um tíma hlut í lítilli
flugvél, ásamt félögum sínum.
Hann var virkur félagi í Golf-
klúbbi Húsavíkur, sat þar í
stjórn og tók þátt í uppbygg-
ingu hans, og var félagi í Rót-
arýklúbbi Húsavíkur um tíma.
Eftir að hann flutti til Ak-
ureyrar æfði hann krullu
ásamt samstarfsmönnum sín-
um hjá Vegagerðinni. Þeir
tóku þátt í krullumótum innan-
lands og utan, og liðið hans,
Kústarnir, varð Íslandsmeist-
ari árið 2007. Pálmi hafði
áhuga á listum, menningu og
heimspeki og sótti ýmsa við-
burði. Hann lét af störfum hjá
Vegagerðinni vegna aldurs
haustið 2016.
Útför Pálma fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 12.
janúar 2018, klukkan 13.30.
Okkur Axfjörð-systkinin
langar að skrifa örfá orð um
mág okkar Pálma Þorsteinsson.
Við vorum á ýmsum aldri þegar
hann giftist systur okkar Maríu,
en fljótlega fundum við öll að
þarna var kominn góður vinur
og félagi sem ekki var svo
bundinn við kynslóðir.
Stundum vorum við jafnaldr-
ar en stundum var hann fullorð-
inn maður sem hægt var að
leita til sem slíks. Pálmi var
næmur á að lesa hvenær hann
átti að vera jafningi, hvenær
hann þurfti að vera fullorðni
maðurinn og hvenær vinur og
félagi.
Hann náði góðum tengslum
við aðra og skipti þá ekki miklu
máli á hvaða aldri þeir voru – á
sinn hæverska og hreinskiptna
hátt.
Við systkinin kynntumst
Pálma í mörgum hlutverkum en
hann var fyrst og fremst mágur
okkar. Óaðskiljanlegur og
ómissandi helmingur tvíeykisins
yndislega, Maju-og-Pálma, en
hann var líka yfirmaður sumra
okkar á tímabili, vinur, ráðgjafi,
leigusali, gestur og ekki síst
gestgjafi nú seinni árin ásamt
Maríu.
Pálmi átti sinn þátt í stemm-
ingunni sem varð til í Sólbrekk-
unni.
Stemmingu sem allir sem
þangað komu fundu og öllum er
svo dýrmæt en enginn getur
samt lýst nákvæmlega. Þarna
var áhyggjuleysi ungdómsár-
anna í algleymi og Pálmi og
Maja urðu einhvern veginn
sjálfkrafa höfuð systkinahópsins
og þangað gátum við alltaf leit-
að með gleði okkar og sorgir.
Margt var nú spjallað við eld-
húsborðið í Sólbrekkunni á
Húsavíkurárunum og þar var
Pálmi ómissandi með sinn góða
húmor og hlýju.
Þá gat umræðan snúist um
bókstaflega allt milli himins og
jarðar.
Við gátum rennt í gegnum
undirbyggingu vega í mýrlendi,
bókmenntir, limrur, mótorhjól,
trúmál og dægurmálin eða bara
galsast eitthvað og verið glöð.
Oft höfum við systkinin nefnt
það okkar á milli seinni árin hve
mikla þolinmæði og skilning
Pálmi sýndi okkur Axfjörðunum
á þessum tíma þegar við á köfl-
um nánast tókum yfir heimili
þeirra Maríu í Sólbrekkunni á
Húsavík.
Fyrir það erum við honum
þakklát þótt við höfum ef til vill
ekki verið nógu dugleg að segja
honum það nú á fullorðinsárun-
um.
Öllum til mikillar gleði fylgdi
þessi stemming þeim heiðurs-
hjónum Maríu og Pálma í
Klettaborgina þegar þau fluttu
til Akureyrar og sannaðist þar
að hlýjan fólst ekki í húsinu
sjálfu heldur manneskjunum
sem þar bjuggu og fluttu hana
svo með sér til Akureyrar.
Þau náðu því að eiga 45 ára
brúðkaupsafmæli aðeins fjórum
dögum áður en Pálmi kvaddi.
Meira að segja á dánarbeð-
inum þegar honum var fullljóst
hvert stefndi hélt hann sínum
gamla góða húmor, tók hjarta-
laga piparkökurnar, sneri þeim
á hvolf og kallaði þær rassa.
„Eigum við ekki að fá okkur
rass núna?“ spurði hann og lét
kökuna setjast aðeins í kaffið.
„Þær eru betri á bragðið svona
rassblautar,“ sagði hann og gaf
þumal upp.
Kjarkur hans þegar hann
horfðist í augu við dauðann var
aðdáunarverður.
Það tóm sem brotthvarf
Pálma skilur eftir í fjölskyld-
unni verður ekki fyllt en við
eigum minningarnar og þær eru
svo óendanlega dýrmætar. Sem
betur fer hafa börn þeirra
Pálma og Maríu erft mannkosti
foreldra sinna og þannig lifir
Pálmi Þorsteinsson í þeim á
einhvern hátt.
Því má segja að hann hafi
bæði skilað góðu dagsverki og
góðum genum áfram til afkom-
enda sinna.
Við vottum öllum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð um
leið og við kveðjum Pálma Þor-
steinsson með miklum söknuði
og umfram allt þakklæti.
Meira: mbl.is/minningar
Friðjón, Steinunn,
Friðgeir, Arnaldur, Jónas
Reynir, Hildigunnur,
Alma og Ingileif.
Pálmi
Þorsteinsson