Morgunblaðið - 12.01.2018, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
✝ Stefán Pálssonvar fæddur á
Skinnastað í Öxar-
firði 7. desember
1934. Hann lést í
Reykjavík 2. jan-
úar 2018.
Hann var sonur
hjónanna Páls Þor-
leifssonar, prófasts
á Skinnastað, f.
23.8. 1898 á Hólum
í Hornafirði, d.
19.8. 1974, og konu hans Guð-
rúnar Elísabetar Arnórsdóttur,
f. 22.12. 1905 á Hesti í Borgar-
firði, d. 18.11. 1983.
Systkini Stefáns eru 1) Hanna
(Jóhanna Katrín), aðalféhirðir
og myndlistarkona, f. 1933 d.
2017. 2) Þorleifur, sýslumaður,
f. 1938. 3) Arnór Lárus, fram-
kvæmdastjóri, f. 1943. 4) Sig-
urður, skáld, f. 1948, d. 2017.
Stefán kvæntist þann 10.8.
1957 Arnþrúði Arnórsdóttur
kennara, f. 24.6. 1932. Börn
þeirra eru
1) Páll, ljósmyndari, f. 7.6.
1958. Börn hans og Áslaugar
Snorradóttur f. 15.1. 1967, lista-
konu, eru Stefán Pálsson, f.
1989, og Kolbrún Pálsdóttir f.
1991. Dóttir Kolbrúnar er Alba
á Skinnastað þar til þau Arn-
þrúður fluttu til Reykjavíkur
haustið 1958.
Hann hóf þá störf í Bún-
aðarbanka Íslands og starfaði
þar allan sinn starfsferil, sam-
fleytt í 42 ár. Fyrst starfaði
hann sem gjaldkeri, síðan sem
starfsmannastjóri, sem fram-
kvæmdastjóri Stofnlánadeildar
landbúnaðarins og að síðustu
sem aðalbankastjóri Búnaðar-
bankans til ársins 2001 þegar
hann lét af störfum sökum
aldurs. Stefán gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum vegna starfa
sinna við bankann, sat í stjórn-
um sjóða og samtaka og einnig í
nefndum sem fulltrúi banka-
manna. Hann var meðal annars
formaður Sambands viðskipta-
banka um skeið, formaður
Reiknistofu bankanna og Fram-
leiðnisjóðs landbúnaðarins.
Stefán var um árabil í stjórn
Lánasjóðs íslenskra náms-
manna. Einnig sat hann lengi í
stjórn Lífeyrissjóðs banka-
manna. Hann var einn af stofn-
félögum Rótarýklúbbs Reykja-
víkur Miðborg. Stefán var
virkur í félagsstarfi hestamanna
og átti sæti í stjórn Lands-
sambands hestamannafélaga og
gegndi þar formennsku. Útför
Stefáns fer fram frá Hallgríms-
kirkju í dag, 12. janúar 2018, og
hefst athöfnin klukkan 14.
Davíðsdóttir, f.
2014. 2) Guðrún El-
ísabet, arkitekt, f.
5.10. 1959, búsett í
Noregi. Hennar
maður er Eilíf
Broder Lund arki-
tekt, f. 3.4.1938.
Synir þeirra eru
Hakon Broder
Lund, f. 1990, og
Kristjan Broder
Lund, f. 1991. 3)
Arnór, f. 20.3. 1961, d. 29.6.
1976. 4) Helga Ingunn, f. 17.11.
1962, leikmynda- og búninga-
höfundur. Sambýlismaður Guð-
mundur Kristjánsson forstjóri,
f. 22.8. 1960. Sonur Helgu er
Arnór Hákonarson, f. 1991. 5)
Auður, f. 6.12. 1969, kennari og
starfsmaður Icelandair. Sam-
býlismaður Hermann Arason, f.
23.4. 1966, framkvæmdastjóri.
Dætur hennar eru Hildur Vala
Baldursdóttir, f. 1992, og Arna
Thoroddsen, f. 2002.
Ungur stundaði Stefán nám
hjá föður sínum á Skinnastað.
Hann útskrifaðist úr Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík vor-
ið 1955 og úr tungumála- og
verslunarskóla í London 1957.
Hann sá mikið um búskapinn
Það eru forréttindi barns að
deila áhugamáli með foreldrum
sínum. Fyrsta minningin sem ég
á er á Verði frá Árnanesi. Gæð-
ingi í eigu pabba. Ég er tveggja
ára á leið í reiðtúr, sit á hnakk-
nefinu. Vörður var flugviljugur
en pabbi segir að þegar ég var
nálægt hafi hann hegðað hann
sér öðruvísi. Hann varð yfirveg-
aðri og fjörviljinn breyttist í góð-
an reiðvilja. Ég get ekki munað
svona langt aftur en saga sem
sögð er nógu oft endar sem
minning.
Við pabbi eigum afmæli með
dags millibili. Margt er líkt með
skyldum. Man ekki eftir mér
öðruvísi en með hann mér við
hlið. Alltaf til staðar, vakinn og
sofinn yfir velferð minni. Hafði
óbilandi trú á mér og öllu sem ég
tók mér fyrir hendur. Hesta-
mennsku stundaði fjölskyldan og
fór allur frítími okkar í hrossin.
Það var ekki fórn heldur lán að
eiga áhugamál sem við samein-
uðust um. Lífsstíll sem innifól
svo margt gott. Fór kornung að
fara í hálendisferðir. Það fannst
mér áfangi og upp á Kjöl var
haldið, með trússhesta og krakk-
ann. Yndislegar minningar þar
sem ég lærði að lesa í skýin,
skoða vöð, liggja áhyggjulaus á
milli þúfna með strá í munni og
mala við mömmu og pabba. Sofa í
tjaldi, gista í heiðarbýlum og
gangnamannakofum. Sólbakaðar
kinnar. Híma af okkur veður og
treysta fararskjótanum til að
koma okkur á áfangastað. Gott
nesti sem varð þreytt nesti þegar
leið á ferð. Gestrisnir bændur í
sveitum, kennileiti, fjöll og ár.
Þessar árlegu ferðir voru til-
hlökkun barnsins sem naut þess
að kynnast góðum hestum, fá
smátt og smátt ábyrgð og styrk
til að spreyta sig á betri
hrossum.
Lokatakmarkið var alltaf að
geta riðið þeim bestu og fá að
temja sjálf. Pabbi treysti mér.
Árin liðu og enn var farið í
hestaferðir, börn urðu fullorðin,
fullorðnir urðu rosknir en ferð-
uðust enn, hópurinn eins sam-
settur en við bættust barnabörn.
Þetta áhugamál var hvíld
pabba frá erilsömu starfi sem
bankastjóri í Búnaðarbankanum.
Hann hafði ótrúlega orku, léttur
á fæti, hláturmildur og blíður.
Lítil skotta hljóp við fót til að
halda í við hann. Var eins og
skugginn. Hann kallaði mig alltaf
stelpu. Langyngst úr fimm
systkina hópi. Við pabbi ræddum
allt milli himins og jarðar. Skarp-
greindur, skynsamur og rögg-
samur.
Við heyrðumst mörgum sinn-
um á dag og enduðum oft kvöldin
á því að ræða ættir hrossa, ég
með tölvuna í fanginu að lesa upp
dóma og hann hinum megin á lín-
unni að bæta við lýsingum á því
þegar gamlir höfðingjar liðu um
brautina.
Pabbi var yndislegur afi.
Natinn og stelpurnar mínar nutu
þess að eiga þau mömmu að.
Hann lagði mikla áherslu á að
þær yrðu reiðfærar. Átti hest
sem hæfði. Gömlu höfðingjar
pabba enduðu sem fararskjótar
þeirra. Hann treysti því að við
færum vel með þá.
Ferðin er á enda, fararskjót-
inn bíður. Held hann velji sér
Kveik, flugvakran leirljósan
gæðing, Patti kemur síðar.
Yndislegur pabbi kveður,
sakna hans sárt.
Þín
Auður.
Þegar ég minnist afa stendur
það upp úr hversu félagslyndur
hann var. Svo lengi sem ég man
var hann virkur í margs konar fé-
lagsstarfi, svo sem í starfi Rót-
arýklúbbsins og auðvitað í hesta-
mennskunni með fjölskyldunni
og vinafólki. Leikni hans með töl-
ur og áhugi hans á öðru fólki var
áberandi. Hann gat skemmt okk-
ur barnabörnunum með því að
þylja upp fæðingardaga og síma-
númer fyrir það sem virtist hálft
Ísland auk þess sem bókahillurn-
ar voru fullar af manntölum og
ævisögum.
Afi var ákaflega glaðlyndur og
mikil ánægja að umgangast
hann. Hans verður saknað.
Arnór Hákonarson.
Við systur eigum yndislegar
minningar um þau ömmu og afa.
Við mamma fluttum til þeirra
þegar ég var fjögurra ára og
bjuggum hjá þeim um stund. Þar
byrjuðu allir morgnar á því að ég
sótti Morgunblaðið upp, tróð mér
á milli þeirra og kúrði aðeins
lengur áður en við fórum öll upp
og fengum okkur te. Ég minnist
þess að afi hafi farið með mig í
leikskólann í bankastjórafötun-
um. Hann hafði aldrei sinnt því
hlutverki áður. Vissi ekki hvern-
ig ætti að bera sig að og lét duga
að setja mig inn fyrir hliðið. Við
mamma fórum oft til hans í heim-
sókn í bankann. Ég kom stolt
með fullan bauk af smápeningum
sem afi hrósaði mér fyrir og
leysti mig út með gjöfum. Afi var
alltaf stoltur af mér, hrósaði og
var svo hrifnæmur.
Það er ómetanlegt að vera
hvattur áfram. Hann vildi alltaf
hafa okkur hjá sér og fórum við
mæðgur ótal ferðir til Kanarí og
Tenerife þar sem við nutum sam-
vistanna, spiluðum og spjölluð-
um. Afi taldi það nú best að við
værum alltaf hjá þeim á þeirra
hóteli og hikaði ekki við að sækja
okkur ef honum fannst við of
lengi að koma okkur til þeirra.
Paradísin sem þau amma byggðu
sér á Akri á fullorðinsárum, sem
var samkvæmt honum miðpunkt-
ur alheims, var vel nýtt, sann-
kallaður sælureitur.
Afi fór aldrei hestlaus norður
og var hann aldrei rólegur fyrr
en ég var komin á bak því hann
þurfti að finna gamlar geitagötur
frá því hann var lítill að smala og
sýna mér bæinn og landið. Hann
hló alltaf svo mikið og var svo
glaður þegar maður var á baki.
Afi lofaði alltaf góðu veðri og
hringdi ótal símtöl til að segja frá
hitatölum en minntist aldrei á
veðrið ef það var kalt og rigndi.
Alla morgna fór hann í Ásbyrgi
að sækja blöðin og kom aldrei
tómhentur heim, annaðhvort af
aðföngum eða gestum. Við sögð-
um í gríni að hann færi í Ásbyrgi
að smala. Félagsveran bauð öll-
um heim í kaffi og amma hafði
ekki undan að baka pönnukökur.
Elsku afi. Takk fyrir að vera
frábær fyrirmynd í einu og öllu.
Þín er sárt saknað.
Hildur Vala Baldursdóttir.
Ég fæddist ári eftir að afi
hætti í bankanum. Hann kom til
okkar nær daglega, bauðst til að
passa okkur systur og sækja mig
til dagmömmu og tók þátt í okk-
ar daglega lífi. Afi hefur alltaf
verið stór hluti af okkur. Hafði
mikinn áhuga á því sem við vor-
um að gera. Við bjuggum lengi
vel skammt frá ömmu og afa.
Þau löbbuðu oft við hjá okkur og
stundum fórum við með upp í
hesthús. Dögun og Leira voru
bestar. Afi sagði að þær væru
barnahestar. Fyrst var teymt
undir okkur, síðan var aukataumi
sleppt. Afi vildi helst aldrei
sleppa aukatauminum en ég vildi
fá að vera ein. Suðaði svolítið og
stundum tókst það. Ég er ótrú-
lega þakklát fyrir yndislegan afa,
blíðan og góðan, og þakklát fyrir
allar samverustundirnar hjá
ömmu og afa, í Vindási og Akri.
Þegar afi fór að verða lélegur að
komast á bak hjálpuðum við
mamma honum svo hann gæti
haldið áfram að ríða út með okk-
ur. Ég stökk af baki og opnaði
hlið og við fórum hvert sem við
vildum. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa kynnst afa svona vel, átt
með honum óteljandi stundir á
Kanarí og Tenerife og allar
stundirnar í hestunum og sveit-
inni. Afi var alltaf svo yndislegur,
las fyrir mig á kvöldin þegar ég
var yngri og kom mér í ró, ég las
svo fyrir hann undir lokin. Alltaf
sama bókin, Bernskubók
Sigurðar bróður hans.
Arna Thoroddsen.
Fyrstu minningar um Stefán
bróður minn eru tengdar leikjum
og þátttöku okkar í bústörfum á
æskuheimili okkar á Skinnastað í
Öxarfirði. Stefán var eldri en ég
og réð ferðinni. Ég leit upp til
hans og tók hann mér til fyrir-
myndar. Stefán fékk snemma
brennandi áhuga á búskap, var
fjárglöggur og náði ágætum
árangri í sauðfjárrækt. Síðar
urðu það þó hestarnir sem áttu
hug hans allan. Það má segja að
hestamennskan hafi verið honum
í blóð borin, en móðir okkar hafði
mikinn áhuga og þekkingu á öllu
sem laut að hestum og reið-
mennsku. Hún var einnig ein-
stakur dýravinur og hafði mikil
áhrif á viðhorf okkar systkinanna
til meðferðar dýra.
Faðir okkar átti afburðagæð-
ing úr Hornafirði, Skugga, sem
var áður í eigu Þorbergs bróður
hans sem andaðist 1939. Skuggi
var 18 vetra þegar hann varð
aðalreiðhestur Stefáns, sem þá
var 13 ára. Ég geymi í hugskoti
mínu minningu um Stefán á
Skugga þar sem þeir svifu um
Skinnastaðarlandið á yfirferðar-
tölti. Síðar átti Stefán eftir að
kynnast mörgum góðum hestum.
Snemma komu í ljós eigin-
leikar Stefáns sem fylgdu honum
ætíð, sem voru áræði, ósérhlífni
og dugnaður. Hann gekk að
hverju verki með þeim ásetningi
að ljúka því án tafar. Hann var
fróður um menn og málefni og
stálminnugur.
Stefán sá um búskapinn á
Skinnastað um skeið, en haustið
1958 fluttu þau Arnþrúður til
Reykjavíkur. Stefán hóf störf í
Búnaðarbankanum, fyrst sem
gjaldkeri, en síðar tók hann að
sér ýmis önnur störf fyrir bank-
ann og lauk starfsævi sinni sem
aðalbankastjóri. Hann bar hag
bankans fyrir brjósti og lagði sig
allan fram um að ná árangri.
Hann hafði kynni af mörgum í
gegnum starfið. Þegar hann var
forstöðumaður Stofnlánadeildar
landbúnaðarins kynntist hann
bændum um land allt og öðlaðist
yfirgripsmikla þekkingu á hög-
um þeirra og aðstæðum.
Stefán leitaði hvíldar í hesta-
mennskunni frá annasömum
skyldustörfum. Fjölskyldur okk-
ar bræðra ásamt tveimur
vinafjölskyldum sameinuðust í
þessu áhugamáli, við byggðum
hesthús, fyrst á félagssvæði
Gusts í Kópavogi og síðar á fé-
lagssvæði Fáks í Reykjavík. Árið
1984 keyptum við jörðina Vindás
í Hvolhreppi og þar fékk Stefán
bóndi að njóta sín til fulls. Sam-
heldni ríkti í hópnum og lengi
framan af var unnið í heyskap á
sumrin. Sum okkar hófu hrossa-
rækt með ágætum árangri, en
sameiginlegt áhugamál allra
voru útreiðar. Saman höfum við
farið ótal hestaferðir um landið,
bæði um byggðir og óbyggðir, á
hverju sumri í yfir þrjátíu ár.
Stefán og Arnþrúður hafa alla
tíð haldið góðum tengslum við
vinafólk í Öxarfirði og metið vin-
áttu þess mikils. Það var því sér-
stakt fagnaðarefni fyrir Stefán
þegar þau hjón reistu sér sum-
arhús á Akri í landi Skinnastaðar
fyrir um áratug. Á meðan heilsa
Stefáns leyfði dvöldu þau Arn-
þrúður þar yfir sumartímann og
höfðu með sér hesta sér til
ánægju. Stefán var á ný kominn
á æskustöðvarnar sem voru hon-
um svo kærar.
Við hjónin sendum Arnþrúði
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Þorleifur.
Mér hefur alltaf fundist Stefán
mágur minn vera maður tveggja
heima, annars vegar ósvikinn
sveitamaður en hins vegar
heimsmaður í iðandi borgarlífi,
hvort heldur er hér í Reykjavík
eða erlendis. Stefán og Arnþrúð-
ur yngsta systir mín, kynntust í
brúarvinnu í Öxarfirði og giftu
sig 10. ágúst 1957. Við systkinin
sjö vorum þá öll flogin úr hreiðr-
inu en foreldrar okkar búsettir í
Reykjavík.
Ungu hjónin settust að á
Skinnastað í Öxarfirði. Arnþrúð-
ur, sem var kennaramenntuð,
tók að sér umsjón heimavistar-
skólans í Lundi, en Stefán, sem
var Samvinnuskólagenginn sá
um fjárbúskapinn á Skinnastað
hjá foreldrum sínum Páli Þor-
leifssyni prófasti og Guðrúnu El-
ísabetu Arnórsdóttur. Þar fædd-
ist þeirra fyrsta barn og undu
þau vel hag sínum.
En dvölin á Skinnastað varð
ekki löng, því Stefán hafði heyof-
næmi og eftir ár fluttu þau til
Reykjavíkur, þar sem Þrúða fór
að kenna en Stefán fékk starf við
Búnaðarbankann, en við hann
starfaði hann alla sína starfsævi.
Fljótlega festu ungu hjónin kaup
á íbúð í nýrri blokk við Dunhaga,
en foreldrar okkar Þrúðu keyptu
sér íbúð í sama stigagangi. Milli
heimilanna var mikill samgang-
ur, nærri líkara einu stóru heim-
ili, sem gott var að heimsækja.
Þegar frá leið og fjölskyldan
stækkaði flutti unga fólkið sig
um set í notalegt hús í Kópavog-
inum. Síðar þegar börnin voru
flest upp komin fluttu þau Stefán
og Þrúða í Hrauntunguna og
buðu foreldrum okkar Þrúðu til
sín, þar sem þeir fengu stofu og
herbergi út af fyrir sig. Á heim-
ilinu var gestkvæmt og vel tekið
á móti gestum sem komu í bæinn
úr sveitinni. Báðir synir okkar
Halldórs bjuggu þar vetrarpart,
þegar þeir voru í námi og fengu
um leið að kynnast ömmu sinni,
sem þá var orðin ekkja.
Stefán og Þrúða hafa alltaf
haldið nánu sambandi við átthag-
ana í Þingeyjarsýslunum og fyrir
nokkrum árum byggðu þau sér
veglegan sumarbústað að Akri,
skammt frá Skinnastað, þar sem
þau undu á sumrum með hestana
sína, kartöflu- og matjurtagarð
og heiðbláar berjabreiður á
haustin. Stefán naut sín þar í
hestastússi, en ekki síður þess að
aka um nágrennið og kynna
sveitina sína fyrir gestum sem
oft bar að garði.
Heimili Stefáns og Þrúðu hef-
ur alltaf verið eins konar ættar-
miðstöð. Þangað liggur leiðin í
hvert skipti sem við Halldór för-
um suður. Þrúða er mjög dugleg
að rækta frændgarðinn og
ósjaldan hafa menn leitað til
Stefáns með ýmis mál, en hann
var víða vel heima og ráðagóður
um margt. Eitt af mörgum
áhugamálum hans voru bílar og
voru þeir góðir saman svilarnir,
þegar Stefán fór með Halldóri að
hjálpa honum við bílakaup hér
áður fyrr.
Það var líka alltaf tilhlökk-
unarefni þegar þau hjón komu til
okkar í Skagafjörðinn, þá stund-
um með hesta í kerru, annað-
hvort á leið á hestamannamót
eða austur í Akur til sumar-
dvalar.
Að leiðarlokum viljum við
Halldór þakka Stefáni sam-
veruna í gegnum árin og allar
ánægjustundirnar sem við höfum
átt með þeim hjónum á ferðalög-
um og dvöl erlendis nú á síðari
árum. Þaðan eigum við dýrmæt-
ar minningar.
Þrúðu systur og fjölskyldunni
allri sendum við Halldór innileg-
ar samúðarkveðjur.
Solveig Arnórsdóttir.
Frændi minn og vinur, Stefán
Pálsson, er látinn eftir nokkra
sjúkdómslegu. Það var orðið ljóst
hvert stefndi en samt kemur
þetta alltaf einhvern veginn aft-
an að manni.
Það er óhætt að segja að Stef-
án hafi reynst mér og okkur
bræðrunum vel. Þegar ég hugsa
til baka hefur hann einhvern veg-
inn alltaf verið í kringum okkur
með góð ráð og hjálp.
Fannst líka yfirleitt svo gott
að ná í hann. Þó svo að hann væri
upptekin brást það aldrei að
hann hafði samband til baka þeg-
ar maður hringdi. Þetta fór
þannig að maður fór að leita til
hans meira og meira ef maður
var að skipta um bíl eða eitthvað
annað, en það er óhætt að segja
að Stefán hafi verið duglegur að
ráðleggja. Hann sýndi mikinn
áhuga á því sem við tókum okkur
fyrir hendur og var duglegur að
liðsinna og hjálpa. Einhvern tím-
ann keypti ég mér Toyota-pallbíl.
Stefán keyrði hann einn hring og
dómurinn kom. „Palli, þetta er
versti bíll sem ég hef keyrt.“ Ég
byrjaði að malda í móinn og
reyna að útskýra ágæti bílsins,
en hann sagði bara: „Þú spurðir
og ég svaraði.“
Við hjónin leituðum til Stefáns
fyrir um þremur árum en vorum
þá að skipta um húsnæði. Hann
skoðaði húsið með okkur, ráð-
lagði með tilboð og fjármögnun
og samgladdist með okkur. Þetta
var ómetanlegt. Á þessum tíma
var hann byrjaður að veikjast en
var vel ferðafær.
Það var gott að eiga Stefán að.
Við Sigga Rut vottum Þrúðu
og allri stórfjölskyldunni okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Páll Arnórsson.
Ég var á nítjánda ári þegar ég
kynntist fyrst frændfólki mínu á
Skinnastað. Sumarið 1955 var ég
í vinnu á Heiðarfjalli á Langanesi
og var þá oft boðið til helgar-
dvalar á Skinnastað. Séra Pál
föðurbróður minn þekkti ég fyr-
ir, en hin aðeins af afspurn. Hús-
móðirin Guðrún Elísabet Arn-
órsdóttir er mér minnisstæð,
hógvær og lágmælt en fylgdist
með öllu af röggsemi en næmu
umburðarlyndi. Stefán Pálsson
stóð þá fyrir búskapnum af
myndarskap og atorku. Hugur
Stefáns stóð þá til að hefja sjálf-
ur búskap, en hann varð að
leggja þau áform á hilluna af
heilsufarsástæðum. Ekki er að
efa að hann hefði orðið afbragðs
bóndi og líklega forystumaður í
samtökum bænda. Þess í stað
flutti Stefán, nýgiftur Arnþrúði
Arnórsdóttur, til Reykjavíkur og
réð sig til starfa í Búnaðarbanka
Íslands, fyrst sem gjaldkeri í
aðalbankanum. Þar reyndist
hann strax á heimavelli. Ná-
kvæmni hans, öryggi og einstakt
minni gerði hann að fyrsta flokks
gjaldkera. Seinna var hann ráð-
inn starfsmannastjóri bankans.
Stefán Pálsson
Útfararþjónusta
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson