Morgunblaðið - 24.03.2018, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MARS 2018
✝ Dóra KristínGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. nóvember 1926.
Hún lést á Gentofte
Hospital í Dan-
mörku 2. febrúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Gunnar Árnason
verkamaður frá
Tréstöðum í Hörg-
árdal, f. 27. apríl 1892, d. 20. des-
ember 1984, og Guðrún Halldórs-
dóttir verkakona, f. í Pálsseli í
Laxárdal í Dalasýslu 18. ágúst
1895, d. 7. desember 1973. Bróðir
Dóru var Hilmar Örn, útibús-
stjóri Íslandsbanka á Seltjarn-
arnesi, f. 23. janúar 1933, d. 4.
nóvember 2014. Eftirlifandi eig-
inkona Hilmars er Steinunn
Jónsdóttir, f. 20. maí 1936. Börn
Liv, f. 2002. 2) Kristín, f. 3. októ-
ber 1967, gift Henrik Thorval og
eiga þau soninn Peter Vilhelm
Fredrik, f. 2003. Börn Henriks
frá fyrra hjónabandi eru: Andr-
eas og Natasia.
Dóra ólst upp í Vesturbæ
Reykjavíkur. Hún gekk í Miðbæj-
arskólann og síðar í Kvennaskól-
ann. Eftir Kvennaskólann fór hún
í Húsmæðraskóla Reykjavíkur.
Að námi loknu vann hún í verslun
Ludvigs Storr og síðan sem gjald-
keri í Útvegsbanka Íslands við
Lækjartorg. Árið 1959 hélt Dóra
utan til Kaupmannahafnar og réð
sig í starf í Privatbanken. Í Dan-
mörku kynntist hún Pétri, lífs-
förunaut sínum. Dóra var heima-
vinnandi meðan dæturnar voru
að alast upp en vann síðan sem
ritari Dansk Islandsk Fond þar til
hún fór á eftirlaun. Dóra og Pét-
ur héldu heimili í Hilleröd allt
fram til síðasta hausts er þau
fluttu í íbúð á heimili fyrir eldri
borgara í Gammel Holte, þar sem
Pétur býr enn.
Útför Dóru fór fram frá
Skansekapellet i Hilleröd 10.
febrúar 2018.
þeirra eru: Jón
Gunnar, Birgir Ari
og Rúna Helga en
fyrir átti Steinunn
soninn Hörð Inga.
Eftirlifandi eig-
inmaður Dóru er
Pétur Mikkel Jón-
asson vatnalíffræð-
ingur, f. 18. júní
1920, en þau gengu
í hjónaband 1964.
Foreldrar Péturs
voru Jónas Halldór Guðmunds-
son skipasmiður, f. 2. september
1891 á Hrauni í Keldudal í Dýra-
firði, d. 20. febrúar 1970, og Mar-
grét Guðmundsdóttir húsmóðir,
f. 19. febrúar 1890 á Ingunn-
arstöðum í Kjós, d. 10. desember
1964. Dætur Dóru og Péturs eru:
1) Margrét, f. 15. september
1964, gift Claus Parum. Börn
þeirra eru: Marcus, f. 1999, og
Mamma var miðpunktur og
driffjöður fjölskyldunnar og
stjórnaði heimilinu á Helsevej 21
af miklum myndarskap og sá um
að allir hlutir væru í lagi. Hún var
pabba ómetanlegur stuðningur í
starfi hans, sem prófessor í vatna-
líffræði við Háskólann í Kaup-
mannahöfn. Hann gat einbeitt sér
að vinnu sinni, ferðast á ráðstefn-
ur um heiminn og verið virkur í
vísindasamfélaginu. Þar sem
pabbi var oft á ferðalögum varð
hún að sjá um sig og okkur stelp-
urnar ein að miklu leyti. Eitt af
helstu einkennum mömmu var
sjálfstæði og dugnaður. Hún lauk
við allt sem hún tók sér fyrir hend-
ur og tókst það, þrátt fyrir að vera
í erlendu landi með lítil börn langt
frá sínum nánustu. Bína Boeskov,
móðursystir pabba, bjó í Birkeröd
og það var vissulega styrkur að
leita til hennar.
Á heimilinu var mikill gesta-
gangur og var mamma ávallt
tilbúin að taka á móti erlendum
vísindamönnum og íslenskum
ferðalöngum. Veislur voru oft
haldnar á Helsevej og voru þá ís-
lenskar kökur oft á borðum. Þann-
ig urðu pönnukökurnar hennar
Dóru þekktar meðal margra Dana
og vatnalíffræðinga víða um heim.
Mamma var okkur stelpunum
mikill stuðningur og hvatti okkur
til að nýta þau tækifæri sem gæf-
ust í lífinu. Hún setti sjálfa sig
ávallt í annað sætið, stóð þétt á
hliðarlínunni og gerði allt til þess
að við fengjum að blómstra. Hún
hvatti okkur til að öðlast góða
menntun, æfa íþróttir, dans og
tónlist. Hún var sjálf söngelsk og
spilaði undursamlega á flygilinn
þegar tími gafst til. Þegar hún var
barn voru aðrir tímar og engir
peningar til að kaupa píanó né til
að læra að spila. Hún byrjaði því
ekki að læra á píanó fyrr en á full-
orðinsárum.
Mamma var alin upp í mjög
samheldinni fjölskyldu, þar sem
allir studdu hver annan, sem
framast mátti. Þessa sýn tók
mamma með sér til Danmerkur
og hefur stuðlað að því að við erum
náin íslensk fjölskylda, þar sem
allir hjálpast að. Hún studdi okkur
hvenær sem þörf var á. Þegar
Marcus, fyrsta barnabarnið,
fæddist stóð á leikskólaplássi í
Kaupmannahöfn. Á þeim tíma fór
hún tvisvar til þrisvar í viku, svo
mánuðum skipti, inn til Kaup-
mannahafnar frá Hilleröd til að
passa drenginn, svo að Margrét
og Claus gætu sótt vinnu.
Þegar mamma var ung var hún
hvött af móðursystur sinni, Magn-
eu Halldórsdóttur, og eiginmanni
hennar, Frímanni Guðjónssyni, til
þess að ferðast og skoða heiminn.
Fyrsta skrefið í þeirri vegferð var
að fara og vinna í Privatbanken í
Kaupmannahöfn, sem varð til
þess að leiðir þeirra mömmu og
pabba lágu saman. Síðar auðnað-
ist mömmu og pabba að ferðast
víða, oft ásamt okkur dætrunum
en einnig með samstarfsmönnum
pabba.
Við í fjölskyldunni kveðjum
mömmu með þakklæti, hún ól
okkur vel upp og hvatti okkur til
góðra verka og var góð amma.
Hennar mikli viljastyrkur hefur
stuðlað að gæfu og vegsemd í líf-
inu. Hún studdi pabba í sínu starfi
og hélt fjölskyldunni saman. Nú
er hún farin á nýjar slóðir og von-
andi nýtt ævintýri að hefjast, þar
sem hún mun mæta gömlum vin-
um og ættingjum. Þökk fyrir að
hafa fengið að hafa þig elsku Dóra,
mamma og amma.
Pétur Mikkel, Margrét,
Kristín, Claus, Henrik,
Marcus, Liv og Peter.
Nú þegar Dóra systir hans
pabba hefur kvatt þennan heim
sitjum við systkinin hér heima á
Íslandi og rifjum upp allar þær
góðu minningar sem við eigum um
góða frænku, sem bjó svo allt of
langt í burtu. Dóra og pabbi voru
alltaf mjög samrýnd og góð systk-
ini og samband þeirra hefur verið
okkur góð fyrirmynd. Hún bjó
með fjölskyldu sinni í Hilleröd í
Danmörku svo lengi sem við mun-
um en var samt alltaf svo nálæg,
enda var hún dugleg að koma
heim til Íslands ásamt Pétri og
stelpunum tveimur, Margréti og
Kristínu. Það var mjög dýrmætt
fyrir okkur að fá tækifæri til að
kynnast þeim svo vel, þrátt fyrir
að búa í sitt hvoru landinu.
Þegar við vorum tíu og tólf ára
fórum við með mömmu og pabba í
ferðalag um Norðurlöndin og var
þá dvalið um tíma hjá fjölskyld-
unni í Hilleröd, það var í fyrsta en
ekki síðasta skipti sem við komum
þangað enda var einstaklega gott
að sækja Dóru heim. Hún var
mikil húsmóðir og var heimili
Dóru og Péturs sérlega fallegt,
þar sem blönduðust dönsk og ís-
lensk áhrif. Þá var hún mikil hand-
verkskona og var dugleg að sauma
föt á stelpurnar sínar, sem voru
alltaf mjög fallega til fara. Dóra
var einnig mjög tónelsk og spilaði
fallega á flygilinn og var unun á að
hlýða.
Í seinni tíð voru ferðir Dóru og
Péturs til Íslands enn tíðari, einn-
ig ferðir okkar til Danmerkur.
Alltaf var jafn gaman að hitta þau,
hvort sem það var hér á Íslandi
eða hjá þeim í Danmörku.
Nú er Dóra farin á vit feðranna
og erum við þess viss að hún og
pabbi hafa sameinast aftur á fal-
legum stað. Eftir sitja minningar
um góða frænku sem gefið hefur
okkur svo mikinn kærleik.
Birgir og Rúna.
Dóra Kristín
Gunnarsdóttir
Við systkinin vor-
um fastagestir í
Þröm hjá ömmu og
afa alla okkar grunnskólagöngu,
oftast vorum við þar frá því að
skóla lauk og þar til mamma var
búin að vinna seinni part dags.
Okkar beið alltaf eitthvað kræsi-
legt þegar við komum um hádeg-
isbilið. Einhver okkar voru leiðin-
lega matvönd á þessum tíma og
erfitt að gera okkur til geðs í þeim
efnum. Amma fann fljótt lækn-
ingu við þeirri pest. Til varð
„ömmulokan“, sem fræg er orðin.
Hún samanstóð af rúgbrauði
öðrumegin, smurðu með þéttu
smjörlagi og hinumegin var heil-
hveitibrauðsneið með safaríkri
gúrku og osti.
Þegar tók að vora lékum við
krakkarnir okkur í leikjum eða
körfubolta á skólalóðinni, veðrið
var alltaf gott – að minnsta kosti í
minningunni. Þegar þessum leikj-
um linnti fórum við til ömmu, sát-
um í stofunni eða eldhúsinu og
spjölluðum við hana um málefni
líðandi stundar. Það var þægilegt
að tala við hana, því hún var svo
viðræðugóð. Hlustaði á gaspur um
Ragnheiður Ester
Guðmundsdóttir
✝ RagnheiðurEster Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 9. janúar 1927.
Hún lést 28. febr-
úar 2018.
Útförin fór
fram 17. mars
2018.
ýmislegt án þess að
gera við það athuga-
semdir og lét okkur
ekki finna að við
værum illa upplýstir
krakkar. Hún var
sjálf víðlesin og
bráðskörp. Amma
réð flest allar kross-
gátur sem blöð og
tímarit höfðu upp á
að bjóða á hverjum
tíma og yfirleitt var
hún búin að leysa allar krossgát-
ur dagsins þegar sest var að til-
búnu veisluborði um hádegisbil.
Hún kunni auk þess mikið af ljóð-
um og hafði einstakt auga fyrir
fallegum og haglega ortum kveð-
skap.
Garðurinn í Þröm var glæsi-
legur og bar vott um þá ástríðu
sem amma hafði fyrir garðyrkju
og metnað til að hafa fallegt í
kringum sig. Hún nýtti mikið af
þeim tíma sem gafst utan venju-
legra anna til vinnu í garðinum.
Hvert ár, jafnvel þó að væri á
gamals aldri stakk hún upp beð,
setti niður lauka og snyrti til tré,
runna og rósir. Það var augljóst
að í garðinn var lögð mikil vinna.
En það var þó ekki fyrr en hún
fluttist á dvalarheimili að við ætt-
ingjarnir fengum að kynnast því á
eigin skinni hve mikil sú vinna
hafði verið í raun.
Við systkinin kveðjum ömmu
með söknuði.
Þorkell, Bjarni
og Ragnheiður.
Þó að fornu björgin brotni,
bili himinn, þorni upp mar,
allar sortni sólirnar,
aldrei deyr þótt allt um þrotni
endurminning þess sem var.
Haustið 1947 fór ég suður að
Laugarvatni, ein míns liðs til að
setjast í 3. bekk, sem þá skiptist í
gagnfræðadeild og landsprófs-
deild. Ég var búin að ljúka tveggja
vetra námi í Héraðsskólanum á
Laugum, en þar var ekki komin
landsprófsdeild. Ferðalagið eitt
og sér var langar leiðir frá nútím-
anum. Rútuferðalag, sem tók heil-
an dag; Akureyri, Akranes, svo
Akraborgin gamla. Gisting í
Reykjavík hjá góðu fólki, svo aftur
rútuferðalag að Laugarvatni, nú
með Ólafi Ketilssyni.
En Laugarvatn var í sárum. 17.
ágúst sumarið 1947 varð stórbruni
á Laugarvatni og burstirnar
brunnu ofan af aðalbyggingunni
allar nema ein.
Ekkert manntjón varð en flest
af sumarstarfsfólkinu missti allar
sínar veraldlegu eigur og nemen-
dabústaðir stúlkna farnir. Skóla-
stjóranum, Bjarna Bjarnasyni,
var mikill vandi á höndum. Ákveð-
ið var að vísa engum frá sem búið
var að lofa skólavist, en þrengja
þeim mun meira að nemendum.
Nokkur nemendahús höfðu
verið byggð undanfarin ár með
tveggja manna herbergjum og
ætluð piltum, nú voru settir fjórir í
hvert herbergi og stúlkur úr yngri
deildum í einhver húsanna, líka
fjórar í hvert herbergi. Sjálfur átti
Bjarni skólastjóri stórt hús í smíð-
um sem nú var sett á fulla orku að
ljúka við svo þar gæti orðið bú-
staður fólks á komandi vetri. Við í
landsprófsdeild byrjuðum fyrr um
haustið og bjuggum rúmt, við
stúlkur í Mörkinni tvær og tvær.
Fáir dagar voru liðnir þegar yfir
mig helltist slíkt óyndi að ég hefi
ekki upplifað neitt því líkt fyrr eða
síðar. Sá ég ekki fram á að ég
héldi út að vera til vors með sama
framhaldi.
Þá gerist það einn daginn að ég
ligg ein undir sæng í herberginu
að bankað er á dyrnar. Þar var
Ester komin að vitja mín. Af næmi
sínu var hún búin að sjá að ekki
væri allt sem skyldi með sálar-
ástand mitt og vorum við þó ekki
búnar að þekkjast nema nokkra
daga. Það segir meira um hana en
mig, hún var þeirrar gerðar að
hún lét alltaf athöfn fylgja orðum.
Röggsemi hennar, kraftur og ein-
læg vinsemd sópuðu burt angri
mínu og leiðinn hvarf og kom ekki
aftur. Ég hafði eignast vinkonu.
Hún var dálítið veraldarvön, hafði
unnið á Hótel Borg og kippti sér
ekki upp við klúran munnsöfnuð.
Hún átti grammófón og í flestum
frímínútum tjúttuðu þær vinkon-
urnar, hún og Mæja, við músík af
einu plötunni sem hún átti.
Svo varð nýja hús skólastjóra-
fjölskyldunnar fært til innflutn-
ings. Á efri hæð flutti Bjarni
skólastjóri og börn hans tvö. Á
neðri hæð var lítil íbúð, sem bú-
stjórinn og kona hans með tvö ung
börn fengu. Svokölluð Skálholts-
deild, fyrsti vísir að Menntaskól-
anum, tók til starfa þetta haust,
níu nemendum hennar og tíu
stúlkum úr landsprófsdeild var
pakkað þarna á neðri hæðina.
Ester orðaði stundum við mig
hvort ég vildi ekki koma með sér í
Húsmæðrakennaraskólann næsta
ár. En henni var ætlað annað.
Vertu kært kvödd, elsku vinkona.
Hjartans þökk fyrir allt.
Hjördís Kristjánsdóttir.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Margrét Ásta GuðjónsdóttirSverrir EinarssonKristín Ingólfsdóttir
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
BETU EINARSDÓTTUR,
Langholtsvegi 39.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 5. hæðar á Skjóli fyrir góða
umönnun og hlýju.
Fjalarr Sigurjónsson
Anna Fjalarsdóttir Gísli Skúlason
Máni Fjalarsson Anna Einarsdóttir
barnabörn og langömmubörn
Hjartans þakkir til allra sem sýndu
samkennd og hlýhug vegna andláts
og heiðruðu minningu móður okkar,
PETRÍNU FRANSISKU JÓNSSON,
Ninnu,
frá Kvívík í Færeyjum.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfsfólks
Sólvangs í Hafnarfirði fyrir kærleiksríka umönnun
Gunnþór, Margrét Halldóra og Hjördís María Ingabörn
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför okkar kæru móður, tengdamóður
og ömmu,
ÖLDU MARKÚSDÓTTUR.
Einnig þökkum við þeim sem önnuðust
hana síðustu árin sem hún bjó heima, svo og starfsfólki á
dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Margrét Eggertsdóttir Guðbjörn Sigurmundsson
Hildur Guðbjörnsdóttir
Árni Guðbjörnsson
Alda Kristín Guðbjörnsdóttir
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
KRISTÍNAR JÓRUNNAR
MAGNÚSDÓTTUR.
Örn Andrésson
Guðbjörg Erla Andrésdóttir
Magnús Andrésson Þórdís Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN HERMANNSSON,
fyrrverandi tollstjóri,
Hlíðarhúsum 3-5,
áður Álftamýri 39,
lést þriðjudaginn 13. mars.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju þriðjudaginn
27. mars klukkan 13.
Ragna Þorleifsdóttir
Þóra Björnsdóttir Jón H.B. Snorrason
Gústaf Adolf Björnsson Guðrún Gunnarsdóttir
Hermann Björnsson Eiríka Ásgrímsdóttir
Jónas Björnsson María Markúsdóttir
Hlín Brynjólfsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn