Morgunblaðið - 27.04.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2018
✝ Áslaug Zoëgafæddist 19. jan-
úar 1926 í Reykjavík.
Hún lést í Reykjavík
13. apríl 2018 eftir
stutt veikindi.
Foreldrar Áslaug-
ar voru Geir Zoëga,
verkfræðingur og
vegamálastjóri, f. 28.
september 1885, d. 4.
janúar 1959, og Hólm-
fríður Zoëga, f. 5. maí
1894, d. 8. júlí 1982. Systkini Ás-
laugar voru: Helga, Bryndís,
Geir Agnar, Gunnar og Inga og
eru þau nú öll látin.
Árið 1950 giftist Áslaug Gunn-
laugi Pálssyni arkitekt, f. 25.
mars 1918 á Ísafirði, d. 14. júlí
1983. Foreldrar hans voru Páll
Kristjánsson byggingameistari,
f. 27. mars 1889 í Stapadal, d. 3.
júlí 1985, og Málfríður Sum-
arliðadóttir, f. 14. desember
1888, d. 15. júní 1955.
Börn Áslaugar og Gunnlaugs
eru: 1) Geir, f. 24. maí 1951, fv.
læknir. Börn hans eru Ólafur
Örn og Silja.
Áslaug og Gunnlaugur stofn-
uðu sitt fyrsta heimili í Sörla-
skjóli í Reykjavík áður en þau
byggðu hús sitt við Vesturbrún
þar sem þau bjuggu í meira en
aldarfjórðung ásamt börnum sín-
um. Eftir að Gunnlaugur lést árið
1983 bjó Áslaug á Laugarásvegi
áður en hún flutti í Sólheima þar
sem hún bjó til æviloka.
Áslaug lauk gagnfræðaprófi
frá Kvennaskólanum árið 1943.
Árið 1946 sótti hún vefnaðar-
námskeið við Sätergläntens Väv-
skolan í Dölunum í Svíþjóð. Þá
fór hún til Stokkhólms og stund-
aði nám í Handarbetets vänners
vävskola 1947-48 og útskrifaðist
þaðan sem vefnaðarkennari. Hún
rak vefnaðarstofu í mörg ár í
Reykjavík með Kristínu Eiríks-
dóttur og ófu þær meðal annars
kjólaefni fyrir Sigríði Bjarna-
dóttur kjólameistara.
Síðar starfaði Áslaug um
aldarfjórðung hjá Sýslumann-
inum í Reykjavík sem fulltrúi.
Áslaug verður jarðsungin frá
Áskirkju í dag, 27. apríl 2018,
klukkan 15.
landlæknir og
prófessor í Há-
skóla Íslands.
Maki Jónína Ein-
arsdóttir mann-
fræðingur, pró-
fessor í Háskóla
Íslands, f. 1954.
Börn þeirra eru
Gunnlaugur, Ein-
ar og Ólafur Páll.
2) Páll, f. 21. maí
1952, arkitekt.
Maki Hrafnhildur Óttarsdóttir, f.
1953, líffræðingur hjá Krabba-
meinsfélaginu. Börn þeirra eru
Óttar, Áslaug og Katrín. 3) Helgi,
f. 18. ágúst 1957, félags-
fræðingur og prófessor í Háskóla
Íslands. Maki Kristín Hildur
Ólafsdóttir, ráðgjafi hjá
Reykjavíkurborg. Börn þeirra
eru Páll Fannar og Elín Áslaug.
4) Hólmfríður, f. 28. janúar 1959,
bókasafnsfræðingur. Dóttir
hennar og Egils Þóris Ein-
arssonar er Salvör. Maki Hólm-
fríðar er Pálmar Hallgrímsson
Hver gengur þarna eftir Austurstræti
og ilmar eins og vorsins blóm,
með djarfan svip og ögn af yfirlæti,
á ótrúlega rauðum skóm?
Þannig kvað skáldið Tómas
um Reykjavíkurmeyna. Oft
koma mér þessar ljóðlínur í hug
þegar að ég hugsa um tengda-
mömmu mína sem unga konu í
Reykjavík fyrri ára.
Hún ólst upp í stóru og fallegu
húsi við Túngötu og tilheyrði yf-
irstétt þess tíma. Í frændgarði og
vinahópi var mikið um ættarnöfn
og sjálf var hún af ætt Zoëganna
í báða leggi.
Það var ótrúlegt að ganga með
henni um miðbæinn síðustu miss-
erin þegar hún var orðin næstum
blind en skynjaði þó einhverja
birtu. Hún gat staðsett sig og
sagt okkur frá breytingum sem
höfðu orðið gegnum tíðina,
þekkti nöfn og fyrirtæki og rakti
ættir þótt e.t.v. einn og einn ætt-
liður gleymdist.
Áslaug og Gunnlaugur bjuggu
í Svíþjóð um skeið og báru hlý-
hug til Svía, sænskra hefða og
menningar. Heimili þeirra bar
þess merki, sérstaklega um
jólahátíðina þegar boðið var upp
á glögg úr fallegu sænsku glös-
unum, drukkinn snafs með síld-
inni og kveikt á svarta aðventu-
stjakanum sem stóð á sænska
jóladúknum.
Áslaug var stórglæsileg og vel
gefin kona sem fór vel með hæfi-
leika sína. Það var alltaf gaman
að umgangast hana. Hún fylgdist
mjög vel með því sem var að ger-
ast hverju sinni og missti varla úr
fréttatíma. Hún hafði því alltaf
um nóg að spjalla.
Fjölskyldan var hennar hjart-
ans mál. Að fylgjast með afkom-
endum sínum fóta sig á lífsbraut-
inni, helst frá degi til dags, gaf
henni mikið. Hún var því aðal-
fréttaveita okkar og þurfti ekki
fésbókina til. Hún taldi allt of lít-
ið hafa verið um hrós þegar hún
var að alast upp og það sama
skyldi ekki henda hennar niðja,
sem hún þreyttist aldrei á að
lofa.
Nú er vor í lofti og á þessum
árstíma vildi tengdamamma
draga fram grillið. Það þurfti
ekki að vera dýr eða merkilegur
matur, en hann skyldi grilla á
svölunum. Auðvitað samt aðalat-
riði að fjölskyldan safnist saman,
snæði og gleðjist yfir vorinu og
ilminum frá grillinu. Hún var
mikil stemmningskona og fann
ávallt upp á einhverju til að halda
upp á. Reyndar hélt ég meðan
Gunnlaugur tengdapabbi lifði að
þetta væri frá honum komið, en
hafi svo verið hafði hún það alla-
vega í heiðri.
Elli kerlingu er ekki auðvelt
að umgangast þegar sjónin,
heyrnin og hreyfigetan dvínar.
Þá getur verið erfitt að halda í
lífsgleði og sjálfsvirðingu en mér
fannst tengdamömmu takast það
mjög vel. Ég veit að Hólmfríður
dóttir hennar á stóran þátt í því,
en Áslaug treysti á hana og gerði
miklar kröfur til hennar sem og
til sjálfrar sín.
Þegar hún nú kveður þessa
jarðvist höfum við fylgst að í 45
ár og ekki minnist ég þess að
nokkuð hafi nokkurn tíma skyggt
á vináttu okkar.
Með þakklæti fyrir samfylgd-
ina, elsku tengdamamma.
Hrafnhildur.
Elsku besta amma Áslaug
okkar.
Það er svo skrýtið að hugsa til
þess að við munum ekki framar
fá okkur kaffibolla og spjalla
saman. Við söknum þín sárt en
erum þakklátar fyrir allar góðu
minningarnar sem við eigum af
samverustundum okkar. Þú
varst alltaf glöð og þakklát fyrir
það sem þú áttir og fórst ekki
leynt með hversu stolt þú varst
af þínu fólki. Þú varst með ótrú-
legt minni og alltaf með málefni
líðandi stundar á hreinu. Þér
fannst gott að hafa fólk í kringum
þig og nýttir hvert tækifæri til að
kalla fólk saman og hafa gaman
og eru þau ófá „gillin“ sem við
munum eftir á Laugarásveginum
og í Sólheimum.
Elsku amma, við vonum að þú
vitir hversu mikið okkur þótti
vænt um þig og hversu mikils
virði það var okkur að eiga þig
að. Þú varst alltaf til staðar og
tilbúin að aðstoða þegar þú hafð-
ir tækifæri til og hvetja okkur
áfram. Við vitum hvað þér þótti
vænt um okkur og hvað þú varst
ánægð með okkur, það sagðir þú
okkur oft.
Við hefðum gjarnan viljað hafa
þig áfram hjá okkur en erum á
sama tíma þakklátar fyrir að þú
hafir fengið að búa á þínu heimili
og sjá um þig sjálf fram að loka-
stundu en við vitum hversu mik-
ilvægt það var þér. Svo fékkstu
að draga síðasta andardráttinn á
friðsælan hátt með fjölskylduna
hjá þér.
Hvíldu í friði, elsku amma okk-
ar.
Þínar ömmustelpur
Áslaug og Katrín.
Elsku besta amma mín.
Við vorum miklar vinkonur og
mér þótti svo notalegt að koma
til þín í kaffi og spjall. Þú varst
með allt á hreinu, fylgdist vel
með þjóðfélagsumræðunni og
fréttum og hafðir sterkar skoð-
anir en alltaf með húmorinn í för.
Mér fannst við skilja hvor aðra
og ég tengdist þér sterkt. Enginn
var heldur jafn stoltur af okkur
barnabörnunum og þú. Og þú
leyfðir manni alltaf að finna það.
Ég er þakklát fyrir að þú
fékkst að kveðja með reisn,
glæsileg eins og ávallt, þó að ég
hefði gert ráð fyrir að fá að hafa
þig miklu lengur hjá okkur. Í
veikindunum síðustu daga hafði
ég aldrei miklar áhyggjur, ég var
viss um að þú myndir ná þér, eins
og vanalega. Við vorum að plana
grillpartí í fína sólskýlinu, vorum
reyndar búnar að fresta því um
viku vegna spítalavistarinnar.
Nú fæ ég mér ömmusósu út á ís-
blómið og dreg fram harmóník-
una, bara fyrir þig. Ég sakna þín
alla daga.
Þín
Salvör.
Áslaug Zoëga var glaðvær,
glæsileg og gestrisin kona sem
tekið var eftir. Áslaug var systir
föður míns, ein úr hópi sex systk-
ina sem ólust upp á Túngötu 20 í
hjarta Reykjavíkur. Fjölskyldan
var áberandi hluti af Reykjavík á
þessum tíma og það mótaði þau
alla tíð, öll sterkir, ákveðnir og
hjartahlýir einstaklingar sem
létu málin til sín taka og höfðu
skoðanir á öllu mögulegu. Áslaug
var næstyngst í hópnum og sú
síðasta sem fellur frá. Það eru
ákveðin tímamót þegar þau öll
eru farin.
Fjölskylda Áslaugar og fjöl-
skylda mín, ásamt ömmu Hólm-
fríði, bjuggu öll á sama svæði í
Laugarásnum og þar með var
talsverður samgangur á tímabili.
Húsin opin, mæðurnar heima og
við krakkarnir hlupum á milli,
komum og fórum eftir hentug-
leikum. Borðuðum ristað brauð
og kókómalt í eldhúskróknum
hjá Áslaugu á Vesturbrún með
fyrirgangi. Við vorum sjálfstæðir
krakkar og fengum að vera það
og það var ýtt undir að við björg-
uðum okkur sjálf. Mæður okkar
hittust í morgunkaffi, reyktu
Chesterfield og spjölluðu – lásu
Alt for damerne, Hjemmet og
Söndags BT. Lífið gat ekki verið
betra í huga barnsins. Sumar og
sól. Í kringum Áslaugu og Gunn-
laug var glaðværð, veislur voru
glæsilegar, byrjað að grilla fyrir
tíma grillsins, jólafrokostar
ógleymanlegir með sænskri
skinku, jólaglögg og snafs. Allt
saman löngu áður en slíkir siðir
voru almennt þekktir hér á landi.
Sumarveislur með glaðværð,
vindlareyk og sumri. Ef það
veiddist lax var náð í alla til að
njóta – amma og öll systkinin
mætt að borða saman og við
krakkarnir í kjölfarið. Túngötu-
systkinin voru ólík og ekki alltaf
sammála. Það voru ræddar mis-
munandi skoðanir, það heyrðist í
þeim, en það gerði ekkert til,
þannig voru þau. Fjölskyldan
stóð saman, annað kom ekki til
greina, allir þekktust vel og við
áttum að þekkja rætur okkar.
Það var pláss fyrir okkur krakk-
ana í veislum, við fengum okkar
borð, vorum með og tókum þátt
og lærðum að njóta, heilsa rétt
og borða eins og hjá tignum og
ekki síst að kynnast hvert öðru.
Líf Áslaugar og systkina hennar
einkenndist af því að taka þátt og
hafa rödd, njóta staðar og stund-
ar, rækta fjölskyldu, vini og finna
til gleði og sorgar. Njóta og vinna
vel úr því sem lífið bauð.
Ég minnist Áslaugar föður-
systur minnar með hlýju og við
Ólafur sendum fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Þórdís Zoëga.
Þann 13. apríl lést föðursystir
okkar Áslaug Zoëga. Með henni
er farið síðasta barn afa okkar og
ömmu, þeirra Geirs G. Zoëga
vegamálastjóra og Hólmfríðar
Zoëga, sem bjuggu á Túngötu 20
í Reykjavík. Þau eignuðust fyrst
tvíburana Bryndísi og Helgu en
Helga dó úr berklum aðeins 14
ára að aldrei en Bryndís stofnaði
fyrsta leikskóla á Íslandi þar sem
hún starfaði í 41 ár og lést í sept-
ember árið 2000, 83 ára að aldri.
Næstur var Geir Agnar, tækni-
fræðingur, en hann lést árið
2013. Gunnar bróðir hans, lög-
giltur endurskoðandi, faðir okk-
ar, náði hér um bil 94 ára aldrei
og lést í febrúar á síðasta ári.
Ingileif Sigríður var hand-
menntakennari í Melaskóla og
lést árið 2001.
Í stórum systkinahópi var Ás-
laug sólargeisli sem hugsaði um
móður sína Hólmfríði, systkini
sín, frændfólk og vinafólk. Þau
Áslaug og eiginmaður hennar
Gunnlaugur Pálsson héldu heim-
ili í Vesturbrún þar sem gleði var
ríkjandi. Þau eignuðust fjögur
börn; Geir lækni, Pál arkitekt,
Helga prófessor í félagsfræði og
Hólmfríði bókasafnsfræðing.
Gunnlaugur var mikil vítam-
íninnspýting fyrir fjölskylduna,
hrókur alls fagnaðar, og Áslaug
var glöð í skapi og hafði hugann
alltaf við að samgleðjast öðrum.
Þegar amma okkar Hólmfríður
var í sárum vegna fráfalls eig-
inmanns síns árið 1959 vatt
Gunnlaugur sér til hennar og
sagði henni að nú gæti hún glaðst
því nýfædd dóttir yrði skírð í höf-
uðið á henni. Það er minnisstætt
þegar það orð barst út að Gunn-
laugur væri á leið til landsins
með jarðarber, sem þá voru nán-
ast óþekkt á Íslandi. Fjölskyldan
safnaðist saman í Vesturbrún og
beið Gunnlaugs, sem síðan kom
með fjölda jarðarberjabakka.
Nákvæmlega var talið svo að
ekkert barnið fengi meira en
annað og Gunnlaugur sjálfur var
þar á meðal.
Allt varð skemmtilegt í hönd-
um þeirra hjóna, Gunnlaugur fór
með yngstu kynslóðina að sjá
tunglsteininn í Þjóðminjasafninu,
að horfa á Fischer og Spassky
tefla í Laugardalshöllinni, að
grilla í Vesturbrún. Og Áslaug
var hvers manns hugljúfi, jákvæð
og gefandi. Hún mundi eftir af-
mælisdögum, fylgdist með gengi
afkomenda, vina og venslafólks
og samgladdist innilega þegar
vel gekk, alltaf artarleg, jákvæð
og gefandi.
Áslaug var ekki einungis mág-
kona móður okkar heldur besta
vinkona hennar alla tíð. Hefur
móðir okkar misst mikið. Og fað-
ir okkar og Áslaug voru alltaf ná-
in. Hann tók strax fram í Björns-
bakaríi þegar hann var sendur
með eldri bróður sínum til þess
að kaupa vínarbrauð eftir fæð-
ingu Áslaugar systur sinnar, að-
eins þriggja ára að aldri, að fædd
væri falleg stelpa.
Áslaug lifði sjálfstæðu lífi
heima hjá sér fram á það síðasta,
studd af sterkum og hjálpsömum
barnahópi. Þegar sú stund kom
að heilsan var farin lagðist hún
inn á Landspítalann í skurðar-
gerð en í stað þess að þurfa að
verja síðustu mánuðum lífs sína í
það að fara frá stofnun til stofn-
unar sofnaði hún værum blundi.
Hún svaf uns yfir lauk. Eins og
straumhörð á sem breytist í fljót
og rennur um árósa til sjávar þar
sem enginn veit hvenær áin end-
ar og hafið tekur við fór Áslaug
frænka okkar til forfeðra sinna,
systkina og eiginmanns. Við er-
um þakklát fyrir birtuna og ljósið
sem hún gaf okkur hinum, vit-
andi að hún er betur komin þar
sem hún nú er. Líf okkar hinna
verður samt ekki hið sama nú
þegar hið skæra ljós konunnar
sem aldrei vorkenndi sjálfri sér,
sem ávallt gladdist með öðrum,
er slökknað. Minning hennar
mun lifa hjá okkur öllum.
Gylfi og Gunnar Már.
Hvar sem hún kom var eftir
Áslaugu Zoëga móðursystur
minni tekið.
Hatturinn í stíl við jakkann,
veskið við skóna og hálsmen og
eyrnalokkar sem pössuðu saman.
Hún var falleg, smart og heims-
kona í alla staði.
Hún var líka hrókur alls fagn-
aðar, alltaf til í að hitta vinkonur
á öllum aldri, fara út að borða,
halda stórar fjölskyldu- og vina-
veislur og njóta lífsins og augna-
bliksins í góðra vina hópi. Fram á
síðasta dag hélt hún veislur fyrir
fólkið sitt og lifði lífinu lifandi
þótt heilsunni hefði hrakað.
Varð ég þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera alltaf í hennar innsta
hring enda var Áslaug sérlega
hlý og umvefjandi kona. Áslaug,
Hólmfríður dóttir hennar og ég
nutum þess að fara í húsmæðra-
orlof saman og í síðustu ferð okk-
ar í Húsafell kom Hebba með. Í
þessum ferðum nutum við sam-
verunnar, borðuðum nesti á teppi
út í móa, einn snafs fyrir og eftir
matinn og síðan sleiktum við sól-
ina eða hlógum saman í rigning-
unni, því það var alltaf gaman í
þessum ferðum okkar.
Áslaug fylgdist mjög vel með
þjóðmálum og fréttum og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum líðandi stundar. Sköp-
uðust oft líflegar umræður við
matarborðið þegar við hittumst
ásamt fjölskyldu hennar. Við
hjónin kveðjum nú afar kæra
móðursystur sem við munum
ávallt minnast með gleði og þökk
í hjarta.
Hvíl í friði.
Bryndís Helga og
Guðmundur Kristinn.
Við viljum nokkrum orðum
minnast góðra vina um nær hálfr-
ar aldar skeið, þeirra Áslaugar
Zoëga og Gunnlaugs Pálssonar.
Strax við fyrsta handtak, þétt-
ingsfast og traust, fundum við að
hér var vinum að mæta, sem yrði
ánægjulegt að tengjast gegnum
unglingana okkar, sem þá
stefndu í að verða ráðsettir for-
eldrar. Sú reyndist raunin og hef-
ur aldrei borið skugga á vinskap
okkar öll þessi ár.
Gunnlaugur var einstaklega
glaður, hnyttinn og skemmtileg-
ur maður sem hafði frá mörgu að
segja og sagði það svo unun var á
að hlýða. Með þeim hjónum sam-
an nutum við margra góðra
stunda og vinskapar síðustu
þrettán árin, sem Gunnlaugur
lifði.
Áslaug var allt til hinsta dags
hugljúf og góð vinkona. Hún
hafði vissulega ákveðna skoðun á
mönnum og málefnum en aldrei
svo að hún virti ekki skoðanir
annarra. Það var alltaf gaman og
fróðlegt að ræða við hana. Aldrei
hittumst við svo að við ræddum
ekki, og líklega fyrst og fremst,
um hvað við höfum verið heppin í
lífinu. Hamingjan er jú öðru
fremur að eiga góða fjölskyldu og
því láni áttum við að fagna í rík-
um mæli; börnin og svo barna-
börnin og loks barnabarnabörnin
voru okkur endalaust umræðu-
efni.
Við þökkum nær hálfrar aldar
trygglyndi og vinskap.
Nákomnum Áslaugar sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Katrín og Jón Óttarr.
Áslaug Zoëga, guðmóðir mín
og stórvinkona, er látin rúmlega
níræð.
Þar sem við Friðrik getum
ekki fylgt Áslaugu síðasta spölinn
kveðjum við hana hér í Moggan-
um, sem er viðeigandi fyrir
vinstrisinnaða konu sem tengdist
blaðinu fjölskylduböndum um
tíma.
Áslaug, mamma og Sjöfn
Kristins voru æskuvinkonur og
entist sú vinátta þeim út lífið.
Þær voru flottar konur sem
kunnu á lífið, hjartahlýjar, hug-
rakkar, háværar og svo ótrúlega
skemmtilegar. Bæði mamma og
Sjöfn hafa kvatt fyrir margt
löngu og ég veit að Áslaug sakn-
aði þeirra mikið.
Minningarnar eru margar og
góðar frá Vesturbrún, Laugarás-
vegi, Sólheimum, Fjölnisvegi og
jafnvel Costa del Sol. Vinátta mín
við Áslaugu færði mig nær þeim
ættingjum mínum sem hafa horf-
ið af sjónarsviðinu og gaf mér
tækifæri til að færa henni fréttir
af yngri kynslóðinni.
Við vinkonurnar sátum saman
í nýju sólstofunni hennar nýlega
og töluðum um gamla daga en
líka um grillveisluna sem hún var
nýbúin að halda og boðið sem hún
var að fara í um kvöldið. Þannig
var Áslaug, alltaf til í spjall og að
hitta fjölskyldu og vini. Hún
kenndi mér hversu mikilvæg fjöl-
skyldan er og vinirnir og hversu
mikilvægt það er að grípa hvert
tækifæri til að gleðjast með þeim.
Að leiðarlokum vil ég þakka
vinkonu minni trúnaðinn, vinátt-
una og allar skemmtilegu stund-
irnar sem við áttum saman. Fjöl-
skyldu Áslaugar vottum við
Friðrik samúð okkar og þökkum
um leið fyrir að hafa haft hana
svona lengi í lífi okkar og hversu
oft og mikið hún samgladdist
okkur á undanförnum áratugum.
Gakktu á guðs vegum, mín
kæra.
Rúna.
Áslaug Zoëga
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður grein-
in að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr
(á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn.
Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað er
um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um
foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningargreinar