Morgunblaðið - 12.05.2018, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2018
undir og hafði gaman af glím-
unni. Veturinn eftir fluttum við
til Hvanneyrar og hópurinn
hélt vel saman. Við unnum
saman, bjuggum saman,
djömmuðum saman, rökrædd-
um og styrktum enn frekar
vinaböndin sem hafa fylgt okk-
ur æ síðan.
Vorið sem strákarnir útskrif-
uðust úr framhaldsdeildinni
vantaði aðstoð við sauðburð í
Bjarnarhöfn. Við stelpurnar, ég
og Hanna fórum vestur og við
tók einn skemmtilegast tími
okkar saman. Þetta var erfitt
vor kuldi og votviðri og því
unnið mestallan sólarhringinn
við sauðburðinn. Seint á kvöld-
in var svo mjólkað og oft vor-
um við svo þreyttar að við lág-
um afvelta í heyinu í hlöðunni
og hlógum að öllu sem við
sögðum. Um miðjar nætur var
svo farið að vitja um gráslepp-
unetin og gera að aflanum.
Þessi tími verður alltaf í minn-
ingunni lærdómsríkur, líkam-
lega erfiður en andlega hress-
andi því Hanna og
heimilisfólkið í Bjarnarhöfn var
bæði hlýlegt og skemmtilegt.
Hanna var verklaginn dugn-
aðarforkur, sem hafði auga fyr-
ir bestu leiðum í vinnu til að
auðvelda störfin og gera þau
ánægjulegri einnig átti hún
gott með að vinna með fólki og
gamansemi hennar gerði
starfsandann léttan á vinnu-
stöðum hennar. Hún var vel
gerð, dansaði bæði og söng,
vinsæl, vinamörg og greiðvikin
með afbrigðum.
Að missa vin er eins og að
höggvið sé tré í vinaskógi.
Skógi sem hefur verið rækt-
aður lengi og margar minn-
ingar eru tengdar við. Við
kveðjum Hönnu með söknuði
en munum minnast hennar með
sögum og minningum af kátleg-
um atburðum sem gera hana
svo lifandi í huga okkar allra.
Um leið og við kveðjum
þessa hressu og skemmtilegu
vinkonu færum við Kalla og
allri fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Inga Þórunn og Þor-
steinn H. Gunnarsson.
Þegar myndast eins stórt
gat í lífi manns og mamma skil-
ur eftir sig er nær ómögulegt
að taka það saman í orð og þarf
betri penna en mig til að af-
reka slíkt. En í gærkvöldi vor-
um við pabbi aðeins að snur-
fusa fyrir væntanlega
gestakomu og spjölluðum á
meðan um mömmu og síðustu
mánuðina eins og við má búast,
og þá kom ljóð upp í hugann.
Það er á ensku og heitir „Dust
if you must“ eftir Rose Milli-
gan. Mamma kann örugglega
íslenskt ljóð af svipuðum meiði
en ég get víst ekki flett upp í
henni lengur, eftir að hafa get-
að reitt mig á það í 40 ár, og ég
vona að hún fyrirgefi mér fá-
fræðina.
Í stuttri samantekt fjallar
ljóðið um mikilvægi þess að lifa
lífinu, upplifa heiminn og vera
með sínum nánustu. Að þurrka
af ryk getur beðið, og að lokum
verðum við líka öll „ryk“. Þetta
fannst mér einhvern veginn
passa svo vel við lífsspeki
mömmu. Hún hafði alltaf tíma
til að hlusta, rétta fram hjálp-
arhönd og ráðleggingar, hafði
yndi af ferðalögum og mann-
fögnuðum, söng og dansi og að
eiga stund með góðri bók. Ef
það þýddi að það yrði útundan
að þurrka ryk af dyrakörmum,
þá var enginn að stressa sig yf-
ir því. Svo þó að það verði erf-
itt að geta ekki tekið upp sím-
ann aftur og talað um allt og
ekkert, þá verður mamma með
mér þegar ég sé falleg blóm,
rölti götur ókunnugra borga,
syng rammfalskt og hástöfum á
þorrablóti, dansa, kúri með bók
á sófanum, og svo ótal margt
fleira sem hún gaf mér.
Reynhildur.
Við vorum fimm stelpur sem
settumst í fyrsta bekk í Sam-
vinnuskólanum á Bifröst haustið
1959, allar á aldrinum 16 og 17
ára. Strákarnir í bekknum voru
27 svo líklega var þetta með
kvenfæstu bekkjum skólans.
E.t.v. varð vinátta okkar stelpn-
anna enn nánari vegna þess
hvað við vorum fáar. Allar vor-
um við ólíkar en náðum vel sam-
an. Vinátta okkar hefur haldist í
meira en hálfa öld og þótt
stundum hafi liðið talsverður
tími milli funda er næsta skipti
eins og við höfum hist í gær.
Hanna var gleðigjafinn í
hópnum, hláturmild, kvik og
snör í snúningum. Hún hafði
góða söngrödd og kunni ógrynni
af ljóðum og söngtextum og hún
orti oft hnyttnar vísur, einkum á
skólaárunum. Í árlegum ferðum
bekkjarins í gegnum tíðina hef-
ur Hanna verið meðal þeirra
sem best halda uppi fjöri og
fjöldasöng og bros hennar og
glaðværð hafa sett svip á hóp-
inn. Hún var líka kjörkuð og
áræðin og myndin af henni að
leiða stelpnahópinn, miskjarkað-
an, á viðsjárverðum ísi Norður-
ár í útivist gleymist ekki.
Strax að loknum skólanum
fóru Hanna og Jóna saman til
Svíþjóðar og unnu þar í hálft
annað ár. Jóna á góðar minn-
ingar frá þeim tíma og einnig
frá ferðum þeirra um landið og
þátttöku í þjóðdansafélaginu á
árunum þar á eftir.
Hanna var félagshyggjumað-
ur með ríka réttlætiskennd og
henni var ofar í huga að stuðla
að jöfnuði í þjóðfélaginu en að
skara eld að eigin köku.
Síðastliðið vor skipulögðu
Hanna og Kalli frábæra ferð
bekkjarins á hennar heimaslóðir
í Reykhólasveitinni og tóku
höfðinglega á móti hópnum á
Kambi. Nú hafa skipast veður í
lofti.
Við kveðjum ástkæra bekkj-
arsystur og vinkonu með sökn-
uði og hlýju og sendum Kalla og
fjölskyldunni allri samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Hönnu
Karls.
Elsa, Hulda, Jóna
og Lilja, bekkjarsystur
frá Bifröst.
Elsku Hanna
Það var alltaf svo gaman þeg-
ar þú komst í sveitina og þið
Kalli sátuð við eldhúsborðið í
Gautsdal og við töluðum um allt
milli himins og jarðar.
Þú hafðir fallega sýn á heim-
inn og gerðir hann að betri stað
fyrir okkur hin.
Fyrir mér varstu einstök.
Takk fyrir allt
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfir vinafundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson)
Þín
Eygló Baldvina
Það er skarð fyrir skildi við
fráfall Jóhönnu Karlsdóttur sem
lést 75 ára að aldri eftir harða
baráttu við veikindi. Jóhanna
var ein af þeim sem ætíð höfðu í
mörgu að snúast og lifði fyrir
fjölskyldu sína, vini og vanda-
menn. Vinnan skipti hana miklu
og hún var bundin Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra sterk-
um böndum. Hún hóf störf sem
skólaritari við FNV haustið 1984
og brautskráðist með stúdents-
próf frá skólanum vorið 1987.
Hún átti farsælan starfsferil við
skólann sem lauk vorið 2013
þegar hún lét af störfum fyrir
aldurs sakir.
Þeir voru margir nemendurn-
ir sem höfðu regluleg samskipti
við Jóhönnu á skrifstofu skól-
ans. Það sama á við starfsfólkið
sem átti við hana hin marg-
víslegustu erindi í önnum dags-
ins. Jóhanna brást ævinlega
skjótt við þegar mikið lá við og
greiddi götu þeirra sem til
hennar leituðu.
Jóhanna leitaðist ætíð við að
leiðbeina og aðstoða þá sem
þurftu á því að halda. Hún var
afar atorkusöm, samviskusöm
og raungóð öllum þeim sem á
henni þurftu að halda. Jóhanna
var lífsglöð og söngelsk og hafði
smitandi áhrif á þá sem í kring-
um hana voru. Þá átti hún auð-
velt með að koma auga á létt-
leika tilverunnar og setti
líflegan svip á samverustundir á
kaffistofunni og samkomum
okkar utan skólans.
Þegar við lítum yfir farinn
veg birtast margs konar myndir
af þessari kraftmiklu konu sem
skilur eftir sig ljúfar minningar
og merkilegt ævistarf í þágu
Fjölbrautaskóla Norðurlands
vestra. Okkur verður hugsað til
fjölskyldu hennar og vottum
henni okkar dýpstu samúð. Við
þökkum Jóhönnu fyrir sam-
fylgdina öll þau ár sem hún
helgaði skólanum starfskrafta
sína. Megi minning hennar lifa.
F.h. Starfsfólks Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra,
Ingileif Oddsdóttir
og Þorkell V.
Þorsteinsson.
Jóhanna Karlsdóttir kom til
starfa á skrifstofu Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra haust-
ið 1984 og starfaði þar í 29 ár,
fyrst með Katrínu Finnboga-
dóttur og síðar Helgu Sigurðar-
dóttur við að sinna þeim
ógrynnum af erindum frá nem-
endum og öðrum starfsmönnum
skólans sem hvern dag bárust á
borð þeirra. Þar var í mörg horn
að líta, innritun og brautskrán-
ing, bóksala og upplýsingagjöf,
asi og æskufjör, stúss og túss
fyrir kennarana, höfuðmál og
húfur fyrir nemendur.
Jóhanna var þróttmikil og
ósérhlífin, greiðvikin og at-
kvæðamikil í störfum sínum,
hafði ríka réttlætiskennd, var
gamansöm og glettin og setti
svip sinn á samkomur starfs-
fólksins. Hún var „prinsipp-
manneskja“. Nemendur gátu
treyst henni og hún kunni þá
list að taka á móti fólki eftir
málefnum. Hjarta hennar sló í
pólitískum takti samtímans og
hún var söngelsk, söng með
kirkjukórnum og hafði dálæti á
dansi, einkum þeim gömlu. Hvar
er annars staðar betur hægt að
læra samhljóm og samstillingu
en í kórstarfi, dansi og pólitík?
Ég sakna þess að fá ekki að
heyra dóm hennar um Trump
forseta og afrek hans frá því í
gær. Það er eins og allir hlutir
hafi gerst í gær. Nýlega fékk ég
kveðju frá henni frá Sjúkrahús-
inu þegar ljóst var að heilsu
hennar hnignaði.
Æðruleysi hennar var til
fyrirmyndar. Nú sé ég hana,
farna að hjálpa Lykla-Pétri við
innritunina í skóla himnaríkis
samkvæmt reglum um punkt og
prik. Ég votta fjölskyldu hennar
samúð mína og þakka Jóhönnu
fyrir samstarfið öll árin sem ég
var skólameistari Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra sam-
tíða henni. Blessuð sé minning
hennar.
Jón F. Hjartarson,
fyrrverandi
skólameistari FNV.
Ég sakna þín Hanna frænka,
og á alltaf eftir að sakna þín.
Það er ekki hægt að skrifa
minningargrein sem nær utan
um hver þú varst en mig langar
samt að skrifa smá. Það var
þannig að ég var rúmlega tví-
tugur og alveg óskaplega átta-
villtur í lífi mínu þegar foreldrar
mínir komu að máli við mig og
spurðu mig hvort það væri ekki
bara fín hugmynd að ég færi
norður á Krók í skóla. Ég, sem
átti í útistöðum við heiminn all-
an og Krókurinn engin undan-
tekning þar á, absúrd, hélt nú
ekki. Ég var ekki með þroska til
að eiga í sambandi við mína eig-
in foreldra, hvað þá að ég færi á
Krókinn til Hönnu og Kalla, ég
gat ekki lagt það á neinn að
þurfa að þola mig. Ég var ekki á
góðum stað í lífinu þarna. Mér
fannst þessi hugmynd eiginlega
óhugsandi, en eftir nokkra um-
hugsun sló ég til. Ég hafði oft
hitt Hönnu og Kalla og alltaf lið-
ið vel í þeirra návist og þegar ég
mætti þangað frekar dulur
pjakkur var mér tekið opnum
örmum, eins og þeirra Hönnu og
Kalla er von og vísa. Hjá þeim
fékk ég næði til að vera, ég fékk
bara að vera til, ég fékk að vera
jafningi, ég fann að ég var vel-
kominn … foreldrar mínir höfðu
hitt naglann á höfuðið með að
senda mig til ykkar því ég
þroskaðist mikið á þessum árum
sem ég var hjá ykkur. Ég mun
aldrei geta tjáð það almennilega
í orðum né skrifum né á nokk-
urn annan hátt hvað hún Hanna
mín og Kalli hafa gefið mér mik-
ið og gott veganesti til að hafa
með mér í lífsins leik og dans.
Mikið var oft gaman hjá okkur,
bara að spjalla saman, spjalla
saman um heimsmálin, stjórn-
málin, sveitarstjórnarmálin, ná-
grannana, hina, þessa og okkur
sjálf … mér fannst best þegar
við spjölluðum um okkur sjálf
og tilveruna og sögðum alveg
hvað okkur fannst. Við hlógum
mikið þó að stundum væri stutt
í tárin og þið dæmduð ekki fyrir
það því allar tilfinningar eru
leyfilegar.
Ég var aldrei dæmdur, ég
mátti vera ég, ég þurfti ekkert
að gera. Það var hjá ykkur sem
ég lærði að tala við fullorðið
fólk, það var þar sem ég skildi
að fullorðið fólk er manneskjur
sem hafa margt að bjóða, og þið
buðuð mér alltaf allt ykkar. Ég
fann svo innilega mikið fyrir því
hvað okkur leið stundum óskap-
lega vel saman, jafnvel þó svo
við hefðum þagað lengi þá viss-
um við að allir voru sáttir. Ég er
fullur þakklætis fyrir að hafa
fengið að kynnast þér. Takk fyr-
ir allt og allt.
Kristinn
Björgvinsson.
Davíð
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
útfararstjóri
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
RAGNAR GEIRDAL INGÓLFSSON
bifvélavirki,
lést á líknardeild Landspítalans
laugardaginn 28. apríl.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 18. maí kl. 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jenný Hjördís Sigurðardóttir
Ingólfur H. Geirdal
Kolbrún Svala Ragnarsdóttir
Sigurður Geirdal Ragnarss. Ólöf Erla Einarsdóttir
Anetta Sigdís Kristinsdóttir Jóhannes Magni Magneuson
Ragnar Ingvi Kristinsson
Katrín Jenný Ingólfsdóttir
Sigurdís Eva og Kristinn Þór Geirdal
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
BRAGI ÞÓR STEFÁNSSON
læknir,
lést miðvikudaginn 2. maí.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
miðvikudaginn 16. maí kl. 13.
Svala Karlsdóttir
Davíð Þór Bragason Connie Lee
Ásta Bragadóttir
Eva Björk Bragadóttir
Kristján Karl Bragason Hafdís Vigfúsdóttir
Stefán Bragason
og barnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir og afi,
ALBERT WATHNE,
Sautjándajúnitorgi 1,
lést á hjúkrunarheimilinu Ísafold í Garðabæ
þriðjudaginn 8. maí. Útförin fer fram frá
Langholtskirkju fimmtudaginn 17. maí
klukkan 13.
Maja Veiga Halldórsdóttir
Jóhann Ottó Wathne
Heiðar Davíð Wathne Elísabet Wathne
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
KRISTÍN ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Árbakka,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eiri 8. maí.
Útförin fer fram frá Guðríðarkirkju
mánudaginn 28. maí klukkan 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á minningarsjóð Eirar,
eir.is.
Þór Kröyer Martína Sigursteinsdóttir
Benedikt Kröyer Kristín Sölvadóttir
Þorsteinn Kröyer Ólafía Halldórsdóttir
Iðunn Kröyer Eymundur Hannesson
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabarn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HULDA STEINUNN VALTÝSDÓTTIR,
er látin. Útför hennar verður gerð frá
Dómkirkjunni miðvikudaginn 16. maí
klukkan 13.
Kristín Gunnarsdóttir
Helga Gunnarsdóttir Michael Dal
Hildigunnur Gunnarsdóttir Ásgeir Haraldsson
og aðrir aðstandendur
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HELGI JÓN MAGNÚSSON
húsasmíðameistari
frá Vesturhúsum,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands í
Vestmannaeyjum fimmtudaginn 10. maí.
Hann verður jarðsunginn frá Landakirkju laugardaginn 19. maí
klukkan. 13.
Unnur Tómasdóttir
Ólöf Helgadóttir Kristján L. Möller
Tómas Helgason Jenný van der Horst
Kristinn Helgason Þórhildur R. Guðmundsd.
og barnabörn