Morgunblaðið - 14.05.2018, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MAÍ 2018
sinni. Óvenjulegur maður og
dýrmætur fyrir alla þá sem
fengu að kynnast honum. Askas-
leikir er þagnaður og lurkurinn
góði ekki lengur um hönd hafð-
ur.
Upp frá miðjum sjöunda ára-
tugnum var það árlegur við-
burður og tilhlökkunarefni ná-
lægt upphafi aðventu, að Ketill
hringdi í mig til að spjalla fram
og til baka í smáu og stóru um
komandi jólasveinavertíð og lífið
og tilveruna almennt, fá góð ráð
og setja sig og okkur báða í jóla-
skap. Þetta gerði hann í áratugi
eftir að ég var hættur að annast
jólastúss Gáttaþefs og Ketkróks
og þekkti því ekki lengur ein-
stök atriði komandi jólaskemmt-
ana í efnahagslegu og dagskrár-
legu tilliti. Það voru ekki jól hjá
mér þessi ár nema að Ketill
hefði hringt.
Hann hafði einstaka innlifun-
ar- og frásagnarhæfileika. Seint
gleymist þegar hann varð sam-
ferða mér og undirleikara mín-
um í bíl frá Reykjavík til Suð-
urnesja og fór að segja okkur
frá ljónsunga, sem móðir hans
hefði tekið að sér til leynilegrar
varðveislu að Engi. Svo mikil
innlifun fylgdi kynngimagnaðri
frásögn hans, að við trúðum
henni algerlega alla leið til
Njarðvíkur. Þá fóru loks að
renna á okkur tvær grímur þeg-
ar ljónsunginn var orðinn að
fullvöxnu ljóni í frásögninni og
ljónin meira að segja orðin þrjú
og farin að dreifast um víðan
völl. Þá var ljóst að þessi lífs-
kúnstner var að uppfylla þörf
sína og samferðamanna sinna
fyrir dásamleg ævintýri sem
krydduðu tilveruna og auðguðu
hana.
Ketill var einhver yndisleg-
asta og blíðasta persóna, sem ég
hef kynnst. Hann ræktaði barn-
ið í sér til æviloka betur en ég
veit dæmi um hjá nokkrum öðr-
um manni, og það er ekki hver
sem er, sem getur þannig upp-
fyllt skilyrði meistarans frá
Nasaret fyrir inngöngu í himna-
ríki. Blessuð sé minning míns
góða og trygga vinar. Innilegar
samúðarkveðjur til hans nán-
ustu.
Ómar Ragnarsson.
Ketill, vinur minn í áratugi,
er látinn. Óskasteinninn ósýni-
legi, sem leysti öll hans vanda-
mál og færði honum ótal góðar
hugmyndir er endanlega á
braut. Mannlífsflóran er fá-
brotnari þegar einum lífskúnst-
ner, jólasveini og trúð, er færra
hér á landi. Í sex sumur unnum
við Ketill saman í Víðidal á hin-
um geysivinsælu reið- og leikj-
anámskeiðum ÍTR. Okkur varð
strax vel til vina og sú vinátta
hélst allt til loka. Ketill undi sér
vel við störf í hópi barna. Hann
samdi sögur og leikrit tveggja
heima fyrir börn með gott
ímyndunarafl. Boðskapurinn var
friður, sátt og samlyndi allra
manna og dýra. Hann lagði sig
sérstaklega fram við að ná til
þeirra barna sem stóðu höllum
fæti félagslega eða leið af ein-
hverjum ástæðum ekki vel.
Hann hvatti þau áfram með
sinni bjartsýni og lífsgleði.
Ketill Larsen vakti eftirtekt
hvar sem hann fór eða kom.
Hann var sannur fjöllistamaður
með ríka sköpunarþrá. Til að
skapa þurfti efnivið sem Ketill
sótti sér út í náttúruna eða í
hluti sem ekki reyndist lengur
not fyrir. „Ævintýrahöll“ reisti
hann við heimili sitt, ætlaða
börnum í leik. Dýrin og náttúr-
an voru honum hugleikin, nokk-
uð sem hann drakk í sig með
móðurmjólkinni, enda Helga
móðir hans landsþekkt dýra-
verndarkona. Í matargerð var
Ketill á undan sinni samtíð.
Grös, arfi, hvönn og hundasúrur
voru oftar en ekki uppistaðan í
hádegismatnum og virtist hon-
um undantekningarlaust verða
gott af.
Eftir að samstarfi okkar Ket-
ils lauk við reiðskólann í Víðidal
hélst vináttan áfram og fundum
okkar bar saman í kringum til-
efni eða tilviljanir. Í seinni tíð
einbeitti Ketill sér meira og
meira að listmálun. Málverk sín,
oftar en ekki úr öðrum heimi,
heimi blóma og fegurðar, til-
einkaði hann bjartsýni og ást til
lífsins. Í langan tíma fékk Ketill
aðstöðu á veitingastofu BSÍ með
liti sína og pappír. Þar undi
hann hag sínum vel og málaði
viðstöðulaust, allt að 2.000 mál-
verk á ári. Síðasta fund okkar
Ketils bar upp á 80 ára afmæl-
ishátíð sem hann hélt vinum sín-
um í Gullhömrum, næsta húsi
við heimili sitt, Engi. Þar lék af-
mælisbarnið á als oddi í góðra
vina hópi, skemmti gestum með
gríni, söng og spili eins og hon-
um einum var lagið.
Heilsu Ketils hrakaði síðustu
árin, fæturnir gáfu sig og þrekið
þvarr. Ógleymanlegur vinur er á
braut og söknuður ríkir hjá öll-
um þeim sem kynntust Katli á
hans litríku lífsleið. Ég votta
fjölskyldu hans innilega samúð
og lýk þessum minningarorðum
með tilvitnun í Biblíuna, sem
Ketill mat mest allra bóka:
„Góður maður ber gott fram úr
góðum sjóði“.
Helgi Árnason.
Ketill Larsen, stórvinur minn
og listamaður, er fallinn frá.
Ketill var einstaklingur gæddur
miklum hæfileikum og eftir
hann liggur langur og fjölskrúð-
ugur listamannsferill. Mig lang-
ar að minnast hans í örfáum
ljóðlínum sem ég orti þegar eig-
inmaður minn, Ævar R. Kvaran,
féll frá en Ketill lærði leiklist
hjá honum:
Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.
Sorgmædd sit við mynd af þér
og sárt þig ákaft trega.
Herrann helgur gefur mér
huggun náðarvega.
Tekinn var litríkur fífill frá mér
og ferðast einn um sinn.
Í kærleiksljósi leita að þér
og leyndardóminn finn.
Kyrrum klökkum tregarómi
kveð nú vininn hljóða.
Af sálarþunga úr sorgartómi
signi drenginn góða.
Farinn ert á friðarströnd
frjáls af lífsins þrautum.
Styrkir Drottins helga hönd
hal á ljóssins brautum.
Englar bjartir lýsi leið
lúnum ferðalangi.
Hefst nú eilíft æviskeið
ofar sólargangi.
Vonarkraftur vermir trú
og viðjar sárar brýtur.
Ótrúleg er elska sú
sem eilífðinni lýtur.
Í Gjafarans milda gæskuhjúpi
gróa öll mín sár.
Með sólargeisla úr sorgardjúpi
sendi þér kveðjutár.
(Jóna Rúna Kvaran)
Ég votta aðstandendum Ket-
ils mína innilegustu samúð.
Jóna Rúna Kvaran
Ketill Larsen hóf störf hjá
Æskulýðsráði Reykjavíkur (sem
seinna varð Íþrótta- og tóm-
stundaráð) 1963 sem leiðbein-
andi og húsvörður á Fríkirkju-
vegi 11. Þar var í áratugi helsta
félagsmiðstöð ungs fólks í borg-
inni og bækistöð fjölda frjálsra
félaga. Hin gamla villa Thors
Jensen iðaði af lífi. Margir sem
seinna urðu framámenn í sam-
félaginu stigu þar sín fyrstu
spor í félagsstarfi eða skapandi
greinum. Fjöldi fólks fann sér
þar farveg fyrir hugðarefni sín,
oft unglingar sem ekki fundu sig
í öðru skipulegu félagsstarfi eða
bjuggu við erfiðar aðstæður. Í
Katli eignuðust krakkarnir
bandamann og vin. Ketill hafði
einstakt lag á að safna að sér
krökkum og mynda með þeim
einhvers konar hóp. Verkefni
hópanna gátu verið af ýmsum
toga en þess var gætt að allir
hefðu hlutverk og væru jafn-
ingjar. Margir sem sóttu fé-
lagsstarf eða tómstundaklúbba á
Fríkirkjuvegi 11 minnast þessa
sem mjög skemmtilegs tíma í
sínu lífi. Ketill mætti til vinnu
seinnipartinn á virkum dögum
þegar skrifstofutíma lauk og var
yfirleitt í húsinu um helgar. Ket-
ill bar mikla umhyggju fyrir
húsinu og hélt mjög í heiðri
minningu Thors Jensen og fjöl-
skyldu. Deginum lauk með því
að athuga glugga og dyr. Ketill
hafði til umráða eitt af herbergj-
um hússins. Þangað flutti hann
margskonar leikmuni, búninga
og græjur sem hann notaði og
þar gat hann málað myndirnar
sínar. Herbergi Ketils var fljótt
að fyllast og lenti hann oft á
hrakhólum um húsið með dót
sem þar komst ekki fyrir. Fjór-
um sinnum þurfti hann að skipta
um herbergi. Það voru erfiðir
tímar, bæði fyrir Ketil og ekki
síður okkur hin á skrifstofunni.
Á sumrin vann Ketill við reið-
skóla Æskulýðsráðs í Saltvík á
Kjalarnesi og síðar í Víðidal. Í
Saltvíkurrútunni sagði Ketill
sögur sem hann samdi jafnóðum
og tók jafnframt upp á segul-
band. Í Saltvík þróuðust mál svo
að Ketill tók gjarna að sér
krakka sem áttu erfitt uppdrátt-
ar og sinnti þeim. Hann hafði
sínar sérviskur og hafa margar
bráðskemmtilegar sögur af því
spunnist. Sem Tóti trúður eða
Askasleikir, foringi jólasvein-
anna, fór hann víða um land að
skemmta börnum og fullorðnum.
Enginn hefur jafn oft troðið upp
á 17. júní eða þegar kveikt var á
jólatrénu á Austurvelli. Fræg er
sagan af því þegar sendiherra
Sovétríkjanna tók „Tóta trúð“
upp í bíl sinn austur í sveitum
og bauð honum til kvöldverðar
með sér í sumarbústað. Hafði
sendiherrann ekki fyrirhitt svo
bráðskemmtilegan og athyglis-
verðan karakter. Ketill brá oft
fyrir sig ýmsum hlutverkum.
Hann átti til að heilsa nýjum
starfsmönnum á skrifstofunni
með því að draga annað augað í
pung, setja stút á munninn og
með miklu handapati ávarpa við-
komandi á golfrönsku. Fólk tók
þessu misvel. Þeir sem þekktu
Ketil geta án efa séð fyrir sér
þegar starfsmannastjóri ÍTR
tók við hann svokallað starfsþró-
unarsamtal. Umfram allt var
Ketill drengur góður sem setti
lit á sinn samtíma, eftirminnileg-
ur öllum sem honum kynntust.
Katli eru að leiðarlokum þökkuð
störf hans í þágu barnanna í
borginni. Fjölskyldu hans send-
um við samúðarkveðjur.
Fyrir hönd skrifstofu ÍTR,
Gísli Árni Eggertsson,
Ómar Einarsson.
Ketill Larsen fjöllistamaður
er látinn.
Hann gekk fyrir um tveim
áratugum í Vináttufélag Íslands
og Kanada, VÍK, þar sem ég er
formaður, og var síðan lengst af
í stjórn þess félags. Var það
ekki að hann hefði komið til
Kanada, heldur taldi hann að
það væri, sem bókmenntalega
sinnað menningarfélag, gott
haldreipi fyrir sig í menningar-
lífinu.
Hann mætti síðan gjarnan á
árlega upplestrarfundi ljóð-
skálda, Hellas-hópinn, er tengist
VÍK, og las þar úr ljóðum sín-
um. Taldist hann vera vel fram-
bærilegt ljóðskáld þar þótt hann
kysi frekar að birta ljóð sín á
netinu en á bók. Mér þótti síðan
vænt um er hann orti langt og
fallegt afmæliskvæði um mig er
birtist síðan í Fréttablaði VÍK.
Einnig keypti hann af mér
nokkrar ljóðabækur mínar.
Hann hélt líka fyrirlestur um
lífshlaup sitt hjá okkur í VÍK og
sýndi okkur þá líka nokkur mál-
verk sín.
Einnig kynntist ég honum
sem aðkeyptum skemmtikrafti á
barnasamkomum í Ásatrúar-
félaginu.
Þennan hjartahlýja félags-
málamann vil ég nú kveðja með
broti úr ljóði mínu: Um marm-
arans yfirlæti en þar fjalla ég
um sögu marmarans í evrópskri
myndlist og segi þar m.a. svo:
En kannski er þá marmarinn sjálft
guðið?
Þessi glæsilegi fulltrúi hins steinda al-
heims;
sem guð eða ekki guð stendur að
baki?
Þá er glettilega við hæfi
að við höfum marmarahellur á gólfum
sem við hnjótum ekki um
í eiginlegri né óeiginlegri merkingu;
heldur njótum fegurðar kristalkvoð-
unnar;
sem er nú hvorki góð né vond …
þótt sumir skriki á hennar svellinu …
Tryggvi V. Líndal.
Mér er tregt tungu að hræra
er ég minnist vinar mín Ketils.
Kynni okkar hófust er við sett-
umst á skólabekk í leiklistar-
skóla Ævars Kvaran fyrir 55 ár-
um. Minntist Ketill oft á það
síðar á lífsleiðinni hversu ágæt-
ur skólinn var og hversu góður
kennari Ævar var. Þó að nokkur
aldursmunur væri á okkur náð-
um við strax mjög vel saman.
Sóttum við báðir nokkru seinna
um inngöngu í leiklistarskóla
Þjóðleikhússins sem var þriggja
ára skóli með nemendaleikhúsi
fjórða árið. Vorum við, þessi
hópur sem komst inn í skólann,
saman nánast hvern dag og
bundumst við öll sterkum bönd-
um. Ketill er annar í hópnum
sem kveður og skólasystkini
hans minnast hans með þakk-
læti og eiga um hann góðar
minningar frá skólaárunum. Í
Þjóðleikhúsinu lék Ketill meðal
annars nafna sinn Ketil Skræk í
Skugga-Sveini en stóra tækifær-
ið fékk hann í verki Brynju
Benediktsdóttir Inuk sem byrj-
aði sem lítil sýning á litla sviði
Þjóðleikhússins en endaði sem
ein víðförlasta leiksýning Ís-
landssögunnar, leikin í 19 lönd-
um árum saman. Þar var Ketill í
essinu sínu enda eins og sniðinn
í hlutverkið. Katli og Brynju
varð vel til vina og mat hann
Brynju mikils og taldi hana ein-
hverja mestu leikhúsmanneskju
sem Ísland hefur alið. Eitt er
það hlutverk sem margir tengja
við Ketil en það er jólasveinn-
inn. Hann hafði mikið yndi af
því að leika Askasleiki og gerði
það í mörg ár á Austurvelli við
tendrun norska jólatrésins.
Hann lék líka Tóta trúð árum
saman og þar fyrir utan gerði
hann mikið af því að koma fram
á samkomum ýmiskonar og
árshátíðum með skemmtiatriði.
Var þar vinsælust Gudda nokk-
ur símamær á skiptiborðinu sem
vissi óþarflega mikið um einkalíf
starfsmanna fyrirtækjanna. Auk
þess var Ketill afkastamikill list-
málari og hélt ótal sýningar á
verkum sínum. Ketill hóf störf
hjá Æskulýðsráði Reykjavíkur
þar sem hann vann meðal ann-
ars við opið hús á kvöldin og á
sumrin við leikjanámskeið
lengst af í Saltvík á Kjalarnesi
þar sem ég vann með honum í
mörg sumur. Það var fastur lið-
ur að Ketill sagði sögur og æv-
intýri sem hófust strax í rútunni
við Fríkirkjuveg 11 og enduðu
uppi í Saltvík og börnin vildu þá
heyra enn meira. Í nokkur ár
var Ketill eins konar húsvörður
á Fríkirkjuvegi 11, því fagra og
merka húsi sem Thor Jensen lét
byggja, þar sem aðsetur Æsku-
lýðsráðs Reykjavíkur var þá. Þá
gerðist það að misvitrir menn
vildu rífa húsið og reisa þar nýja
seðlabankabyggingu. Ketill safn-
aði liði og fékk með sér góða
menn og hófu þeir undirskrifta-
söfnun til bjargar húsinu sem
Ketill unni svo mjög. Tókst að
afstýra þessu umhverfisslysi á
síðustu stundu þökk sé Katli.
Ketill hóf sambúð með Ólöfu
Benediktsdóttur og reistu þau
sér hús á erfðafestulandi móður
hans og nefndu það Tjarnarengi.
Þau eignuðust fjögur börn en
misstu einn dreng í vöggu og
var hann Katli mikill harmdauði.
Ketill kynnti mig og Eygló sem
síðar varð eiginkona mín og
sagði hann alltaf að mörg fyr-
irtæki hefði hann stofnað en
þetta væri það best heppnaða.
Fyrir það er ég honum ævinlega
þakklátur. Við töluðum saman
ýmist í síma eða hittumst dag-
lega í marga áratugi, brölluðum
margt saman og vorum við-
staddir allar gleði- og sorgar-
stundir í lífi hvor annars. Ketill
stappaði í mig stálinu og studdi
mig endalaust. Ég er honum
ævarandi þakkátur og sakna
hans mjög.
Jón Símon Gunnarsson
og fjölskylda.
Ketill var einstakur maður.
Hann var hlýr og umhyggju-
samur, lét sér annt um náung-
ann, sérstaklega þá sem minna
máttu sín. Hann hafði fjörugt
ímyndunarafl og mikla kímni-
gáfu og sagði skemmtilega frá.
Honum var margt til lista lagt,
m.a. góður leikari, myndlistar-
maður, skáld og söngvari. Hann
kom víða við og þekkti marga og
öllum sýndi hann glaðlegt við-
mót og vingjarnlega framkomu.
Ketill var trúaður maður og
sótti reglulega fundi í Kristni-
boðsfélagi karla í Reykjavík.
Hann fékk tækifæri til að heim-
sækja Keníu um aldamótin og
kynnast kristniboðsstarfinu í
Pókot-héraði með eigin augum.
Hann mat mikils þá vináttu og
samfélag sem hann átti við
kristniboðana og var það gagn-
kvæmt. Nokkur málverka hans
urðu eftir nærri miðbaug að lok-
inni heimsókn.
Samfélagið í Kristniboðsfélag-
inu og samkomur Kristniboðs-
sambandsins á miðvikudags-
kvöldum auðgaði hann með sinni
góðu nærveru. Við vinir hans í
Kristniboðsfélaginu þökkum
samfylgdina og biðjum góðan
Guð að blessa minningu hans og
vera með ættingjum hans og
ástvinum.
Bjarni Árnason,
Halldór Konráðsson.
Ég var sjö eða átta ára í rútu
á leiðinni í Víðidal á reiðnám-
skeið. Þar sat Ketill fremst,
þessi sérstaki maður sem sagði
okkur sögur og miðlaði sinni
skemmtilegu sýn á heiminn og
lífið. Hann náði að gera hvers-
dagslega atburði að ævintýri og
sýndi okkur börnunum einstaka
virðingu og skilning.
Mörgum árum síðar lágu leið-
ir okkar aftur saman á Mokka.
Þar var koma hans fastur liður í
deginum. Dyrnar opnuðust, Ket-
ill gekk inn þungum og hægum
skrefum klyfjaður töskum og
pokum, létt yfir honum, alltaf
glaður að sjá okkur sem þar sát-
um, brosið breitt og hugurinn
úti um allt. Best fannst honum
að sitja í gluggasætinu þar sem
hann skemmti gestum með söng
og ýmiss konar bulli á ímynd-
uðum tungumálum. Hann kunni
ótal sögur af fólki, bæði raun-
verulegar sögur af raunverulegu
fólki sem og uppspunnar sögur
af ímynduðu fólki. Hann sagði
mér sögur af forfeðrum mínum
og fólkinu sem gekk framhjá
glugganum. Hann söng á kín-
versku og spilaði á ósýnilega
fiðlu. Hann gerði fuglahljóð og
penninn hans varð að flautu.
Ketill náði að skapa einstaka
tengingu við hvern þann sem
hann hitti. Það var alltaf kær-
leikur í röddinni hans, öll hans
tilvist fannst mér vera einn stór
kærleikur, ein stór lofgjörð til
lífsins. Að hitta hann fyllti dag-
inn af lífi og fjöri, heimurinn
stækkaði, allt varð mögulegt,
hugmyndum hans voru engin
takmörk sett. Og honum fannst
hver manneskja dýrmæt. Hann
sá það einstaka við hvern og
einn. Ég man eftir að hafa hlust-
að á hann gefa sig á tal við þá
sem sátu einir á Mokka, hann
sýndi þeim raunverulegan áhuga
og spurði spurninga sem fengu
þá til að sjá sjálfa sig í nýju
ljósi.
Mér fannst stundum eins og
hann vissi meira en við hin um
lífið, um það sem við getum ekki
útskýrt og það sem við sjáum
ekki. Stundum rakst ég á hann
og hann vissi einhvern veginn
nákvæmlega hvað ég var að
ganga í gegnum og sagði einmitt
það sem ég þurfti að heyra, ég
hafði oft á orði við hann að hann
væri skyggn. Stundum í miðju
bulli kom hann nefnilega með
tæran sannleik.
Þegar meiri hraði og alvara
færðist yfir lífið urðu ferðir mín-
ar á Mokka færri og hættu svo
eiginlega alveg. En ég gladdist í
hjarta mínu í hvert sinn sem ég
gekk Skólavörðustíginn og sá
Ketil í gegnum gluggann, það
var tímaleysi sem róaði hugann.
Og þegar ég rakst á hann á göt-
um bæjarins skipti ekki máli
hve langt hafði liðið frá því síð-
ast, það var alltaf eins og við
hefðum hist í gær, það urðu allt-
af fagnaðarfundir og mér fannst
hann alltaf þekkja mig öðruvísi
en aðrir. Síðasta skipti sem ég
hitti Ketil var við Tjarnargötu í
mikilli sól, hann var hress og
ímyndunaraflið og sagnagleðin
upp á sitt besta. Við áttum langt
samtal og svo settist hann upp í
bíl og kvaddi með sínum sér-
staka hætti: veifaði lengi sínu
drottningarveifi með blik í aug-
um og hlýlegt bros á vör. Þann-
ig sé ég hann fyrir mér yfirgefa
þennan heim.
Takk, elsku Ketill, fyrir vin-
áttuna, gleðina og sannleikann.
Takk fyrir kærleikann sem þú
sýndir mér og öllum þeim sem
fengu að kynnast þér.
Kristín Anna
Hermannsdóttir.
Ketill breytti andartakinu í
ævintýri, hann gat talað frönsku
án þess að hafa lært hana og
skrifað endalausar skemmtisög-
ur sem komu aldrei út. Einu
sinni mætti hann heim til mín í
barnaafmæli og flautaði með
eyrunum, þá hlógu krakkarnir
dátt.
Nú falla gullmolarnir ekki
lengur af gnægtaborði Ketils og
íbyggnar athugasemdir hans
heyrast ekki oftar. Ég mun
sakna hans á götum Reykjavík-
ur og á alls kyns mannamótum
þar sem leiðir okkar hafa legið
saman. Ég minnist hans af þjóð-
vegi lífsins, hann stendur við
vegarbrún með stóru axla-
töskuna sína, fulla af draumum,
og spyr kankvís: Má ég kannski
fá far, gæskurinn?
Hvíldu í friði, Ketill minn.
Bjarki Bjarnason.
Hann setti svip á bæinn, er
oft sagt um litríka karaktera
sem fara sínar eigin leiðir og
falla ekki í kramið. Ketill Lar-
sen var kennileiti í miðborg
Reykjavíkur. Gangandi kenni-
leiti í miðbænum sem allir
Reykvíkingar könnuðust við og
ótrúlega margir þekktu per-
sónulega. Hokni listamaðurinn
sérkennilegi með allar töskurnar
og pinklana, sem gerði í því að
tolla ekki í tískunni. Viðkomu-
staðirnir voru Landsbankinn,
pósthúsið, Ráðhúsið, Mokka, Tíu
dropar, Eymundsson og svo
framvegis. Smátt og smátt
hægði á göngulaginu með ár-
SJÁ SÍÐU 26
HINSTA KVEÐJA
Farinn er góður maður.
Afar víðsýnn, hugmynda-
ríkur og góðhjartaður. Það
er sárt að hugsa til þess að
hitta þig ekki aftur í þessu
lífi, Ketill minn. En við
sjáumst.
Benedikt Sigmundsson.