Morgunblaðið - Sunnudagur - 29.07.2018, Qupperneq 12

Arna Sigríður Albertsdóttir var 16 áragömul þegar hún hlaut mænuskaða ískíðaslysi í Noregi en þar var hún í æf-
ingaferð með félögum sínum og þjálfurum í
Skíðafélagi Ísafjarðar. Nokkrum árum eftir
slysið var Arna komin á stað sem margir ís-
lenskir hjólareiðamenn hafa látið sig dreyma
um, að keppa á stórmótum í hjólreiðum en Arna
keppir í handahjólreiðum.
Arna er ein þeirra fjögurra íslensku íþrótta-
manna sem „stefna að hinu ómögulega“ með því
að komast á ólympíumót fatlaðra í Tókýó í Jap-
an árið 2020 en Morgunblaðið og mbl.is mun
fylgja þessum íþróttamönnum eftir næstu árin
fram að keppni. Arna og hinir íþróttamennirnir,
Már Gunnarsson sundmaður, Stefanía Daney
Guðmundsdóttir, hlaupakona og langstökkvari,
og Patrekur Andrés Axelsson spretthlaupari
eru nýbyrjuð í herferð með Íþróttasambandi
fatlaðra og Toyota sem ber yfirskriftina „Start
your impossible“ en öll eiga þau möguleika á að
komast á ólympíumót fatlaðra eftir tvö ár og
stefna ótrauð þangað. Sú herferð snýst jafn-
framt um að skora á alls konar fólk að setja sér
markmið sem virðast jafnvel ómöguleg.
„Ég er fædd og uppalin á Ísafirði og þar er
íþróttamenningin mikil og allir æfa íþróttir. Ég
var í æfingaferð í Geilo í Noregi 30. nóvember
2006 þegar ég lenti í alvarlegu slysi sem breytti
lífi mínu,“ segir Arna Sigríður.
„Það sagði enginn beint við mig strax; þú ert
með mænuskaða og getur líklega aldrei gengið
aftur sem ég held líka að hafi verið gott en
læknarnir gáfu mér átta mánaða glugga, bólg-
urnar í mænunni gætu hugsanlega hjaðnað og
eitthvað breyst en gerðu mér grein fyrir að
þetta liti mjög illa út. Ég fékk því að átta mig á
stöðu minni hægt og bítandi og fyrstu árin var
það afar erfitt enda var ég bara barn og hafði
ekki tekið út minn andlega þroska. Ég bara ætl-
aði ekkert að vera mænusköðuð.“
Fyrir vestan var lítið framboð af íþróttaiðkun
fyrir fatlaða. „Það var eiginlega bara sund og
sundlaugarnar voru heldur ekki aðgengilegar.
Nokkrum árum eftir slysið pantaði ég mér
handahjól á netinu og var eitthvað aðeins byrjuð
að prófa það þegar ég flutti suður en þá voru
vinkonur mínar flestar fluttar suður og ég vissi
að möguleikar mínir væru meiri þar. Það er
ekki að það sé alls staðar frábær aðstaða eða að-
gengi í Reykjavík fyrir fatlaða, oft er það mjög
slæmt, en samfélagið er stærra og fleiri mögu-
leikar. Þegar ég kom suður byrjaði ég í einka-
þjálfun hjá Fannari Karvel íþróttafræðingi sem
breytti lífi mínu en þá hófst mikil andleg og lík-
amleg uppbygging.“
Þegar Arna var búin að vera hjá honum í
styrktaræfingum í nokkurn tíma stakk Fannar
Karvel upp á að þau færu að prófa hjólið af al-
vöru en þá voru fimm ár liðin frá slysinu.
„Hjólið hentar mér frábærlega og því fylgir
mikið frelsi. Á hjólastól er oft erfitt að komast
leiðar sinnar, það eru þrep og tröppur alls stað-
ar og ég kemst frekar yfir slíkt á hjólinu og góð-
ir hjólastígar eru víða þannig að ég kemst langt
á eigin vegum. Yfir sumarið er ég meira úti en á
veturna þjálfa ég innandyra á trainer sem er
tengdur við hjólið og gefur mótstöðu. Þetta er
ekki langur tími sem ég get æft utandyra því ég
hef ekki stjórn á hita og kulda í líkamanum svo
ég þarf að vera sérstaklega vel klædd og fara
strax í heita sturtu eftir æfingu. Æfingarnar í
sumar hafa því verið extra áskorun út af veðr-
inu.“
Upplifi sterkt að vera heppin
Arna keppti á sínu fyrsta móti haustið 2014 og
fór þá að stunda hjólreiðarnar af alvöru.
„Það munaði ótrúlega miklu fyrir mig því þá
kynntist ég fleirum sem voru í þessu. Hér heima
var ég alein þegar ég byrjaði, mögulega voru til
einhver önnur handahjól en ég þekkti a.m.k.
engan annan sem var á svona hjóli. Bara að
hitta aðra og sjá þá hjóla og tengjast þessu sam-
félagi var frábært en í þessu samfélagi eru hjól-
reiðamenn frá Mið-Evrópulöndunum áberandi.
Þetta samfélag er nett klikkað!“ segir Arna og
hlær en ólíkt og í mörgum öðrum íþróttagrein
eru bestu hjólareiðakonurnar komnar yfir
fimmtugt og verða aðeins betri og betri með
aldrinum. Til að vera góður handreiðahjólamað-
ur þurfa íþróttamennirnir nefnilega að vera afar
góðir í að pína sig því íþróttin snýst fyrst og
fremst um úthald og þá hugarfarið; að geta
haldið út. Slíkt þjálfast mikið með aldrinum og
sú besta í greininni er fædd 1965. Arna segist
því eiga fullt inni en Arna hefur meðal annars
hafnað í 1. sæti í sínum flokki í handahjólreiða-
keppni í Abú Dabí.
„Ég keppti núna síðast á móti í Hollandi í vor
en ég þurfti að fara í aðgerð í vor og var að
stríða við meiðsli í mánuð eftir tognun og í sam-
spili við veðrið undanfarið hafði ég ekki átt
draumaundirbúningstímabil en ég fór samt út,
meira til að hafa það bak við eyrað að sjá hvar
ég væri stödd. Ég er núna svolítið frá stelp-
unum sem eru bestar í mínum flokki en ég veit
að ég á helling inni svo að ég er bjartsýn á að
komast á Ólympíuleikana 2020. Í haust mun ég
taka tveggja tíma æfingu fyrir skólann og svo
aftur eftir skólann og kannski eiga frí á sunnu-
dögum en ég er að byrja í íþróttafræði í Háskól-
anum í Reykjavík.“
Nú eru 12 ár liðin frá slysinu og auk þess sem
Arna hefur vakið athygli fyrir sinn líkamlega og
andlega styrk, hefur hún verið valin fram-
úrskarandi Íslendingur og fleira til, hún er virk í
SEM, samtökum endurhæfðra mænuskadd-
aðra og hefur verið ötul í að miðla reynslu sinni
með fyrirlestrum víða. Arna er ekki aðeins
fyrsti Íslendingurinn til að keppa á hjól-
areiðamótum hreyfihamlaðra heldur er hún líka
fyrsti Íslendingurinn til að keppa á heimsmeist-
aramóti almennt í hjólreiðum.
„Það tekur tíma, þolinmæði og þrjósku að
verða sjálfstæður og upp á sjálfan sig kominn til
að geta framkvæmt það sem maður vill gera.
Mér finnst ég alltaf verða betri og betri í því og
næ þannig að njóta lífsins betur. Þetta snýst
fyrst og fremst um hugarfarið. Íþróttirnar hafa
hjálpað mér mikið, að geta farið út að hjóla, fá
útrás og upplifa það að vera uppgefin.
Mér finnst ég líka hafa fengið að upplifa það
sem aðrir hafa ekki fengið og af erfiðum áskor-
unum og ýmsu sem ég hef lent í held ég að ég
hafi lært fullt. Það sem ég upplifi svo sterkt í
dag er að mér finnst ég bara vera svolítið hepp-
in. Ég get notað hendurnar en margir sem fá
mænuskaða eru miklu verr staddir, kljást við
alls konar veikindi og sjúkdóma. Einu sinni gat
ég ekki sest upp í rúminu og ég hélt að ég myndi
aldrei geta lært það. Að hugsa um litlu sigrana
hjálpar.“
Stigasöfnunin aukaáskorun
Í haust taka við stífar æfingar og eru þegar
byrjaðar en til lengri tíma litið sér Arna fyrir
sér að aðstoða fólk með aðrar fatlanir að finna
íþróttir sem því henta.
„Ég veit hvað íþróttirnar hafa gert mikið fyr-
ir mig og erlendis eru íþróttir mun meira tengd-
ar inn í endurhæfingu fólks sem lendir í slysum.
Ég væri til í að sjá íþróttafræðinga koma strax
að endurhæfingunni sem gæti þá hjálpað fólki
að finna íþrótt við hæfi. Ég sjálf gæti verið á
óteljandi lyfjum, ég er með lágan blóðþrýsting
vegna mænuskaðans og alls konar verki en
vegna íþróttarinnar sem ég er að æfa þarf ég
þess ekki og ég væri svo til í að hjálpa fleiri til að
komast að því hvort íþróttir geta gert það sama
fyrir þá.“
Arna segir það ótrúlega gott og hvetjandi að
hafa sett sér það markmið að komast á ólympíu-
leikana 2020.
„Ég þarf núna að safna stigum alveg þar til
mótið er, keppa á mörgum mótum en flækju-
stigið er svolítið því hjólreiðar hreyfihamlaðra
eru ekki undir íþróttasambandi fatlaðra heldur
Hjólreiðasambandi Íslands. Þar sem ég er ein í
þessu safna ég stigum ein meðan stelpurnar í
hinum löndunum geta safnað stigum saman
sem hópur svo það er aukaáskorun þar sem það
er erfiðara fyrir mig að ná stigum. Framundan
eru æfingar, styrktar- og þol, alls konar tækni-
atriði, teygjur, nudd og svo þarf ég að borða vel
og sofa mikið til að geta æft stíft. Hjólreiðarnar
eru mitt jóga og ég veit að það væru margir til í
að vera í mínum sporum, geta verið á fínu hjóli
að keppa í greininni.“
Tekur tíma,
þolinmæði og
þrjósku
Arna Sigríður Albertsdóttir hefur verið
frumkvöðull í keppnishjólreiðum
hérlendis en hún stefnir á að keppa á
Ólympíumóti fatlaðra í Japan 2020.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
„Ég veit að það væru margir
til í að vera í mínum spor-
um, geta verið á fínu hjóli að
keppa í greininni.“
Morgunblaðið/Árni Sæberg
’ Það sem ég upplifi svo sterktí dag er að mér finnst ég baravera svolítið heppin
VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29.7. 2018