Morgunblaðið - 24.08.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. ÁGÚST 2018
✝ Jón Guðnasonfæddist í
Reykjavík 24. ágúst
1944. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 10. ágúst
2018
Foreldrar Jóns
voru Guðni Jóns-
son, f. 15. nóv-
ember 1915, d. 15.
ágúst 1979, og Guð-
rún Pétursdóttir, f.
30. apríl 1921, d. 20. maí 2011.
Systkini Jóns eru Ásdís Erna,
Guðný Sigrún, Guðrún Petra og
Guðni.
Eiginkona Jóns er Kolbrún
Hámundardóttir, f. 20. júní
1946, þau gengu í hjónaband 27.
júní 1968. Þau áttu gullbrúð-
kaup í júní sl.
Foreldrar Kolbrúnar voru
Hámundur Jónasson, f. 18. októ-
ber 1904, d. 3. maí 1980, og Guð-
Jón fór ungur að aldri til sum-
ardvalar í sveit, fyrst á bæinn
Fossá í Kjós, seinna í Auðsholt í
Hrunamannahreppi og að lok-
um fór hann á Jarðbrú í Svarf-
aðardal.
Jón hóf skólagöngu sína í
Melaskóla og fór þaðan í Gaggó
Vest. Hann lauk gagnfræðaprófi
frá Héraðsskólanum á Núpi í
Dýrafirði 1961 og tók farmanna-
próf frá Stýrimannaskólanum í
Reykjavík 1967.
Jón hóf sjómennsku 1961 sem
háseti á ýmsum fiskiskipum og
flutningaskipum. Hann hóf störf
hjá Eimskipafélagi Íslands hf.
22. september 1967 og starfaði
sem stýrimaður og skipstjóri hjá
félaginu til ársins 2007 þegar
hann lét af störfum vegna veik-
inda.
Árið 1983 keyptu þau hjónin
sumarbústaðarlóð í Grímsnesi
og byggðu þar sumarbústað sem
þau nefndu Klettahlíð.
Útför Jóns fer fram í Árbæj-
arkirkju í dag, 24. ágúst 2018,
og hefst athöfnin kl. 11.
rún Þorbjörg Hin-
riksdóttir, f. 14.
nóvember 1917, d.
13. október 2009.
Synir Jóns og
Kolbrúnar eru 1)
Guðmundur Arnar,
f. 13. júlí 1966, kona
hans er Gerða
Gunnarsdóttir.
Börn þeirra eru
Arna Rán og Jón
Gunnar. Sambýlis-
maður Örnu Ránar er Arnar
Þór Róbertsson. 2) Guðni, f. 7.
maí 1971, kona hans er Anna
Katrín Sveinsdóttir. Börn þeirra
eru Sveinn Óli, Kolbrún Elsa og
Jón Atli. Fyrir átti Guðni Hafdísi
Rún, móðir hennar er Margrét
Valgerður Helgadóttir. 3) Ægir
Hrafn, f. 12. maí 1979, kona
hans er Sigrún Björk Björns-
dóttir. Synir þeirra eru Gabríel
Bjarki og Óliver Fannar.
Það er ákaflega erfitt að setj-
ast niður og skrifa minningar-
grein um pabba sinn, pabba sem
ég hef átt í 47 ár og verið klett-
urinn í fjölskyldunni.
Pabbi, þessi stóri sterki mað-
ur, sigldi um öll heimsins höf og
það var spennandi að fara með
honum í siglingar, ferðirnar voru
mikil ævintýri og lifa sterkt í
minningunni.
Eftirminnilegasta siglingin
sem ég fór með pabba var þegar
ég var á fertugsaldri og fór til
Ameríku og áttum við þar saman
ógleymanlegan tíma.
Þegar ég sit og skrifa þessi orð
rifjast upp ótalmargar minningar
um hann pabba, það var oft erfitt
að fylgja pabba niður á höfn rétt
fyrir jól og vita að hann yrði úti á
sjó yfir jól og áramót, fylgja hon-
um niður á höfn á veturna í vondu
veðri og vita að hann væri að fara
út á sjó. Alltaf var gott að fá hann
heim. Ég veit að sjórinn og pabbi
voru vinir.
Eftir að pabbi kom í land
eyddu mamma og pabbi enda-
lausum tíma í sumarbústaðnum
sínum Klettahlíð. Þar leið þeim
best.
Þar var margt skemmtilegt
brallað og alltaf líf og fjör. Það
verður tómlegt að koma í Kletta-
hlíð og sjá ekki pabba sitja í horn-
inu sínu.
Síðustu dagar hafa verið erf-
iðir en stundirnar sem við áttum
með pabba uppi á spítala áður en
hann kvaddi okkur eru dýrmæt-
ar.
Nú kveð ég elsku hjartans
pabba minn í síðasta sinn og
söknuðurinn er mikill, minning
um góðan pabba yljar.
Takk fyrir allt.
Guðni.
Elsku tengdapabbi minn. Ég
kveð þig í dag með miklum sökn-
uði. Við vorum alltaf svo góðir
vinir og er ég þakklát fyrir allar
góðu minningarnar og samveru-
stundirnar sem við fjölskyldan
áttum með ykkur Kollu í sum-
arbústaðnum. Við munum passa
upp á Kollu og sjá til þess að
sumarbústaðurinn verði áfram
samverustaður fjölskyldunnar
allrar. Þú varst líka uppáhalds-
vinur Nóru og hún á eftir að
sakna þess að hlaupa til þín með
dillandi skottið og bíða eftir að fá
nammið sitt úr buxnavasanum
þínum. Þín er sárt saknað.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þín tengdadóttir,
Gerða.
Elsku afi minn. Við tvö áttum
það sameiginlegt að finnast gam-
an að ferðast um heiminn. Ég
mun halda áfram að ferðast fyrir
þig og ég veit að ég verð alltaf
örugg því þú munt fylgja mér og
vernda.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
náð að kveðja þig áður en þú
lagðir af stað í þitt síðasta ferða-
lag.
Takk fyrir allar góðu samveru-
stundirnar sem eru mér dýrmæt-
ur fjársjóður núna.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Guð geymi þig, elsku afi, takk
fyrir allt.
Þín afastelpa
Hafdís Rún Guðnadóttir.
Í dag verður til foldar borinn
Jón Guðnason, stýrimaður og
skipstjóri til margra ára. Nonni
frændi, maðurinn hennar Kollu
frænku. Kært fólk gegnir mörg-
um nöfnum.
Nonni og Kolla hafa alla tíð
verið stór hluti af lífi mínu, allt
frá barnsárum til fullorðinsára,
og margar eru minningarnar og
af mörgu að taka.
Þá minningu ber hæst þegar
við frændur, Arnar og ég, fórum í
sjóferð með Nonna og Kollu
vegna þess að hin árlega sum-
arbústaðarferð hjá fjölskyldunni
á Laugarvatni brást.
Fengum við frændur það til-
boð að koma með í siglingu með
Ms. Skógafossi til Danmerkur,
Þýðverjalands, Póllands og Lett-
lands. Hinum megin við hið al-
ræmda járntjald! Ævintýri, já!
Vélbyssur í Gdansk, rússneskir
kafteinar í Ventspils, þessi
drengur má ekki koma í land
nema í fylgd skipstjóra (gæti ver-
ið njósnari).
Ýmsar eru minningarnar frá
þessari ferð en einna hæst ber
minninguna frá kóngsins Kaup-
inhafn, er Nonni „frændi“ þurfti
sökum míns unga aldurs að fylgja
mér í rússíbanann í Tívolí, þetta
ku hafa verið sumarið 1974. Sam-
kvæmt áreiðanlegum heimildum
mun þessi rússíbanareið hafa
verið sú fyrsta og sú síðasta fyrir
Nonna, sem frekar vildi ólgusjó
N-Atlantshafsins en þessi ósköp,
en mitt ævintýri er ekki minna
fyrir vikið í minningunni.
Kolla frænka, Arnar, Guðni og
Ægir Hrafn, okkar innilegustu
samúðar- og ástarkveðjur til ykk-
ar allra sem og til fjölskyldna og
barna!
Jóhann Erlingsson,
Lise Tarkiainen,
Danmörku.
Fyrir rúmum 50 árum fóru
systir mín og mágur að feta lífs-
ins veg saman og í raun þroskast
saman. Þetta var hávaxinn og
myndarlegur strákur af Tómas-
arhaganum og það fór ekki fram
hjá neinum á Lynghaganum þeg-
ar hún var sótt á flottum Chevr-
olet. Starfsævi Jóns var á sjón-
um. Fyrst var það á fiski- og
síldarskipum en síðan var farið í
Stýrimannaskólann og eftir það
siglt á kaupskipum Eimskips.
Miklar breytingar hafa orðið á
50 árum.
Man ég vel að fylgst var dag-
lega grannt með skipafréttum í
útvarpinu en þá voru lesnir upp
næstu viðkomustaðir skipanna
og út frá því hægt að áætla komu-
tímann til Íslands.
Sem betur fer breyttist þetta
þegar skipin fóru að sigla fastar
rútur, að ég tali ekki um þegar
símasamband varð betra og far-
símar komu.
Hægt að skipuleggja fjöl-
skyldulíf. Útilegur á sumrin með
drengina þrjá og reikna út hvort
jólin yrðu haldin heima.
Árið 1983 var reitur keyptur
og sumarbústaður reistur,
„Klettahlíð“.
Þetta varð sælureitur Jóns.
Naut hann sín til fullnustu þar,
jafnt í vinnu og á gleðistundum
með stórfjölskyldunni.
Þegar Jón varð að hætta vinnu
varð Klettahlíð sá staður þar sem
Kolla og hann undu sér best.
Það er svo margs að minnast.
50 ára vinátta milli svilanna og
okkar systra sem aldrei féll
skuggi á. Ferðalög innanlands og
Ítalíuferðin góða. En allra best
voru allar samverustundirnar í
Klettahlíð og á Sytru.
Þetta síðasta ár var erfitt en
Kolla sá til þess að hann gæti ver-
ið í sinni Klettahlíð fram að því
síðasta.
Nú er komið að kveðjustund
og langar mig að þakka fyrir alla
góðvild og umhyggju eftir lát Er-
lings.
Elsku systir, Arnar, Guðni,
Ægir Hrafn og fjölskyldur ykk-
ar. Samúðarkveðjur til ykkar og
einnig systkina Jóns.
Vertu kært kvaddur, elsku
mágur.
Hrafnhildur.
Nú er hann farinn yfir móðuna
miklu skólabróðir minn og sam-
starfsmaður til margra ára, hann
Jón Guðnason, fyrrverandi skip-
stjóri hjá Eimskip. Okkar góðu
kynni hófust er við vorum saman
á Héraðsskólanum á Núpi í
Dýrafirði í tvo vetur, 1959-1960
og 1960-1961.
Síðar vorum við saman í Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík í
þrjá vetur og útskrifuðumst það-
an úr farmannadeild árið 1967.
Báðir hófum við störf til sjós hjá
H/F Eimskipafélagi Íslands sem
þá hét, en nú heitir Eimskip Ís-
lands ehf., og unnum okkur upp
allan stigann; „brúarstigann“, og
lukum „klifrinu“ sem skipstjórar.
Okkar kynni hjá Eimskip,
bæði til sjós og lands, voru góð og
löng og síðustu tíu til fimmtán ár-
in hittumst við skólabræðurnir,
fámennur hópur 10-15 manns úr
Stýrimannaskólanum, í kaffi einu
sinni í mánuði að vetri til og þar
er rætt um gang mála bæði til
sjós og lands.
Jón var alltaf glaður og skraf-
hreifinn og rækti sitt starf um
borð með miklum sóma.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég góðan dreng og við kaffi-
félagarnir munum sakna hans og
hef ég þetta ekki lengra.
Ég og skólafélagarnir vottum
eiginkonu hans og ættingjum
okkar dýpstu samúð og megi góð-
ur Guð vera með honum.
Blessuð sé minning hans.
Sorgin leggur sína skugga
á sumra hugi, þung og hljóð.
Gott er að mega gleðja og hugga,
gefa í lífsins hjálparsjóð.
(Jóhanna Kristjánsdóttir)
Guðmundur Kr. Kristjánsson.
Jón Guðnason HINSTA KVEÐJA
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson)
Elsku afi.
Takk fyrir allar
skemmtilegu stundirnar
okkar saman. Við söknum
þín og elskum þig.
Sveinn Óli,
Kolbrún Elsa og
Jón Atli.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Hvíldu í friði, kæri
tengdapabbi.
Anna Katrín.
✝ Björk Hjalta-dóttir fæddist á
Landspítalanum í
Reykjavík 29. maí
1954. Hún lést á
gjörgæsludeild
LSH í Fossvogi 12.
ágúst 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Hulda S.
Guðmundsdóttir, f.
1919, d. 2011, og
Hjalti J. Guðnason,
f. 1910, d. 1980. Systur Bjarkar
eru Margrét Medek, f. 23. des-
ember 1947, gift Peter Medek, f.
25. maí 1946, og Vigdís Hjalta-
dóttir, f. 6. desember 1948.
Björk giftist Guðmundi
Brynjólfssyni, f. 21. apríl 1953,
og eiga þau tvö börn: 1) Hjalti
Guðmundsson, f. 8. nóvember
1974, giftur Sigrúnu Ýri Svans-
dóttur, f. 21. febrúar 1984. Börn
Hjalta frá fyrra hjónabandi með
Önnu Sigríði Gunnarsdóttur, f.
19. janúar 1976,
eru Lena Björk
Hjaltadóttir, f. 26.
júní 1996, Aníta
Hjaltadóttir, f. 23.
júlí 2004, og Ka-
milla Hjaltadóttir,
f. 6. október 2006.
Börn Sigrúnar Ýr-
ar frá fyrra hjóna-
bandi eru Þórhild-
ur Stella
Gunnarsdóttir, f.
31. júlí 2008, og Hugrún Birna
Gunnarsdóttir, f. 11. febrúar
2010. Sonur Hjalta og Sigrúnar
Ýrar er Kristófer Páll Hjalta-
son, f. 3. mars 2015. 2) Brynhild-
ur Guðmundsdóttir, f. 19.
nóvember 1976, gift Örlygi
Auðunssyni, f. 5. mars 1974, son-
ur þeirra er Guðmundur Thor
Örlygsson, f. 13. ágúst 2007.
Björk verður jarðsungin frá
Vídalínskirkju í dag, 24. ágúst
2018, klukkan 13.
Í dag kveðjum við eina falleg-
ustu manneskju sem ég hef
kynnst um ævina, æskuvinkonu
mína Björk Hjaltadóttur, mína
fyrstu bestu vinkonu.
Við ólumst upp á Hallveigar-
stígnum, hún á númer 8 og ég á
númer 2. Frá tveggja ára aldri
vorum við bundnar saman í bak-
garðinum, mín megin. Bandið var
langt og kompaníið gott þannig að
við undum okkur vel við að moka,
borða sand og horfa á hina krakk-
ana.
Dagurinn hófst með Björk vin-
konu. Hún var svo skemmtileg,
ákveðin og pínu hávær, hún söng
svo vel og kunni alla skátasöngv-
ana, sem ég öfundaði hana af.
Björk var hrein eins og lindin,
hreinskilni var hennar aðals-
merki, hún var framhleypin og
þorði, og lét mann hafa það óþveg-
ið þegar þurfti, þar öfundaði ég
hana líka.
Hún var ekki hrædd þegar við
fórum á fyrsta jólaballið í Silfur-
tunglinu, mamma varð að fara
með mig heim því ég grenjaði svo
hátt.
Við fórum í bíltúra í kringum
tjörnina og þá var farið hratt yfir
brúna til að fá fiðrildi í magann,
það var rússíbaninn okkar Bjark-
ar fyrstu fjögur æviárin og þvílíkt
æði. Fórum í Skrúðgarðinn með
mæðrunum, sátum á teppi og
drukkum mjólk af flösku og
mjólkurkex með, í sólinni og gras-
inu með öllu ókunna fólkinu og
nokkrum styttum horfandi á okk-
ur.
Við sátum á litla grasblettinum
í bakgarði nr. 8 með ljóslillabláu
næturfjólurnar hennar Huldu í
bakið og fylgdumst með ná-
grönnunum í bakhúsunum á
Hallveigarstígnum, þar bjuggu
mektarhjónin Sigurður Nordal
og kona hans Ólöf, og ýmsir aðr-
ir, skrítnir og óskrítnir.
Svo skildi leiðir, á fimmta ald-
ursári flutti ég í Laugarnesið og
lífið tók í tauminn. En sambandið
hélt áfram og leiðin lá í Dans-
skóla Hermanns Ragnars þar
sem við dönsuðum alltaf saman,
skiptumst á að vera herrann og
þannig útskrifuðumst við með
gull í samkvæmisdönsum, jafn-
vígar á bæði kynin.
Ég sá Björk síðast á hjúkrun-
arheimilinu Sóltúni þar sem
mæður okkar beggja dvöldu og
fékk að eiga með henni ör-
skamma stund þangað til Hulda
andaðist, en þá sá ég hvað Björk
var orðin fallega lík henni
mömmu sinni, þeirri dásamlegu
manneskju sem hún var. Þessi
samfundur okkar var skammur
en ljúfur því samband okkar hélst
alltaf jafn elskulegt.
Elsku vinkonan mín og fyrir-
mynd, takk fyrir öll þessi góðu ár
og minningarnar sem eru eins
ljósar og þær hafi gerst í gær. Ég
ætlaði að hafa samband og tengj-
ast aftur en enn og aftur tekur líf-
ið í taumana.
Sjáumst elsku vinkonan mín.
Elsku Gummi og börn, Vigdís
og Magga, hjartans samúðar-
kveðjur.
Ólöf Árnadóttir.
Í dag kveðjum við elsku Björk
sem starfaði í Nóaborg í rúm 20
ár. Björk var einn af þeim starfs-
mönnum leikskólanna sem ekki
Björk Hjaltadóttir
Hallgrímur Guð-
jónsson móðurbróð-
ir minn var næstelst-
ur sjö barna Guðjóns
Hallgrímssonar og Rósu
Ívarsdóttur. Þegar Hallgrímur
fæddist fyrir tæpri öld bjuggu þau
hjónin í Hvammi í Vatnsdal. Hall-
grímur vandist strax á bernskuár-
um öllum almennum sveitastörf-
um og trúlega hefur hugur hans
snemma hneigst að búskap. Hann
lauk búfræðiprófi frá Hvanneyri
um tvítugt og hóf búskap í
Hvammi stuttu seinna og bjó þar
góðu búi allt þar til að hann hætti
búskap um sjötugsaldur. Þegar ég
hugleiði nú líf frænda míns að leið-
Hallgrímur
Guðjónsson
✝ HallgrímurGuðjónsson
fæddist 15. janúar
1919. Hann lést 3.
ágúst 2018.
Útför Hallgríms
fór fram 14. ágúst
2018.
arlokum finn ég
glöggt hversu jörðin
Hvammur og dalur-
inn, þar sem áin fell-
ur í bugðum sínum
um gjöful engjalönd-
in en tignarlegt Jör-
undarfellið ber við
himin, mynda órofa
heild í lífi hans.
Ég kom ungur að
Hvammi í fyrsta sinn
og þar var alltaf gam-
an að koma enda vel tekið á móti
manni. Fjóla, kona Hallgríms, var
elskusemin og ljúfmennskan sjálf
og tók á sinn hljóðláta hátt fallega
á móti fólki. Ekki spillti hve stað-
arlegt var í Hvammi, gamlar traðir
lágu þar heim að stóru steinhúsi
sem stendur hátt svo að víðsýni er
mikið. Húsið hafði Hallgrímur
Hallgrímsson, afi Hallgríms, látið
byggja í upphafi aldarinnar. Á hina
höndina við traðirnar stóð þá enn
gamall margbursta torfbær sem
byggður hafði verið í tíð Björns
sýslumanns Blöndals. Margt var
rætt við kaffiborðið og frændi
brýndi fyrir ungdómnum ýmis
gömul og góð gildi og þau hyggindi
sem í hag koma. Þar gat hann raun-
ar trútt um talað því að honum var í
blóð borin reglufesta og vinnusemi
ásamt áreiðanleika í öllum viðskipt-
um. Frændi var ræðinn og spjallaði
drjúgt um landsmálin og kunni vel
sögu stjórnmálanna allt frá alda-
mótunum 1900. Hann var sannur
sjálfstæðismaður eins og þeir fleiri
móðurfrændur mínir en ekki létum
við það spilla góðri frændsemi. Í
Vatnsdalnum hafði verið mikill
pólitískur áhugi og frægir fundir
höfðu verið haldnir þar þegar brýn
mál voru til umræðu. Ungmenna-
félagsandinn svonefndi hafði svifið
þar yfir vötnum eins og víðar og
menn vöndust því að taka til máls á
fundum og halda vel á sínu máli.
Hallgrímur hafði ekki farið var-
hluta af þessari skólun í félagsmál-
um enda gegndi hann margvísleg-
um trúnaðarstörfum fyrir sveit
sína og hérað.
Þegar hann hafði brugðið búi og
þau hjónin voru flutt hingað suður
til Reykjavíkur var stundum setið
og spjallað um daginn og veginn.
Oft var þá farið í huganum norður í
Vatnsdal og liðnar stundir rifjaðar