Breiðfirðingur - 01.04.1942, Síða 71

breiðfirðingur <51
áður menn heyrðu um bæinn gengið. Kom prestur þá og
hélt á dulu nokkurri svartri, og nokkuð innan í vafið,
rétti að Þórunni og mælti: „Taktu við, Þórunn min, og
farðu með eins og þú hefir manndyggð til.“ f dulunni var
barn nýklakið. Var það síðan laugað og skírt, og fóstruðu
þau presthjón það. Enginn dirfðist að spyrja prest, livern-
ig á þessu stóð, áður hann sagði það Þórunni, er þau voru
komin í rekkju sína. Kvaðst hann hafa gengið inn í Innsta-
bæ. En það vissi svo við, að þau prestur bjuggu í miðbæn-
um á óynni. f Innstabæ var griðkona ein, er Guðrún hét;
var hún þunguð eftir húskarl. Hafði liún hlaðið framan á
sig og ætlaði að farga harni sínu. Prestur kom inn i Innsta-
hæ og spyr, hvort allir væru heima. „Gunna er ei við“,
var svarað. Við það gekk prestur inn á tanga, þar lijallar
eru, og klettur nær 9 álna hár og 2 hellar í, en neðan þeirra
er sandur, kallaður Hjallasandur. Fann hann Guðrúnu í
öðrum hellinum. Hafði hún þar barn alið, vafið í dulu
og ætlað að grafa í sandinn, þar liún liafði gröf gjörva.
Tók prestur barnið, fór til Innstabæjar, sagði til hennar,
og hað fara með liana vægilega. Að engu lét hann hana
sýsla með þetla framvegis og kæfði það niður.
Hergilsey var óbyggð um þessar mundir. Hafði Finnur
bóndi í Flatejf og fleiri þar geldnautagöngu. Og þó oft
félli stirt á með þeim bræðrum, hafði hann þó leyft presti
þar nautagöngu nokkra. Átti nú prestur þar uxa og naut
nokkur. Einn morgun á slætti lá prestur í rúmi sínu. Hrafn
kom á glugga vfir honum og krunkaði. Það heyrðu menn,
að prestur sagði: „Ekki fær þú nema augun úr honum.“
Lét prestur síðan vitja nautanna. Hafði þá uxi lians hrap-
að niður fyrir Vaðsteinahjarg. Sat hrafn þar á lionum
dauðum og kroppaði úr augun.
Það er í sögnum, að mýs flyttust eitt sinn í Látur, og
tæki þar óðum að fjölga. Er það sagt, að prestur léti kistil
einn niður í naustið, breiddi voð nokkra yfir, hannaði öll-
um að snerta kistilinn og þorði það enginn. Siðan um nótt,
er prestur var einn úti við — átti hann og venju til þess