Breiðfirðingur - 01.04.1943, Blaðsíða 54

52
HnoNiaHMaiaaa
Gleðiföng ei gefast mér,
geð má lengi beygja.
Mín sú löngun eina er,
aS ég fengi’ að deyja.
Vísur Júlíönu urðu fyrst og fremst breiðfirzk eign,
en víða flugu þær, þó engin jafn-langt og þessi:
Fara’ á skíðum styttir stund,
stúlku fríða spenna mund,
sigla’ um víði húna hund,
hesti riða slétta grund.
Yrkisefni hennar eru ekki stórbrotin né marghaituð.
Háttur alþýðunnar — ferskeytlan — er henni tamast-
ur. Ósætti hennar við lífið er rauði þráðurinn i ljóð-
um hennar. Skipbrot hennar er með þeirn hætti, að
hún kýs helzt að hverfa yfir landamærin. Uppteisn
gegn lífinu er fjarstætt lienni. Draumlyndri stúlku tek-
ur margt í kviku, ekki hvað sízt, þegar hringabrynj-
an hennar er með lykkjuföllum.
Samstundis og liún fær fregnir af því, að landar
hennar flytja vestur vfir Atlantsála til Ameriku, er
liún staðráðin í að hverfa þangað einnig. En með fyrstu
hópunum úr Breiðafirði kemst hún ekki. Fótur henn-
ar er bundinn um stundarsakir. Hún ritar leikrit um
Guðrúnu og' Kjartan. Það er laust í reipum og veik-
viðað, en tjáir hug' hennar og örlög. Máske er þar að
finna ráðninguna á því, að hún stuttu síðar sér land-
ið sitt hverfa i sæ, en við lienni blasir nýr lieimur, þar
sem hún elur langan aldur.
III.
Fátæk kona og ellilúin situr einmana i litla húsinu
sínu vestur á Kyrrahafsströnd og rekur atburðarás ævi
sinnar. Ýmsir strengir bifast í brjósti hennar. Við-
kvæmnin ætlar stundum að verða henni ofraun, en
hún harkar af sér og víkur inn á aðra slóða. Hafði
hún ekki, þegar allt kom til alls, getað kólnað nóg, við