Breiðfirðingur - 01.04.1983, Page 35

BREIÐFIRÐINGUR
33
Ég ætlaði mér það aldrei. Ég hafði ættlandið alltaf í
huga. Hitt má vera, að mér hafi farið sem fleirum, að
koma með eitthvað léttari mal lieim en gert hafði verið
ráð fyrir við upphaf ferðar.
Hve lengi dvaldir þú vestanhafs?
Ég var alls þrettán ár fyrir vestan. Ég fór vestur 1913
og kom heim 1926.
Getur þú gert stuttlega samanburð á lífskjörum landa vestan-
hafs og hérna heima á þessum árurn?
Um það leyti sem ég kom heim mátti segja, að
afkoma fólks vestanhafs væri miklu betri en fólks hér
heima. Islendingar í Vesturheimi voru þá komnir yfir
alla verstu erfíðleikana og ný kynslóð var að hasla sér
völl vestra. Sú kynslóð þekkti allar aðstæður, stóð rót-
föst með óslitna krafta í lífsbaráttu nýrrar álfu.
Hér heima átti t.d. enginn maður um þetta leyti
peninga á lausu, ekki svo mikið sem tíu krónur. Fæði
var betra fyrir vestan og húsakynnin yfirleitt stórum
betri og vistlegri.
Hvernig var svo að vera kominn heim í Saurbæinn aftur?
Það var þrátt fyrir allt gott að koma heim. Tiltölulega
fátt hafði breyst á þessu tímabili en hins vegar mjög far-
ið að styttast í margháttaðar breytingar á lífi og kjörum
fólks hér heima.
Saurbærinn hefur alltaf verið mér kær og mun alltaf
verða. Ég hefi búið hér alls á 3 jörðum en lengst, eða
frá 1946 hér á Efri-Brunná. Ég hefi að vísu aldrei verið
umsvifamikill bóndi, enda talinn latur maður. Þó hefi
ég alltaf reynt að gera mínar skyldur við fólk mitt og
fénað. Ég held að mér hafi yfirleitt tekist að standa í
skilum við þá, sem ég hefi átt í viðskiptum við, enda var
mér kennt það ungum. Ég hefi gert mér far um að
halda andlegu jafnvægi og tel það afar mikilsvert.