Breiðfirðingur - 01.04.1983, Side 149

BREIÐFIRÐINGUR
147
höfðu laun presta lengi verið greidd í lambsfóðrum og
landaurum margs konar. Mjög var misjafnt hversu
prestar gengu langt í innheimtu í samskiftum við sókn-
arbörn sín. Ekki verður hér lagður neinn dómur á sam-
skifti þeirra Magnúsar og sr. Jóns en nok'krar ýfingar
urðu með þeim.
Einu sinni kvartaði sr. Jón í áheyrn Magnúsar yfir
vangoldnum prestsgjöldum. Þá varð Magnúsi að orði:
Þótt allir gyldu ull og smér
og allt hvað hafa‘ið besta, —
enginn skyldi ætla sér
ágirnd seðja presta.
Einhverju sinni kom Magnús með smjör upp í
greiðslur til sr. Jóns. Var það vafið yst gráu gæruskinni.
Þótti presti sá umbúnaður lýsa óþrifnaði. Svo var þó
eigi, þegar betur var að gáð. Þetta sárnaði Magnúsi og
varð þessi staka á munni:
Mælti þannig menjabil,
menn þeir heyrðu og sáu —
þú hefur ei skinnin hingað til
hatað loðnu og gráu.
Húsvitjanir voru þá sú prestlega skylda, er trúlega
var rækt og húsvitjaði sr. Jón heimili Magnúsar sem
annarra. Eitt sinn þegar sr. Jón kom þeirra erinda til
Magnúsar á Laugum, fylgdi hundur presti alla leið til
baðstofu. Sagði Magnús þá við ferfætta gestinn:
Farðu sláni, Qarri láni öllu,
heiðurs án úr húsum mín,
helst er smán að komu þín.
Svo langt fóru ýfingar þeirra Magnusar og sr. Jóns,