Stjarnan - 01.03.1919, Blaðsíða 22

22
STJARNAN.
gjör'ði þakkargjörð sína, sátu öll sem
í bátnum voru, kyrr og hlustuðu á.
Yér voruni ekki farin langt fyr en
vér hittum rekalcl og lílv. 77 manns
fórust. Vér heyrðum neyðaróp:
“Hjálp!” “Hjálp!” Vér björguð-
um eins mörgum og vér gátum. Bátur-
inn var orðinn troðfullur þegar vér
höfðum tekið upp alla, sem kölluðu um
hjálp. í þrjá klukkutíma vc'um vér
á reki í óveðrinu ljósalaus. Farþegi
nokkur hafði svolítin rafmagnslampa,
en hann var oss til engrar hjálpar. Vér
sáum stórt vöruflutningsskip, sem
stefndi í þá átt, sem vér vorum, en bát-
ur vor var svo lítill að það tók aldrei
eftir honum. Vér kölluðum öil í einu
en alt var árangurslaust.
BjargaS af Varðskipi.
Alt, sem vér /vissuni, var að vér vor-
um einhverstaðar í Irlandshafi skamt
frá Holyhead á Waies ctröndinni. Við
og við sáum vér ljós leiftra, en vér viss-
um ekki hvaðan þau komu. Vér héld-
uni áfrani að kalla á hjálp og gjörði það
mikið til. að halda huganum uppi. og
halda sér heitum. Skömmu fyrir kl.
7, rétt áður en birti af degi, sáum vér
ijós, sem stefndi á oss. pað var eitt af
varðskipum stjórnarinnar frá Holy-
head, sem kom á vettvanginn eftir að
hafa fengið loftskeyti, sem sent var
áður en skipið sökk.
pað var enginn hægðárleikur í þess-
um ósjó að taka oss um borð í varð-
skipið. Fjórir hraustir hásetar fleygðu
oss á fremur ruddalegan. hátt upp á
þilfar skipsins, en vér þoldum það öll
með gleði við hugsunina um að vér
vorum frelsaðir frá dauðanum. Kl.
10 f. h. komum vér til Holyhead
sem snöggldæddir skipsbrotsmenn.
Fæstir höfðu fengið hatta, skó og
sokka. Sumir voru að eins í nátt-
skyrtum sínum. Voru þeir illa til
fara og mjög kaldir. Eimskipa-
félagið gjörði alt, sem það mögulega
gat fyrir oss. Vér vorum strax tekin
inn á gistihús, þar sem vér borðuðum
morgunverð. Margar konur bæjarins
komu með föt handa oss. Aldrei hafði
eg séð annað eins. pað gaf oss nýjan
kraft. prátt fyrir þær kvalir, sem vér
þoldum eftir þessa meðferð var þessi
meðaumkvun eitthvert hið bezta lækn-
ismeðal.
petta var söguríkur dagur. Vér
höfðum verið vottar að frelsun Guðs
þegar öll mannleg hjálp virtist vera
horfin. Aldrei höfðu fyrirheiti Guðs
verið dýrmætari en einmitt þá. Vér
vissum að Giið hafði sent sína engla til
að varðveita oss á öllum vorum vegum.
A7ér hugsuðum um skipbrot Páls post-
ida og þær þrautir, sem mörg Guðs
börn höfðu þolað við ýms tækifæri!
Vér skiljum ekki ætíð handleiðslu Guðs.
en vér vitum að þeim sem Guð elska
verður alt til góðs þegar þeir ganga á
hans vegum.
Kl. 4 e. h. fórum vér frá Holyliead.
Eimskipafélagið útvegaði osjs gistihús
fyrir nóttina. Fimtudags morguninn
urðurn vér samkvæmt skipun stjórnar-
innar að skrásetjast og fá ferðabréf.
Að því búnu lögðum vér af stað til
Watford, Herts, þar sem skrifstofa
breska sambandsins er. par mættum
vér mörgum trúbræðrum, sem vér höfð-
um kynst íyrir mörgum árum. prátt
fyrir það að vér höfðum tapað öllu því
sem vér áttum í þesstím heimi, nema
því, sem vér vo.rum í, höfðum vér til-
finningu um að vera komin í vinahóp
og vorum eins og heima. Vér gátum
ekki tára bundist, svo mikill var fögn-
uðuriun og þakklætið til Guðs. pað
er rnikið að getá viðurkent Guð, sem
þann er getur bjargað í neyðinni. Jarð-