Stjarnan - 01.03.1919, Side 24

24
STJARNAN.
“Yér byrjuðum starfið á Nýju Heb-
ridunum í 1912. Séra C. II. Parker var
sá fyrsti, sem fór þangað til að dvelja
rneðal íiinna viltustu mannæta í heimin-
um. Hann lenti á svolítilli eyju, sem
heitir Atchin og liggur fyrir utan
strönd Maiekula. Vinir mínir, eyjar-
skeggjar eru mannætur. pessi bróðir
og konan hans fóru á land þar og lifðu
í húsi, sem var tíu fet á hvern kant.
prisvar sinnum á hinum fyrstu 12 mán-
uðum sem þau dvöldu meðal þessa
fólks, varð hann að víggirða húsið til
að frelsa lífið; þá hafði hann þá gleði
að sjá þá snúa sér til Guðs. Hann var
sá eini hvíti maður, sem nokkurn tíma
hafði lifað meðal þeirra að undantekir
ingu hinum óguðlegu verzl unarmönn-
um, sem komu þangað til að selja þeim
romm, byssúr og' kúlur, er gjörðu þá
enn óttalegri en þeir voru í. sínu upp-
haflega villumanns-ástandi.
Hann lifði meðal þeirra kring um 18
mánuði og hafði svo mikil áhrif á þá,
að þeir hættu að drekka romm og
greiddu allir sem einn maður atkvæði
með algjörðu vínbanni. petta voru
áhrif fagnaðarerindisins; og frá þeim
degi til þessa hafa þeir algjörlega neit-
að öllum verzlunarmöjmum að skipa
upp einn einasta dropa af víni á eyju
þeirra.
Aðrar mannætur.
Sköínmu seinna fór séra Parkér til
Malekula, sem er stór eyja skammt frá
hinni fyrnefndu. Bnginn hvítur
maður hafði nokkurn tíma þorað að
fara til þessa fólks, en bróðir Parker
gekk í Guðs nafni. Mann'æturnar ósk-
uðu honum velkominn með því að taka
Iiann upp á hina snarbröttu sjávar-
strönd og- setja hann á klett. par næst
byrjuðu þeir að þreifa á honum. peir
fóru bæði utan og innan um ermarnar
og þreifuðu á armleggjum hans. peir
fóru með hendurnar inn í buxur hans
og þreifuðu á lærunum. peir þreiíuðu
á honum, vinir mínir, eins og slátrari
þreifar á sauðkind til að finna hvort
hún sé takandi.
Meðan hann sat þar á klettinum,
prédikaði hann Krist, frelsara heimsins,
fyrir þeim, og vann tiltrú þeirra. pegar
hann skrifaði mér um þessa reynslu
sína, sagði hann: “Bróðir Watson,
það er ágætt að vera ein af Faraós
mögru kúm.” Hann er mjög grann-
ur maður. Áður enn hann lagði af
stað í þessa ferð skrifaði hann og sagði
mér ekki að óttast hans vegna; því að
hann væri ekki hugsjúkur. Hann var
ekki órólegur yfir neinu nema því, að
hug:a til þess, að þetta fólk lifði án
Krists. pessi eru orð hans: “Eg veit
bróðir Watson, að þú munt vera
hneigður til að óttast mín vegna, en eg
óttast ekki. Eg finn að nærvera hins
ósýnilega styrkir mig á öllum mínum
ferðum.” Og aftur skrifaði hann
mér: “Vertu ekki áhyggjufullur út
úr þessu. Einungis einn mun fara, og
ef slys vill til þá fellur aðeins einn.”
pað þýðir, vinir mínir, að hin unga
kona hans, sem hingað til hafði fylgt
honum, var orðin ein eftir hjá hinum
heiðingjunum og hafði látið hann fara
til að prédika fagnaðarerindið fyrir
hinum viltustu allra mannæta, þar sem
enginn hvítur maður hafði nokkurn
tíma sett fót sinn á land. pegar Guð
kallar á hetjur trúboðsins, mun hann
setja kórónu á höfuð systur Parker.
Haldið þér eldvi?
Tár mannætunnar.
Hann tók sótt og gat varla staðið
upp. Yér sendum eftir honum og tók-
um hann til Sidney, þar sem hann
hvíldi sig’. Áður en hann fór heim-