Skírnir - 01.09.2011, Blaðsíða 202

432
GERÐUR KRISTNÝ
SKÍRNIR
lega hent út á lokametrunum eins og gengur en aðrar standa enn,
eins og til dæmis upphafið:
Minningar
snjór sem ég þjappa
í greip
hnoða í kúlu
og kasta
Það hendir aðeins
í huga mér
Hér festir ekki snjó
Jötunheimar hlutu samstundis íslenskt landslag en ásheimar urðu
sænskur sumardalur, kannski ekki ólíkur Kirsuberjadalnum í
Nangijala úr sögunni Bróðir minn Ljónshjarta eftir Astrid Lind-
gren. Alit er slétt og fellt á yfirborðinu en samt er ekki gott að dvelja
þar. Síst af öllu hafi kona verið flutt þangað nauðug.
Goðsagan um Gerði og Frey greip mig heljartökum. Eldsnemma
á morgnana vaknaði ég við niðinn í lyftunni í húsinu og byrjaði óðar
að sernja. Um miðjan dag rölti ég út í borgina og þar var nóg að sjá
til að efla andann. I Historiska museet, þjóðminjasafni Svía, fann ég
gullfígúrur í glerskáp, líkastar Playmo-körlum. Talið er að þær hafi
átt að vera Gerður og Freyr og hafi fólk sprellað eitthvað með þess-
ar fígúrur þegar pör voru gefin saman í hjónaband. Ekki fer ég nánar
út í það sprell en tek fram að Freyr táknar jú frjósemina og Gerður
jörðina. I sama safni er perluhetta höfð til sýnis. Hún fannst í Sví-
þjóð en er greinilega frá Balkanlöndum. Hún sýnir að konurnar
komu víða að. Goðsögnin um Gerði Gymisdóttur er ekki bara saga
um girnd, heldur saga af löngu fyrndu mansali. Þannig ætlaði ég að
segja hana.
Síðan kom að heimferð og á mínu ísakalda landi var allt annað
andrúmsloft en hafði verið þegar ég fór. Urklippan sem Bretinn
hafði föndrað fyrir mig reyndist búa yfir miklu sannleiksgildi, ís-
lenska efnahagsundrið var hrunið. Eg væri samt illa svikin ef Guð
hefur ekki heyrt ákall Geirs Haarde og blessað landið.