Dagblaðið Vísir - DV - 07.09.2018, Blaðsíða 21

FÓLK - VIÐTAL 217. september 2018
Blár og marinn eftir
Sigga Sveins
Eyjólfur er alinn upp í Vogahverf­
inu í Reykjavík og fæddur árið
1961 á heimili sínu í Sigluvogi.
„Ég kom svo hratt að móðir mín
komst ekki á fæðingardeildina,“
segir Eyfi og hlær. „Ég fæddist í
svefnherbergi foreldra minna.“
Eyjólfur var örverpið í fjöl­
skyldunni, langyngstur af sex
börnum hjónanna Kristjáns
Björns Þorvaldssonar, stórkaup­
manns og heildsala, og Guðnýj­
ar Eyjólfsdóttur húsmóður. Fjár­
hagslega hafði fjölskyldan það
ákaflega gott.
„Ég var náttúrlega hræðilegur
krakki,“ segir Eyjólfur. „Algjör
dekurrófa og örverpi. Það fer
reyndar tvennum sögum af mér
sem krakka. Annars vegar að ég
hafi verið frekur og leiðinlegur og
hins vegar að ég hafi verið frjór
og skemmtilegur, enda hneigðist
ég mjög snemma til tónlistar. Ég
var látinn spila á píanó í partíum
þegar ég var aðeins þriggja eða
fjögurra ára gamall og gat á ein­
hvern hátt klúðrað saman ein­
hverju lagi. Ég var lengst heima
af okkur systkinunum og flutti
ekki að heiman fyrr en ég var
24 ára. Þess vegna var ég svolít­
ill mömmustrákur. Hún kenndi
mér ýmislegt sem hefur nýst
seinna á lífsleiðinni. Við mamma
leystum krossgátur saman og ég
lærði góða íslensku af henni. Ég
fékk alltaf tíu í einkunn í staf­
setningu og þetta hefur nýst mér
vel við gerð lagatexta.“
Ekki snerist þó allt um tónlist
og Eyjólfur stundaði íþróttir af
miklum móð, bæði knattspyrnu
og handknattleik með Þrótti.
Hann var í marki og segist hafa
verið liðtækur, sérstaklega í
handknattleik, og æfði með Sig­
urði Sveinssyni, síðar landslið­
skempu. Eyjólfur segir:
„Siggi Sveins bjó á móti mér
en var aðeins eldri en ég. Hann
dinglaði alltaf bjöllunni heima
og fékk mig með sér út í móa
þar sem var handboltamark.
Þar dúndraði Siggi á mark­
ið, andskoti fast auðvitað. Ég
hræddist ekki fasta bolta þótt ég
kæmi blár og marinn heim eftir
æfingar. Ég held að ég hefði end­
að í landsliðinu hefði ég haldið
áfram í markinu.“
Lærði á lífið í Kerlingarfjöllum
Eyfi spilaði boltaíþróttir með
Þrótti upp í fjórða eða fimmta
flokk en þá fór hann að hafa
meiri áhuga á skíðum og átti
hann eftir að starfa við skíða­
kennslu í mörg ár. Eyjólfur starf­
aði á skíðasvæðinu í Kerlingar­
fjöllum uppi á hálendi Íslands
en þar var rekinn skíðaskóli í um
35 ár. Skólinn í Kerlingarfjöllum
var mjög vinsæll, en starfsemin
lagðist hins vegar af árið 2000.
„Það er mikil synd að þetta
hafi hætt en það gerðist vegna
þess að jöklarnir voru að bráðna.
Það snjóar ekkert lengur þarna,
nema rétt yfir veturinn. Áður fyrr
hélt snjóþekjan sér yfir sumar­
tímann.“
Hvað varst þú lengi þarna?
„Ég fór þangað fyrst í kring­
um 1966 með foreldrum mínum.
Árið 1974, þegar ég var þrettán
ára, fékk ég starf sem lyftustrák­
ur og passaði upp á að fólk kæm­
ist upp með lyftunni … og kæmi
helst ekki niður með henni aftur,“
segir Eyjólfur og hlær. „Sautján
ára, árið 1978, byrjaði ég svo að
kenna á skíði og gerði það í ellefu
eða tólf sumur.“
Hvernig voru þessi ár í Kerl-
ingarfjöllum?
„Alveg frábær. Ég var þarna
foreldralaus og það herti mig
mikið. Ég gat ekki hlaupið til
mömmu og það má segja að ég
hafi lært á lífið þarna. Í Kerl­
ingarfjöllum prófaði ég allt sem
fólk prófar í fyrsta skipti.“
Eyjólfur segir að kvöldvökurn­
ar og böllin í skíðaskálanum hafi
orðið landsþekkt og mörg lög
verið samin sérstaklega fyrir
þau. Svokölluð Kerlingarfjalla­
lög.
„Átján ára gamall steig ég
þarna á svið í fyrsta skiptið og
það var svolítið erfitt. Gestirnir
voru yfirleitt um 120 talsins,
stundum fullorðið fólk en svo
vorum við líka með unglinga­
námskeið. Þetta tók á til að byrja
með en vandist og gekk vel. Ég
spilaði þarna svona brekku­
söngslög og lét alla syngja með.
Sigurður Þórarinsson samdi líka
mikið af textum um Kerlingar­
fjöll við þekkt lög.“
Fékk ekki að klára flugnámið
Eyjólfur lifði áhyggjulausri æsku
framan af og hugsaði lítið um
hvað hann vildi verða. Tíu ára
gamall var hann sendur í sveit
á Þórustaði í Ölfusi og þar lærði
hann fyrstu gripin á gítar. Eyjólf­
ur lýsir því eins og box Pandóru
hafi verið opnað fyrir sér og að
hann reyndist hafa hæfileika til
að spila. Eftir að hafa fikrað sig
áfram í fjögur ár ákvað hann að
þetta yrði ævistarfið.
Varstu í einhverju bílskúrs-
bandi?
„Ég var í einu bílskúrsbandi
sem kallaðist Texas Tríóið. Við
voru þrír, tveir á gítar og einn á
kontrabassa, og spiluðum kántrí­
ónlist. Við komum fyrst fram á
Óðali árið 1980 á viðburði sem
kallaðist Stund í stiganum. Það
var fyrsta giggið sem ég fékk
borgað fyrir. Þetta var fyrir mynt­
breytingu þannig að ég er orðinn
svo gamall að hafa fengið greitt í
gömlum krónum,“ segir Eyfi og
skellir upp úr.
Eyjólfur gekk í Menntaskól­
ann í Reykjavík en þrátt fyrir að
vera sleipur í íslensku þá átti bók­
in ekki við hann. Eftir fjögur og
hálft ár hætti hann í skólanum og
kláraði ekki stúdentsprófið. Hann
segir að lítið hafi komist að í lífi
hans annað en tónlistin og því
innritaðist hann í tónlistarskóla
FÍH og lærði á píanó. Það segir
hann hafa hjálpað sér mikið við
lagasmíðar.
Einn draumur sem ekki varð
að veruleika var flugmennska.
Eyjólfur segir:
„Þegar ég var í Kerlingarfjöllum
komu þangað oft einkaflugmenn,
voðalegir gæjar, og ég fékk stund­
um far með þeim heim í bæinn.
Þá vaknaði þessi áhugi á fluginu
en hann var fljótt skotinn niður.
Ég byrjaði að læra flug, sautján
eða átján ára, og keypti mér rán­
dýrt flugtímakort. Þegar ég ætl­
aði að halda áfram þvertók móðir
mín fyrir að pabbi gæfi mér fyrir
fleiri tímum. Hún var svo hrædd
um mig og hélt að ég myndi drepa
mig á þessu. Ég átti ekki sjálf­
ur fyrir fleiri tímum og gat þess
vegna ekki haldið áfram.“
Var það svekkjandi?
„Já, það var svekkelsi, því að
ég vildi halda áfram. Flugið átti
ágætlega við mig og ég var fljótur
að læra. Ég hef nú gripið í stýrið
síðan þá og meira að segja flog­
ið þyrlu upp á grínið fyrir sjón­
varpsþátt. Oft hef ég spáð í að taka
þetta upp aftur og ég gæti alveg
flogið einn í dag. En maður hefur
um annað að hugsa og er kannski
kominn á aldur.“
Sveitaböll hjá Framsókn
Eyjólfur komst fyrst í sviðsljós­
ið með hljómsveitinni Bítlavina­
félaginu en hún varð til fyrir hálf­
gerða tilviljun. Jón Ólafsson var
að leita að tónlistarmönnum til
að spila undir í nemendamóti
hjá Verzlunarskólanum og Eyjólf­
ur var einn þeirra sem hann kall­
aði til. Jón þekkti Eyjólf úr þjóð­
lagasveitinni Hálft í hvoru sem
hann var þá í.
„Við þekktumst ekki neitt.
Hann hóaði í Harald Þorsteinsson,
bassaleikara úr Brimkló, Rafn
Jónsson heitinn úr Grafík, Stefán
Hjörleifsson, vin sinn úr Verzlun­
arskólanum, og mig sem kassagít­
arleikara. Við hittumst og æfðum
sixtíslög fyrir nemendamótið en
það átti ekki að verða neitt meira
úr þessu. Rétt fyrir mótið hringdi
Guffi, Guðvarður Gíslason, sem
rak Gauk á Stöng og spurði mig
hvort ég væri ekki til í að setja
saman John Lennon­dagskrá til
að flytja á tónleikum. Ég spurði
strákana hvort þeir væru til og
þeir voru það en okkur vantaði
söngvara. Þá ákváðum við að við
Jón myndum skipta þessu á milli
okkar því að við vorum skástu
söngvararnir. Þetta sló svo í gegn
og við ákváðum að halda áfram
með þetta.“
Skömmu síðar fór Bítlavinafé­
lagið í hljóðver og tók upp frum­
samið lag, Þrisvar í viku, og frægð­
in fylgdi í kjölfarið. Nú var ekkert
annað að gera en að gefa meira út
og spila á böllum.
„Við áttum ekkert von á því
Stoltastur af að hafa ekki bugast
„Ég kom
ekki vel
fram við alla og
gerði hluti sem
ég sá síðar eftir