Safnablaðið Kvistur - 01.11.2014, Blaðsíða 21

fagumhverfi, safnafólk, myndlistar-
fagfólk, menningargeirann og þá
stjórnmálamenn sem geta haft áhrif
á fagið, til þess að skýra og ræða
stöðu Listasafns íslands nú á 130 ára
afmæli þessarar merlcisstofnunar.
Af því að þú varst að spyrja um
alþjóðlegar sýningar, að safnið hefði
meiri burði til að standa fyrir þeim
en sjálfstætt starfandi sýninga-
stjórar, þá er svarið í raun bæði já
og nei. Safnið hefur yfir þessari stór-
kostlegu safneign að ráða og nýtur
virðingar í samfélaginu. Pað þykir
eftirsóknarvert fyrir listamenn að
eiga verk í safneigninni og sýna verlc
sín hér og það er heilmikils virði.
Ég myndi segja að þessir þættir
geri það að verkum að safnið eigi
góða möguleika í umsóknum um
alþjóðlega styrlci og við reynum að
sækja um slíka. En til þess að kom-
ast á þann stað að vera komin með
verlcefni sem á góðan möguleika til
þess að hljóta slíka styrki, þá þarf
að vinna ákveðið rannsóknarstarf
og það reynist okkur nokkuð erfitt
vegna mannfæðar og þröngs íjár-
hags. Þetta er vítahringur sem fleiri
stofnanir þelckja. En svo er það
lílca þetta traust og trúverðugleiki
stofnunarinnar sem gerir olclcur
kleift að fá verk lánuð frá erlendum
söfnum, söfnurum og galleríum,
þótt reyndar geti trygginga- og flutn-
ingsgjöld orðið há. En listasöfnin eru
almennt að veikjast í samanburði
við sýningarstarfsemi einkasafnara
og voldug gallerí, og þó maður eigi
ekki endilega að taka mest mark á
svona hlutum, þá eru það að mestu
leyti listsafnarar og sýningastjórar
sem teljast, auk listamanna, til
valdamestu aðila alþjóðlega mynd-
listarheimsins. Þannig að þetta er
svona dáldið stærra mengi en þessi
stofnun eða stofnanir í þessu landi.
Þetta er þróunin alls staðar á okkar
kapítalísku tímum.
Hvað ltom þér helst á óvart
þegar þu byrjaðir að vinna hérna?
Ég verð að viðurkenna að það
kom mér á óvart hversu þröngur
fjárhagsrammi stofnuninni er
búinn. Ég vissi fyrirfram að hér
væri ekkert allt of mikið að vinna
úr peningalega en ég hafði eklci
áttað mig á hversu lítið. Það eru
ótalmargir grunnkostnaðarliðir
sem fólk gerir sér ekki endilega
grein fyrir.
Er það eitthvað svona ákveðið við
íslenslta myndlist sem þig langar
að ýta undir eða hampa?
Mér finnst að það hafi verið tekið
mikilvægt skref í áttina að því
að hlúa betur að rafmiðlum með
stofnun Vasulka-stofu nú í október
síðastliðinn. Vonir okkar, væntingar,
markmið og kraftur fer þar annars
vegar í að efla vitund þjóðarinnar um
þessa merkilegu listamenn, Steinu
og Woody Vasulka, og hins vegar í að
efla varðveislu, miðlun og almennt
fagumhverfi vídeó- og rafmiðla.
Þar byggi ég sjálf á reynslu af eigin
listsköpun og starfinu í Nýlistasafn-
inu, stofnun sem hefur lengi verið
vettvangur fýrir raf- og gjörningalist
og heldur utan um vaxandi arkíf
um vídeólist og gjörninga. Ég þekki
ágætlega þróun þess sem áður voru
kallaðir nýmiðlar en eru auðvitað
ekki nýir miðlar, heldur kom sjón-
varpslist fram á sjónarsviðið fyrir
rétt tæpum 60 árum síðan og vídeóið
skömmu síðar. Stærri listasöfn er-
lendis byrjuðu fyrir löngu að safna
og varðveita vídeó- og raflist en
við eigum lengra í land hér. Það er
ánægjulegt, eins og við upplifðum
við opnun Vasulka-stofu, að vera
ekki bara að krafsa í balckann,
heldur geta tekið þátt í og lagt til
málanna í alþjóðlegri samræðu
um vídeó- og raflistir, en eklci bara
hlaupið á eftir hugmyndum annarra.
Vasulka-stofa er á glæsilegum byrj-
unarreit og hefur mikla möguleika,
21