Safnablaðið Kvistur - 01.11.2014, Síða 24

RAUNIR SAFNAMANNSINS
Starfsmaður
úti á túni
Það eru nú liðin nokkur ár síðan ég
hóf störf á Árbæjarsafni og þá í hlut-
verki leiðsögumanns að sumarlagi.
Hlutverk mitt var að hafa gætur á
safnhúsunum sem og að fræða gesti
og gangandi um sögu Reykjavíkur í
tíma og rúmi. Þetta voru bjartir og
fagrir dagar, þar sem iðjagræn tún
og virðuleg safnhús frá ýmsum tíma
sköpuðu umgjörð hversdagsins. Leið-
sögumönnum voru úthlutaðir vand-
aðir búningar og klæddist ég fagur-
bláum upphlut í anda 19. aldar með
skósíðu svörtu pilsi, hvítri skyrtu,
röndóttri svuntu og rauðri skotthúfu
sem passaði svo ansi vel við rauðar
fléttur mínar. Á námskeiðinu, sem
safnið hélt fyrir verðandi starfsmenn,
var mikið lagt upp úr því að við temd-
um okkur kurteisi í samskiptum við
gestina og ekki mættum við gleyma
brosinu góða og hjóða góðan daginn.
Einnig að reyna eftir fremsta megni
að stuðla að aðgengi fyrir alla að
safninu og safneign þess þar sem
því var fyrirkomið. Með þessi mark-
mið að leiðarljósi héldum við af stað
út á akurinn.
Það var því einn bjartan sumardag
í júlí að ég stóð fyrir utan safnhúsið
Suðurgötu 7 í mínum fína upphlut
og mundaði prjónana í daufri til-
raun við að koma mér upp hyrnu
fyrir veturinn. Dreif þá að hóp
erlendra gesta sem flestir voru sjón-
skertir eða blindir. Leiðsögumaður
hópsins tók að útskýra af miklum
móð búninginn sem ég klæddist
og spunnust miklar umræður um
hann. Leiðsögumanni hópsins var
mikið í mun að koma einum eldri
manni í skilning um það hvað myll-
ur á upphlutsvesti væru og áður en
ég vissi af léku hendur þeirra beggja
um vestið og það full lengi. Nú voru
góð ráð dýr. Ég sá fram á 40 hendur
að þukla á „myllunum" og þótti
mér það helst til djarft þrátt fyrir
kröfurnar um „aðgengi fyrir alla“.
Með bros á vör brá ég á það ráð að
stökkva inn í búningaðstöðuna og
sækja upphlutsvesti sem ekki var í
notkun og gátu þá allir þuklað að
vild. Já, starfsmaður úti á túni deyr
ekki ráðalaus.
Helga Maureen Gylfadóttir,
Borgarsögusafni
24